Hallo,
Ik vroeg me af hoe jullie een eerste zwangerscahp beleven. Ik voel me namelijk soms best weleens onzker over het feit of ik wel zwanger zou kunnen raken. Ik zie mezelf gewoon niet met een positieve test staan en met een dikke buik rond lopen. Ik denk er weleens over na over hoe ik eruit zal zien met een dikke buik, maar heb dan het gevoel dat dit niet bij mij zal gebeuren. Het is wel mijn angst om geen kinderen te krijgen, maar is het dan normaal dat ik soms het gevoel heb dat er bij mij geen wondertje in me zal groeien. Of zal het meer zijn, doordat ik me niet kan voorstellen hoe het is om zwanger te raken. Is het normaal dat je onzker bent over een eerste zwangerschap?? Hoe beleven jullie dit of hebben jullie dit beleefd?? Vroegen jullie je ook weleens af of je wel zwanger kan raken en heb je het gevoel gehad dat het misschien wel nooit gebeurt?? Ben heel benieuwd naar jullie ervaringen??
Groetjes Tamara
Ik had het gevoel ook bij de eerste
Maar na 4 maanden was het ineens raak
Ik was een week overtijd, dus de kans was erg groot dat ik positief zou teste, maar nog vond ik het zo’n grote schok, want ik had echt niet verwacht.
Tsja die buik kwam dus vanzelf en ik vond het heel normaal.
Nu zijn we bezig voor de tweede en ik heb weer hetzelfde gevoel als bij de eerste keer zwanger proberen te worden.
Maar weet nu ook dat het de eerste keer ook is gelukt.
Toen we over kinderen begonnen waren we nog niet zo idioot lang bij elkaar, maar omdat mijn mans broer en schoonzus al langer probeerden zwanger te worden en, besloten we meteen tot "actie"over te gaan.
En daar herken ik jouw onzekerheid wel. Het kon wel heel lang duren , het zou ook wel eens niet kunnen lukken. Ook miskramen kwamen veel voor had ik gelezen en ik met een dikke buik? ik kon me er niks bij voorstellen. :think: :eh:
Maar nee, bam raak!, Binnen een maand. totaal overvallen waren we, zo snel?? :shock: we konden de test amper geloven. :shock:
En dan onzeker tot de cruciale 3 maanden en dan wat gelukkiger ermee zijn maar toch nog wel angstig tot 5 maanden en dan tot het kindje theoretisch levensvatbaar zou zijn, vanaf toen kon ik voor mezelf wat meer opgelucht ademhalen en genieten. Ik voelde Joost alleen jammergenoeg niet zoveel omdat de placenta aan de voorkant lag
wat mij wel "geholpen "heeft is dat we een pretecho gemaakt hebben Als ik me weer even in een fase van "is het echt zo?"bevond dan keek ik wel eens een stukje. :inlove:
Ik heb me wel voorgenomen mocht een 2e ons gegeven zijn, dat ik daar wat harder van ga proberen te genieten in.
Meid ik hoop dat je een mooie streep op die test gaat zien. :thumbup: En dat geloven en de “dikke buikbeleving” daar groei je samen met die buik wel in hoor!
:hug:
De eerste keer toen we er voor gingen was ik ook vreselijk teleurgesteld wanneer mijn ongi weer kwam (of weer een negatieve test met kort daarop mijn ongi :? )
Tot overmaat van ramp werd ik ook nog ontzettend onregelmatig ongi (van ongeveer om de 5 weken tot 8 weken die ertussen zaten)
Op een gegeven moment (na een half jaar) besloot ik niet meer te testen tot ik mij wel zo ontzettend zwanger zou voelen!
Uiteindelijk toch een keer weer getest en deze was positief! Ik kon het niet geloven, ook omdat ik de test had gedaan omdat ik die nog had, maar niet van plan was geweest om te doen :shifty:
Bij mijn 2e zwangerschap was ik nog benauwder dat het niet ging lukken (ik wilde zoooooo graag!) En ik was ook bang weer onregelmatig te worden. Daarom ben ik ook gaan temperaturen, maar tegelijkertijd wilde ik het ook niet mijn leven laten beheersen.
Is gelukt :dance:
Overigens duurd het wel lang voordat je die dikke buik hebt. Ok, een beginnend buikje komt vrij snel (bij mij dan), maar die echte dikke ozo zwangere buik, waar ik naar uitkeek. Duurd wel erg lang. (en nu kan ik niet wachten tot die weer weg is :lol: )
Als je zwanger bent is het eigenlijk ook meer wachten tot je eindelijk voelt dat je leven in je buik hebt. Tenminste toen ging het voor mij pas echt beginnen! Het gevoel van zwanger zijn. (alle kwaaltjes leuk :? , maar ik voelde mij er niet erg zwanger door)
Succes, ik hoop voor je dat je binnenkort ook eindelijk een wondertje in je buik mag groeien!
:-* Liefs, Evelien :vlinder:
Hoi Tammy,
Ik weet niet of je iets aan mijn antwoord hebt 
maar in de tijd dat ik onzeker was over zwanger worden van mijn eerste, en mezelf helemaal niet voor kon stellen als moeder, of zwanger, zag ik toevallig een of ander concert op tv, je weet wel, zo een waar honderden tot misschien wel duizenden mensen bij elkaar komen, en samen staan te springen, en dansen op dezelfde muziek.
Ik keek en bedacht me ineens dat al die mensen een moeder hebben die ooit zwanger van hen is geworden. Als je zoveel mensen samen ziet springen, slaat dat in als een bom! :mrgreen: Je weet dat natuurlijk ook allemaal wel zonder dat je dat zoiets hoeft te zien, maar bij mij nam het de onzekerheid weg! Later, voor en tijdens mijn bevalling heb ik veel steun aan dat zelfde beeld, want als al die moeders konden bevallen, dan kon ik dat ook :mrgreen:
Hier nog zo een die verschrikkelijk onzeker is. Bij mij moet de implanon er nog uitgehaald worden :oops: (en dan nu al onzeker)
Wat zal mijn reactie zijn op een positieve test? Zo’n zwangere buik, hoe zal dat voelen en hoe ziet het eruit?? Nog maar niet te praten over de bevalling. Zal ik wel een goede moeder zijn? etc. etc. Ben dus blij dat ik niet de enige ben die daar last van heeft!
nee , hoor Talulah, je bent zéker niet de enige!
welkom bij de peu-nerveu-ers! :mrgreen:
Ha Dames,
Ik ben nu sinds drie maanden gestopt met de pil, vorige maand was ik vijf dagen overtijd. Wat een onzekerheid, ik werd er niet goed van. De test bleef maar negatief. Ben uiteindelijk wel ongesteld geworden had met stress te maken denk ik. Heb besloten er niet meer zo veel mee bezig te zijn want dat voelt niet goed. Nu moet ik aanstaande zaterdag weer ongesteld worden, dus wie weet.
groetjes Leonie
Dames heel erg bedankt voor jullie eactie. Heel fijn om te horen dat het helemaal niet raar is dat je onzeker bent over een eerste zwangerschap. Zaterdag moet ik ongesteld gaan worden en ben heel benieuwd, natuurlijk hoop ik dat het raak is. Ben echt blij met jullie antwoorden, dat stelt me wel gerust.
:-*
Hee Leonie en Tammy allebei zaterdag nod! Spannend 
ik hoop met jullie mee 
Ik kan me alle onzekerheden die ik nu voel niet herinneren van mijn eerste zwangerschap :? Tis ook alweer even geleden :think:
Nu is het mijn vriend die wat onzeker is, omdat ik al moeder ben, en hij nog geen vader is.(wel een hele goede stiefvader trouwens) Op zijn werk zijn er wat vrouwen van collega’s zwanger of net bevallen en dan zegt hij ook iets als ‘nou ja, als het bij hun lukt, waarom bij ons dan niet?’ En verder kan ik hem daar ook niet bij helpen ben ik bang, probeer het maar op me af te laten komen.
Maar, stiekem, zo af en toe heb ik hetzelfde gevoel als Tammy, de twijfel of we ooit wel een positieve test mogen krijgen. Maar dat is dan in mijn geval niet omdat ik niet weet hoe het is om zwanger te zijn. Bij mij is het omdat ik er nu zoveel bewuster mee bezig ben dan ik me van de vorige keren kan herinneren.
Sterre: Kan me jou onzekerheden en die van je vriend heel goed begrijpen. Ik had het zelf ook heel erg en soms nog :?. Maar zoals je in dit topic kunt lezen is het heel normaal en hebben meer vrouwen er last van. Hoop dat wij ook snel aan de beurt zijn. :-*