Aaaah wie… Paris!
Om kwart voor 6 in de ochtend gaat, heel romantisch, mijn wekker en mompel ik, heel romantisch, tegen mijn lief dat ik toch echt NIET van plan ben mijn warme bed te verruilen voor de koude badkamer. Toch doe ik het, want het risico de Thalys te missen en dan als een kip zonder kop over het perron te rennen om als een idioot de tickets om te boeken, is nou ook niet echt mijn idee van Romantiek.
En zo sta ik om tien voor 6 onder de douche en probeer met alle macht om wakker te worden. Het lukt me aardig. Pap rijdt de auto om half 7 voor en enkele minuten later zijn we op weg naar de luchthaven van alwaar we met de Thalys zullen vertrekken richting Parijs.
Eenmaal in de trein verlangt mijn lijf hevig naar een kop koffie en als die eenmaal in mijn lijf zit kan wat mij betreft de fun beginnen! Op naar 4 dagen ROMANTIEK!
Wat echter niet erg romantisch is tijdens Parijs-in-december, zijn de overvolle metrowagons die, zodra de deuren zich openen, meer weg hebben van een uitgedrukte overrijpe jeugdpuist en de koude douche die je op de eerste ochtend op je kop krijgt. Minder romantisch wordt het ook al vlug als je je eerste rekening in een klein bistrootje krijgt. De zwervers die je om de haverklap tegenkomt en je je kleingeld proberen af te troggelen. Of het feit dat je het zo vaak, zo vreselijk koud hebt…
Het stikoude hotelletje waar we binnenstappen is ook verre van romantisch evenals het kleine twijfelaartje waar we drie nachten in moeten doorbrengen.
Als ik er een klaagzang over afsteek wijst lief me fijntjes op het raam. Ik kijk en mijn adem wordt even weggenomen omdat we een rechtstreeks uitzicht hebben op de Sacre-cuer.
We dumpen de bagage op het bedje en zetten onze kragen op. Let’s hit the town!
Natuurlijk lopen we eerst richting ons uitzicht. Onder aan de trappen doemt de sacre-cuer reusachtig voor ons op. We beklimmen de honderden traptreden en voelen ons nederig als we binnen in de enorme Kathedraal zijn. Samen steken we een kaarsje aan; voor een ieder die het nodig heeft, voor allen die ons lief zijn en voor die we zo missen.
Als we uitgekeken zijn en lief de trappen weer wil afdalen stel ik voor nog even rondom de kerk te lopen en zo belanden we op een pleintje dat vergeven is van de schildersezels en de daarbijbehorende kunstenaars. We brengen er een paar fijne uurtjes door.
De avond bestaat uit het bekijken van de ware kunstwerken en poppenshows in de etalages van Galeries la Fayette. We eten bij een kleine Italiaan en zijn gesloopt van de lange dag.
De nacht is onrustig door de niet romantische Amerikanen die menen de complete Montmartre in hun bezit te hebben. Na een heftige, niet romantische, roffel op hun deur druipen ze af en kan om kwart over 4 onze nacht beginnen.
De volgende ochtend wordt er om half 9 op onze deur geklopt en neemt lief een blad met een klein, eenvoudig maar overheerlijk ontbijtje in ontvangst. We ontbijten op bed en springen onder de douche die ijskoud is daar er een aantal niet romantische bouwvakkers op een zeer belangrijke warmwatervoorzieningspijp hebben geslagen.
Om 11 uur staan we buiten om ons richting Louvre te begeven. De metro brengt ons er razendsnel. We scoren een bakkie koffie bij twee Parijse dames die nog niet tot 5 kunnen tellen in het engels en ook grote moeite hebben met het opwarmen van een panninie met kaas. Dan begeven we ons richting de foeilelijke, glazen piramide welke sinds een aantal jaren als hoofdingang van het Louvre functioneert. We kopen een kaartje á 9 euro en lopen met open mond door het immense gebouw. De enorme hoge plafonds, de honderden meters lange gangen, de kitscherig bewerkte plafonds en toonzalen benemen ons de adem en leiden de aandacht compleet af van alle kostbaarheden die er tentoon staan gesteld. Het is een doolhof van geweldigheden.
