Hallo Dames,
Zijn er hier meer mensen die tijdens hun zwangerschap (van 1e kindje) last hebben van enorme onzekere gevoelens?
Soms kan ik uren gaan zitten tobben zo van kan ik het wel straks? Ben ik wel een goede moeder? Kan ik die bevalling wel aan?
Klinkt allemaal gek, maar zoals sommige van jullie misschien hebben gelezen hadden wij wel een kinderwens maar wat ons betreft mocht deze wel wat later in de toekomst plaats vinden, we wilden eerst ons huis verkopen en verbouwen want ik wilde geen kindje op een flat 3 hoog zonder lift. Nu ben ik toch vrij onverwachts zwanger geraakt omdat dit natuurlijk toch stiekem wel de grootste wens was is het kindje van harte welkom, maar sinds ik de positieve zwangerschapstest in handen heb ben ik ook super onzeker. Ik voel ook niets, alleen wat bandenpijn, gevoelige borsten and that’s it… Niet misselijk niets!
Ik word er af en toe zo gek van van die gevoelens en dan zegt iedereen van ja je moet ervan genieten maar op deze manier werkt dat niet echt voor mij.
Zijn er meer mensen met deze ervaring of die dit enigszins herkennen? Of ben ik uniek hierin?
Ik herken me wel in jouw onzekerheid. Ook wij hadden zoiets van ‘we proberen het nu gewoon en als het nog een jaar duurt is het ook goed’, maar binnen 2 weken was het al raak. Dolblij, maar ook best even een shock.
Enerzijds ben ik me heel bewust van het enorme wonder dat in m’n buik zit en heb ik ook een soort oergevoel van ‘ik ga alles doen om dit kind gezond ter wereld te brengen’. We waren samen ook wel toe aan een volgende stap.
Anderzijds kan ik soms ook ineens een beetje paniekerig worden over hoe het allemaal zal gaan straks. Waar zijn we in vredesnaam aan begonnen, we hadden ons leven toch prima voor elkaar, wordt nu alles overhoop geschopt…??
Zal het kindje gezond zijn, kan ik m’n aandacht wel verdelen tussen m’n werk en het kindje. Wat als ik van de trap val met de baby in m’n armen, kan ik de hond wel uitlaten als de baby net lekker ligt te slapen.
Inmiddels is het wel wat beter geworden en besef ik dat ik nog ruim een half jaar de tijd heb om te wennen aan het idee. Vriend denkt gelukkig ook goed mee, dat scheelt wel.
Het genieten komt bij mij de laatste dagen af en toe pas een beetje, sinds de goede 1e echo. Maar het blijft toch een hele spannende tijd.
nou dat is het, en dat maakt soms ook zo bang die onzekerheid tot de echo.
Ik heb morgen mijn eerste afspraak bij de verloskundige, en volgende week dinsdag de 10 weken echo. Ben nu al stik zenuwachtig ook omdat ik al tijdje (zo’n 2 weken nu) een tweeling gevoel heb. En mijn gevoel laat me zeldzaam in de steek.
Het echte genieten begint volgens mij ook pas als je de kleine hebt gezien, dat je weet dat alles goed zit… En ow wat zal ik blij zijn als ik die 12 weken voorbij ben, daar wordt ik ook bijna “gek” van. Ik heb al wel wat kleine dingetjes gekocht maar dan wordt ik door mijn omgeving weer op de vingers getikt zo van: Hey eerst even wachten tot de echo goed is en je de 12 weken voorbij bent anders zit je ermee. En dan word ik ook weer wta onzekerig. Eigenlijk ben ik denk ik gewoon een beetje raar haha ik ben er met 6 weken achter gekomen zwanger te zijn en ik zit nu in mijn 9e week alweer. Gaat echt hard!