Ik weet even niet zo goed wat ik hiermee moet. J. is een ondernemende leergierige kleuter die van alles wel wil, maar echt compleet door het lint gaat als hij dingen (nog) niet goed kan. Een half jaar geleden al volgde er regelmatig een driftbui omdat ‘het rondje van de letter b niet rond genoeg is’ (hij had toen zo’n periode van een interesse in letters). De letters gelaten voor wat het was, maar dan komt er wel een bui om iets anders wat niet lukt. Vanmiddag vloog de verf door de kamer, omdat hij een hoofdje wilde tekenen wat niet mooi genoeg werd, volgens zijn standaard.
Afgelopen weekend gingen we sleeën. Begint meneer te gillen omdat hij ‘het niet goed doet’ (hij hoefde alleen maar op de slee te zitten en dat ging prima, dacht ik) Zo ook bij schaatsen, op het klimrek klimmen, zelfs gymen en buiten spelen op school weigert hij omdat er daar dingen gedaan worden die hij niet kan, en dus niet leuk vindt. Hij zit nu vier weken op school, en elk speelkwartier en elke gymles staat hij bij de juf te wachten tot de rest van de klas klaar is… En dat er frustratie optreedt omdat je iets niet kan, snap ik wel, maar ik schrik een beetje van de heftigheid van zijn reacties. Het wordt steeds erger en hij wil steeds minder doen, en dat vind ik ook wel sneu.
Ik merk dat hij in eerste instantie vaak wel iets wil, maar er hoeft maar Ãets mis te gaan en hij schiet het af, en is er klaar mee. En boos dat-ie dan is op zichzelf, echt niet leuk.
Dus, is dit normaal voor een net-4-jarige? En hoe help ik hem hierin? Wij zijn juist heel erg van het duizend keer proberen, en je hoeft niet alles meteen te kunnen, etc, maar dat vindt geen gehoor.
ik lees mee…
hier een net 4 jarige die niet mee wilde gymmen omdat de andere kindjes beter kunnen huppelen dan hij. tja.
de gym meester heeft hem met spelletjes ed wel weer zover gekregen dat hij mee doet, maar met andere dingen is het lastig. hij wordt zo ontzettend boos en bokkig als iets niet lukt of hij bijvoorbeeld een letter niet herkent.
we proberen hier nu de lat erg laag te leggen, thuis alleen dingen van hem te vragen die we weten dat hij al prima kan. op school is het al uitdaging genoeg. hopelijk helpt dat :think:
Wat “heerlijk” om je bericht te lezen, ik herken het wel. Alleen is hij niet boos op zichzelf maar meestal op mij. :roll:
Als ik hem schaatsen onderbindt en het lukt niet, doe ik het niet goed :lol:
En zo is dat bij veel nieuwe dingen.
Ik probeer zijn gedachten te verleggen. Ik bind zijn schaatsen onder en zeg vervolgens, zo en nu gaan we sneeuwballen gooien.
En als hij op zijn pony rijdt, gaan we niet paardrijden maar boeven vangen en slalom om obstakels heen.
Onze zoon is een ondernemend mannetje met een vasthoudend karakter, zijn karakter zit hem zeker met nieuwe dingen leren wel eens in de weg.
Uiteindelijk komt het vast wel goed, maar soms is het best vermoeiend.
ooh een en al herkenning. Hier wil ze bepaalde werkjes niet maken omdat de grote meiden die al anderhalf jaar bij haar in de klas zitten het volgens haar mooier kunnen. Maar als ze op rij hangen is er totaal geen verschil tussen de hare en die andere.
vandaag ging ze tussen de middag rondjes knippen, ze kon ze niet zo rond dan dat ze zelf wilde. Voor mijn gevoel waren ze al prachtig rond… maar voor haar niet voldoende.
Ik moet van de week met de ander naar het cb en ga zeker vragen ofz e tips hebben.
