hoi, herkent iemand gevoel van onzekerheid over het verzorgen van 2 kindjes tegelijk?
ben sinds 3 weken, naast mama van ons zoontje van 22 maanden, ook mama van klein meisje. helemaal trots, gaat met haar heel goed, grote broer ook helemaal trots!
mijn man is nu in ziekenhuis; geopereerd aan rug, oa hernia.
ik heb wel hulp van familie, maar ik merk dat ik er ERG tegen op zie om zo meteen 24 uur per dag alleen te zijn met, of als enige te kunnen zorgen voor, 2 kindjes!
zoontje logeert dit weekend nog bij opa en oma, maar ja die moeten straks ook weer aan het werk.
man kan komende tijd eigenlijk niet worden ingezet in verzorging…
iemand ervaring/tips? is die onzekerheid op zich normaal?
thanx alvast!
Ik was in het begin helemaal niet onzeker, ik zou wel zien hoe het zou lopen. Maar ik vond het uiteindelijk op sommige momenten toch wel pittig, vooral omdat onze oudste nog niet liep en ik geen bal snapte van onze jongste.
Ik snap dat het lastig is om straks geen hulp van je man in te kunnen schakelen. Je schrijft dat je wel hulp van je familie krijgt, maar dat je wel de enige bent die voor je kinderen kan zorgen. Dat komt bij mij over alsof je eerder onzeker ben over de verantwoordelijkheid dan over de daadwerkelijke zorg. Klopt dat? Verantwoordelijkheid kun je nog steeds delen met je man, al ligt hij dan plat (vermoed ik). Vertel hem wat je doet, tegen welke probleempjes je aan loopt bij de verzorging. Misschien heeft hij oplossingen, kan meedenken etc.
En schakel je familiehulp daadwerkelijk in hè? Als mensen hulp aanbieden, zeg dan ook ja! Al doet iemand maar een keer de was voor je, of neemt je oudste mee om boodschappen te gaan doen. En vráág ook rustig om hulp. Da’s voor veel vrouwen niet makkelijk, maar laten we die eigenwijzigheid nou maar eens aan de kant gooien als dat nodig is!
En misschien valt het dadelijk allemaal best mee, probeer jezelf niet al te gek te maken.
Succes ermee.
Mijn oudste is weliswaar ouder (3,5) dan die van jou, maar onze jongste was net 4 weken toen mijn man voor 3 dagen naar het buitenland moest voor zijn werk. Daarvoor had hij vakantie. Dus ik werd direct in het diepe gegooid.
Moet zeggen…de eerste dag vond ik het pittig. Vooral 's avonds. Want je moet toch 2 kinderen op bed leggen, maar je hebt ook nog eens te denken aan de tijden van de jongste wat betreft het voeden.
Ik probeerde daar mijn schema een beetje op aan te passen waardoor ik eerst de oudste op bed kon leggen en daarna in rust de jongste kon voeden (die sliep toen nog nauwelijks in zn bedje, en 's avonds al helemaal niet, lag alleen maar bij mij)
De dag erna ging het al een stuk beter. Mede omdat de jongste toen na zn voeding van 17 uur is gaan slapen. Kon toen de oudste lekker onder de douche zetten. Deed dat wel direct na het eten, want je weet tenslotte niet wanneer de jongste weer wakker wordt.
Toen mijn man na 3 dagen weer thuis kwam was ik trots op mezelf dat het gelukt was. Dus mocht hij nu weer voor zijn werk weg moeten…ik zie er niet meer tegen op.
hoihoi
ten eerste sterkte het is niet makkelijk om dat te gelijk te hebben.
vraag en accepteer hulp.
probeer je man toch wat in te schakelen ook om te zorgen dat hij zich niet buiten gesloten voelt. Laat hem aan de oudste voorlezen zodat jij even met de kleinste bezig kan zijn. Of leg als het alweer wat beter gaat de kleinste bij hem om haar bezig te houden,
Hij zal waarschijnlijk niet steeds plat mogen liggen maar ook moeten lopen. Dus achter de kinderwagen en wandelen maar.
Zelf ben ik altijd 's nachts alleen met de kids en dat is niet altijd even makkelijk maar door rustig te blijven en niet te perfect te willen kom ik een heel eind.
groetjes
marlies
Op zich is het wel logisch dat je je afvraagd hoe je het gaat redden, maar de echt onzekerheid herken ik eigenlijk niet.
Je moet niet van jezelf verwachten dat alles vanaf het eerste moment helemaal op orde loopt.
Stel niet te hoge eisen.
Ik keek wel hoe het ging en probeerde per dag de eisen wat omhoog te stellen.
De eerste dag kwam ik niet verder dan kleding aan en verzorgen ed.
Dagje later pakte ik er iets anders bij…als proberen de afwas te kunnen doen.
Ach en als het een dagje niet lukt, geen probleem…het mooie van een dag is dat ie maar 24 uur duurt en daarna heb je weer een nieuwe dag met nieuwe kansen!
Komt helemaal goed hoor!
Hier 9 dagen na de bevalling… kraamzorg weg, schoonouders op vakantie, manlief aan het werk en de buren en andere vangnet opties ook op vakantie.
Zat ik dan met 4 kinderen van bijna 6, bijna 5, bijna 2 en net geboren.
Idd… roest aan de was, de vaatmachien, de stofjes, de boodschappen enz.
Had van te voren gezorgd dat er genoeg in huis was en dat in het weekend de meeste was al weg was… moest geen overtollige stress hebben.
We hebben het gered en daar tegen opzien… heel normaal… Heb het bij elk kind erbij weer gehad… hoe ga je het rooien…
Maak je niet te druk, het enige doel is… die eerste dag doorkomen. Heb je dat gehad, dan gaat het steeds beter.
Vanmorgen pas echt de vuurdoop gehad. Hoe krijg je 4 kinderen aangekleed en gevoed en alles klaar voor school en dan in/op de fiets en nog optijd ook…
T is gelukt, ik was om 6 uur opgestaan, maar heb uiteindelijk van half acht tot 8 uur duimen lopen draaien… dus half 7 op kan ook prima.
Was echt super trots dat ik op tijd was. Veel zat hem in voorbereiding.
Had al kleding voor de oudsten klaargelegd, voor Suus beneden kleding klaargelegd zodat ze meteen na de voeding aangekleed kon worden.
Bordjes gisterenavond al klaar gezet, hun tassen ook op brood na al klaargemaakt, schoenen al opgezocht en klaar gezet bij de trap enz enz.
Het liep vanmorgen dus als een trein, was echt zo klaar :mrgreen:
hoi meiden!
allemaal bedankt voor jullie reacties! Had ik toch ff nodig, soort zetje.
Kan idd natuurlijk gewoon met man overleggen, had ik niet eens bij stil gestaan :oops: , haha, zullen ook nog wel de hormonen zijn, toch?
Of idd ukje ff naast hem neer leggen…
Denk dat idd het gevoel van “alle verantwoordelijkheid” een beetje het grootste knelpunt is/(was?), die vraag was dus wel een eyeopener!
En gerustgesteld door te lezen dat zelfs Cell, met haar inmiddels 4e kindje, nog wat zenuwen heeft in het begin.
Dacht ook steeds: het moet toch te doen zijn he, er zijn tenslotte vele moeders met meer kindjes 
Had alleen steeds zo’n “klamme handen gevoel” bij het idee…, wrs meer in het kader van jezelf idd te sappel maken.
Heb inmiddels de eerste avond/nacht en ochtend alleen erop zitten, gister met koken/eten en naar bed brengen liep qua tijd errrug uit (zo’n 2 uur later), maar ging verder ok.
Vanmorgen viel ook reuze mee…
Dus; ik ben een beetje gerustgesteld over mijn onzekere gevoel, en heb inmiddels al wat geoefend! Gaat het vast steeds beter en uiteindelijk goed komen!
Thanx hiervoor! wendy
ik heb precies het zelfde gehad hoor,maar geloof me je groeit erin. :thumbup: ik zou alleen aangezien je man de komende tijd weinig tot niets kan doen wel wat extra hulp inschakelen.
wat ik hier nog steeds doe is woensdag een mama dag hebben…mijn kindjes zijn dan beide bij oma voor een dagje en ik kan dan wat doen in huis of even helemaal niets :snooty:
knap je van op hoor. :thumbup:
Flow, voor mij ook heel herkenbaar! Juist ook die onzekerheid. Bij mij was het zeker ook een hormonen kwestie en langzaam wennen 