iemand in mijn vriendendkring is overspannen/overwerkt… mijn vraag is… hoe voelt iemand zich dan? wat kan ik dan het beste doen?? wil graag helpen maar geen idee hoe… ik ken het ook niet of andere mensen in mijn omgeving… gelukkig… maar ik zou haar graag verder willen helpen.
Laten merken dat je er voor haar bent. ( bellen, kaartje of langsgaan)
Laten praten, ook al hoor je het verhaal voor de 100ste keer
Misschien iets leuks gaan doen, ergens koffie drinken of naar de intratuin(niet iedereen heeft daar zin in)
Tis moeilijk helaas ervaring :?
een lief kaartje doet al wonderen
overspannen mja wat ik me daar van herinner is dat alles me gewoon te veel was…alsof je boog zo strak gespannen staat dat je je om de kleinste onzinnigheden vreselijk druk kunt maken, zorgen hebben over alles,
een simpele afspraak was me dan te veel, dat ik om drie uur ergens moest zijn voelde al als een loden last pff dan moest ik weer wat
je wilt het liefst onder een steen kruipen en heeeel lang slapen tot je je weer beter voelt
echt een lief bosje bloemen, een kaartje…het gevoel dat mensen je snappen en serieus nemen, je vooral geen aansteller vinden, dat helpt zo erg!
Ja een kaartje, even een berichtje inspreken, een mailtje, een smsje, dat vond ik heerlijk. Gewoon even ‘ik denk aan je, xxx’ ofzo.
Niet zeggen dat je het je voor kan stellen (tenzij dat echt zo is), geen ongevraagde adviezen geven, wel vragen of er iets is wat je kan doen. Laten praten, en niet het gesprek over nemen met ‘oplossingen’ daar heeft diegene zelf ook al lang over nagedacht. En de zin ‘dan moet je gewoon even …(lekker uitrusten, een paar daagjes er tussen uit, alleen maar aan jezelf denken etc etc etc)’ is uit den boze.
Maar vooral de kleine berichtjes waar diegene niet persee iets mee moet doen (dankbaarheid tonen, uberhaubt reageren), die zijn erg fijn.
Mijn zusje mikte af en toe een reep chocola door de bus, of kwam gewoon even onverwacht langs om over koetjes en kalfjes te praten. Of een leuk, makkelijk tijdschrift brengen… dat was fijn.
Erg lief van je dat je deze vraag stelt!!!
Groetjes,
LaBruja
Uit eigen ervaring:
MOEOEOEOEOEOE! En hopeloos verdrietig… en MOEOEOEOEOE… Ik moest ontzettend huilen, voelde me alsof ik niks kon, alsof niemand met me mee werkte, alsof ik niks kon en in alles faalde. Verder piekerde ik me kleurenblind, had ik continue koppijn en sliep ik slecht.
En eigenlijk waren er maar een paar dingen die hielpen:
Afleiding en alleen maar leuke dingen doen, zeker niet werken of andere verplichtingen in welke vorm dan ook.
Slapen, slapen slapen,
En toen ik eenmaal niet zo moe was een aantal verhelderende gesprekken met iemand die me liet inzien dat het allemaal zo erg niet was…
Hoor de ‘verhalen’ aan ga dus eens een bakkie doen. Laat de persoon zijn/haar verhaal doen (wat ze kwijt willen natuurlijk) en dat kan de ene dag iets zijn van het werk en de andere dag iets van familie of de appie heijn (ik noem maar iets geks) sta daar niet verbaasd van en hoor het allemaal maar gewoon aan.
Geef vooral geen adviezen; ik volgde alle adviezen op die ik kreeg en iedereen had commentaar (lees: kritiek) op het advies van de ander en ik deed het dus nooit goed! Wanhopig werd ik daar van… Moedeloos en heel verdrietig… want ik deed toch precies wat me gezegd werd?!
Kijk of je iets uit handen kunt nemen (een boodschap, een telefoontje waar iemand tegenop zit om te plegen, een maaltijd koken, een uurtje op een kind passen, wasje strijken… dat soort dingen. Hoeft niet groot te zijn maar zijn wel dingen waar je als een berg tegenop zit en dolblij bent als je dà t even uit handen wordt genomen)
Surmenage/burn out/overspannen vreet energie (die je dus al niet hebt) dus vraag niet te veel van deze personen en probeer te begrijpen dat ze niet overal voor in zijn (of juist de ene dag wel en de andere dag niet) en dat ze heel moe zijn (ik lag -en lig nóg vaak!- voor de kinderen in bed!)
Zet ze niet onder druk en stel ze geen eisen/deadlines e.d. Dit werkt averechts.
Dat is wat me nu meteen te binnen schiet… Zal nog eens nadenken (ben nog herstellende van burn out en m’n geheugen laat me nog wel eens in de steek, ook zo’n leuk kenmerk…)
Ow en er zit dus ECHT een verschil tussen een burn-out en overspannen/overwerkt zijn hè… Een burn-out is behoorlijk ernstiger. (ik was dus ook gewoon flik overwerkt… Ik noemde het zelf; over de dut… hihi)
Ik was erg moe. Te moe om maar iets te ondernemen.
En het gevoel dat ik te veel moest op mijn werk, maakte ook dat ik juist helemaal geen verplichtingen wilde in mijn prive.
Een afspraak met iemand om te gaan winkelen ofzo was al te veel. Alsof ik dan weer aan een verwachting moest voldoen.
Spontaan iets gaan doen vond ik wel heel fijn. Maar heb in die periode vaak mensen afgebeld, en vooral zelf niemand gebeld. Ik had er geen energie meer voor.
Dus mocht je vriend(in) afstand houden, zou het met die burn out te maken kunnen hebben.
Ik lees heel vaak de tip om langs te gaan voor een bakkie.
Mijn ervaring was dat dat mij af en toe ook teveel was. Maar als mensen zo lief aanboden om langs te komen, wilde ik weer geen “nee” zeggen omdat ik als de dood was dat ik dan niks meer van ze zou horen.
Normaal ben ik niet zo moeilijk met “nee” zeggen, maar toen maakte ik mij druk over alles.
Misschien een idee om aan te bieden dat hij/zij belt als ze zin heeft in koffievisite. (en dan moet jij ook kunnen natuurlijk)
Ik had een vriendin waarmee ik vaak een paar dagen vooraf een koffieafspraak maakte, maar ze zei er wel altijd bij dat het niet erg was als ik het op de dag zelf nog afbelde. Daar was ik haar zo dankbaar voor.
Alles was een opgave… Mijn lichaam heeft zichzelf toen gewoon een tijdje op pauze gezet… en het prettigste is het dan als mensen deze pauze respecteren.
Vooral de kleine gebaren deden mij erg goed. Een kaartje, een sms-je en ik las net dat iemand ook wel eens een reep chocolade door de bus kreeg… helemaal top! Een beter presentje kan je je in zo’n tijd niet wensen (mits die persoon van chocolade houdt natuurlijk)
vraag aan je vriendin wat je kunt doen voor haar omdat je niet weet en kent waar zij doorheen gaat.
En vooral, vind het oke wat ze zegt!!!
Dus ook als ze zegt “ik hoef nu niks”…
Ruimte was voor mij belangrijk… en wachtende mensen die er zijn op het moment dat ik de stap weer wilde zetten.
Ik sluit me helemaal aan bij wat de anderen al gezegd hebben.
Wat voor mij goud waard was;
die grote pan erwtensoep/spaghetti waardoor ik lekker twee dagen niet hoefde te koken
de keren dat iemand zei ik haal de kinderen wel op, ga jij maar lekker slapen
die mooie bos bloemen in een opgeruimde kamer, als ik na een middagslaapje beneden kwam (van mijn mama die dan op de kinderen pastte)
het weekendje weg met vriendinnen. Wel rust; midden in het bos, en de verzekering dat ik ook drie dagen in bed mocht liggen. Wat ik niet gedaan heb overigens
het etentje met mn man, georganiseerd door mijn broer en zijn vrouw
En idd, lieve smsjes, kaartjes, bloemen, chocolaatjes…
Moe, uitgeput, energieloos… dat zijn de woorden die hier in me opkomen. Snel in paniek. Het was (is af en toe nog) alsof ik in een snelkookpan leef; elke druk, hoe klein ook slaat als je niet oplet (en ook als je wel oplet) zomaar ineens om in redeloze, bijna niet te stoppen paniek.
@preggie wrote:
Ruimte was voor mij belangrijk… en wachtende mensen die er zijn op het moment dat ik de stap weer wilde zetten.
Ik ben ook ontzettend bang dat mensen me ‘niet meer willen’. Het duurt een tijd voordat je herstellende bent en zelfs dan zijn er telkens weer terugvallen… Ik hoop altijd dat mensen niet moe worden van het amper contact kunnen onderhouden, ook al doe ik gigantisch mijn best, en dat ze me genoeg de moeite waard vinden om interesse te blijven tonen. Of dat het niet erg wordt gevonden als je elkaar een tijdje niet spreekt. Dat er dan geen venijn is zeg maar…
En ik ben zelf al nooit echt iemand geweest die snel de telefoon oppakte, maar in het begin van mijn overbelast zijn/overspannen/hoe je het noemen wil, nam ik geen telefoons op en ik belde alleen voor korte zakelijke dingen (die ik dan al weken had uitgesteld). Ik kon er niet tegen dat ik niet wist wie de persoon was, wat ze wilde en vooral “of ik dan weer dingen MOEST”. Dus ik nam niet op of schoof de telefoon door naar Rudie. Als ik dan hoorde waar het over ging, kon ik dan bepalen of ik dat aankon of Rudie het liet doen. Maar over het algemeen was telefoonverkeer met iemand anders dan Rudie veel te direct. Email of een brief of kaart was handiger. Vooral email was handig; dan had ik de tijd om na te denken en het even te laten rusten voordat ik wat terugstuurde. Ook al vergat ik dat dan soms ook alsnog… :oops:
Maar als ik het kort zou moeten samenvatten zou ik zeggen: onvoorwaardelijke steun. Dat vind ik het fijnste; weten dat je van iemand op aan kunt, dat je niets moet, dat ze toch bij je blijven en af en toe eens vragen hoe het gaat of iets (niet te ingewikkeld) leuks doen oid.
Tijdens mij burn-out, nu gelukkig al meer dan 10 jaar geleden, raakte ik in paniek als de telefoon ging, de deurbel ging, ik de deur uit moest of er iemand langs kwam.
Kon me daar toen enorm druk over maken.
Wel vond ik het erg fijn om kaartjes te krijgen (had toen nog geen mail).
Hier hoefde ik niks mee, maar het was wel prettig om te weten dat er mensen aan je dachten.
Schrijf er desnoods op dat ze zelf kan bellen om te praten.
Dit deed ik namelijk wel, zelf m’n zus/vriedin of wie dan ook bellen.
Op het moment dat het mij uitkwam en ik er aan toe was.
Laat weten dat je met iemand meeleeft, maar verwacht even niks terug.
Maar ben er wanneer ze daar aan toe zijn.
Soms duurd dat een paar weken, bij mij had het maanden nodig voor ik mezelf weer zover bij elkaar had geveegd dat ik weer naar buiten durfde en contact durfde te maken met anderen.
tjeetje, dit topic raakt me meer dan ik verwacht had.
Toen was die herkenning, die ik nu hier zo vind, zo fijn geweest. Ik voelde me zoo bizar toen.