Ik zal me even voorstellen, ik ben Simba, 37 jaar. Moeder van een dochter van 5 en een zoon van 3.
8 januari dit jaar kwamen we er achter dat ik zwanger was… Een grote schrik…totaal niet “gepland”… zo zie je maar dat je het kado krijgt…er valt niet altijd wat te plannen (zeg ik lichtelijk naief…gewoon niet goed opgelet…maar goed…).
Na de eerste schrik was dit kindje hartstikke welkom…hoe meer zielen hoe meer vreugd… Afsluiting van een roerig 2009… Een nieuw begin…
Bij de eerste echo werd alleen de aarde weer onder ons weggevaagd…maar nu op een pijnlijke manier…er was alleen een vruchtzakje en dooier te zien…geen kindje. M’n wereld stortte in.
Besloten de natuur z’n gang te laten gaan, zoals ik ook heb gedaan bij de zwangerschap van een vruchtzakje tussen m’n oudste en jongste in…
De natuur z’n gang laten gaan heeft geresulteerd in een onnatuurlijke curretage gistermiddag, onder narcose. Er kwam gewoon niets op gang…en ik wilde verder met m’n leven.
En daar zit ik nu dan… ik voel me zo leeg… verdrietig… hormonaal in de war. Ik had nu 10 weken zwanger moeten zijn…
En daar komt het… een derde is bij mij zo welkom… praktisch gezien zouden we het op twee houden… Maar ik ben nu zo ingesteld op die derde…m’n toekomstbeeld in duigen… ook al was het zo’n verrassing…
En manlief “weet het allemaal niet zo goed… maar wil mij volgen in wat ik beslis”.
Zijn er meer mensen die met dit dillema zitten of hebben gezeten?
och lieve lieve schat!! helaas kan ik je geen antwoorden op je vragen geven, maar het doet me verdriet jouw verdriet te “voelen” en te lezen.
Ik kan wel zeggen, het komt goed, houd moed voor de toekomst! Maar dat zijn woorden waar je helemaal niets aan hebt op het moment denk ik.
Ik kan je alleen maar een dikke virtuele knuffel geven.
geef iig de wens voor een derde even de tijd, eerst herstellen van dit gedoe. En als je het in de toekomst nog steeds wil dan gaat het zeker goed komen, dat geloof ik!
Lieve meis, als er wat is, je weet me te vinden 
:hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
en een kaarsje voor jouw :**: :kaars:
Dikke knuff Jiska
Oh gats wat ellendig! Je hebt natuurlijk verdriet om het verlies. Zoals Jiska al aangeeft geef jezelf even de tijd om hiervan te herstellen. De hormonen weer uit je lijf en kijk hoe je er dan over denkt en hoe het voelt. Of het ‘alleen’ (niet om het te bagatalliseren!) dit verlies is of dat er toch meer meespeelt ivm de wens voor een derde. Sterkte! En je weet het vast al, de beslissing kunnen jullie alleen samen maken. Als er ruimte in je hart is, in jullie huis, het financieel kan zijn de praktische bezwaren voor een derde zo ‘verdwenen’ en gaat het vooral nog om je gevoel en hoe het ‘past’ in je leven en je toekomstplannen.
Lieve Simba,
Een hele dikke :hug: voor jou meid. Neem de tijd om het een plekje te geven. :hug:
Bedankt voor jullie reacties meiden.
Ik voel me inmiddels een stuk beter… En hebben we ook besloten dat we het bij onze twee kindjes houden… Knoop gaat er in bij manlief…dan komen we ook niet meer voor verrassingen te staan…
:-*
Sim
Hoi,
Jouw verhaal, is bijna mijn verhaal.
Ook een ma tussen de twee kinderen en vorig jaar kwam ik er achter dat ik ongepland zwanger was van nr 3. Ook grote schrik. Echter had ik al vanaf het begin het idee dat het niet goed was en ondanks een echo met hartaktie heb ik met 11 weken een mk gekregen.
Het kindje zou in een warm nest komen als alles goed gegaan was, dus zeker gewenst.
Hier ook besloten om het bij twee te houden en vlak na de mk ook meteen de mirena genomen want in deze situatie komen wilden we niet weer.
Ik ben nu bijna een jaar verder en ben super gelukkig met mijn gezin hoe die nu is. Geen twijfel meer over een derde.
Het enige jammere vind ik is dat ik van mijn laatste zwangerschap niets meer overhoud dan een herinnering.
Maar ook daar kan ik goed mee leven
Veel sterke met het verwerken.