Ik zit hier al een tijdje mee. Niet in de zin dat ik Rhodé helemaal wil veranderen, maar meer in de zin van hoe ik hiermee om moet gaan.
Heb een aantal boeken gelezen (waaronder aletha solther), maar nergens staat zo’n (heerlijk :inlove: ) geval van Rhodé.
Ik zal het een beetje uitleggen.
Rhodé is vanaf het begin een erg gevoelig meisje. Kon weinig prikkels handelen, moest (en dat is eigenlijk nog steeds het beste voor haar) een strak en duidelijk ritme hebben, en is altijd aan het observeren. Ze kijkt dan vooral naar gezichten van mensen, naar ‘rare’ dingen (zoals een helm, strik om de nek enz…) Ze heeft een groot woordenschat, en kan dus heel goed en duidelijk zeggen wat er is.
Toen ze 1,5 was werd ze opeens ontzettend eenkennig. Wilde niet meer zomaar ergens rond lopen. Schrok van mensen die haar aankeken (rent dan in paniek naar me toe) schrok van fietsers, bussen en auto’s die langs komen. Echt een meisje die lekker bij paps of mam wil zijn, en zich veilig wil voelen. Goed, alles best! Wij willen haar die veiligheid aanbieden, en ze mag lekker op schoot, worden opgetilt en getroost worden. Daarbij vertellen we wel wat ze zag of hoorde en probeerden haar weer ‘eruit’ te halen.
Nu is ze ruim 2, en die angst en eenkennigheid heeft ze nog steeds.
Niet meer dat ze bang is voor elk vallend blaadje of auto’s, maar andere mensen, vooral kleine kinderen en onverwachtse geluiden (ze schrikt dan zo erg dat ze er gewoon verstuur van wordt)
Als we hier bezoek hebben van vrienden met andere kinderen komt Rhodé niet van haar plek. Bekijkt alles en pas als ze weg zijn gaat ze weer haar speelgoed bekijken. Ze zegt dat ook dat ze voor dat kindje bang is en dan niet wil spelen.
Tot nu toe zeg ik telkens dat dat kindje lief is, helemaal niet eng, maar als ze dat niet wil hoef ze niet te spelen.
Het nare is gewoon dat je ziet dat ze zich op zo’n moment helemaal niet veilig voelt in haar eigen omgeving, en dat doet mij weer verdriet.
Ik wil gewoon op bezoek blijven gaan, en bezoek blijven ontvangen. Dit is toch niet erg?
Ik heb maar een paar voorbeeldjes gebruikt, maar kan zo een hele pagina vol schrijven over haar angsten…
Mijn vraag is hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Haar bevestigen (‘mama ziet dat je bang ben voor die meneer…’) Haar oppakken (kan lang niet altijd, want ze wordt steeds zwaarder) en troosten doen we gewoon.
Doe ik het goed? Is het gewoon het aard van het beestje? Kan dit doorbroken worden?
Goed…nu stop ik. Ik hoop dat het verhaal of eigenlijk mijn vraag een beetje duidelijk is.
Ik herken het helemaal niet als ik naar mijn eigen zoontje kijk, MAAR ik heb een vriendin wiens zoontje ik hier heel erg in herken. Die is nu bijna 5 en nu hij op school zit komt hij pas “los”. Het klinkt een beetje raar, maar ik bedoel meer dat hij zich nu pas met andere mensen en kinderen op zijn gemak begint te voelen. Dit heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad, zowel op school als thuis. Toen hij net op school zat en ze gingen buiten spelen, bleef hij naast de leraren staan, hij ging echt dat grote plein niet op. Niet spelen niets. Nu na een klein jaar is het kind al zoveel vrijer, daar sta ik iedere keer versteld van. Hij zal altijd een redelijk verlegen kindje blijven denk ik, dat zit volgens mij in de aard van het beestje, maar daar is niets mis mee.
Ze hebben trouwens hier wel hulp voor ingeroepen via een kinderpsychologe, ook omdat ze een 2e kindje kregen en het toen helemaal verkeerd dreigde te gaan. Deze heeft “amper” iets gedaan, maar ze wel handvatten en tips gegeven HOE hiermee het makkelijks om te gaan… zowel voor het kindje als voor jezelf.
S6 ermee !
Grts,Pien
Bedankt voor je antwoord Pien!
Er is dus hoop 
Over 2 weken heb ik een afspraak op het cb, en wil het daar ook bespreken. Gewoon om te horen hoe hun erover denken, en of ze misschien ideeen hebben.
Ik heb er geen ervaring mee maar ik denk dat als je Rhode (ik kan geen streepjes op e’s maken) zoveel mogelijk probeert voor te bereiden wat er gaat komen zij zich een beetje kan voorbereiden…
Straks komen die en die, je weet wel, dat lieve meisje met blond haar, en haar mama, ze komen een boterhammetje eten…
We gaan zo naar de supermarkt op boodschappen te halen en dan mag je mama helpen…
En niet 5 minuten van te voren, maar gewoon een uur, en dan elk kwartier herhalen…
Ook denk ik dat het goed is dat je met haar gevoel meegaat, maar bevestig haar niet…Je doet het dus goed met die bewoordingen…
Probeer haar te beschermen tegen haar eigen angst. Ze mag best angstig zijn, maar aangezien de angst niet ‘echt’ is en zij nog niet kan relativeren moet jij dat zo simpel mogelijk doen…
Als ze niet wilt spelen met kindjes, dan mag ze op mama’s schoot, of tekenen aan tafel (bij de kindjes uit de buurt)…
Zorg ervoor dat ze met iets bezig is wat ze heel leuk vind als de mensen komen.
Probeer haar bij het boodschappen doen taken te geven, zodat ze zich meer daar op concentreert dan op een blik van een ‘enge’ meneer…
Tja, weet natuurlijk niet of je er iets aan hebt maar dit is wel het eerste wat er in mij op kwam…
Zit ze op een kdv of iets? Of een peuterspeelzaal, voorschool…
Misschien is het contact met kindjes haar te onbekend…
succes…Wellicht dat ze inderdaad over 2 jaar helemaal los komt…
Hoewel Esmee het niet zo erg had als jouw Rhode, was ze wel altijd een zeer verlegen en gevoelig meisje.
Ze voelde zich thuis op zich wel veilig met bezoek, maar deed nooit echt mee.
Als we ergens anders waren bleef ze bij me, totdat we weggingen, dan durfde ze opeens pas wat te gaan doen.
Praten tegen vreemden was helemaal uit den boze natuurlijk, en o wee als iemand haar aansprak :o
Nu zit ze sinds anderhalve maand in groep 1.
En echt waar, ik weet niet wat er gebeurt!
Ze durft steeds meer, wordt steeds vrijer.
Ze speelt nu vaak alleen bij de buren, gaat er ook alleen heen om dat te vragen.
Ze heeft het erover om bij vriendinnetjes te spelen,speelt vrij in de speeltuin (terwijl ze eerst al wegliep bij de glijbaan als er kinderen bij kwamen).
Natuurlijk is ze nog verlegen, als ze onverwachts wordt aangesproken kruipt ze nog steeds in haar schulp.
Maar als ik zie hoe ze al is veranderd in die korte tijd, heb ik goede hoop dat ze zich heel goed gaat redden ( en heel eerlijk gezegd heb ik me daar best weleens zorgen om gemaakt).
Heel verhaal geworden, maar ik hoop dat je er wat aanhebt.
Denk dat je het goed aanpakt zo, begrip tonen, maar niet teveel bevestigen, en zeker geen dingen ervoor laten.
Veel succes, want ik weet hoe moeilijk het soms kan zijn…
quote]
Heel herkenbaar. Mijn zoontje was ook erg verlegen totdat hij naar school ging. Toen was het over. Bijna dan. Maar zo,n grote verandering.
Het komt echt goed hoor. Wacht maar af. Hier dacht ik ook van ooh daar komt hij nooit vanaf. Maar moet je hem nou zien. Hij komt helemaal los.
@Marlous wrote:
Straks komen die en die, je weet wel, dat lieve meisje met blond haar, en haar mama, ze komen een boterhammetje eten…
We gaan zo naar de supermarkt op boodschappen te halen en dan mag je mama helpen…
En niet 5 minuten van te voren, maar gewoon een uur, en dan elk kwartier herhalen…
Probeer haar te beschermen tegen haar eigen angst. Ze mag best angstig zijn, maar aangezien de angst niet ‘echt’ is en zij nog niet kan relativeren moet jij dat zo simpel mogelijk doen…
Zit ze op een kdv of iets? Of een peuterspeelzaal, voorschool…
Misschien is het contact met kindjes haar te onbekend…
succes…Wellicht dat ze inderdaad over 2 jaar helemaal los komt…
Ik bereid haar altijd voor, maar heel soms heb ik het idee dat ze ook daardoor gespannen wordt. Dus nu pas als het bijna zover is, of als we er al heen fietsen. Zo heb ik het idee dat ze niet de spanning op gaat bouwen, en er dus eigenlijk geen tijd voor heeft.
Beschermen tegen angs…phoe…hoe doe je dat? relativeren doe ik, maar voelt ze zich dan wel serieus genomen? Ik wil niet dat ze denk dat ik het maar ‘stom’ vind dat ze bang is, of het niet belangrijk vind…
Ze zit niet op kdv of peuterspeelzaal. Iedere zondag gaan we naar de kerk waar ze naar de creche gaat (voor 2 uurtjes) met andere kindjes. Maar dat is nu zo’n vreselijk drama (ze verstijft helemaal als ze de kerk al ziet, en vraagt dan meteen ‘Rhodé niet bij de kindjes spelen?’
) dat we dat ook niet meer doen, of 1 van ons blijft erbij.Op zich moet contact met kindjes helemaal niet onbekend zijn. Er was niets aan de hand tot ze 1,5 werd. Gek he?! Alsof er toen iets gebeurd is…
@Sonja2 wrote:
Ze heeft het erover om bij vriendinnetjes te spelen,speelt vrij in de speeltuin (terwijl ze eerst al wegliep bij de glijbaan als er kinderen bij kwamen).
Natuurlijk is ze nog verlegen, als ze onverwachts wordt aangesproken kruipt ze nog steeds in haar schulp.
Heel herkenbaar met die glijbaan. Rhodé weet niet hoe snel ze weg moet gaan als er andere kindjes komen. Ze stort zich bijna naar beneden in paniek…
Ze kan hier dan ook nog de hele dag verder over praten, en ze verwerkt het ook duidelijk in haar spel (de poppetjes gaan dan ook naar de glijbaan enz…)
Fijn dat Esmee een stuk vrijer wordt! Goed om te lezen
Heel erg bedankt voor jullie antwoorden. Ik had nog nooit zo’n verlegen en angstig meisje/kindje gezien, maar door jullie verhalen weet ik nu dat het ook bij anderen voor komen. Een hele geruststelling!
Ik herken Niels ook wel wat in Rhodé. Ook het grote observatievermogen en de grote woordenschat zijn heel herkenbaar (ook al is Niels iets jonger) En ik herken ook vooral jouw onzekerheid daarin.
Hier is het niet zo zeer eenkennigheid naar volwassenen toe maar ook naar kinderen van de eigen leeftijd die hij niet kent of die gedrag vertonene waar hij zich niet in kan vinden. Vooral als ze gaan huilen of gillen (van pret of boosheid maakt niet uit) kan het hem soms ineens verkeerd schieten en krijg ik hem ook niet meer uit zijn huilbui.
Ik denk eigenlijk dat ze toch op een of ander manier iets hebben meegekregen wat ze hebben onthouden en associeren met waar ze het nu moeilijk mee hebben. Ik ben er van overtuigd dat ze het overgroeien maar voor nu is het erg moeilijk vind ik.
Ik reageer bij Niels wisselend en afhankelijk van de situatie. Soms geef ik aan, Niels je mag best huilen als je verdrietig bent of pijn hebt maar nu begrijpt mama niet waarom je huilt. Ik weet dat hij nog erg jong is maar ik heb toch het idee dat hij het snapt.
Vanmiddag huilde hij heel hard omdat ik even uit het zicht verdween om binnen iets te pakken. Ik was ongeveer 1,5 minuut weg en toen was het alweer over, hij zei zelf: Nies niet uilen, niks gebeurd, nie au daan.
Als het gebeurt bij bezoek in zijn eigen veilige omgeving heb ik ene doosje gepakt en hem op schoot gepakt en gezegd, Niels je mag best even huilen maar nu is het over, we doen de tranen in een doosje. Dit moest ik maar 2 x doen en dat gaat goed nu.
Eigenlijk slechts herkenning niet echt tips. Wel veel succes ermee!
natas