Wie wil er met mij meedenken of heeft er ervaring mee?
Zal proberen het kort te houden, ahum…
Na een prima zwangerschap belandde ik met ruim 34 weken zwanger plotseling in het ziekenhuis vanwege hoge bloeddruk en weeënactiviteit. Ik werkte tot dat moment nog full-time, dus nog niet met verlof. In het ziekenhuis kreeg ik bedrust en ben ik op medicatie gezet (methyldopa, ook bekend als aldomet) en dit werd opgehoogd naar de hoogste dosering (3 x dgs. 1000 mg.) omdat de bloeddruk steeds weer steeg. Door de grote omschakeling in mijn leven en de heftige bijwerkingen van de medicatie werd ik ontzettend lusteloos. Ik kon vrijwel niets meer, zelfs een tijdschrift lezen vergde al te veel van mijn concentratie. Een bizarre en ook wel enge ervaring voor iemand als ik (doordouwer, over het algemeen vol energie en positief ingesteld). Met 36.6 ben ik ingeleid. Uiteindelijk is onze dochter met de vacuüm geboren.
Na de bevalling veel gedoe gehad. Dochter had opstartproblemen (slechte drinkreflexen, geelzucht, veel afvallen) waardoor ze uiteindelijk bijna 2 weken op de neonatologie heeft gelegen. Zelf was ik er ook belabberd aan toe en sliep dagen achter elkaar niet meer van de stress en in het ziekenhuis zijn, terwijl ik echt kapot en doodmoe was. Heb een paar weken weinig tot niks gekund, vriendlief deed alles. Kortom, geen roze wolk voor ons.
Zo’n 3 weken na de bevalling ben ik gestopt met de medicatie (is wel eerst afgebouwd). Inmiddels heb ik natuurlijk de zorg voor mijn dochter, doe ik het huishouden grotendeels alleen, rij weer auto, doe boodschappen, ga op bezoek etc. Het kost me wel veel energie, dat wel. Met onze dochter gaat het prima, dus ook geen reden tot zorg meer.
Toch heb ik vaak momenten dat ik huilerig ben en slapen gaat ook nog steeds vaak slecht, afgezien van het feit dat de nachten toch al gebroken zijn. Het hele gebeuren rondom de bevalling heb ik echt moeten verwerken (en nog steeds wel), want er zit veel verdriet.
Vorige maand op het CB vermoedde de arts dat ik misschien een postnatale depressie zou hebben (die dag had ik echt een jankdag en kon niet normaal over de bevalling of mijn dochter praten zonder te huilen). Daar schrok ik wel een beetje van. In mijn ogen was/ben ik nog aan het herstellen/verwerken en aan het ontzwangeren. Als ik google kan ik me ook redelijk vinden in de lijst van kenmerken van ontzwangeren:
moeheid
hoofdpijn
vergeetachtigheid
huilerig /labiel
snel geïrriteerd zijn
duizeligheid
concentratieproblemen
geen zin hebben in seks/libidoverlies. (komt van kraamtranen.nl)
Dat hele ontzwangeren valt me eigenlijk al vies tegen, daar had ik van te voren niet bij stil gestaan eigenlijk… Maar dat probeer ik nu te accepteren en dat gaat steeds beter, ik leg de lat niet meer zo hoog voor mezelf. Maar of dan misschien ook een pnd heb??
Zijn er hier meer vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, of die hun ervaringen met ontzwangeren / postnatale depressie willen delen?
Die roze wolk ken ik ook niet. En ik herken je verhaal. Bevallen is niet zo maar iets. Moeder worden ook niet. Natuurlijk is het prachtig, maar je lijf moet er echt van herstellen. Dat heeft tijd nodig. Je moet ook wennen aan je nieuwe leven. Je moet jezelf weer opnieuw vinden. Daarbij heb je een heftige tijd gehad. Is het laatste stukje van de zwangerschap en de bevalling heftig geweest. Dat heeft tijd nodig. Gun jezelf die tijd. Probeer ook tijd voor jezelf vrij te maken. Even ergens een kopje koffie drinken, een middagje winkelen etc. Ik wilde eigenlijk altijd bij mijn kind zijn, maar die momenten hebben mij er uiteindelijk wel doorgesleept.
Ondanks dat het allemaal goed gaat, mag je zo nu en dan ook wel even klagen. Kan heerlijk opluchten en het is nu eenmaal niet allemaal rozegeur en maneschijn. Kun je daarna weer lekker genieten.
Leg je erbij neer dat je nog steeds moe bent, labiel enz. Dat mag. Als je het idee hebt dat het echt niet goed met je gaat. In de zin dat je je kind niet kan verzorgen of dat je er zelf aan onderdoor gaat schroom dan niet om hulp in te schakelen.
Bij de jongste heb ik een moeilijke zwangerschap gehad. Het ging na de bevalling niet goed met haar en met mij. Zij moest 4 weken in het ziekenhuis blijven en ik ben heel simpel niet toegekomen aan herstellen van de bevalling. Daarbij ben ik erg ziek geweest na de bevalling. Ik ben een paar dagen van de wereld geweest, maar toen ik weer een klein beetje herstelt was ben ik uit het ziekenhuis ontslagen. Wel net een bevalling achter de rug, een - emotioneel - zware tijd gehad én nog een kind in het ziekenhuis.
Bij de oudste kreeg ik de mogelijkheid om te herstellen van de bevalling. Een kraamverzorgster die gedeeltelijk voor het kind zorgt, lekker thuis en alle mogelijkheid om 's middags te rusten.
Mijn kraamtijd bestond nu uit heen en weer rijden naar het ziekenhuis, kolven, zorgen maken om de baby en niet zelf kunnen herstellen. Toen A.nyk eenmaal thuis kwam en ik eindelijk aan mezelf toekwam kwam de klap. En dat is logisch. Ik ben een half jaar thuis geweest. Ook bij mij heeft de arts pnd genoemd. Volgens mij kwam het meer van de heftige bevalling, de emotionele tijd erna en het niet kunnen herstellen van de bevalling.
Je hebt het over het verwerken van je bevalling. Dat moet je de tijd geven. Het is bij mij nu ruim 6 jaar geleden en nog ben ik er emotioneel onder. Een ‘gewone’ bevalling is al heftig. Als er dan het een en ander mis gaat helemaal. Je moet jezelf de tijd gunnen. Bij de oudste - waar ik ook een zware bevalling van had - heeft het ook een paar maanden geduurd voor ik weer energie kreeg. En de 9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren ging toen helemaal voor mij op. Pas na 9 maanden voelde ik me weer enigszins de oude.
Na 33 weken superzwangerschap kreeg ik het hellp syndroom en moest bevallen. Mijn zoontje deed het heel goed en mocht na 4 weken naar huis. Ik herstelde eveneens heel goed, lichamelijk dan. Ik heb echt kunnen genieten van de babytijd van mijn zoon, maar het was niet altijd even makkelijk. Een half jaar lang heb ik er nog heel veel over gepiekert en om gehuild: mijn mooie zwangerschap was me ‘afgenomen’ door mijn eigen stomme ziekte. Ik kon niet bevallen op de plek waar ik wilde, kreeg bovendien ook nog een keizersnede. Mijn zoontje lag de hele nacht alleen in een couveuse, ik lag k.o. ergens anders, kon hem niet bij me houden zoals ik dat gewild had. Geen kraamtijd met baby in bed en visite met beschuit met muisjes, kwam later wel, maar toch…Aan seks of een tweede kindje moest ik niet denken. Mijn verstand zei steeds dat ik niet moest zeuren: ik heb een gezond kind en ik ben gezond.
Of het nu een post-natale depressie was? Ik weet het niet. Ik voelde me niet de hele tijd zo, het overviel me steeds. Mijn zoontje is nu 2 jaar en er zijn nog steeds momenten dat ik erom kan janken. Ik heb ook heel lang een gevoel van afkeer en schaamte wat betreft mijn lichaam gehad, dat is nu zo goed als over. Het doet me nog steeds goed erover te praten, te schrijven. Ik heb nooit professionele hulp gehad, soms denk ik die alsnog te vragen.
Hoe oud is jouw kindje nu? Ik vind het heel erg voor je dat je verdrietig bent, ik herken het maar al te goed. Ook al gun je iedereen een droombevalling, het doet soms ook goed om te horen dat je niet de enige bent met problemen rond de bevalling. Ik hoop voor je dat je met iemand kunt praten. Wat zei die arts verder nog, kun je bij hem terecht als het niet beter wordt? Ontzwangeren of pnd: jij moet je goed voelen, ook voor je dochter :hug:
Bedankt voor jullie uitgebreide reacties, inderdaad heel herkenbaar!
Pittig dat jullie ook zo’n tijd hebben moeten herstellen, en er eigenlijk nog steeds emotioneel onder zijn… 
Het niet hebben van een ‘normale’ kraamtijd, boos zijn op je lichaam, je kind missen, ik herken het. Alles ging anders dan ik had gehoopt, na alle mogelijke voorbereiding in de zin van boeken lezen, zw.gym, bv-cursus, etc.
De arts van het CB wilde dat ik met de huisarts zou gaan praten, maar dat heb ik niet gedaan. Ben niet iemand die ‘zomaar’ iets op tafel gooit en ik heb (nog) niet het gevoel gehad dat ik acuut hulp nodig had in de zin van een psycholoog of anti-depressiva. Ik krijg heel veel steun van mijn vriend en mijn ouders. Maar als het nodig is zal ik die hulp wel gaan zoeken.
Er zijn ook genoeg mensen die aanbieden om een keer op K. te passen, dus die momentjes voor mezelf kan ik best pakken. Alleen geniet ik daar niet echt van, dat moet ik denk ik nog leren…
Hier een goede bevalling van de tweede, maar daarna een hoop gedoe en stress, Sem kon alleen maar spugen en huilen alles wat er van boven in ging kwam er van onder en ook van boven weer uit, met als gevolg veel huilen van de buikkrampen maar ook van de honger, hij kwam nog geen 50 gram per week aanop 8 tot 9 voedingen per dag en niemand nam me serieus, behalve het CB, die wilden dat ik met hem naar een ka ging en die behandelde me als een of andere idioot die niet wist hoe ze een kind een fles moest geven, errug goed voor je zelfvertrouwen, zelfs al is het niet je eerste kind! Ik was volgens haar een onzeker moedertje die het niet kon uitstaan dat haar kind onder de pukkels zat en dat hij spuugde kwam omdat ik hem als hij in slaap viel tijdens de voeding ging uitkleden, dat hij tijdens een voeding zo erg moest poepen dat het er lettelijk uit spoot als ik zijn beentjes al op tilde en het ging zo hard dat zowel hij als ik zo’n 8x per dag helemaal volzaten. Ik zat totaal niet goed in mijn vel, voelde me door alles en iedereen in de steek gelaten, er was ook eigenlijk niemand die ook maar iets deed om ons te helpen of te ontlasten, hub was ook overspannen, Sem lag in het zkh dus Suusje ging maar door en ondertussen ging ik er aan kapot. Mijn moeder leeft niet meer en die had ik juist zo hard nodig. Kon niks anders dan huilen, schreeuwen en heel boos zijn op alles en iedereen, vooral Sem die echt letterlijk 24 uur per dag huilde en niks maar dan ook niks hielp, ik kon hem niet troosten, hij was nooit tevreden, dat is zo verschrikkelijk frustrerend, als moeder wil je dat je kind gelukkig en tevreden is, en hoe hard ik ook mijn best deed, Sem was alles behalve dat.
Toen ik bij de ha zei dat ik dacht een ppd te hebben vond zij van niet, want ik wist het zelf veel te goed uit te leggen, met pijn en moeite doorgestuurd naar een psych waar ik wel wat aan had, maar die na 2 sessies al stopte. Ik kon alleen maar janken. Andere pscych die het nodig vond dat ik mijn hele familie zou confronteren met mijn gevoelens van eenzaamheid en mijn boosheid, iets wat ik niet aan kon en ook niet wou. Afgekapt en de ha gesmeekt om meds (inmiddels was iedereen het er overigens wel over eens dat ik een ppd had) die ik uiteindelijk gekregen heb.
