Bij deze een berichtje om vrouwen met PCOS (Polycysteus Ovariumsyndroom) een hart onder de riem te steken!
In januari dit jaar ben ik gestopt met de pil, aan het eind van de maand kwam er geen menstruatie, dus ik ben gelijk naar de drogist gerend voor een test, maar deze bleek negatief.
In februari weer geen menstruatie, en wederom een negatieve test.
Eind maart, na weer een uitblijvende menstruatie en een negatieve test ben ik naar de huisarts gegaan, die heeft me een recept gegeven om de menstuatie op te wekken.
Eind april ben ik misschien twee druppeltjes bloed verloren, maar dit was haast te verwaarlozen, ik begon me nu echt zorgen te maken, dus weer terug naar de huisarts.
Ze heeft me toen doorverwezen naar het ziekenhuis voor een inwendige echo om de eierstokken na te laten kijken.
Op de echo waren duidelijk een hoop zwarte vlekjes te zien die duidelijk maakten dat ik PCOS had. Ze zaten vol met blaasjes, dit waren onrijpe eicellen. Een bloedonderzoek wees uit dat er ook iets met mijn hormonen niet in orde was waardoor de eicellen niet wilden rijpen, en daardoor ovuleerde ik dus niet.
Weer terug bij de huisarts vertelde ze me dat ik waarschijnlijk heel erg veel geduld zou moeten hebben, en wellicht hormoonbehandelingen nodig zou hebben.
Een beetje gedesillusioneerd ben ik naar huis gegaan heb het nieuws aan mijn vriend verteld, die ook niet blij was.
Begin juni zijn we maar lekker een paar weekjes op vakantie geweest om een beetje bij te komen, en we kwamen tot de conclusie dat we best nog wel even konden wachten omdat we net een half jaar bezig waren.
Verder hebben we er niet meer zoveel aandacht aan besteed, we dachten: beter om het even te laten rusten. Ik heb vanaf begin mei ook geen testen meer gedaan.
Ik zat de laatste tijd ook niet lekker in mijn vel, ik was echt ontzettend moe en had flinke last van obstipatie. Ik dacht dat dit door de spanning van de laatste tijd kwam. Mijn pijnlijke heupen kwamen vast door het sporten en die “dikke tieten” waren natuurlijk het gevolg van die verstoorde hormonen.
Tot ik een week of drie geleden in de metro zat en ineens een vlaag van walging ervaarde toen er iemand naast me ging zitten met een broodje salami. De hele week heb ik vreselijke last gehad van allerlei luchtjes om me heen, waar ik normaal niet bij stil zou staan, ik had ook helemaal geen eetlust meer. Er ging ineens een lampje branden, en ik ben die zaterdag een test gaan halen.
Ik sloeg steil achterover van het streepje dat ik zag! Ik kon het echt niet geloven! Ik heb echt staan janken in de wc… Mijn vriend sprong zowat tegen het plafond van blijdschap.
Misschien zijn er vrouwen die zich herkennen in dit verhaal…? Ik ben heel benieuwd of er meer vrouwen zijn met dezelfde ervaring…
Ik zou in elk geval tegen iedereen die PCOS heeft willen zeggen dat ze vooral de moed niet op moeten geven, en zeker door moeten blijven gaan met “oefenen”!
Dus meiden, laat het hoofd niet hangen, ik wens iedereen met een kinderwens heel veel sterkte en geluk, het is jullie ook gegund!
:hug:
Esther
geen ervaring mee, maar ik kan me jullie blijdschap helemaal voorstellen!
gefeliciteerd!
Hier hetzelfde 
Artsen hadden ons net meegedeeld dat we niet “normaal” zwanger konden worden na al erg vele pogingen.
We zouden de maand erop starten met hormonen, die hormonen liggen dus nog in het kastje :mrgreen:
Resultaat staat in mn banner.
Gefeliciteerd en geniet van je zwangerschap!
Hoever ben je nu??
Ik zou nu ongeveer de zevende week in gaan, woensdag moeten we naar het ziekenhuis voor de termijn-echo, dan kunnen ze precies zien hoever het is. Dus we zij heel benieuwd.
Jij natuurlijk ook van harte, je bent in elk geval al over de helft! Hoe lang hebben jullie er over gedaan voor het zover was?
Ik heb meer verhalen gelezen van vrouwen met hetzelfde probleem, dan prijs ik mezelf heel gelukkig dat het allemaal nog zo snel gegaan is.
Zo zie je maar weer, de natuur heeft een heel eigen wil…
2 jaar hebben we erover gedaan.
Ik ga hier nu liever niet verder op in, omdat ik sinds kort geniet van de zwangerschap en die periode achter me wil laten.
Jij ook gefeliciteerd!!
Ja hoor ik heb het ook meegemaakt.
Van mijn oudste dochter ben ik met medicijnen zwanger geworden. Bij de na controle zei de arts, toen hij naar mijn eierstokken keek dat ik nooit spontaan zwanger zou worden van een tweede, ik had heel veel cystes op dat moment, vervolgens ben ik om die reden een paar jaar niet aan de pil gegaan. 2,5 jaar na dat ik zwanger werd van mijn oudste voelde ik me niet lekker, ik had het gevoel zwanger te zijn, tegen beter weten in toch een testje gedaan en tot mijn grote verbazing hardstikke zwanger!
Die zelfde middag een echo gehad om de termijn te bepalen, toen bleek ik nog maar 4,5 weken zwanger te zijn en was mijn ei waarschijnlijk rond dag 40 gesprongen. Hoe dat heeft kunnen gebeuren is een groot raadsel want volgens de gyn die op dat moment ook mijn eierstokken nakeek zaten nog steeds vol met cystes, zij dacht dan ook dat het de enige eisprong was in die 2,5 jaar, een wonder dus
Nu zijn we bezig voor een derde maar helaas ben ik al weer dik een jaar bezig, met hormonen, eerst Clomid en nu met spuiten van Puregon.
Ik weet nu dat je met PCO spontaan zwanger kunt worden, maar dan moet je wel heeeel veeeeeel geluk hebben dat je die ene keer dat je heel toevallig eens per jaar- jaren een eisprong hebt, ook nog eens weet te benutten! Wij hadden dat geluk, maar het gaat helaas niet voor iedereen op. Ik zou iemand met PCO nooit aanraden het zelf te gaan proberen, want daar is de kans dan veel te klein voor.
ElsjeB!! GEFELICITEERD!!!
Wat fantastisch! Dit soort dingen zijn heel goed om te lezen!
Nou, Marda, ik hoop echt voor je dat het gaat lukken met de derde, dat zou echt fantastisch zijn!
Het begint langzaam tot me door te dringen dat ik toch echt wel heel veel geluk heb gehad. Als we onze eerste vakantie-avond niet hadden ingeluid met een glaasje was het waarschijnlijk niet eens gebeurd… :shifty:
En tja, “mensen aanraden om het zelf te proberen”… ik wil natuurlijk niemand valse hoop geven, :silenced: maar uit de reacties blijkt wel dat je niet gelijk de hoop op moet geven als de diagnose gesteld is. De natuur blijft onvoorspelbaar.
Echt, Marda, ik hoop dat je nogmaals zo’n wonder mag meemaken, het is je van harte gegund! :hug: