Hoihoi
ik heb 3 maanden geleden een mooi meisje gekregen. alleen wel 6 weken te vroeg. 5 jaar geleden heb ik ook een mooi meisje gekregen alleen 7 weken te vroeg. Na eenspannende tijd gaat nu alles goed met de kleine maar ik merk dat het minder gaat met mij. Als ik er met anderen over praat krijg ik opmerkingen als het gaat nu toch goed en ze ziet er toch goed uit enz.
Dat is ook allemaal zo maar toch zit het niet lekker.
hoe gaan jullie daarmee om?
groetjes
marlies
He,
Herkenbaar hoor, dat het met jou wat minder gaat als het goed gaat met je kleintje. 6 weken te vroeg is niet niks.
Zoek eens contact met lotgenoten via http://www.couveuseouders.nl
Dat werd ons aangeraden vanuit het ziekenhuis.
Hou jezelf wel in gaten hoor, als je het echt niet ziet zitten kan een gesprek met de huisarts ook wel eens helpen.
Succes!
Ik heb heel wat afgepraat, gehuild ook, geschreven (ik had geen dagboek maar er is dat eerste jaar wel een blocnote doorheen gegaan). Ik kon intens verdrietig zijn door de gedachten aan mn kleintje alleen in het ziekenhuis, terugdenken aan het op en neer reizen naar huis/ziekenhuis etc. En maar huilen, maar dat heeft wel geholpen.
Ik heb ook gewoon toegegeven aan de behoefte steeds bij mn kindje te zijn, daar had ze ook bhoefte aan natuurlijk, maar ik net zo hard.
Mijn dochter (nu 4) was niet prematuur, maar dysmatuur (2230 gram en 43 cm). Daarnaast kon ze zichzelf niet warm houden en had ze niet de kracht om zelf te drinken. Ze heeft 4 weken in het ziekenhuis gelegen en ook eenmaal thuis ging het nog heel moeizaam. Ze is met sondeslang thuisgekomen, het was hier eerst een half ziekenhuis 
Zolang het niet goed met haar ging was ik heel sterk. Ik heb niet eens echt de tijd gehad om van de bevalling te herstellen. Toen alles eenmaal een beetje liep en het wat beter met haar ging klapte ik in elkaar. Ik heb in die tijd veel gepraat en geschreven. Veel mensen vonden het moeilijk te begrijpen ‘het gaat nu toch goed?’. Vooral ook omdat ik daarvoor zo sterk was. Maar ja, op dat moment was Ãk aan de beurt.
Veel praten, het liefst met mensen die begrijpen wat je bedoelt of in elk geval kunnen luisteren. Is er iemand bij jou in de buurt met wie je wel kan praten, die je wel begrijpt of in elk geval naar je luistert zonder met een mening klaar te staan?
Mijn vriend en ik ervoeren het op een andere manier, maar konden wel goed met elkaar praten over wat ons bezighield. Mijn schoonmoeder had ongeveer hetzelfde meegemaakt en met haar kon ik ook heel goed praten. Veel mensen snapten het niet en dat liet ik dan maar zo, daar wilde ik geen energie aan besteden.
Mijn huisarts en de arts van het consultatiebureau hielden ook een vinger aan de pols.
Hier zullen ook vast veel mensen zijn die je zullen begrijpen. Als het je helpt: schrijf het lekker van je af. Desnoods 10 x. En er komt vanzelf een tijd dat het weer beter gaat, maar geef het wel de tijd. Soms vliegt het me nog wel eens aan. Al die spanning, wat er gebeurd is, de onzekerheid. Het maakt nog steeds emoties los. Ik was pas geleden foto’s aan het inplakken uit die tijd. En dat gaat met een lach en een traan, want we hebben in het ziekenhuis ook hele warme dingen meegemaakt. Contacten met andere ouders en de verpleging.
@Lune wrote:
Ik heb ook gewoon toegegeven aan de behoefte steeds bij mn kindje te zijn, daar had ze ook bhoefte aan natuurlijk, maar ik net zo hard.
Anyk heeft heel lang bij ons op de slaapkamer geslapen. Ik wilde haar de hele dag bij me hebben. Het liefst beneden als ik beneden was en boven als ik boven was. Het voelde alsof ik heel veel moest inhalen. Ik kon er natuurlijk niet volledig aan toe geven, maar in zoverre het mogelijk was deed ik het wel. Het heeft hier hele discussies gegeven over haar slaapplek, maar ik had het heel hard nodig. Dus ze is lekker bij ons op de slaapkamer gebleven :mrgreen:
:hug:
Em is 6 weken te vroeg geboren (moest 6 weken in het zkh blijven) en ik denk dat je pas begrijpt wat dat met je doet als je het zelf hebt meegemaakt. De eerste tijd was voor mij gewoon overleven. Pas na het eerste jaar drong tot me door wat een heftig begin het was geweest. Toen ben ik er ook over gaan praten.
Vond het ook lastig om met het commentaar vanuit mijn omgeving om te gaan. Ze begrepen vaak niet dat ze de eerste tijd toen Em net thuis was nog hun handen moesten wassen voor ze haar vastpakten. En dat we niet meteen met haar naar buiten mochten (het vroor enorm).
Nu is Thijmen net geboren (Ã terme) en ik merk wat een verschil het is. Ik ben veel minder bezorgd en veel meer ontspannen. Het scheelt natuurlijk ook dat hij de 2e is, maar de andere start is ook echt bepalend. Ik ben zo blij dat het zo is gegaan deze keer: thuisbevalling, BV liep meteen, na 4 dagen weer op z’n geboortegewicht… Dat brengt zoveel rust met zich mee. Daar heb ik mijn 10 weken bedrust lang en breed voor over gehad! :mrgreen:
Binca68, Em heeft ook bijna een jaar bij ons op de slaapkamer gelegen. Maar dat gaan we gewoon weer doen met Thijmen. Ik vind het veel te gezellig!