Toen Sem 1 jaar was moest ik weer aan het werk, en om gezondheidsredenen de anti-depressiva (hele lichte overigens) afgebouwd, dat terwijl Sem maar een uur of 3 per nacht sliep, daar werd gewoon verwacht dat ik mijn werk deed en goed ook natuurlijk, privé is privé hè. Ik heb me echt lettelijk aan mijn haar naar mijn werk moeten slepen, ik zat op mijn werk terwijl mijn ogen echt lettelijk dicht vielen, ik ben secretaresse en typ veel bandjes uit en zat vaak lettelijk met mijn ogen dicht te typen zo moe was ik dan. Tot hij een jaar of 2 was sliep hij vaak met tussen pozen van een uur of 4 om dan een uur of langer huilend wakker te zijn. Daarna ging het langzaam beter maar werd hij zeker 2x per nacht huilend wakker, maar was makkelijker te troosten. Ik moest maar doorgaan en doorgaan, maar die gevoelens al waren ze minder sterk, die frustratie en het vele verdriet die bleven.
Sem is 3,5 jaar en sinds kort gaat het met hem stukken beter, tot 3 weken terug sliep hij niet door had hij chronische darmontsteking waarvan niemand ons kan vertellen waar het vandaan komt, en ineens is het over. Ik ben nog steeds vaak labiel, een jankbal waar ik dat nooit was, heel snel boos en geïrriteerd, wat ik eigenlijk ook nooit zo erg heb gehad. Ik hoop dat het nu allemaal wat beter gaat worden, nu ik weer een fatsoenlijke nachtrust heb, want dat is zo verschrikkelijk belangrijk, je moet doorgaan, je moet werken, je moet je huishouden op orde hebben, boodschappen doen en voor je kind(eren) zorgen, terwijl je lijf schreeuwt om rust. Mijn angst is nu dat Sem toch weer last van zijn darmen gaat krijgen, dat datgene wat hem al die jaren plaagde nu even rustig is, maar dat dat weer de kop opsteekt… dat die rust waar we zo lang op hebben gewacht om allemaal bij te komen weer weg is.
Ik denk zelf dat mijn ppd wel minder is, maar het heeft allemaal echt nog wel tijd nodig om alles te verwerken, ik vertel vaak mijn verhaal en het kost me ook vaak moeite om niet in huilen uit te barsten. Iedereen denkt dat het goed gaat, ik werk, Sem deed het overdag steeds beter (het eerste jaar konden we nergens op visite dan was hij alleen maar aan het huilen tot hij 2 was was het steevast de hele avond en nacht janken als we weg geweest waren) en er kwam ook maar steeds niks geks uit alle onderzoeken, dus tja dan is het niet meer interessant na een tijdje.
Ik ben ook niet het typ dat zomaar naar een arts stapt, alhoewel ik wel behoorlijk open ben naar de mensen om me heen, ik zeg wel eerlijk hoe het gaat, maar ik wist dat ik dit moest doen, ik ging er echt kapot aan en naar manlief was ik ook niet bepaald aardig, onze relatie heeft van alles ook een flinke deuk opgelopen. Blijf dus niet te lang doorlopen met die gevoelens, als je weer aan het werk moet komt dat er ook weer bij en nu heb je nog de rust en tijd om aan jezelf te werken. Ik heb Paroxetine gehad, niet zo heel zwaar maar het haalt wel de scherpe randjes er af. De eerste paar weken ben je er best moe van maar het hielp echt, en ik ben er ook veel te vroeg mee gestopt eigenlijk. :hug:
Bevallen is heftig, als er dan ook nog zo enorm veel niet verloopt zoals je had gehoopt is het nog veel heftiger! Dat is het enige waar ik over kan meepraten. Bij onze eerste bevalling is onze dochter midden in de bevalling overleden, als je het over heftig hebt! Depressie daarna? Ik weet het niet eens…een heel groot deel daarna heb ik in een rare film geleefd. :silenced: De tweede bevalling…werkelijk uit het boekje! Ingeleid ivm onze voorgeschiedenis dus tja wat kun je je daarbij voorstellen? Ik ben er blanco ingegaan want je leest verhalen over weeënstormen ed. Heb ik allemaal niet gehad gelukkig. Een goeie bevalling een gezond kind een hechtinkje en we konden naar huis. Maar roze wolk? Nopes, heel gelukkig dat onze zoon gezond op de wereld was ja! Alles verliep zelfs heel soepel in de kraamtijd, BV op