Mijn dochter heeft dit ook, alleen reageert ze haar frustatie en boosheid op ons af. Na 1,5 maand op school kreeg ze driftbuien met daarbij slaan, schoppen en schelden. Ik heb vervolgens een gesprek met de juffrouw gehad en dit aangekaart. Zij gaf toen ook aan dat mijn dochter heel perfectionistisch is en veel wil voor haar leeftijd. Dat is ook het lastige van combinatie 1/2 groepen. Mijn dochter zag wat de groep 2 kindjes moesten doen en wilde dit dus ook kunnen en gelijk goed. De juffrouw zei ook dat zij zelf haar ook al veel werkjes uit groep 2 liet doen, omdat ze verder is dan de meeste groep 1 leerlingen. Dit heeft ze n.a.v ons gesprek aangepast, ze heeft ook een aparte werkmap voor haar gemaakt, met dingen die voor haar uitdagend zijn, maar ook te doen. En voor thuis gaf ze als tip mee om haar te volgen in haar spel en vooral veel complimenten te geven. Dit alles is nu 3 maanden geleden en wat ben ik blij dat ik deze stap heb genomen, ze is weer terug mijn pittige maar lieve dochter. En ze heeft nog steeds buien dat ze zegt dat ze stom is als je zegt dat ze iets goed doet, maar het gaat echt stukken beter. Ik zou dus vooral ook met de leerkracht gaan praten.
ik moet zeggen, sinds dat wij haar laten uitrazen thuis… door toch lekker te springen op de bankkussens die we dan op de grond leggen… kan ze daar ook veel frustratie kwijt! Maar ik zal de tips doorspelen als ik ze donderdag krijg.
Ik weet niet of het normaal is voor een 4-jarige, maar wat is normaal? Mijn oudste gymde de eerste 3 maanden niet mee. Weigerde pertinent. Hij had tijd nodig om te wennen (denk ik), aan zijn klas en aan zijn juf. Ik heb daar nooit een punt van gemaakt omdat de juf dat niet deed. Zij zag dat wel vaker en vertelde ons dat het vanzelf wel kwam.
Met alles wat nieuw is heeft hij dat. In eerste instantie wil hij dat niet en kijkt hij de kat uit de boom. Als hij weet hoe het werkt en het zelf doet en merkt dat hij het kan, dan is het prima. En lukt iets niet, dan kan hij erg gefrustreerd raken. Hij wilde ook niet naar school. Wilde in klas niet werken. Hij heeft de eerste tijd veel rond gelopen en met anderen meegekeken, vertelde de juf. En daar stak hij toch heel wat van op. Op een bepaald mmoment is hij mee gaan doen.
Het hoort gewoon bij hem.
Dit heeft wel wat frustratie van onze kant opgeleverd omdat anderen ook wel eens niet willen zien wat er in hem zit. Maar je moet hem echt leren kennen voordat hij dat laat zien. Nu hij ouder wordt (hij is nu 5 en zit in groep 2) merken we dat hij daarin ook groeit. Hij begrijpt dingen beter en kan ze weer beter onder woorden brengen. Is ook opener naar nieuwe mensen. Ook probeert hij meer en vraagt heel gericht om nieuwe dingen. Hij wordt ook gevoeliger voor zijn omgeving en comformeert zich wat meer.
Sorry, geen tips dus :oops:
Alleen wat herkenning en hoe wij er mee omgaan. Ik heb nu nog niet het gevoel dat we er echt iets mee moeten, maar misschien accepteren we het te gemakkelijk als onderdeel van zijn karakter :think:
Wat betreft dat perfectionisme mbt bijvoorbeeld die slee: dat heeft hij ook sterk gehad maar mijn jongste van net 4 (sinds december) heeft dat nu ook. Zij is verder vrij makkelijk maar iets moet op een bepaalde manier en NIET NIET NIET anders. Zij gaat huilen (ipv schreeuwen zoals oudste) als dat niet zo gaat als zij wil :roll: Dat kan wel eens erg leeftijdgebonden zijn. Misschien ook omdat hun wereld al zo verandert, net naar school en zo, dat ze houvast zoeken in structopatengedrag :mrgreen:
hier ook herkenning van onze 2e… die kan ook heel boos worden of dingen maar laten als hij denkt dat het niet perfect gaat worden.
Maaaaar bij hem zit er nu gelukkig wel verbetering in.
