Hoi allemaal,
Zoals de titel het al zegt, ben ik de afgelopen tijd ontzettend gestresst en gefrustreerd… 
Ik heb het ontzettend druk (werk 32 uur) heb 2 kleine kindjes en nu de 3e onderweg. Ik merk dat nu ik zwanger de stress en de frustraties weer terug zijn…
Het kan gebeuren dat als ik bijv. het pyjamabroekje van de jongste niet vlot aan krijg, omdat zijn voetje wat blijft hangen ofzo dat ik daar zo gefrustreerd raak… Dan baal ik overal van en doe ik soms dingen iets te hardhandig :oops: (durf het bijna niet te typen ) Zoonlief brullen natuurlijk en dan voel ik me zo schuldig, want het laatste wat ik wil is het op hem afreageren. Ben soms ook wel bang dat hij daardoor minder naar mij toe trekt… Voel me zo rot
Dan ga ik me afvragen hoe moet dat als er straks een 3e is. Bij de 1e werkte ik maar 24 uur, maar door een nieuwe baan moest ik meer gaan werken. Heb soms het gevoel dat ik te veel van mijn jongens mis en dan de combinatie drukke baan en druk gezinsleven (mijn man heeft ook een best drukke baan en doet daardoor ook niet veel in het huishouden) trek ik het soms niet…hoe moet dat straks…
Zijn er meer dames bij wie deze gevoelens spelen?
Ik heb al besloten om zowiezo minder te gaan werken, iemand anders nog tips om te relaxen??
:-*
Hi Heidi,
Wat vervelend voor je dat je je zo voelt. En tja… Het is niet leuk om toe te moeten geven dat je het af en toe niet trekt maar jij ziet het tenminste en stopt je kop niet verder in het zand. :thumbup: :-*
Heb je geen goede vriendin waar je zo af en toe eens een avondje mee weg kan? Even een andere omgeving en wat andere gespreksstof… ?
Heb waarschijnlijk ook niet HET medicijn maar merk dat dit voor mij altijd wel werkt.
Strekte meis…
liefs Marije.
klinkt alsof je overmoeid bent:
minder werken
vroeg naar bed
tussendoor rusten
huishoudster nemen
Bedankt voor jullie reactie.
@ Kroes
Ik ben volgens mij ook oververmoeid… Door de zwangerschap ben ik ontzettend moe, dat had ik bij mijn vorige zwangerschappen de 1e 3-4 maanden ook. En ik weet ook dat daar (hopelijk snel 
) een eind aan komt.
Vroeg naar bed heb ik geprobeerd, alleen dan wordt ik elk uur wakker :think: Is ook niet echt bevoorderlijk voor mijn nachtrust :shifty:
En tussendoor rusten dat gaat nu gewoon nog niet lukken met 2 kleintjes en mijn werk. :shifty:
Nog een week of 6 en dan ga ik minder werken, dus dat is geregeld!
En wat betreft een huishoudster…lijkt me zalig, misschien toch eens proberen om mijn man over te halen
@ Marije, thanx :-* (fijn om te horen trouwens dat er meer mensen wel eens last van hebben…)
:-*
oh, dat herken ik wel :shifty: en ik werk niet eens :think: Echt een hormonenverhaal hier, mijn geduld is echt snel op, heel frustrerend. Moet er echt elke dag weer bewust aan denken dat ik geduldig moet zijn. Terwijl dat normaal helemaal niet zo’n probleem is! Maar ik ga er vanuit dat dat na de zwangerschap wel weer weg is…hoop ik :shifty: Sterkte :thumbup:
Herken het nu ook helemaal!
Teveel gewerkt de laatste tijd, en moet nog zoveel werken en doen. Heel weinig geduld en zwaar gehaast en dergelijke.
Ik ben ook aan het wachten totdat de moeheid hier wegtrekt want wordt er gek van!
Huishouden lukt me niet, maar probeer het wel. Zo enorm frustrerend!
Ik had het mijn vorige zwangerschap… had dan wel zelf toen geen kids maar werkte wel op een dreumesgroep en had van het een op andere moment geen geduld meer met de kleintjes :oops: en dát frustreerde weer, want ik kende mezelf helemaaaaaal niet zo!!
Gelukkig had ik toen een collega die me een hoop uit handen kon nemen…
Nu met Lenn voel ik me soms zo maar kan ik me (nu nog ) steeds inhouden, ga ik ff stoom afblazen maar probeer ik hem niet de dupe te laten worden van mijn gierende hormonen. Wel helpt het nu ik tijdelijk niet werk…
Wat ik wel erg vind, is dat ik huilbuien niet meer goed kan onderdrukken (die komen door stress op werk, waardoor ik dus ook thuis zit) en dat hij me al een paar keer echt heeft zien huilen. Dat vind ik nog erger dan de keren dat ik hem wel een snauw(tje :shifty: ) gaf…
voor jullie ook een dikke :hug:
Heel herkenbaar. maar dat kwam meer omdat ze zelf zo eigenwijs en eigengereid was. En ik weinig geduld heb :lol:
Ik merk wel dat ik ermee leer omgaan (rustig blijven levert meer op bij haar dan chagrijnig worden). Maar dit is misschien niet een vergelijkbare situatie als ik naar het oorspronkelijke berichtje kijk. Dit is meer een kwestie van beide karakters die met elkaar moeten leren omgaan. En bij jou Heidi is het meer door de omstandigheden.
De enige oplossing die ik kan bedenken is die omstandigheden beïnvloeden. Hoe en wat kun je het beste zelf bedenken ben ik bang. Tijdelijke vakantie aanvragen, toch minder gaan werken…
Nienke