verzoek, rustig kindje wat niet veel huilde. Top. Maar toch bij vlagen flashbacks naar de eerste keer natuurlijk. Wel heel erg in de gaten gehouden natuurlijk omdat het risico van een postnatale depressie groot zou zijn. Tips van de verloskundige en kraamzorg (dezelfde gelukkig als na de eerste bevalling) waren toch echt rust, ritme en regelmaat. Zover dat natuurlijk mogelijk is met een pasgeboren baby die voeding op verzoek krijgt. De meest simpele regeltjes waren, een redelijke bedtijd aanhouden (ik ging rond 22.00 naar bed) en ook weer op een redelijke tijd eruit (dat werd voor mij wel een beetje wisselend afhankelijk van de eerste voeding van zoonlief) maar vooral na het wakker worden er ook echt uit gaan. Rustig aan ontbijten en een klein huishoudelijk klusje aanpakken of mezelf juist relaxt douchen (deur open en kind in zijn wiegje babyfoon in de badkamer) zodat ik ook daarin een soort regelmaat had. Zelf denk ik echt dat zoiets simpels me heeft geholpen om juist niet in een depressie te raken. :thumbup: Lichamelijk moet je natuurlijk ook herstellen hoe makkelijk een bevalling ook verloopt. Niet teveel eisen van jezelf maar wel langzaam aan wat dingetjes oppakken. Dat heb ik dus echt opgebouwd van eerst ontbijt zelf maken, naar de vaatwasser in en uitpakken, naar een was draaien, daarna vouwen erbij, een stukje lopen met kind in de kinderwagen. En geloof me in die tijd had ik het heeeeel erg makkelijk want mijn man was rondom de bevalling fulltime thuis tot zoonlief een half jaar was. :shock: Was overigens voor hem ook erg goed voor de verwerking en het krijgen van een band met zijn kind. Hij nam me nog wat zaken uit handen. Tot ik na ongeveer een maand of 5/6 weer zover was dat ik het hele huishouden kon doen. Mijn man ging toen ook weer werken en ik had daar toen gelukkig ook niet teveel problemen mee behalve dat het wennen was ineens die volle verantwoordelijkheid voor dat kleine ventje te hebben. Het is dus echt wel een proces na een bevalling, bestaat uit zoveel factoren, lichamelijk herstellen, weer energie krijgen, huishouden weer oppakken naarmate je meer energie krijgt, en dan ook nog het geestelijk verwerken van de bevalling. Dat kost tijd, wanneer weet je dat je meer en meer een depressie inzakt? Je dag nacht ritme draait om! Das een heeeel belangrijke in de zin dat je niet enkel voor nachtvoedingen wakker bent maar simpelweg niet eens meer kunt slapen in de nacht. Overdag werkelijk helemaal nergens meer de puf voor hebben en het eten van jezelf totaal vergeten. Hoe minder je eet hoe minder energie je overhoudt voor je herstel! Je kunt nergens meer lichtpuntjes in zien, de dag duurt te lang. Depressie is niet makkelijk qua diagnose, een dip of depressie ligt vaak erg dicht bij elkaar en kraamtranen en depressie wat het verschil is? Ik denk echt dat dat zit in dat ritme. Jij zit ook nog als extraatje met het moeten verwerken van een moeilijke periode al voor de bevalling, dan de bevalling zelf, en je kraamtijd is ook nog eens niet gelopen zoals je hoopte. Het is een hele optelsom en dat doe je echt niet de ene op de andere dag. Wat heb je aan extra tijd voor jezelf als je geen flauw idee hebt wat je met die extra tijd kunt doen omdat je er geen puf voor hebt? Ik denk dat het veel waardevoller is wanneer iemand je fysiek helpt, met een stukje huishouden, een bosje bloemen in je huis, je gezelschap komt houden zodat je je bevalling bv nog eens door kunt praten zonder je met een waarde oordeel op te zadelen of te bagatelliseren (dat elke bevalling anders verloopt dan moeders hopen blahdieblah), later wanneer je meer hersteld bent en daadwerkelijk behoefte hebt om iets voor jezelf te doen (een keer kleding nieuw shoppen bv) je je kindje kunt brengen om op te passen en dat er een vriendin mee wil met je om te gaan shoppen of gewoon even een bakkie koffie ergens te drinken buiten de deur.
