Hoi,
Nou,t is er dan toch van gekomen:ik huilend in de tuin…
Ik weet niet meer hoe ik met het gedrag van mn dochter om moet gaan.
Ze doet boos,eigenwijs,luistert voor geen meter…
Boos doet ze waarschijnlijk omdat ik vaak boos doe :? .
Ik verhef mn stem regelmatig,zij ook.
Ik zeg/vraag iets en ze reageert niet.Dit doe ik een paar keer,reageert ze dan nog niet dan begin ik met tellen(bij 3 moet ze naar de gang).Of ze doet t dan(begint altijd te schreeuwen:je hoeft niet te tellen!) of ze doet t niet en dan gaat ze naar de gang.Huilend en schreeuwend maar goed.Al lijkt op de gang staan echt geen straf meer.
Regelmatig neemt ze ookt echt een loopje met me:
bv naar bed gaan:
Meestal wil ze sokken aan in bed.Ik vraag wil je sokken aan en zei zegt nee.Ik zeg weet je t zeker? Ja ze weet t zeker.Ze zit op de grond en ik zeg ga je in bed liggen dan maak ik je deken nog ff nat(haar doekje).Ze blijft op de grond.@e keer zeg ik hup naar bed,nee ze doet nix.Weer zeggen,al wat geirriteerder,nix.NU naar bed anders ga ik naar beneden en ga je maar alleen naar bed! Ze blijft zitten.Ik zucht diep en ja hoor ze kruipt in bed.(En ik zie nb een lach!)Daar doet ze boos en schopt de deken van dr af.ik stop haar in,zij weer van dr af.Dit gaat ff zo door.Ik zeg:laatste keer!
Ik wil sokken aan!
Nee,je wou geen sokken aan en mama heeft het je nog een paar x gevraagd.
Ik wil sokken aan.Nee ik doe het niet,anders moet je t zelf maar doen.Huilen.
Wil ook nog niet onder de deken.Allerlaatste keer:nu naar bed anders ga ik nu naar beneden.
Luistert niet en ik dus naar beneden…Met boven een krijsende dochter
Dit is maar een vb.
Ik weet niet meer om te gaan met haar hele gedrag.Alles lijkt wel niet leuk te gaan hier.
Wehebben al besloten om niet meer te zeuren over t eten: Wil je niet meer? Ok,prima.
Ja ik geef nu sneller toe:had gister kleding aan,komt ze beneden met ander shirt en een vest.Veelste warm.Normaliter zou ik weer de blouse aan doen die ze aanhad,maar ik had nu gelijk zoiets van ok laat maar.Haren in staartjes.Begin ik met borstelen,zegt ze ik wil een haarband in,ok is goed.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik word er verdrietig van.Voel mezelf een soort van slechte moeder.Hulp inschakelen? Cursus?
Ik weet t niet meer.Jullie?
Moeilijk…het lijkt erop dat ze je aan het uit testen is…Is volgens mij meestal een fase. Wat zeker goed is denk ik is consequent zijn, al is dat natuurlijk niet altijd makkelijk. Als je echt het idee hebt er niet uit te komen zou je het natuurlijk kunnen aankaarten op school om eventueel voor hulp te zoeken hierin.
Succes! :-*
Weet je zeker dat je het niet over Peter hebt? :shifty:
Onze dochter doet niet zo, maar Peter wel en nog wel erger hoor.
Peter trapt bijkans de gangdeur in elkaar als we hem op de gang zetten.
Bij hem is echter nog wel meer aan de hand en dus lopen we met hem nu wel bij het GGZ. Ik trok het namelijk niet meer. Had elke dag ruzie met hem en had al een paar keer ook naar hem uitgehaald :oops:
De eerste handvatten die we kregen hebben al wel resultaat.
Het GGZ is bij hem ook wel overtuigd van het feit dat er meer speelt dan de normale kleuter blues. Maar naast dat kon er toch ook vanuit ons nog wel wat verbeterd worden.
Ik kreeg te horen dat ik hem te veel keuzes gaf. Hier ook elke dag de vraag of hij zijn sokken aanwilde. Therapeute gaf aan dat hij nu op school zit en dus al heel veel keuzes moet maken en zich in moet spannen voor de lessen.
Thuis gaat hij los en 1 manier is om op alles tegengesteld te reageren. Juist dan heeft hij grenzen nodig en niet nog meer keuzes.