Hij heeft ‘gewoon’ echt niet lekker in zijn vel gezeten in groep 2 (en voorheen ook al periodes vanaf de peuterleeftijd). Nu hij meer en meer in groep 3 meedraait (vandaag voor het eerst een hele dag van ochtend en middag en dan ook direct op zijn overblijfdag :shifty: ) wil hij het wel proberen en zet hij wel door…
Gister was hij een rekenvel aan het maken thuis en hij had moeite met de 5… dus ik voordoen en toe nou jij… eerst beetje mokken ‘dat kan ik toch niet’ en ik weer met mijn standaard ‘het hoeft niet perfect, maar als je niet oefent leer je het nooit’ riedeltje.
En toen ik wegliep ging hij snel die 5 opschrijven bij de som en met een dikke grijns liet hij het zien.
Hij wil dan overigens van mij niet horen dat het goed is, hij weet het dondersgoed zelf en dat geeft hem uiteindelijk de meeste voldoening.
Heb helaas geen kant en klare tips voor je, maar ben wel heel blij dat we voor nu hier verbetering zien al zal hij zeker zijn ‘negatieve’ en onzekere momenten nog wel hebben en houden.
Dank voor de reacties, herkenning is altijd fijn! 
Het gaat er mij niet om dat mijn kind ‘normaal’ moet zijn hoor, ik vind het zelfs wel iets hebben om nÃet met de meute mee te gaan, maar ik zie en merk hoe hij zichzelf in de weg kan zitten daarin. We hebben twee seizoenen Peuterdans gedaan, helemaal leuk maar bij een bepaalde oefening met een bal deed hij nooit mee. “Ik snap niet waarom ik een bal weg schop en 'm dan moet halen mam” Tsja, dan weigert hij gewoon omdat hij het nut er niet van in ziet, daar zit geen angst achter, prima. Vooral geen dingen doen waar je niet in gelooft jong. Maar ik wil niet dat mijn kind zijn leven laat leiden door angst, of doordat hij de lat idioot hoog legt voor zichzelf. Dat perfectionistische is waarschijnlijk gewoon een deel karakter ja (ik herken het van mezelf…), maar het mag wel een onsje minder zijn, zeg maar.
Volgende week hebben we oudergesprekken op school, lijkt me een mooi moment om dit eens te bespreken. Ik ben heel benieuwd naar hun kijk op J. en hoe alles gaat.
@Bambi wrote:
Zij is verder vrij makkelijk maar iets moet op een bepaalde manier en NIET NIET NIET anders. Zij gaat huilen (ipv schreeuwen zoals oudste) als dat niet zo gaat als zij wil :roll: Dat kan wel eens erg leeftijdgebonden zijn. Misschien ook omdat hun wereld al zo verandert, net naar school en zo, dat ze houvast zoeken in structopatengedrag :mrgreen:
Daar moest ik ook aan denken. Is het faalangst of vasthouden dat iets op een bepaalde manier moet en niet anders. Ik herken dat ook heel erg van nena, nu bijna vier. Die heeft gewoon sterkomlijnde ideeen over hoe iets moet en kom dan echt niet met iets anders aanzetten. Structopatisch noemen wij hier altijd maar (jij ook zie ik nu)
Nena heeft dat altijd wel al veel sterker gehad dan mijn oudste.
Lev heeft dat ook. Die moest met sinterklaas voor school een verlanglijstje maken, mocht hij fantasieletters gebruiken.
Maar dat is niet echt schrijven en dus heeft hij geweigerd aan dat lijstje te werken.
Woensdag durfde hij niet op het ijs, want er zat water onder. Hij durfde geen dubbele ijzers onder. Uiteindelijk liep hij een half uur lang 1 schaatsrondje, op de schuifmanier, alsof hij schaatste. Toen hij dat rondje had gemaakt wilde hij die ijzers onder en schaatste een heel rondje. Daar deed hij een uur over. Hele sterke wil…
Het moet goed, of het moet niet.
En soms wordt je er knettergek van maar ik vind het ook wel wat hebben D.
O Lydia, heel herkenbaar.