bij mij is er nooit een naam aangehangen na de bevalling van Odin
ik had op het laatst ook een hoge bloeddruk waardoor ik Luna zo goed als niet thuis kon hebben
zodra ik haar een dagje thuis had werd mijn hoofdpijn zo erg dat ik s’avonds richting het ziekenhuis mocht om te kijken of alles nog wel ging zoals het moest :roll:
met 38 weken ingeleid kreeg een weeenstorm waar Odin slecht op reageerde kreeg toen weeenremmers en een spoedkeizersnede
Odin deed het gelijk goed gelukkig alleen had/heeft hij reflux (nog niet geheel over heen gegroeid :?)
dus toen hij net bij mij had gedronken gingen ze hem direct verschonen
:wall: en werd hij blauw
werd direct meegenomen naar het ic en dan lig je daar… net een keizersnede gehad
echt aan herstellen kwam ik uiteraard niet toe want ik wilde bij m’n kind zijn :shifty: de volgende dag zat ik dus al rechtop in mijn bed en had ik al zelf gedouched :shifty:
de dokter vroeg nog even voor de zekerheid of ze bij het goede bed stond en of ik degene was die gisteren een keizersnede had gehad :lol:
die dag ben ik nog met rolstoel naar Odin gebracht en de dag erna dus 2 dagen na de keizersnede liep ik er zelf heen achter de rolstoel :lol: en heb ik ook mijn ontslag aangevraagd lag eerst heerlijk alleen op de kamer en toen kreeg ik iemand erbij waarvan het bezoek sch*t had aan de bezoekuren dus rust kreeg ik daar ook niet meer :thumbdown:
Odin heeft uiteindelijk 2 weken in het ziekenhuis gelegen kreeg veel tegenstrijdige berichten de ene zei als dit en dat goed is mag hij mee naar huis de ander nee hoor voorlopig mag hij niet mee :roll:
dus voor ik goed en wel kon gaan herstellen van de bevalling was ik al 2 weken verder :wall:
mijn hoofdpijn werd steeds heftiger in die tijd had zware pijnstillers heb zelfs de borstvoeding opgegeven (nouja het fulltime kolven) zodat ik nog zwaardere medicatie kon krijgen maar de hoofdpijn bleef :wall:
ben uiteindelijk naar maatschappelijkwerk gegaan en dat hielp na een paar maanden was mijn hoofdpijn weg :thumbup: :dance:
dus denk dat een hoop ook gewoon verwerken/herstellen is
Bij Luna heb ik denk ik wel een pnd gehad ik had een zwarte wolk ipv een roze :lol:
ik had ook echt zoiets van was dit wat ik wou? ze huilde bijna 24/7 (waarschijnlijk ook reflux maar goed dat is achteraf gepraat)
was dolblij als m’n man thuis was en dan was het alsjeblieft ook jou kind :lol: en zonderde ik mij af :oops:
ging bij haar ook pas van haar genieten toen ze wat vast voedsel binnen kreeg daarvoor was het veelal huilen alsof ze niet genoeg melk kreeg terwijl ze al het maximale kreeg van wat mocht :wall:
Tante Soesa, Rhiannon en Angel&Luna:
Bedankt voor jullie reacties :hug: , jullie hebben het ook echt niet makkelijk (gehad), en dat is nog een understatement…
Rhiannon, je dochter verliezen… pfoe, even geen woorden voor… 
Heb nu even geen puf om uitgebreid te reageren, maar het is fijn jullie ervaringen te lezen.
:hug:
Weer even een update, zoveel weken verder…
Ondanks dat iedereen om me heen verbetering bij me ziet en ik ook wel weer aan het werk ben, voel ik me ontzettend k*t. Ik doe alles, maar ik moet er zo voor vechten. Net alsof ik het niet zelf ben, maar omdat ik weet dat ik het voorheen ook zo deed (enigszins te berijpen?).
En juist omdat ik het allemaal prima voor elkaar heb (lief kindje, lieve vriend, familie, mooi huis, goede baan etc.) vind ik mezelf een enorme zeikerd. Doodmoe word ik ervan, ik blijf momenteel hangen in dat laatste stukje, kan niet precies uitleggen wat ik bedoel. Zit in een soort vicieuze cirkel waar ik nu niet uit kom.
