Onze dochter van bijna een jaar heeft sinds gisteravond huilbuien, vooral als ze haar zin niet krijgt. Nu zijn we wel wat gewend en meestal gaan ze ook snel over, maar nu is ze af en toe bij het hysterische af. Liggen op de commode om te verschonen is een drama, ze wil niet en is bijna niet af te leiden met speeltjes en verzuipt zowat in haar tranen. Ze wil dan nog maar 1 ding; worden opgepakt. Dan snikt ze nog wat na en als je met haar gaat lopen is het goed.
Ze heeft zaterdag en maandag koorts gehad, resp. 39,2 en 38 graden. Zondag had ze geen koorts en waren we op een verjaardagsfeestje waar veel (onbekende) mensen waren en was ze in het begin enorm eenkennig, maar naarmate de tijd verstreek werd ze zelfverzekerder en zat ze te spelen met wat boekjes en kinderen die langsliepen.
Ik vermoed zelf dat er tandjes in het spel zijn, maar kan het ook te maken hebben met de eenkennigheidsfase? Ik vind het zo zielig voor haar maar ik ben ook bang dat als ik hierin meega, ik haar te snel haar zin geef (ze begint dus nu ook onmiddellijk te huilen als ze iets niet krijgt wat ze wil hebben).
Warm eten ging de laatste tijd ook slechter, boterhammetjes daarentegen gingen er prima in, laat staan de mandarijntjes die ze heeft ontdekt, die vliegen erin.
Ok, ik heb even alles opgenoemd wat ik zo kan bedenken wat hiermee te maken heeft. Ik hoop dat iemand tips heeft, want een hysterisch huilend meisje die je moet verschonen en aankleden en die zowat in je klimt is niet fijn.
Heb je het idee dat ze ergens pijn heeft?
hee hoi
dit lijkt in de verte wel een beetje over een topic wat ik net heb geopend :lol:
misschien dat ze een virusje te pakken had en van tandjes kunnen kleintjes ook heel wat last hebben!
een de eenkennige fase hoort er denk ik een beetje bij, ze moet beseffen dat je altijd weer terug komt en ze moet wennen aan anderen.
komt allemaal vanzelf :thumbup:
liefs van rose :-*
Ik heb net je topic gelezen, lijkt inderdaad op elkaar. Ik zei al tegen mijn vriend dat als ze morgen nog zo is, ik met haar naar de ha ga. Ze zal maar oorontsteking of zoiets hebben, kan goed zeer doen. Maar of ze echt pijn heeft, durf ik niet te zeggen, wat dat betreft is ze een bikkel, daarom vind ik het nu ook zo raar dat ze zo jengelig is. Tandjes mag ik al helemaal niet checken, de lippen gaan stijf op elkaar en haar hele lichaam verstijfd als ze moet liggen.
Nee, zo ken ik mijn meiske niet. Arme ziel.
Sterkte met jouw zoon, ik hoop dat het met hem ook snel beter is.
kan het niet de welbekende 11 maanden sprong zijn??
ik heb me er even in verdiept op het internet en het lijkt er wel verdacht veel op hoor, in combinatie met tandjes en een virusje.
logisch dat je dochter zo huilerig is.
ik begin te denken dat merlijn hier ook last van heeft 
en anders ga je morgen toch even naar de huisarts, daar zijn ze voor!
liefs van rose :-*
11 maanden sprong? Oh my god, ik dacht dat we uit de sprongen waren en in de fases beland, maar er was dus nog een sprong. Ik ga even googelen, thanks voor de tip!
Oef! Ok, eenkennig, niet veel alleen willen zijn, drama’s met verschonen idd. Gewoon in meegaan en hopen dat het snel over is dus? Iemand hier ervaring mee?
Heel herkenbaar en ik denk inderdaad een fase :mrgreen:
Wij hebben het met Lotte ook gehad en af en toe komt het nog terug als madam haar zin niet krijgt. Moet er altijd een beetje om lachen eerlijk gezegd want ze kan zich heeeel dramatisch plat op de grond laten vallen als het haar niet zint (gebeurd gelukkig niet vaak 
) Je moet maar zo denken: Ze ontwikkelt haar eigen wil, een eigen mening en leert ook JA en NEE zeggen op deze manier. Actie - Reactie. Gedrag - Gevolg.
Wat betreft het verschonen;
Van mij moet ze wel blijven liggen, maar ik laat haar altijd eerst zitten op het aankleedkussen. Bij alles leg ik uit wat er gaat gebeuren. Oftewel: “zooo, eerst even zitten en dan pak ik alvast een luier. Hou jij de creme even vast? Dan gaan we nu liggen anders kan ik er niet bij… blablabla… etc.” Het lukt niet meteen vanaf de eerste keer, maar na een paar dagen merkte ik verbetering. het gaf haar blijkbaar vertrouwen als ze wist wat er kwam. Als ze toch gaat huilen, rustig door blijven praten en resoluut doorgaan waar je mee bezig bent. Het is echt een fase, moeten ze toch even doorheen :hug:
Bij eenkennigheid laat ik haar eerst lekker bij me zitten en laat het aan haar of zij wel of geen contact zoekt.
Bij zin niet krijgen en daarom hysterisch worden;
Daar ben ik erg resoluut in… absoluut negeren. Elke vorm van aandacht vormt een beloning dus hoe moeilijk ik het soms ook vind, ik draai me er van weg en negeer haar volledig. Zodra ze iets rustiger is, krijgt ze weer aandacht. Bijvoorbeeld door haar te vragen of ze iets wil pakken, mee een boekje gaat lezen, aangeven dat we gaan eten etc.
En tsja, geduldig blijven, meebuigen en consequent blijven.
:mrgreen: Succes :thumbup:
Meneertje hier heeft precies hetzelfde hoor Joepie :liar:
haii hier ook in eens de buien van opgetilt willen worden
continu aan me been hangen etc op het cb vanmiddag zeiden ze idd dat dit een fase is