Mijn zoon is altijd een ‘makkelijk’ kind geweest. Heeft altijd een heel duidelijke mening gehad, liet zich niets zomaar vertellen, maar was heel gevoelig voor contact. Een heel gevoelig, zachtaardig, warm kind. Wij communiceren altijd heel open en oprecht, dat werkte bij hem erg goed. Elk vervelend gedrag/periode kon snel worden opgelost omdat ik goed wist welke knoppen ik moest indrukken, we hebben een ijzersterke band en dat heeft ons overal doorheen geholpen. Ik heb het moederschap nog nooit als zwaar ervaren.
Sinds vier weken zijn er, vanuit het niets, enorme driftbuien. Hij is niet gewoon boos, hij gaat compleet door het lint. Gillen, schreeuwen, slaan, schoppen, gooien, geen land mee te bezeilen. Altijd om niks, gisteren bijvoorbeeld omdat ik peren kocht (tsja…) Ik vind het zo wonderlijk, omdat het zo nÃet bij hem past. Als hij van jongs af aan al een driftkikkertje was geweest, had ik dit kunnen plaatsen, maar vanuit het niets toch wel tamelijk extreem probleemgedrag vertonen (ik vind het niet snel erg, of extreem, maar dit schiet echt alle mogelijke grenzen voorbij, mijlenver) vind ik opmerkelijk. Daarnaast lijkt hij op momenten erg boos, met name op mij. Opa en oma, mijn vriend, allemaal mensen bij wie hij nog steeds ontvankelijk is voor contact, van mij wil hij niets weten.
De afgelopen vier weken zit ik elke avond te huilen op de bank, uit onmacht, uit frustratie, uit schuldgevoel, en ik weet het niet meer. ‘Het is een fase’, daar kan ik niets mee. Dat helpt ons nú niet. 
Wat is er met mijn zoon, en wat moet ik hiermee?
(Hij is 3,9 maanden, wordt in januari 4)
hoe oud is je zoontje ?
:hug:
Gerda
Oh, sorry. Hij wordt vier in januari, is nu dus 3,9 maanden. Ik zal het in de OP even zetten ook. 
Lastig zeg. Voel (echt) je frustratie en de tranen. Snap je ongerustheid.
Ben aan het lezen over dergelijke buien (boek over hoog-sensitieve kinderen,waarbij dergelijke,plotselinge buien vaak voorkomen). Er staan veel bruikbare tips en methodes in. Lastig puntje bij jouw Jo is wel dat het nu ineens zo is. Ik ken het al vanaf geboorte af aan in diverse gradaties en uitingen,maar de rest van het karakter wat je beschrijft is wel zeer herkenbaar. Zoveel sterke mooie eigenschappen.
Toch denk ik eerder aan een fase i.c.m. opbouw van spanningen (hoeveel weet hij van je aanstaande plannen?). Het idee dat er iets in de lucht hangt,daarnaast duidelijk klaar voor school en meer uitdaging.
Een kind pikt meer op van sfeer en stemming dan je denkt (alle kids, niet zozeer hoger-gevoeligen).
Tegen de 4 jaar, bijna klaar voor school,is het geen vreemd gedrag.
Veranderingen bij de opvang? Iets naars voorgevallen wat hij niet kan uiten?
Verandering van groep,waardoor hij nu oudste is en voelt dat hij teveel verantwoording draagt? De kleintjes bieden geen uitdaging meer?
Jeetje, er kan zoveel spelen. Er zijn diverse manieren om met een extreme bui om te gaan. Tot nu te werkt alleen de moeilijkste bij ons.
-Zelf (extreem) kalm blijven.
-Laat hem uitrazen, ook schelden en roepen wat hij nodig vind,maar blijf wel rustig herhalen dat je niet wilt dat hij je pijn doet, hij mag wel zijn boosheid eruit gooien. Houdt in dat hij ook dingen roept die snoeihard en kwetsend tegen ons zijn. Praten we pas over als hij weer bij de tijd is.
-Desnoods alleen handen vasthouden terwijl je hem aangeeft het verbaal te blijven uiten.
-Pas na rust (even uit elkaar, beide op jezelf tot rust komen) samen praten over hoe hij de volgende keer aan kan geven als hij voelt boos te worden. Hoe je het de volgende keer op zou willen lossen (hij moet met ideeën komen) en laten weten wat niet kan (schoppen/slaan).
In het boek wat ik lees staat ook de tip “holding”. Vasthouden dus. Jo is extreem boos en doet zichzelf en anderen om zich heen pijn. Hij is even van de wereld, totaal wezeloos,dus niet gevoelig voor wat je ook zegt. Hij sloopt,slaat,schopt en blijft aanvallen. Bij holding is het de bedoeling dat je je kind wel stevig vast blijft houden tot hij/zij kalm is,maar rustig blijven herhalen (als hij schreeuwt dat je hem pijn doet) dat je hem geen pijn doet,dat doet hij zelf door te blijven vechten.
Dit laatste is erg discutabel en moet zeggen,toen ik het de 2e keer deed voelde het totaal niet goed. Na 10 minuten vielen we beide om en hij stopte,omdat hij zich echt heel erg pijn ging doen (hij is beresterk).
Ben gaan googlen en lees zeer verschillende meningen,waaronder dat het schadelijk kan zijn. Schrok er wel van,aangezien het juist in de boek stond voor hoog-sensitieve kinderen. Ik heb het dus weer losgelaten,omdat Jo te lang weerstand blijf bieden.
Hij moet zich kunnen uiten,maar dan verbaal en t.z.t. zelf leren reguleren (hij is doorverwezen voor therapie en is daar pas geleden mee gestart,dat moet zijn vruchten nog af gaan werpen). Speltherapie of kinder-therapie, mag je meen ik sowieso ook zonder verwijzing bij aankloppen,mocht je denken dat het iets kan zijn.
Zou eens kijken of er verschillende tips komen en kijken welke het beste past bij jullie samen. Spanning of reactie bij veranderingen rond een kind,kunnen makkelijk veel later komen,waardoor je niet direct denkt dat iets wat hij mee heeft gemaakt of gespannen om is, de reden kan zijn.
Veel succes. Hoef je volgens mij niet te vertellen de focus te leggen op zijn mooie kanten (en hem dat ook mee te geven,volgens mij zit dat wel goed als ik het zo hoor).
Dank voor je uitgebreide reactie
Hij is inderdaad gevoelig voor stemmingen, maar dat is het nu net: ons leven gaat súpergoed op het moment. Ik heb sinds kort een nieuwe baan waar ik heel blij mee ben, in de liefde gaat het goed en daar is J. ook oprecht blij mee. In hoeverre hij weet van onze plannen weet ik niet goed, we hebben het er eigenlijk niet over waar hij bij is, dus lijkt me sterk dat hij dat zo heftig ervaart. Klaar voor school en meer uitdaging is wel een ding ja. Hij is op zijn verzoek bezig met letters schrijven thuis, ik schrijf een letter en hij doet dat dan na. Maar hij legt de lat zo ongezond hoog voor zichzelf dat het eigenlijk niet meer leuk is om hem dat aan te bieden - “Neeeeeeeeeee, het rondje van de b is niet rond genoeg…” om dat dan keer op keer te herhalen tot het voldoet aan zijn standaard. Terwijl zijn allereerste b echt al meer dan prima is. Ik probeer hem echt meer/andere uitdaging te bieden, maar hij staat daar ook niet lekker ontspannen in, op de een of andere manier.
De opvang… driekwart jaar geleden waren daar wat spanningen, uiteindelijk bleek J. toen gepest te worden (zijn beleving) door een ander jongetje daar. Inmiddels is de rust wedergekeerd, hij zegt incidenteel wel dat hij niet naar de go wil maar hij komt er altijd heel opgewekt vandaan. Binnen de groep geen veranderingen. Hij vindt wel moeilijk aansluiting met de andere kindjes ja, hij vindt dat ze “niet leuk spelen”, op 1 meisje na (maar zij is al 6 of 7 en zit dus het grootste deel van de dag op school), maar dat is iets wat ook in andere sociale situaties speelt. J. is heel sociaal, maar heeft er moeite mee dat niet alle kindjes dat zijn wat tot hevige discussie leidt in de speeltuin of bij speelafspraakjes. Ik kan me voorstellen dat dat wel een groot frustratiepunt is of kan zijn. Het is altijd al iemand geweest die zichzelf (ongewild) buiten de groep plaatst, daar hebben we nooit veel aandacht aan besteed. J. was toch een tikje ‘anders’ (niet op een vervelende manier!) en het was voor hem wel prima tot nu toe, mogelijk zit daar dan toch de pijn, ofzo? Het is zo zoeken en gissen…
Hoe te handelen tijdens zo’n bui… zelf rustig blijven is een goeie ja. Dat kan ik niet altijd :oops: Met hem redeneren is onmogelijk op zo’n moment en dat is juist waar ik al bijna vier jaar op terugval in lastige situaties. Ik moet mijn ideeën van opvoeding en wat wel en niet werkt herdefiniëren voor nu. Dat ‘holding’ werkt niet, ik ken het en heb het al toegepast, hij werd alleen maar bozer en het voelde heel onprettig.
Focussen op zijn mooie kanten doe ik absoluut, dat kost totaal geen moeite
D kan het niet zijn dat hij jou al die tijd voor zich zelf gehad heeft , en dat hij nou ziet dat jij gelukkig bent met je vriend dat hij jalours is , dat hij je moet delen,
teminste dat is het eerste wat bij mij opkomt :think:
Kun je het moment nog terug halen wat er gebeurde toen je peren kocht.
Ik ben zo benieuwd wat er aan vooraf ging
Dank voor je uitgebreide reactie
Hij is inderdaad gevoelig voor stemmingen, maar dat is het nu net: ons leven gaat súpergoed op het moment. Ik heb sinds kort een nieuwe baan waar ik heel blij mee ben, in de liefde gaat het goed en daar is J. ook oprecht blij mee. In hoeverre hij weet van onze plannen weet ik niet goed, we hebben het er eigenlijk niet over waar hij bij is, dus lijkt me sterk dat hij dat zo heftig ervaart. Klaar voor school en meer uitdaging is wel een ding ja. Hij is op zijn verzoek bezig met letters schrijven thuis, ik schrijf een letter en hij doet dat dan na. Maar hij legt de lat zo ongezond hoog voor zichzelf dat het eigenlijk niet meer leuk is om hem dat aan te bieden - "Neeeeeeeeeee, het rondje van de b is niet rond genoeg.." om dat dan keer op keer te herhalen tot het voldoet aan zijn standaard. Terwijl zijn allereerste b echt al meer dan prima is. Ik probeer hem echt meer/andere uitdaging te bieden, maar hij staat daar ook niet lekker ontspannen in, op de een of andere manier.
Klinkt even heel banaal (zit geen verwijtende gedachten achter hoor),maar even de feiten op een rij vanuit kinderogen.
Die nieuwe baan en geluk in de liefde is natuurlijk super, hij zal dan ook zeker voordeel hebben,van het feit dat mama zich lekker voelt (want daar reageren kinderen wel degelijk op),maar even kort door de bocht, het zijn wel JOUW geluksdingen. Een kind ziet dat niet als winst en/of het ultieme. Een kind wil mama, het liefst gelukkig natuurlijk,maar met wat voor baan (of uberhaupt een baan trouwens) en met of zonder vriend, zal hij niet wakker van liggen. Een kind is wat dat betreft heel egoïstisch.
Hoe lief en begripvol ze ook kunnen reageren (wat overigens,heb ik geleerd ook een vorm van 'pleasen' kan zijn, mijn geluk boven het zijne stellen), zij ervaren dat soort zaken niet als eerste levensbehoeften.
Hoe lief,leuk,aardig en gezellig deze nieuwe liefde ook is, Jo zal hem vast ook aardig vinden,maar hem niet als noodzakelijk iemand zien. Jij bent zijn veiligheid. Een kind hoeft niet altijd meteen op veranderingen te reageren. Dat kan ook veel later of pas naar buiten komen als de druk te hoog is geworden (samen met alle andere 'veranderingen' en zijn eigen ontwikkeling/sprong).
Bovenstaand is echt bedoeld om aan te geven dat al die positieve dingen die jullie nu meemaken, alsnog de reden van zijn gedrag kan zijn. Dit is iets waar ik met mijn J. echt wel achter ben gekomen. Zeker het wegcijferen van zijn eigen wensen en behoeften,om maar bij ons geliefd te blijven (daar was hij ondanks alles nog steeds niet van overtuigd).
Neemt trouwens niet weg,dat op langere termijn hij ook het geluk ervan zal ervaren,maar nu is voor hem misschien het moment van verwerken van alle veranderingen.
Het is maar een idee. De veranderingen in huis EN op de opvang EN bijna klaar voor meer uitdaging,maakt samen genoeg redenen om even flink uit balans te zijn.
Wat die uitdaging betreft, zucht. Wij probeerden altijd in te spelen op zijn vragen of pogingen dingen zichzelf aan te leren. Zodra alles ontspannen was en hij er zelf mee kwam,dan ging alles goed,maar zodra hij maar iets van druk voelde, kapte hij het af (hij wilde ineens iets doen of leren,maar wilde het zelf bedenken,als wij hem mee gingen helpen,dan deden we het niet goed en sloeg de stemming meteen om).
Nu op school speelt het perfectionisme een te grote rol, hij gumt zonder dat de juf het aangeeft zijn eigen werk uit,omdat hij zeker weet dat de juf het niet goed vind. Dit terwijl zijn werk gewoon foutloos is.
Denk dat school straks verschil uit gaat maken, althans,dat hoop ik voor je. Die laatste maandjes voor school is vaak toch uitzingen.
De opvang.. driekwart jaar geleden waren daar wat spanningen, uiteindelijk bleek J. toen gepest te worden (zijn beleving) door een ander jongetje daar. Inmiddels is de rust wedergekeerd, hij zegt incidenteel wel dat hij niet naar de go wil maar hij komt er altijd heel opgewekt vandaan. Binnen de groep geen veranderingen. Hij vindt wel moeilijk aansluiting met de andere kindjes ja, hij vindt dat ze "niet leuk spelen", op 1 meisje na (maar zij is al 6 of 7 en zit dus het grootste deel van de dag op school), maar dat is iets wat ook in andere sociale situaties speelt. J. is heel sociaal, maar heeft er moeite mee dat niet alle kindjes dat zijn wat tot hevige discussie leidt in de speeltuin of bij speelafspraakjes. Ik kan me voorstellen dat dat wel een groot frustratiepunt is of kan zijn. Het is altijd al iemand geweest die zichzelf (ongewild) buiten de groep plaatst, daar hebben we nooit veel aandacht aan besteed. J. was toch een tikje 'anders' (niet op een vervelende manier!) en het was voor hem wel prima tot nu toe, mogelijk zit daar dan toch de pijn, ofzo? Het is zo zoeken en gissen..
Herkenbaar. Reactie van mijn J. was eerder zich volledig terug te trekken en contacten uit de weg te gaan. Als je maar vaak genoeg met (zogenaamd) anti-sociale kinderen te maken hebt (die daar overigens niet aan kunnen doen),dan leer je het wel af.
Hoe te handelen tijdens zo'n bui.. zelf rustig blijven is een goeie ja. Dat kan ik niet altijd Met hem redeneren is onmogelijk op zo'n moment en dat is juist waar ik al bijna vier jaar op terugval in lastige situaties. Ik moet mijn ideeën van opvoeding en wat wel en niet werkt herdefiniëren voor nu. Dat 'holding' werkt niet, ik ken het en heb het al toegepast, hij werd alleen maar bozer en het voelde heel onprettig.
Holding ben ik ook van teruggekomen,na wat ik gelezen heb. Zal het binnenkort nog eens bespreekbaar maken met zijn therapeute,maar voor nu voelt het zeker niet oke. Er moet wel ruimte zijn om zich te kunnen uiten. Heb geprobeerd duidelijke afspraken te maken over zijn boosheid. Bespreken wat allemaal wel en wat niet mag. In heldere toestand is hij het ook helemaal eens,maar in de laatste paar buien, verloor hij toch de controle. Dan leggen we (veel later als hij weer aanspreekbaar is, kan echt wel uren later zijn) precies uit wat de regels waren. Tijdens zo'n bui laat ik hem nu verbaal alles eruit gooien (komt hard binnen,maar onderdrukken jaagt juist zijn agressie aan). Zo lang hij zich maar aan de regels blijft houden (niet schoppen,slaan,stompen,bijten,enz.enz). Deze afspraken werken,maar moeten zeker vaak herhaald worden.