Eenmaal uitgekeken lopen we naar buiten en zien daar pas echt hoe immens groot het gebouw is. We lopen in de richting van de champs elysees. We stoppen bij een kraam waar we een warme wafel eten en lopen door. Gegrepen door de schoonheid van Le grand Palais dat nu dienst doet als tentoonstellingshal en een enorm glazen dak heeft en het daartegenover gelegen Petit Palais met een fantastische gevel dat nu het zoveelste museum is, blijven we lopen en lopen en lopen. Tot we aankomen bij de Arc d’Triomph. We schatten dat de afstand een kilometer of tien was. Moe maar voldaan duiken we een café in voor een warme kop chocolademelk. We besluiten vanavond hier terug te keren om de beroemde winkelstraat verlicht te zien. Dat is de moeite meer dan waard. Natuurlijk ziet het er zwart van de mensen, kun je er niet of nauwelijks fatsoenlijk doorlopen en is ook dat verre van romantisch, toch genieten we intens. Als we de straat oversteken en op het middenheuveltje naar links kijken zien we de verlichte bomen die lijken te wijzen naar het enorme verlichte reuzenrad aan het begin van de straat. Kijken we naar rechts zien we hetzelfde alleen siert er geen reuzenrad maar een in oranje licht gehulde Arc d’Triomph. Hongerig duiken we een restaurant in en eten met uitzicht op de champs elysees.
Wederom doodmoe duiken we in bed en vallen vrijwel direct diep in slaap. Als we de volgende ochtend wakker worden zeggen we, letterlijk tegelijkertijd, dat we zo enorm uitgeslapen zijn. We voelen ons heerlijk fit! We genieten wederom van het ontbijtje op bed en nemen een heerlijk warme douche. Nog voor tien uur staan we buiten, klaar voor een nieuwe Parijse dag! De eifeltoren staat op het menu. In het winterzonnetje wachten we in de eerste rij benden aan de voet van de immens lelijke toren. Na een kleine drie kwartier kunnen we ons in de lift persen en worden we naar het eerste niveau gebracht. Daar wilden we uitstappen om eerst een kopje koffie te drinken, maar dat mocht niet. Eerst naar boven, werd er gemeld. En dus gaan we door naar het tweede niveau waar we moeten overstappen op een andere lift. In de hal is een bar waar we koffie kunnen kopen. Inmiddels flink afgekoeld gieten we de hete vloeistof naar binnen, maar warm worden we er niet van. We kijken vast wat rond en nemen wat foto’s. Dan besluiten we de laatste lift naar boven te nemen. Ook daar bevind zich een rij. 115 meter boven de grond is het onaangenaam koud en waait het hard. Het wachten in de rij is dan ook geen pretje en het liefste maak ik rechtsomkeer om de lift naar beneden te pakken. Ik wil geen spelbreker zijn en blijf braaf in de rij trappelen om mijn voeten op te warmen. Eindelijk boven is het beschut en redelijk van temperatuur. Lief wil het laatste trapje nog op naar de uiterste top die ook in de open lucht is. Dat weiger ik in alle toonaarden en lief gaat dus alleen om binnen twee minuten weer beneden te zijn. De kou ging dwars door jas, sjaal en muts heen. Vlug gaan we weer naar beneden en duiken we de eerste de beste bistro in om er pas weer uit te komen als we helemaal weer warm zijn.
Wanneer dat zover is duiken we weer in onze jassen wandelen naar een van de beeldschone bruggen die Parijs rijk is om de Seine over te steken. Lief oppert een tochtje over de Seine te maken en dat doen we. We varen langs een aantal bezienswaardigheden als de Notre Dame en de grand palais terwijl authentieke Parijse muziek de sfeer versterken. We varen langs de studentenwijk, Quartier Latin, en besluiten dat we daar gaan logeren bij ons volgende bezoek. Weer aan wal zoeken we de metro weer op om ons te begeven naar het hotel voor een hete douche en een opknapbeurt omdat we de avond winkelend en shoppend zullen doorbrengen. We kopen een cadeautje voor ons oudste meisje, daar we dat beloofd hebben. Het werd een My little Pony. Behalve de prijs de we ervoor betalen is er niets Frans aan, maar het is wel iets waar we haar blij mee maken. Lief koopt een leuk hoofddeksel en een riem en ik een witte blouse die ik waarschijnlijk ook in Nederland had kunnen kopen. We eten een niet romantische hamburger en drinken een kop koffie in een klein cafeetje die op het punt van sluiten staat. Dan gaan we terug. Op het laatste moment beslissen we om tóch nog twee haltes later uit te stappen en de gevel van de Moulin Rouge te bekijken. Natuurlijk moet ik met de rode molen op de foto. Als theaterbeest en liefhebber van de kunsten kon ik het moeilijk laten. Op de weg terug naar het hotel kopen we wat te drinken en een chippie die we in bed nuttigen en gaan dan slapen. We hebben besloten om morgen onze treinticket proberen om te boeken zodat we niet om half 4, maar om half 1 maandagmiddag naar Amsterdam terug zullen gaan.
’s Ochtends worden we bijtijds wakker, ons ontbijt is vergeten en als lief daar achteraan gaat ga ik vast douchen en aankleden. Eenmaal klaar is het ontbijt er en als dat op is, is ook lief klaar en hebben we de spullen ingepakt. We plaatsen alles beneden in een hoek bij de receptie en duiken wederom de metro in op weg naar Garde du Nord om onze tickets om te boeken. De Franse Thalys medewerkster is iets kwijt en dat werkt niet mee aan haar behulpzaamheid. Ze weigert in alle toonaarden onze tickets om te boeken. Lief besluit terug te gaan naar de Montmartre om nog wat foto’s van de sacre ceur te maken en dan met bagage en al terug te keren naar Garde du Nord om een treinmanager te overtuigen ons toe te laten op te trein van half 1. Dat doen we, we maken de foto’s, wimpelen de Afrikaanse straat verkopers van ons af daar we op de eerste dag van ons bezoek aan Parijs al door hen zijn gezegend en keren terug naar het hotel. We danken de vriendelijke hotel medewerkers voor hun gastvrijheid en stoppen wat 2 euro munten in de pot voor het schoonmaakpersoneel. Dag Hotel Avenir, tot de volgende keer. Op Garde du Nord lezen we dat de Thalys vanaf spoor 8 naar Amsterdam vertrekt. In de volle overtuiging dat we wel in mogen stappen en dus al op het einde van de middag, in plaats van om 9 uur ’s avonds, onze meisjes in de armen kunnen sluiten leggen we de treinmanager onze vraag voor. Het is simpel: we willen drie uur eerder vertrekken. De treinmanager in onverbiddelijk; nee, jullie gaan niet mee.
Ik probeer mijn tranen te bedwingen maar dat mislukt jammerlijk. De conducteur is er niet van onder de indruk en verdrietig druipen we af terug naar het koude treinstation. We nemen plaats in het restaurant waar het wederom niet behaaglijk en zelfs ronduit koud is. Wat ben ik dát zat. Het feit dat ik steeds zo koud heb. We drinken warme thee en ik zie ook de tranen in de ogen van mijn lief. We hebben de meiden niet echt vreselijk gemist, maar deze teleurstelling maakt dat we ze zó missen dat het letterlijk pijn doet. We zetten ons er overheen en maken ons op voor drie uur wachten totdat onze trein dan eindelijk vertrekt. We vullen de tijd met een uitgebreide lunch en veel warme thee en koffie. De ober is gezellig en zo komen we onze tijd wel door. En dan is het eindelijk zover dat we plaats kunnen nemen in de trein en we naar Amsterdam terug kunnen. Net over de grens bij België wordt er omgeroepen dat we, dankzij ‘verkeersmoeilijkheden’, vertraging oplopen van een minuut of 15-20. We balen, maar een paar minuten voor acht komen we dan toch aan en zien we iets na acht uur mijn papa weer staan, stappen we de warme auto in en vertellen honderduit over de 4 fantastische, heerlijke dagen in Parijs. Om negen uur zijn we thuis en zien we de blonde krullenkop van Sascha voor het raam. Ze mocht van oma lekker wakker blijven totdat we er waren. Ik wordt begroet met een dikke knuffel en een hees stemmetje, daar ons meisje zich alweer drie dagen kleurenblind hoest. Ze zegt:�Mama, heb je geen cadeautje meegenomen??� Natuurlijk wel en nadat ze haar papa plat geknuffeld heeft maakt ze de doos van haar pony open en begint te spelen. ‘ik ben zo blij met mijn cadeautje’ zegt ze en zet het kracht bij door het ding een kus te geven. Vervolgens knuffelt ze ons alletwee nog eens stevig en zegt dat ze ons heeft gemist. Ook Senna maak ik wakker. Die is daar in eerste instantie niet blij mee, maar als ze eenmaal goed wakker is en doorheeft dat we er echt zijn krijgen we dikke knuffels en kusjes van haar.
Na een half uurtje leggen we ze weer in bed en duiken wij er ook in. Als ik het licht uit doe geven we elkaar een dikke kus. 4 dagen Parijs en alleen elkaar is heerlijk, maar nu pas zijn we weer compleet en dát voelt pas écht als puur geluk!
Wat een leuk en aandoenlijk verhaal heb je erover geschreven! 
En die foto’s… Wat herkenbaar voor mij allemaal… :?
Parijs kan inderdaad schreeuwend koud zijn… Maar de beste remedie is wat jullie ook gedaan hebben: af en toe een tentje induiken en lekker opwarmen. :mrgreen:
Wauw door jouw verhalen krijg ik helemaal zin om te gaan!
Wij gaan van 24 december tot en met 2 januari… 
Heb er erg veel zin in!
Wowie, wat een mooi verhaal en gave foto’s :inlove: ! Krijg ook gelijk zin om naar Parijs af te reizen. Geweldig! Zou me dan wel eerst moeten vermommen als ijsbeer, gezien de kou daar :lol:
Fijn dat jullie ook zo genoten hebben :thumbup:
ooh ik zie het allemaal voor me. :inlove:
En weer niet droogehouden :oops: