Ryan heeft vorige week donderdag t/m zo in het ziekenhuis gelegen ivm dat hij heel ziek was en tegen uitdroging aan zat. hij heeft daar aan het infuus gelegen.
we zijn daar de hele tijd bij hem geweest en de ene nacht heb ik bij hem geslapen daarna mijn man en toen ik weer.
Nu is hij sinds dat hij zondags thuis kwam zo onrustig ma en di ook overdg en heel veel huilen en vooral iedere nacht.
nu is hij vanaf gisteren wel rustig over dag maar nu de nachten nog
zou hij er snachts over kunnen dromen?
of onrustig door het ziekenhuis of…
Ik zou zeggen onrust door het gene wat hem allemaal gebeurd is in korte tijd.
Maar ervaring heb ik er gelukkig niet mee,maar dat lijkt me het meest voor de hand liggend.
Beterschap voor je mannetje en hopelijk zit hij gauw weer lekker in zijn velletje! :-* :-*
Hoi
Tommy heeft ook van maandag tot en met vrijdag in het ziekenhuis gelegen. Ik ben ook de nachten bij hem gebleven en overdag zo veel mogelijk als ik niet hoefde te werken.
Hij is nu inderdaad pieperig en huilerig. Hij wil niet graag alleen zijn.
Toch ben ik hem dat weer aan het aanleren. Als ik hem neerleg gaat hij gelijk huilen, ik loop weg en wacht een paar minuutjes. Gelukkig gaat hij dan meestal zelf spelen, anders troost ik hem nog even.
's nachts lukt het ook nog niet helemaal. Ik denk dat het gewoon tijd nodig heeft.
Groetjes Suzanne en
Ja dat kan door de opname ko men ja.
Ik herken het in mijn dochtertje. De kinderarts zegt dat dit normaal is zulke reacties.
Je kunt het beste gewoon zo normaal mogelijk doen. Gewoon zoals altijd. Lief zijn maar ook gewoon in het eigen bedje etc. en als ze eventjes huilen is dat eventjes zo. Op andere momenten weer wat extra lief.
Zo deed ik dat toen ze nog zo klein was. Nu natuurlijk spelenderwijs “praat” ze er over als ze weer is in t ziekenhuis is geweest. Maar als baby ja ik denk dat het eventjes tijd kost om het te verwerken na zo een opname.
In elk geval is het heel normaal! En komt het best vaak voor volgens de kinderarts die mn dochter behandeld.
snachts wilt hij alleen maar op of tegen mij aan liggen
Tja dat is hoe jij er persoonlijk mee omgaat natuurlijk. Wij hebben er bewust voor gekozen Joy apart te leggen. Toen ze zo klein was na dr 1e opname die was met 5.5 weken. Wel in onze kamer. In de wieg. Of soms op t aankleedkussen in ons bed maar wel zelf (misschien als je het wilt afbouwen is dat ook een optie? met het aankleed kussen)
En later gewoon dr eigen kamertje. (na de 3/4 maanden zo)
Ik moet wel zeggen tijdens de opnames hielden we ook strikte slaaptijden aan. Dus ja het was wat dat betreft niet anders thuis of in het ziekenhuis.
Wel als ze snachts moest huilen. Kwam ik. Altijd!
Ik kwam haar troosten. Ik praate niet. Maar ik was er wel. In t schemer.
En ik legde haar wel terug want ze moest gewoon slapen maar ik kwam echt elke keer weer. Zo hebben wij samen een vertrouwen gekregen. Zij weet als er wat is dat ik kom. En dat wist ze al heel jong. En nu nog. En als het ok is dat ze gewoon verder moet slapen en dat doet ze ook. Dat is echt ideaal.
Ik moest wel heel lang, en soms nog snachts uit bed er voor. Maar goed ze slaapt daarin tegen wel zelf en wel goed. En als ze niet ziek is roept ze me ook niet. En dat is toch al begonnen door er zo mee om te gaan van af het begin.
Wellicht heb je er wat aan. Misschien ook niet. Je moet vooral doen wat goed voelt. Wij hebben ons hart gevolgd waarin wij dachten dat het, het beste was. Zowel qua liefde geven maar ook de zorg dat ze zelf haar eigen rust nodig heeft. Want mijn dochter slaapt dus niet goed in mijn armen ja eventjes. Maar dan word ze onrustiger omdat ik ook onrustig slaap of droom bijvoorbeeld.
We leggen Ryan natuurlijk eerst in zijn eigen kamer…, maar na een paar uurtjes te hebben geslapen wordt hij weer wakker huilend.
maar dit stopt niet zo snel, ja even speentje geven en dan is hij even rustig, maar gaat dan weer huilen.
Zijn zus wordt er ook wakker van
Na alles geprobeerd te hebben leg ik m tegen mij aan en dan valt hij wel in slaap
wat sneu voor ryan!! hoop dat ie snel weer in zijn ritme komt. ik heb geen idee wat ik je zou kunnen adviseren, dan gewoon proberen zijn thuisritme strak op te pakken… maar ja, je laat m ook niet huilen als jill er weer wakker van wordt
sterkte meis
Dat zal wel door het ziekenhuis komen. Mijn broer heeft ooit als baby ook een week in het ziekenhuis gelegen en die heeft daarna echt heel lang last gehad van onrustig zijn en niet willen slapen in zijn bedje…hoe klein ook, ze pikken er toch veel vanop.
sterkte hoor! :hug:
Toen Djenno 10 dagen oud was werd hij ook opgenomen in het ziekenhuis vanwege een blaasontsteking, nierbekkenonsteking en bacterie in zijn bloed. Hij moest 3 weken aan het infuus met hele zware antibiotica. Het infuus kan bij zulke kleintjes vaak maar een paar dagen blijven zitten vanwege de tere adertjes en hij heeft in die tijd wel 5 keer een nieuw infuus gekregen. Dit deed hem enorm veel pijn, ook heeft hij een catheter, een voedingssonde en heeft hij als klap op de vuurpijl nog een buikvirus opgelopen in het ziekenhuis.
De kinderarts verzekerde ons dat hij er helemaal niets van zou merken als hij eenmaal weer thuis was en dat hij gelijk weer zijn oude ik zou zijn. Nou dat ben ik niet met haar eens want hij is zeker twee weken helemaal van slag geweest. Heel onrustig, niet willen slapen, slecht willen drinken en hangerig. nu twee weken verder is hij weer een beetje de oude en gaat het slapen weer iets beter. Veel knuffelen en aandacht geven is denk ik de beste oplossing en er maar niet te veel meer over nadenken wat je kleintje heeft meegemaakt in zijn jonge leventje…