Juist voor deze zeer plotselinge uitbarstingen en fysieke agressie hebben we aan de bel getrokken. Wij kunnen heel veel,lopen vaak op ons tenen als we aanvoelen als hij zijn dag niet heeft (of erger, als anderen over hem heen walsen als we aangeven waar hij wel en niet mee om kan gaan),maar er moet vanuit hem ook een stukje komen. Daarnaast hebben we er nog 1,die vaak de dupe is van zijn buien.
Jo is hoog-sensitief (en mogelijk meer),maar als bepaald gedrag nooit eerder aanwezig is geweest en nu wel ineens,dan kan het niet nu opeens wel zo zijn. Onze J. is altijd al zo geweest (letterlijk vanaf geboorte al anders). Emotioneel zeker,alleen nu is hij ook ouder en sterker. De 'machtsstrijd' is ook heviger. Toen Eli ouder werd,werden de verschillen ook steeds duidelijker.
Zijn kinderarts vermoedde HS (o.a.). Psycholoog erkende bepaalde karaktereigenschappen,maar zo lang hij niet depressief of verwaarloosd over kwam, deden wij het goed. Nu een jaar later hebben we weer aan de bel getrokken,omdat het ons te machtig werd. Inmiddels is hij gestart met kindertherapie. Ik ben me flink aan het inlezen en zijn zelfs bezig in huis om aanpassingen te doen (de jongens eerder uit elkaar halen,dan gepland, beide een eigen kamer).
Als ik het zo hoor, kan je denk ik wel heel goed met hem praten. Hoor hem eens uit. Bevestig dat je hoort wat hij zegt (zonder zijn gevoel onbewust tegen te spreken, het is zijn gevoel, hoeft niet redelijk te zijn).
Buiten dit zou ik het ook niet weten, zijn zelf nog zoekende. Veel praten en luisteren doet soms al veel goed. Beetje bij beetje komen er toch dingen naar buiten, heel erg van de hak op de tak,maar wel zaken,waar je iets mee kan. Het geeft hem het gevoel dat hij serieus genomen is.
Focussen op zijn mooie kanten doe ik absoluut, dat kost totaal geen moeite
Maar toch, je bent ook maar mens.
Als iets al langer aanwezig is,dan groei je er in mee, nu het zo plotseling is, moet jij het ook even plaatsen. Als je in de avond terwijl je kind zo lief ligt te slapen,toch even flink verdrietig raakt,dan voel je je al snel schuldig dat je je zo voelt . Lijkt me niet gek.
Daarnaast lijkt hij op momenten erg boos, met name op mij. Opa en oma, mijn vriend, allemaal mensen bij wie hij nog steeds ontvankelijk is voor contact, van mij wil hij niets weten.
Dit viel me even op. Jou kan hij raken. Bij jou voelt hij zich veilig genoeg om zichzelf te zijn en alles eruit te gooien.
Zou mijn gedachten zijn...
@pegje wrote:
D kan het niet zijn dat hij jou al die tijd voor zich zelf gehad heeft , en dat hij nou ziet dat jij gelukkig bent met je vriend dat hij jalours is , dat hij je moet delen,
teminste dat is het eerste wat bij mij opkomt :think:
Alles kan natuurlijk. Maar we kennen elkaar nu 15 maanden, hij is rijkelijk laat met zijn jaloers gedrag dan.
@rijstkorrel wrote:
Kun je het moment nog terug halen wat er gebeurde toen je peren kocht.
Ik ben zo benieuwd wat er aan vooraf ging
Niet veel bijzonders. Ik zei dat de peren in de aanbieding waren, dat ik ze mee ging nemen. Hij schreeuwde dat hij geen peren wilde. Ik pakte toch de peren natuurlijk, en toen barstte hij los. Vóór het perenverhaal was er niets aan de hand, alles prima en gezellig (in mijn beleving dan…)
@D. wrote:
@pegje wrote:D kan het niet zijn dat hij jou al die tijd voor zich zelf gehad heeft , en dat hij nou ziet dat jij gelukkig bent met je vriend dat hij jalours is , dat hij je moet delen,
teminste dat is het eerste wat bij mij opkomt :think:
Alles kan natuurlijk. Maar we kennen elkaar nu 15 maanden, hij is rijkelijk laat met zijn jaloers gedrag dan.
Het hoeft ook geen jaloezie te zijn. Puur spanning en misschien onzekerheid over zijn rol in het geheel. Hij voelt misschien dat de band tussen jou en je vriend aan het groeien is en test jullie beide hiermee.
@D. wrote:
@rijstkorrel wrote:Kun je het moment nog terug halen wat er gebeurde toen je peren kocht.
Ik ben zo benieuwd wat er aan vooraf ging
Niet veel bijzonders. Ik zei dat de peren in de aanbieding waren, dat ik ze mee ging nemen. Hij schreeuwde dat hij geen peren wilde. Ik pakte toch de peren natuurlijk, en toen barstte hij los. Vóór het perenverhaal was er niets aan de hand, alles prima en gezellig (in mijn beleving dan…)
Herkenbaar. Ik let erg op mijn woorden. Als ik (bijv.) zoiets zou zeggen als “de peren zijn in de aanbieding” ,dan vraag ik kennelijk onbewust om zijn mening of toestemming (Eli ook trouwens). Als zij aangeven nu geen peren te willen,maar ik koop ze toch,dan wals ik over hun mening heen. ZIJ willen geen peren,waarom koop ik ze dan toch?
Sta soms ook te kijken,welke conclusies te kunnen trekken uit niets…
@D. wrote:
@rijstkorrel wrote:Kun je het moment nog terug halen wat er gebeurde toen je peren kocht.
Ik ben zo benieuwd wat er aan vooraf ging
Niet veel bijzonders. Ik zei dat de peren in de aanbieding waren, dat ik ze mee ging nemen. Hij schreeuwde dat hij geen peren wilde. Ik pakte toch de peren natuurlijk, en toen barstte hij los. Vóór het perenverhaal was er niets aan de hand, alles prima en gezellig (in mijn beleving dan…)
Ik zou dan even stil staan bij wat hij zegt. Ok, jij wilt geen peren hebben, waarom zou jij geen peren willen hebben, of wat voor fruit zou jij kiezen… Daarna zou ik uitleggen dat mama peren heerlijk vindt.
@rijstkorrel wrote:
@D. wrote:@rijstkorrel wrote:Kun je het moment nog terug halen wat er gebeurde toen je peren kocht.
Ik ben zo benieuwd wat er aan vooraf ging
Niet veel bijzonders. Ik zei dat de peren in de aanbieding waren, dat ik ze mee ging nemen. Hij schreeuwde dat hij geen peren wilde. Ik pakte toch de peren natuurlijk, en toen barstte hij los. Vóór het perenverhaal was er niets aan de hand, alles prima en gezellig (in mijn beleving dan…)
Ik zou dan even stil staan bij wat hij zegt. Ok, jij wilt geen peren hebben, waarom zou jij geen peren willen hebben, of wat voor fruit zou jij kiezen… Daarna zou ik uitleggen dat mama peren heerlijk vindt.
Dat doe ik al.
oeh pittig d.
ik herken er wel veel in. Hier ook echt een makkelijk kind gehad, gewoon echt een plaatje, nooit strijd, nooit iets mee aan de hand. En dat is afgelopen jaar veranderd (dus wel wat later dan bij j.). Hij kan ineens om niks boos worden, en dan echt echt echt boos. Het hangt opeens echt aan een zijden draadje, dat humeur van hem. Ook op school hebben ze die grote verandering gemerkt, van dat makkelijke meegaande jongetje, bijna altijd vrolijk, naar iemand die zo af en toe helemaal kan omslaan.
En als ik probeer terug te halen waar die verandering is begonnen, dan kom ik toch uit bij de komst van b vorig jaar. En daarmee denk ik dat we misschien toch wel een grote overeenkomst hebben gevonden. Het is natuurlijk psychologie van de koude bodem, maar toch:
bij beide is het gedrag dus heel erg veranderd en is er in dezelfde periode een grote verandering geweest in de band met moeder. (hier zelfs 2x). Eerst waren ze jarenlang alleen met moeder, hetgeen een enorm sterke band oplevert, maar ook een soort alleenrecht op die moeder.
Toen b hier in huis kwam, was het hier vrij duidelijk dat n er moeite mee had dat hij zijn moeder opeens in huis moest delen. (en dat er een man was met andere gewoonten en andere regels, die ook nog iets te zeggen heeft over hem (dat laatste vindt ie nog steeds moeilijk).
Bij n was het dus ook wel duidelijk te merken dat ie het daar moeilijk mee had, bij J niet. Maar toch kan ik me heel goed voorstellen dat het daar toch mee samenhangt.
Wat nu te doen? Geen idee… :shifty:
Dank voor het meedenken allemaal, heel fijn.
Inmiddels is er wat meer duidelijk en het is veel logischer dan ik had verwacht. Hij is boos/verontwaardigd dat ik “zo vaak ga werken en mij dan wegbreng” (naar de gastouder). We hebben het er inmiddels een aantal keer over gehad, en hij mist me gewoon. Hij zegt letterlijk dat hij er boos van wordt dat we zo weinig samen zijn. Als ik dan ook nog tijdens ons samenzijn iets doe wat niet compleet is zoals hij het had bedacht (zoals met de peren), dan is dat de welbekende druppel en ontsteekt hij in woede.
Sinds een maand heb ik een nieuwe baan waarbij ik niet méér ben gaan werken, maar mijn werkuren zijn wel anders verdeeld (nu 4 dagen van 7 uur, voorheen ene week 4, andere week 3 dagen - ook werk ik niet meer 's avonds) en blijkbaar ervaart hij dat als heel vervelend. Het hele idee achter de nieuwe baan was niet meer onregelmatig werken, zodat hij niet meer uit logeren hoeft en ik hem elke avond zelf naar bed kan brengen, ook met het oog op school over drie maanden. Maar in de praktijk blijkt dat dus helemaal niet zo goed uit te pakken
he meis wat vervelend…
fijn natuurlijk dat je achter de reden van de driftbuien bent, maar vervelend dat het komt doordat je anders bent gaan werken… helemaal omdat de bedoeling van je nieuwe baan juist meer rust voor je manneke zou zijn…
hopelijk wordt het nog beter meis! :hug: :hug:
@D. wrote:
Dank voor het meedenken allemaal, heel fijn.
Inmiddels is er wat meer duidelijk en het is veel logischer dan ik had verwacht. Hij is boos/verontwaardigd dat ik “zo vaak ga werken en mij dan wegbreng” (naar de gastouder). We hebben het er inmiddels een aantal keer over gehad, en hij mist me gewoon. Hij zegt letterlijk dat hij er boos van wordt dat we zo weinig samen zijn. Als ik dan ook nog tijdens ons samenzijn iets doe wat niet compleet is zoals hij het had bedacht (zoals met de peren), dan is dat de welbekende druppel en ontsteekt hij in woede.
Sinds een maand heb ik een nieuwe baan waarbij ik niet méér ben gaan werken, maar mijn werkuren zijn wel anders verdeeld (nu 4 dagen van 7 uur, voorheen ene week 4, andere week 3 dagen - ook werk ik niet meer 's avonds) en blijkbaar ervaart hij dat als heel vervelend. Het hele idee achter de nieuwe baan was niet meer onregelmatig werken, zodat hij niet meer uit logeren hoeft en ik hem elke avond zelf naar bed kan brengen, ook met het oog op school over drie maanden. Maar in de praktijk blijkt dat dus helemaal niet zo goed uit te pakken
Dus toch de verandering van ritme. Als ik het zo lees, zal hij er juist op de lange termijn echt beter van worden. Straks als hij op school zit,dan ben je er gewoon in de avond. Fijn dat jij het aan heeft kunnen geven.
Hij zal er vast wel aan wennen. Straks zit hij zelf 4 dagen op school en heeft hij niet eens door dat jij intussen ook nog iets doet.
Heb niiks gelezen in je topic, hier ook plotseling veel drift. Het cb gaf aan dat dit meer gebeurd als een kind onvoldoende uitdaging krijgt. Dus ze is enorm aan zcbool toe.