Ik denk dat je alles pas langzaam een plakje gaat geven als het goed gaat met je kindje. Dus dat het nu goed gaat met haar, betekent dat er bij jouw ruimte eindelijk komt voor je emoties. Eigenlijk heel logisch toch? Goed aan je omgeving uitleggen hoe intensief en spannend die eerste tijd is (geweest) en wat dat nu met jou doet. Als dat lukt, scheelt dat een heleboel!
:hug:
Wat een herkenbare verhalen meiden! Ik zit er nog midden in… onze dochter is 5 weken te vroeg geboren. Dat is nu bijna 3 weken terug en vandaag hebben we haar mee naar huis mogen nemen. Ze slaapt al de hele dag lekker in de bugaboo in de woonkamer. Ik kan het nog niet over m’n hart verkrijgen om haar alleen op haar kamertje te laten slapen. Ik moet ook nog zo erg wennen aan haar geluidjes dat ik het zo wel prettig vind. De komende tijd slaapt ze 's nachts dan ook lekker bij ons op de kamer.
Ik kreeg de afgelopen tijd ook steeds van iedereen te horen dat ik zo sterk was en dat ze daar zoveel bewondering voor hadden… dat is echt een soort overlevingsmechanisme volgens mij. Toen we te horen kregen dat het einde in zicht was brak er wel even iets bij mij… heb de hele avond bijna alleen maar gehuild. Om allerlei kleine dingen of aan de gedachte aan mijn meisje. Ik zal straks vast nog wel een keer ‘de klap’ gaan krijgen. Nu doe ik m’n best om lekker te genieten van haar en de feestdagen die we nu lekker met z’n drietjes kunnen vieren.
Ik moet zeggen dat ik ook wel echt een beetje doorheen zit door al dat heen en weer gereis naar het ziekenhuis. Ik zat daar 2x per dag, maar voor m’n gevoel was dat veel te weinig. Dus steeds ging ik daar weg met het idee dat ik haar heel erg in de steek liet. Komt natuurlijk ook nog bij dat je de eerste tijd gewoon moet herstellen van de bevalling. Dat schiet dus niet echt op als je steeds de deur weer uit moet. De eerste week kon ik amper normaal lopen of zitten… en dan dus steeds de auto in en op van die harde stalen rolstoelen door het ziekenhuis. Pfff… ik ben nu eigenlijk verbaast dat ik dat overleeft heb! 
Maar goed, ze is thuis… het ergste is voorbij hoop ik. Dus nu kan ik hopelijk op mijn roze wolkje klimmen en gaan genieten! :inlove:
hoi dames
bedankt voor jullie verhalen.
IK heb hulp gezocht bij een psychologe en op de mailinglist van de vereniging voor ouders van couveuse kindjes.
net een stukje op mijn hyves geschreven waarvan ik hoop dat mensen uit mijn omgeving op gaan reageren
IK,
IK ben moeder van twee speciale kinderen. Je ziet het niet hoor. Ze doen niet anders dan anderen. Zijn net zo lief, ondeugend enz als het "gemiddelde"kind.
Het speciale is wanneer ze geboren zijn.
7 en 6 weken te vroeg.
Het speciale is de plek waar ze de eerste weken geslapen hebben.
In het ziekenhuis.
Het speciale is de tijd die het voor mij was.
Vol zorgen en verdriet. Maar ook geluk en liefde.
Het speciale is dat de “rose wolk” een donker randje had. Dat het anders ging dan anders. Dat mensen niet weten hoe daarmee om te gaan.
In het ziekenhuis zijn ze toch veilig worden ze goed verzorgt. Kun je lekker nog even slapen voordat ze thuis komt.
Nu ze thuis zijn is het toch oke.
De slangetjes en het infuus zijn toch weg.
Lekker te vroeg geboren kun je langer van je zwangerschapsverlof genieten.
Het speciale is dat ze bijzonder zijn. Tijd moesten inhalen. Met kinderartsen en verpleegkundige in aanraking komen.
Het speciale is dat ze gewoon zijn. Dat ze er (tot nu toe) niks aan over hebben gehouden.
Het speciale is… ze zijn onze dochters en daar ben ik trots op.
VOOR WIE MEER INFO WIL
http://www.couveuseouders.nl/
groetjes
marlies
Wat goed dat je dat neergezet hebt.
Anderen begrijpen het inderdaad niet… kan ook niet als ze het niet zelf meegemaakt hebben. Die eerste tijd is zo vreemd. Ze voelden wel meteen als van mij, maar ze waren pas echt van “ons” toen we ze mee naar huis mochten nemen.
Super fijn dat ze het goed doen (doet onze tweeling gelukkig ook ) maar het blijft speciaal. Begrijp je gevoel wel…
Goed ook dat je met een psychologe gaat praten.
Mooi geschreven dat stukje, zo waar… als ik de zinnen lees voel ik de pijn weer, mijn kindje was 8 weken te vroeg… ik had pas een jaar erna dat de zwaarste periode kwam. Nog steeds heb ik behoefte om erover te praten of te schrijven over die zo heftige periode die voor velen om mij heen als ‘gewoon’ werd gezien. En nog steeds af en toe laat ik nog wel eens een traantje. Ik kan je eigenlijk niet echt een goed advies geven, ik denk dat het erg zoeken is naar wat voor jou goed voelt. Sterkte! :hug: