is er iemand die hier ervaring mee heeft? wil vooral weten hoe mensen ermee omgegaan zijn.
en hoe na de bevalling?
Ik weet het hier nog niet helemaal zeker vrijdag heb ik een afspraak om weer gesprekken te krijgen met therapeut.
Heb na mijn bevalling van Sidney ook bij hem gelopen en in begin van de zwangerschap.
en nu ben ik weer doorverwezen ter ondersteuning omdat de huisarts hier bang voor is.
ben er heel erg van geschrokken ook om wat ik allemaal op internet lees.
Hier ook gehad.
Ik heb geen begeleiding gehad, kan je dus alleen mijn verhaal geven.
Mijn advies is alleen zoek goede hulp en begeleiding.
Ik heb voor als ik zwanger zou worden mn lijntje al uit liggen.
geen ervaring, maar wil je even een knuffel geven meid :hug:
bedankt Cin 
ik wacht vrijdag gewoon af, ben ook zeker wel blij dat ik hulp krijg want zoals het nu gaat is echt niet leuk.
heb in hem wel vertrouwen omdat ik er al een paar keer ben geweest.
maar hoe voel jij je nu dan? Bedoel de kenmerken hier van?
Vriendin van mij heeft wel begeleiding gehad trouwens, omdat ze bij de eerste inderdaad een depressie heeft gehad.
En toen in de zwangerschap van de 2de heeft ze al gesprekken gehad met een therapeut. Heeft haar enorm goed geholpen :thumbup:
ik stuur je vanavond even een pbtje
Ik vermoed dat ook ik hier mee te maken heb.
Maar het lijkt bij mij naarmate de bevalling dichterbij komt erger te worden.
Ik heb al de hele zwangerschap huilbuien, het gevoel overal alleen voor te staan, meer dan eens heb ik gedacht dat opnieuw zwanger worden een grote fout is geweest. Regelmatig gedacht dat het beter zou zijn als het kindje er niet zou komen, dat er iets met hem gebeurt en doordat ik dat soort dingen denk zit ik binnen no time weer in een huilbui.
Vandaag is het helemaal erg. Ik wist alleen niet dat hier een benaming voor was. Ik probeer naar buiten toe de schijn op te houden en mijn masker op te zetten, maar ik kom feitelijk nog amper buiten. Ik wil het liefst alleen maar op bed liggen en slapen, 's avonds als ik naar bed ga kan ik niet meer slapen ook al ben ik nog zo moe en lig ik rustig 30 tot 45 min te woelen en te draaien.
Als ik al slaap, dan slaap ik niet lekker. Lig veel te draaien en woelen.
Morgen heb ik een liggingsecho en ik merk dat ik er gewoon tegenop zie.
Nu spelen er binnen de relatie ook dingen, maar ik weet dus niet of dat komt omdat ik het zo zie of omdat het ook zo is. Ik hoef voor mijn gevoel niet op steun van hem te wachten.
Zijn er meer meiden hier die ermee te maken hebben gehad of vermoeden dat ze ermee te maken hebben gehad?
Meid, een dikke knuffel voor jou! :hug:
Wéét je dat je geen steun krijgt van hub of dénk je dat?
Allereerst is het belangrijk je gevoelens met hem te delen en uit te spreken dat het zo niet gaat en hoe rot je je voelt. Als dat niet lukt, anders met een vriendin of misschien je verloskundige?
Afgelopen maandag is het tijdens een ruzie behoorlijk hoog opgelopen.
Verwijten over en weer (manlief is gestopt met roken door middel van medicatie, wat nogal effect heeft gehad op zijn gedrag).
Nadat hij zei; Ik heb bijna spijt dat ik je zwanger heb gemaakt, knapte het koordje bij mij en ben ik 's avonds laat weggelopen met het idee dat ik zonder baby terug wilde komen.
Ik heb 3,5 uur non stop gehuild.
Uiteindelijk weer thuis, lag manlief al te slapen op de bank.
's morgens een gesprek gehad en dinsdag ook gebeld voor een afspraak bij de huisarts… dit kon zo niet.
De huisarts vermoed ook een prenatale depressie en heeft direct actie ondernomen en ik moet maandag dan ook naar het ziekenhuis voor een intake bij de psychiater.
Manlief neemt het nu gelukkig wel serieus en is al bijna de hele week vanuit huis aan het werk om me te ondersteunen en me de rust te geven die ik nodig heb.
Het voelt allemaal zo verschrikkelijk tegenstrijdig. Ik wéét dat ik dit kindje wilde, meer dan dat! Manlief en ik hebben het er ruim een jaar over gehad. Het was een weloverwogen beslissing en we wilden niks liever.
En het voelt dat zo raar om op een bed te liggen en te kijken naar een beeldscherm tijdens de echo en niet overladen worden met emoties omdat je je kindje ziet (wat ik bij de andere 3 dus wel had).
Het had net zo goed de echo van iemand anders kunnen zijn, het was leuk, maar niet meer dan dat. Ik voelde er verder niks mee.
Ik schrijf mijn frustraties vaak van me af en ik heb alles eens terug gelezen… ik ben geschrokken van hoe vaak ik al niet heb opgeschreven dat het misschien beter is dat ons kindje niet geboren wordt.
Aan de andere kant voel ik me verplicht om heel blij en vrolijk te moeten zijn. Ook naar mijn andere kinderen toe en ik merk dat ik het nog steeds doe… mijn masker opzetten.
Mijn moeder komt vandaag en blijft een paar dagen.
De babykamer moet nog afgemaakt worden en het huis een beetje op orde, want ik kom nergens aan toe.
Ik kan de energie gewoon niet vinden, de zin… whatever.
Een vriendin van me is mijn luisterend oor/oog en weet een beetje wat ik doormaak. Ik ben doodsbang voor a.s. maandag… ik heb een nare ervaring met psychiaters. Ik weet niet wat er gaat gebeuren of hoe erg het is. En vooral… wat gebeurd er straks na de bevalling? Wat als ik niks van mijn kindje wil weten als het is geboren?
Het viel mijn man laatst al op dat ik het steeds had over ‘het’ kind.
Waarop hij zei; Het is ons kindje en hij is geen HET, maar een HIJ.
Mijn man is door die troep om te stoppen met roken al 3 maanden niet zichzelf geweest. Hij merkt het nu dat hij gestopt is met de medicatie dat hij zichzelf weer een beetje terug vind. Maar gaf zelf al aan dat hij in emoties behoorlijk werd afgevlakt en het gevoel had alles vanaf een afstandje mee te maken.
Ik dacht en voelde dus niet alleen dat hij me niet steunde, maar het was ook echt zo, alleen voelde dat voor hem op dat moment niet zo.
Hij heeft nu beloofd om zoveel mogelijk vanuit huis te werken en na de bevalling hebben we een netwerkje opgezet om me te ondersteunen mocht het nodig zijn.
En dan is het nu afwachten… wat er maandag gaat gebeuren, wanneer de baby komt en wat er daarna gebeurt.
Soms is het helaas nodig dat het hoog oploopt en de bom barst om van daaruit weer op te kunnen klimmen.
Echter heel goed van je dat je de huisarts gebeld hebt en fijn dat hij je gelijk serieus heeft genomen. Ook dat je man nu inziet wat er allemaal speelt is een stap voorwaarts
ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen en het feit dat je hulp zoekt zegt mij al wat een goede moeder je bent en ook straks zal zijn voor de nieuwe kleine. Hopelijk voel je je snel beter.
Met tranen in mijn ogen herken ik mijn gevoelens in jouw verhaal!
Heel goed dat je hulp krijgt!
Het komt goed… Al zul je dat nu vast niet geloven…
:hug:
Veel succes vandaag bij de psychiater! Wat ontzettend dapper om je verhaal hier neer te zetten en goed van je dat je de stap hebt genomen om naar de huisarts te gaan.
Het komt goed :-*
Dank jullie wel.
Ik denk ook wel dat het belangrijk is om het hier neer te zetten, want ik dacht op een gegeven moment dat ik gek werd. Alles voelt zo tegenstrijdig.
Volgens de psychiater is het geen ernstig geval van een depressie, dus dat is een hele opluchting. Wel adviseert hij om door middel van psycho therapie gesprekken te voeren om hier toch helemaal uit te komen.
Zijn vermoeden is dat het bij mij vooral in de persoonlijkheid zit en daar zal aan gewerkt moeten worden.
Maar het is wel belangrijk dat andere vrouwen dit kunnen lezen en te weten dat ze niet gek zijn en zeker niet de enige zijn!
Vorige week ook bij de vk aangegeven hoe en wat. Ze vond het goed van me dat ik hulp heb gezocht.
Toch adviseerde ze me om te starten met vitamine B complex tabletten. Volgens haar is het vaak een combinatie van hormonale schommelingen en vitamines tekort.
Ik zit nu een week op de vitamine tabletten en ik merk wel degelijk verschil.
Ik voel me een stuk minder somber dan daarvoor. Met vlagen heb ik nog wel aversie tegenover ons kindje, maar lang niet zo erg meer als eerst.
Ook helpt mijn man me veel meer in huis. Werkt waar mogelijk vanuit huis zodat ik mijn rust kan pakken.
Ook hebben we een netwerkje opgezet voor na de bevalling, zodat ik er niet alleen voor kom te staan de eerste tijd en dat voelt wel goed eigenlijk.
Wat goed dat je actie hebt ondernomen en al iets verandering bemerkt.
En…je hoeft niet alles alleen te doen! Dat is belangrijk om je te beseffen. Vraag hulp zoveel je kan. Als iemand aanbiedt, eens op de kids te passen, direct accepteren.
Het is een spannende tijd en dat blijft ook wel de komende tijd.
Heb vertrouwen!
Dikke dikke dikke kus lieve Sam :-
Jij hebt altijd een luisterend oor voor anderen (mij :mrgreen: )
Ik had geen idee dat dit bij jou speelde :oops:
Maar mocht jij eens een luisterend oor nodig hebben, dan weet je me te vinden :-
Wat fijn dat je verandering voelt door de vitamines. Fijn dat je het allemaal weer wat positiver ziet :thumbup:
Succes met de laatste loodjes :-*
@mayo28 wrote:
Dikke dikke dikke kus lieve Sam :-
Jij hebt altijd een luisterend oor voor anderen (mij :mrgreen: )
Ik had geen idee dat dit bij jou speelde :oops:
Maar mocht jij eens een luisterend oor nodig hebben, dan weet je me te vinden :-
Geloof me je was echt niet de enige.
Zelfs mijn man gaf laatst bij de psychiater toe dat hij het wel heel erg onderschat heeft en dat hij me inderdaad aan mijn lot had over gelaten.
Hij dacht dat ik het wel aan kon, maar in combinatie met alles… kon ik dat dus niet. Dat probeert hij nu dubbel en dwars goed te maken.
Ik ben al heel blij dat de meest belangrijke mensen in mijn omgeving er nu vanaf weten en dat ik dus niet meer net alsof hoef te doen. Als ik niet lekker in m’n vel zit, is er begrip en dat is al heel erg fijn.
Ik ben graag een luisterend oor/oog voor anderen. Doe ik met liefde.