Help…ik word soms helemaal gek van m’n zoon van 5! De laatste weken is hij zo veranderd: van een lieve kleuter van 4 is hij veranderd in een hondsbrutale dwarse kleuter van 5: hij luistert erg slecht, geeft een grote mond en als ik hem vermanend toespreek omdat hij iets gedaan heeft wat niet mag, dan lacht hij me dus gewoon uit…Het is niet de hele dag door hoor, maar vooral op momenten dat ik moeilijk kan ingrijpen, bijv. in de wachtkamer van de dokter of in de auto. Ik kan dan niet zeggen: ga naar je kamer of ga op de trap zitten. (laatst in de wachtkamer zei m’n man dat hij maar buiten moest staan toen hij niet luisterde, en toe krijste hij die hele tent bij elkaar… :oops: ).
Als hij z’n zin niet krijgt gaat hij heel hard huilen. Hij krijgt dan echt niet alsnog z’n zin maar het is wel de hele tijd strijd voeren. Ik word daar zo moe van… :wall:
Hoe krijg ik weer vat op hem? Probleem is absoluut ook dat ik vrij ongeduldig van aard ben en snel boos word. :oops: Ik ga steeds meer en harder tegen hem schreeuwen en dat wil ik helemaal niet… 
Ik wil niet dat hij bang voor mij word, maar ik wil ook niet dat hij de boel regeert.
Is dit normaal kleutergedrag? Ik vind dit echt niet leuk en ontzettend moeiljik hiermee om te gaan… :? Ik zit erover te denken het opvoedpunt te gaan bellen hierover, maar misschien dat jullie nog wat goede gouden tips hebben? Ik vind mezelf echt een slechte moeder momenteel…
hier is hij 7 en vertoont nog zulk gedrag
Aha, het is dus normaal… 
Ik weet dat ik onzettend verwend ben geweest met m’n oudste hoor, hij was altijd vrij makkelijk te sturen en nu dus niet meer zo makkelijk…
Jeetje, ik hoop natuurlijk dat dit een ‘fase’ is, maar dan geen fase die jaren duurt… :shifty:
Marjon, kijk voor tips eens op ‘opvoeden kun je leren’
:-*
Ik denk dat je zelf al gezien hebt waar een deel van het probleem ligt; je bent ongeduldig en wordt zelf snel boos. Je kind volgt jouw goede voorbeeld… en wordt dus… snel boos.
Hier heb ik er bij vlagen last van gehad, maar ik probeer altijd op te voeden zonder te straffen, boos te worden, maar door met ze te praten. Duidelijk te maken wat het met mij doet als ze zich op een bepaalde manier gedragen, of wat het voor gevolgen kan hebben. Ze voelen zich dan serieus genomen, zeker als je samen praat naar een oplossing en aan dat gesprek refereren is dan vaak al genoeg om het niet te laten escaleren als er een dag later weer iets voorvalt wat voorheen een hele scene had kunnen worden.
Daarnaast is het voor een kind ook gewoon niet fijn als het steeds op zn donder krijgt, dreigementen hoort, toegeschreeuwd wordt. Ik zou er ook bloedchagarijnig en dwars van worden als dat gewoon dagelijkse kost was, ja toch 
Bedankt Myrella en Lune voor jullie tips, hier kan ik wel wat mee. 
Als ik met Jim ergens ben en als hij zich niet gedraagt gaat hij ter plekke in een hoek of een gang of wat dan ook. Ik heb hem eens gillend en wel in de V&D in de hoek gezet (ach arm jongetje moet je van je mama in de hoek staan :roll: ) en afgelopen februari in een restaurant met mijn familie in een gangetje gezet omdat hij liep te dreinen. Ik ben soms ook wat ongeduldig maar ze vergen dan ook soms echt zoveel van je…