Lichamelijk ben ik ook nog niet 100%, maar dit kan ik moeilijk allemaal nog toeschrijven aan het feit dat ik best ziek ben geweest.
Mijn baas is inmiddels op de hoogte en de huisarts ook. Volgende week ga ik met een therapeut praten. Ben benieuwd.
De huisarts vond me nog ‘te goed’ voor antidepressiva en wil eerst dat ik wat gesprekken heb (waar ik me ook wel in kan vinden).
Wat ontzettend vervelend! :hug:
Maar ik leer ook iets uit jou verhaal :oops: heb nl nog helemaal niet zo bij het ontzwangeren stil gestaan…
Ik blijf meelezen en voor jou een hele dikke :hug: :hug: :hug:
Ik ben een week of 2/3 na de bevalling naar de ha geweest, ik had precies hetzelfde, voelde me echt ontzettend ellendig, was mezelf niet en had vooral het gevoel er zelf niet goed uit tekomen. Ik heb daarvoor fluoxetine gekregen van de dokter en ben 3 a 4 keer naar de Spv’ er geweest die in de dokterspraktijk zat, dit vond hij toen genoeg. Uiteindelijk ben ik er zelf weer uitgekropen want door die pilletjes voelde ik niks meer, alsof alles leeg was en kwam er heel veel van aan. Dus wie weet of het het is.
Lees nu dat je naar de HA gaat dat lijkt me als eerste al een hele goed idee en die kan je misschien verder helpen! :hug: Sterkte, want het is niet leuk:)
Lieve Elisabeth,
Weet je wat ik voor me zie als ik jouw berichten lees? Een enorm dappere en sterke vrouw die alles op alles zet om op de been te blijven en zich door een moeilijke periode heen vecht. En zeuren doe je absoluut niet, écht niet! (Maar ik herken dat gevoel wel hoor; been there, done that…:shifty:)
Je hebt zoveel voor je kiezen gehad. En toch heb je in relatief korte tijd alweer zoveel bereikt, ik vind dat je daarmee echt een hele prestatie hebt geleverd.
Ik begrijp zo goed dat je hier klaar mee wilt zijn, dat je je weer gewoon lekker en happy wilt voelen en dat je, als iemand je vraagt hoe het met je gaat gewoon volmondig “Goed!” wilt kunnen zeggen. En dat het tijd nodig heeft, is waarschijnlijk het laatste wat je wilt horen… Toch is het denk ik belangrijk om jezelf wel die tijd te gunnen. Je hebt tijd nodig om lichamelijk en geestelijk te herstellen van wat je allemaal hebt meegemaakt en daar komt wat je nu doorloopt nog bij. Dat is heftig :hug:
Je omschrijving (“Net alsof ik het niet zelf ben, maar omdat ik weet dat ik het voorheen ook zo deed”) vind ik ook heel treffend; je bent aan het overleven. En dan heb je bepaalde bezigheden nodig die je door de dag heen helpen en die je op de been houden. Maar vraag je niet teveel van jezelf? :hug:
Heel veel sterkte en succes volgende week bij de therapeut :-*
Elisabeth je BENT niet meer zoals voorheen! In gedachten zit nu altijd en de hele tijd je kindje. DAT is moeder worden. :-* En dat vreet bakken energie. Ja een kind is leuk en lief en heerlijk dat zou die zgn roze wolk moeten zijn. Maar niemand die je vaak verteld wat de ‘nadelen’ zijn. Je fulltime bezig willen houden eigenlijk met verzorgen van je kindje, en eigenlijk toch ook soms even een dagje weer je oude zelf zijn…je juist even geen zorgen hoeven te maken ook om je kindje. Terwijl wanneer je iemand hebt die ondanks dat je weet dat diegene echt heel goed zorgt voor je kindje, je toch ook weer een beetje druk makend om of alles wel goed verloopt. Soms denk ik wel eens jemig zullen vaders die gevoelens ook zo sterk hebben of heeft de biologie ervoor gezorgt dat zij dat juist niet hebben omdat ze vroeger op mamoeten moesten jagen? :oops:
Tel daarbij op dat vroeger, een generatie of 2 geleden moeders ontslagen werden wanneer ze gingen trouwen want dan kwam er vast snel een kindje en daar ging een moeder natuurlijk fulltime voor zorgen. En zo geschiedde ook…tegenwoordig ben je moeder (dat altijd op plaats 1), dan ben je nog partner, dan nog zus van/dochter van etc, vriendin van, collega van…hallooooo hoeveel ballen moeten er in de lucht worden gehouden? :shock:
En ja er zijn vrouwen heel veel vrouwen zelfs die ook heel veel ballen in de lucht weten te houden. Maar ik wed dat zo ongeveer elke vrouw die moeder is geworden en toch ook die leuke baan houdt etc bij ieder balletje net even de prioriteiten verlegt. Maw je gezin komt op plek 1, wanneer je familie belt met willekeurig welk verzoek dan kan en mag je ook een keer nee zeggen. Willen vriendinnen iets doen? Kan heel leuk zijn en kan energie opleveren, maar wanneer het nog even teveel energie kost zullen ze ook snappen dat het op dat moment nog niet uitkomt. Snap je een beetje wat ik bedoel? Je hoeft niet alles precies zo te doen als dat je deed voor je kindje geboren werd. :-* Waar je mss eerst bv eens per week naar familie ging, eens per week tijd maakte voor vriendinnen en dan ook nog eens alle dagen van de week achter het fornuis stond. Hoppa prioriteiten net iets anders maken. Eens per week is patat dag! En als je helemaal lekker decadent wilt doen doe je ook nog een dag lekker soepdag met brood. 
Je kunt het zelfs uitbreiden door bv wanneer je spaghetti oid kookt dat gelijk voor 2 x te koken. 1 voor die dag en 1 voor in de vriezer voor wanneer je een keer geen zin hebt om te koken. Zag je voorheen een vriendin of vriendinnen eens per week? Dan nu een maandelijks uitje. Of het moet je idd heerlijk energie geven dan vooral lekker eens per week de tijd voor nemen ZONDER schuldgevoel. En pak 1 dag in de week die voor jezelf is; dus niet koken, dan wanneer kindlief voor een langere tijd achter elkaar slaapt in de avond dan mag jij aan jezelf denken. Tijd voor je hobby, tijd om heeeel lang te douchen, tijd om je hele bevallingsverhaal eens op te schrijven (ook hoe moeilijk het ook was en hoe moeilijk het opschrijven ervan ook is een prachtig ‘document’ voor je kindje later :-* en het helpt ook nog eens met verwerken), of je neemt wat tijd om iets met de foto’s te doen van je kindje en je kersverse gezin. Neem ajb ook die tijd voor jezelf! Ik heb geleerd dat dat zoooo belangrijk is. JIJ bent heeeeeel belangrijk voor jezelf, voor je gezin en voor de rest van je sociale omgeving. En pak 1 avond in de week als dat mogelijk is om iets te doen met je partner. En dat hoeft niets uitgebreids te zijn…! Hang op de bank met een film die jullie beide leuk vinden en gooi er wat hapjes in die jullie lekker vinden. Vind voor jezelf iets waar je energie uit kunt halen en doe dat zonder schuldgevoel want je bent het waard. En wanneer het verwerken van je bevalling en kraamtijd vast lijkt te lopen vraag ook hulp daarbij. Je HA kan je helpen de goeie plek te vinden. Ook dat doe je voor jezelf en je gezin. :thumbup: En geloof me ik weet ook dat er geen maatstaf te geven is voor hoe moeilijk iets ook is. Een traumatische bevalling is zwaar is heftig en daar zijn ook geen cijfertjes voor te geven. Dus ga ook niet denken jemig wat miep ik want ik heb het toch goed? Ja fijn dat je kunt ‘zien’ dat je het goed hebt, maar zien en voelen zijn twee verschillende werelden. Er zullen mensen zijn die de bankrekening heftig gevuld hebben, die een toppartner hebben en een superleuk kind maar waar ergens in dat zo ideaal lijkende wereldje een trauma hebben meegemaakt waardoor alles wat er zo mooi uitziet voor de buitenwereld toch echt niet ideaal voelt. Perfect bestaat niet dus streef daar niet naar. Ga voor goed, en vooral voor wat goed voelt. :hug:
Dank jullie wel allemaal. Jullie woorden doen me echt wat. :-*