Eigenlijk moeten we dit topic opslaan en over 20 jaar nog eens openen, wat zou er van onze kinderen geworden zijn.
Hier ook zo’n kind! Ze zit inmiddels in groep 5 al, maar ik zeg al vanaf dat ze klein is, dat ze ontzettende faalangst heeft, en daardoor dingen gewoonweg niet doet, omdat ze denkt dat ze het niet (goed genoeg) kan!
Wij zijn hier het negatieve aan het negeren. Zinnen als ‘ik kan het toch niet’ of ‘ik vind het niet goed genoeg’ besteden we letterlijk geen, of zo weinig mogelijk aandacht aan. Zit ze te tekenen, en pakt ze steeds een nieuw blaadje, omdat een rondje niet rond genoeg is? Dan laat ik haar stoppen met tekenen, en een boek gaan lezen. Ze dacht ook tot ruim in groep 4 dat ze niet goed kon lezen. We hebben haar boeken laten kiezen die zij dacht dat ze kon lezen, en af en toe gaven we haar zelf een ander boek. Inmiddels leest ze op het niveau van eind groep 7. 
Positieve dingen worden extra benadrukt. Vorige week vertelde ze over haar leesniveau groep 7, en aan iedereen die we tegen kwamen, mocht ze vertellen dat ze al zo goed kan lezen. Ze glunderde van oor tot oor! Afgelopen maanden was ze steeds meer negatieve aandacht aan het zoeken, ook op school. Dus hebben we een gesprek met haar juf gehad, en afsgesproken dat we voor de positieve aanpak gaan. Op school krijgt ze nu 1x per week een half uurtje met een vertrouwensjuf, waar ze tekent en schrijft. Sindsdien is er een ontzettende kentering in haar gedrag. Ze is liever, minder opstandig, minder brutaal, weer heerlijk vrolijk, enzovoorts. En ook hier thuis negeren we negatief gedrag, en benadrukken we hoe blij we zijn met de leuke dingen aan haar, en de dingen die ze zo goed kan. Ik heb het meisje weer dat ik ken van voor ze begon met school en zo! Positieve bevestiging. Echt. Tot in het overdrevene. Het werkt! :inlove:
Hier had de jongste het ook heel erg. Zo perfectionistisch. Als t dan fout ging in haar ogen kreeg ze hele driftbuien wat uiteindelijk overging in een bijna ontroostbare huilbui. Op een gegeven moment kreeg de juf de mogelijkheid om 1 kindje op te geven voor een sociaal emotionele vaardigheidstrainig bij een drama therapeut. Ze heeft de training nu net klaar. Ze is nog altijd heel perfectionistisch maar reageert niet meer zo heftig als het niet lukt in haar ogen. Binnenkort heb ik een afrondend gesprek en ben heel benieuwd hoe en wat!
@HanB wrote:
Hier ook zo’n kind! Ze zit inmiddels in groep 5 al, maar ik zeg al vanaf dat ze klein is, dat ze ontzettende faalangst heeft, en daardoor dingen gewoonweg niet doet, omdat ze denkt dat ze het niet (goed genoeg) kan!
Hier dus net zo....ik herken veel van de faalangst van mij in mijn meisje. Ik had vroeger (zelfs tot ik in de 20 zat) veel last van faalangst, ik deed iets liever niet dan dat ik het fout deed.
Mijn meisje is net zo, als iets niet gaat zo als zij dat wil dan word ze boos en gefrustreerd.
Ik vertel nu bij alles wat ze doet dat als zij het goed vind dat het goed genoeg is, want ze wil namelijk dat anderen het goedkeuren en dan moet het voor haar dus perfect zijn....door haar te laten weten dat zoals zij het mooi en goed vind het ook mooi en goed is gaat het inmiddels ook al beter.
Ik vertel ook vaak dat mama ook dingen soms niet goed doet en ook fouten maakt en dat dat helemaal niet erg is.
Ik denk namelijk dat ze zo tegen ons (volwassenen) opkijkt en denkt dat wij alles zo goed doen dat zij dat dan ook wil doen...en daardoor de lat dus erg hoog legt.
Maar wat veel herkenning in al jullie verhalen zeg!!