Dus nu zeggen wij gewoon " hup pyama aan en je houd je sokken aan"
Niet meer kiezen.
Niet meer " wat wil je aan, dit of dit" maar " Mama heeft kleren voor je gepakt, die trek je aan, dat mag je dan zelf doen"
Als ik iets wil van hem dan moeten we de lijnen kort houden.
" mama wil dat jij nu je beker naar de keuken brengt"
Als hij weigert of stiert dan is het " mama is duidelijk geweest, ik zeg het niet nog een keer, je doet het nu zonder discussie en anders mag je even op je kamer gaan nadenken"
Hij word niet meer op de gang gezet. De therapeute zei dat straf niet het uitgangspunt moet zijn, maar hem uit de situatie halen wel. Hij rust en wij rust. Dat we dit ook best mogen zeggen. Dus niet " je krijgt straf en gaat naar de gang" maar " mama weet het niet meer en word boos, jij gaat even naar je kamer en dan worden we beide weer rustig"
Ik had er wel moeite mee, maar het werkt wel.
Mijn man vind het idee van " geen straf" echt stom, hij vind dat straf erbij hoort als peet zich misdraagt. Maar hij misdraagt zich omdat hij grenzen opzoekt en houvast zoekt in alle regels en verwachtingen die hij dagelijks op zich af voelt komen. Straf is dan gewoon minder belangrijk als rust in de tent.
Als ik rustiger ben, dan ga ik naar hem toe en leg ik uit waarom ik iets van hem vroeg en dat hij met 4 jaar toch echt niet de baas in huis is en soms gewoon moet luisteren ongeacht wat hij zelf wil.
Dan praten we het uit en besluiten we weer " aardig" te doen tegen elkaar.
De laatste weken gaat het onder deze omstandigheden bijzonder goed.
Op school komen er nog handreikingen, maar dan moet er eerst meer duidelijk zijn.
Cell wat fijn om te lezen dat t werkt. Kijk zulke dingen wil ik ook graag weten! We hebben bijna alleen maar ruzie.
Alsof ze weet dat ik aan t einde van mn latijn ben,kreeg ik tussende middag zomaar een dikke kus en zei:mama je bent lief :inlove: .Ze aaide me over mn gezicht en zei:mama kijk me s aan.Vanavond ga ik ook luisteren als ik naar bed ga!
Heb haar bij wijze van de hemel in geprezen.
Ik ben er bang voor dat als ik/wij hulp zoeken,dat ze dan weet ik wat met mn dochter gaan doen…
Mn vriend heeft zoeits van je moet haar strenger aanpakken.Maar ik wil niet dat ze bang voor me wordt en omdat ze bang is naar me luistert.
Iig Cell,dank voor de tips.Die ga ik zeker gebruiken!
Is het ook niet (deels) oververmoeidheid?
Laura heeft ook een tijdje van die buien gehad, ik werd er echt helemaal wanhopig van.
Maar nu ze wat meer gewend is op school, merk ik dat ze wat meer energie over heeft, en zijn de rare buien ook verdwenen.
Misschien is vermoeidheid in jullie geval ook een factor?
Of je echt hulp nodig hebt kun je natuurlijk alleen zelf het beste inschatten, maar hopelijk kun je met kalm blijven, rust bieden en vooral moed houden ook al een heel eind komen.
En verder, je hoeft je geen slechte moeder te voelen hoor, ik denk dat je verhaal heel herkenbaar is, en dat iedere kleuter wel eens van die buien heeft (gehad). Je bent zeker niet de enige!
Perfecte moeders en kinderen bestaan niet (behalve hier op kok natuurlijk 
)
@Sunce wrote:
Mn vriend heeft zoeits van je moet haar strenger aanpakken.Maar ik wil niet dat ze bang voor me wordt en omdat ze bang is naar me luistert.
Maar je kind strenger aanpakken wil toch niet meteen zeggen dat ze bang voor je zal worden, strenger aanpakken is niet meteen mishandelen he :wink: Ik denk dat vooral heel consequent zijn voor veel kinderen heel erg belangrijk is.
@mar27 wrote:
Oh ja hoor heel herkenbaar.
Jimmy vier en een half, drie maanden naar de basisschool geweest, het was zomervakantie,ging op een nieuwe kamer slapen, Ed brak zijn voet en ik was hoogzwanger :mrgreen:
Ik ben een hoop avonden huilend van zijn kamer afgelopen omdat hij het bloed onder mijn nagels uit haalde :evil: Of omdat hij zo gemeen tegen me deed.
Ik kan je gerust stellen, het is gelukkig maar een fase :thumbup:
Het beste wat bij mij hielp was bedenken dat hij zich het meeste afzette bij diegene waar hij zich het veiligste voelde. Dus wat Franka zegt, het is niet persoonlijk!
Ik heb soms wel eens gedacht ‘Misschien is hij toch niet zo’n leuk en lief kind wat ik altijd denk en blijft hij altijd zo’ :oops: maar gelukkig was het echt een fase :thumbup:
Nadat Sanna was geboren en alles weer ‘gewoon’ had ik mijn lieve menneke ook weer terug :inlove:
@mar27 wrote:
Trouwens bij Ed gedroeg hij zich ook wel zo maar wel veel minder dan bij mij. Ik denk dat kinderen ook feilloos aanvoelen
wat je wel en niet kan hebben :lol:
En op die leeftijd ging Jimmy in ieder geval heel hard zijn best doen om mijn grenzen op te zoeken :mrgreen:
Ik kan er nu om lachen maar menn wat heb ik me toen een tijdje klote gevoeld
Maar …het komt echt weer goed :inlove:
Even uit een oud topic gehaald :lol:
Het is echt maar een fase, wat hielp was vooral heel consequent blijven.
Ik denk dat het zeker een week of 6/7 heft geduurd maar het komt weer goed.
Ik zat een paar maandjes geleden ook met mijn handen in het haar. Niet luisteren, schreeuwen, boos doen naar zus, brutaal.
Hier speelt vermoeidheid vaak een rol, dus Bo ligt nu weer wat eerder in bed. Ook mìjn vermoeidheid speelt een rol, dus ik probeer zoveel mogelijk ook bijtijds naar bed te gaan.
En daarnaast waren hier grenzen stellen, consequent zijn en structuur hier de toverwoorden. Grenzen stellen etc. heeft niks te maken met je kind bang maken. Ik was daar ook een beetje bang voor, maar dat is het dus echt niet. Je kunt ook aardig zijn en consequent. Ik denk zelfs dat ik nu aardiger ben dan daarvoor, want dan schoot ik uiteindelijk toch een keer uit m’n slof. Dat gebeurt nu nog maar heel af en toe, terwijl het eerder bijna iedere dag gedoe was.
Vooral 's ochtends was hier altijd een drama. Iedereen opgefokt en regelmatig ruzie en te laat op school.
Nu pas ik elke ochtend dezelfde volgorde toe. Bo probeert er nog wel eens onderuit te komen, maar ik merk dat ze een stuk rustiger is. Ze wéét nu wat de bedoeling is, ze wéét ook dat ik niet over te halen ben tot iets anders (dat gebeurde eerder nog wel eens). Dus ze gaat misschien nog 1 keer de discusiie aan, maar daarna niet meer.
Succes ermee.
Pfff… heel herkenbaar.
I.S. zit ook in deze periode. Maar we zijn hier heel strak geworden en heel consequent. 1x nee is nee, 2de keer nee is op een stoel in de gang. Gaat ze dan nog door, dan met blote billen op de stoel. En ja, dat is al regelmatig gebeurd. En nee, ik schaam me er niet voor. Alles beter dan slaan.
En ze haalt echt het bloed onder je nagels vandaan hoor.
Vanaf het moment dat ze totaal niet ging luisteren hebben wij het hier helemaal anders aangepakt. Heeeeeel erg strak, want ik hou er niet van dat wanneer ik iets vraag ik genegeerd word of dat ze heel arrogant haar hoofd opzij draait met rollende ogen erbij.
En een dagplan bord hier heeft ook wonderen gedaan. Voornamelijk met eten en tussendoortjes.
Dan maar tijdelijk een minder leuke moeder die streng en consequent is, dan dat I.S. gigantisch over mij heen loopt. En ik weet hoe zij kan zijn, want zo ben ik ook. Soms krijgt ze echt woede-aanvallen als ze iets niet mag of juist iets moet doen. Ik zet haar dan gewoon op haar kamer voor 5 a 10 minuutjes. Want het heeft op dat moment geen zin om met haar te praten. Regelmatig is het voorgekomen dat ze met haar speelgoed gooit, kapot trapt of anderszins. Het resultaat is dan dat zij het zelf in de vuilnisbak moet weggooien en er niets nieuws voor in de plaats krijgt. Dit heeft ze nu wel inmiddels door en er wordt geen speelgoed meer kapot gemaakt.
I.S. gaat ook graag discussies aan (net zoals ik :oops: :lol: ). Daar steek ik gelijk een stokje voor. Nee is nee, en ga je door dan mag ze gelijk richting haar kamer vertrekken. Bij I.S. zijn discussies gewoon om haar zin door te drijven, en daar trap ik niet meer in.
Hier heeft dus heel goed geholpen het consequent en streng zijn. En een ritme in de dag brengen die zij zelf ook kan zien, dmv zo’n dagplan bord.
Succes ermee!
lees veel tips hier!
dank!!!
Zo dan - Lasse zit echt precies ook in deze fase. Om af en toe gek van te worden. WE hebben het toch af en toe aan partij aan de stok met hem :shock: Hij krijgt momenteel zelfs zijn vader af en toe heel boos en dat zegt wel wat.
Niet geheel onbekend maar momenteel wel een piek zeg maar. Ik heb sterk het idee dat het een vorm is van kleuterpuberen.
Uittesten, niet luisteren, dingen doordraven.
Ik heb echt het idee dat wij het weer even een tijdje wat militaristisch aan moeten pakken anders is hij de baas en wij niet.
HEt is toch hier ook in dit soort fases een kwestie van strak, duidelijke grenzen ed.
Ik hoop wel snel weer iets meer van mijn lieve lasse terug te krijgen, heeft wel weer lang genoeg geduurd 
Hier ook zo’n 4 jarige, op bed gaan gaat net zoals jullie.
Het begint beneden al, dan zeg ik naar de Wc
- zij Nee
- ik Ja je gaat nu naar de Wc
- Nee
- Zeg dan ik tel tot 3 ga je niet dan zet ik je erop
- bij 3 geen reactie dan neem ik dr gewoon onder mn arm en zet haar op de wc. En krijzen wat ze doet :roll:
Met het broek omhoog doen - de trap op naar boven - kleding uit gaat het standaard Nee dus dan ben ik hard en neem haar gewoon naar boven, doe dr kleding uit pyjama aan zonder ook maar 1 woord te zeggen.
Op bed = Nee
nog 1x waarschuwen en zeg dan of jij gaat zelf of ik doe het. Ze zegt standaard Nee dus dan pak ik dr zonder wat te zeggen en leg dr in bed.
Geen dekens om? en weg trappen? intresseerd me niet en ga er niet eens meer op in. We hebben de afspraak luister je niet dan gaan we geen liedje zingen (we zingen meestal dan liedjes van school, alleen het slaapliedje zingen we) en dan ga ik gewoon weg. Meestal is het krijzen maar laat dr gewoon.
Eten duurt het te lang en blijft ze zeuren dan doe ik het en dan moet het bordje gewoon leeg of ze zin heeft of niet. Moet ze maar luisteren …
Ze test ons heel erg uit maar het is nu 2x waarschuwen tot 3 tellen geen reactie dan doen wij het (waar ze enorm boos om wordt want ze wil het zelf doen haha)
Als ik rustig ben en zij weer dan ga ik wel naar dr toe en leg ik het uit aan haar waarom ik zo deed en boos werd en dat ze beter kan luisteren en lief is want dan mag ze alles zelf doen…
Overdag als ze ons uittest en door blijft gaan is het na 2x waarschuwen dr bed in want 9 van de 10x is het gewoon moeheid van dr. (school is nog te intensief voor haar ondanks ze alleen de ochtenden gaat)
Het is over 5 minuten bedtijd ben benieuwd hoe het vandaag gaat
:lol:
och och wat herkenbaar allemaal.
Maaike is ook zo dwars… en al heel lang.
Jouw verhaal had net zo goed door mij geschreven kunnen zijn.
Ik word er af en toe zo moedeloos van. Alles is een strijd. Ik troost mij er maar mee dat het bij veel mensen vrij vaak voorkomt.
pas geleden was ze weer zo boos. Toen ik haar naar haar kamer stuurde hoorde ik haar constant zeggen “wat een stomme dag vandaag” en dat herhaalde ze steeds (handig een babyfoon, je vangt alles op 
) Ze zakte steeds verder weg in die boze bui en het was eigenlijk heel erg zielig.
Ik ben naar boven gegaan en heb samen met haar een manier gevonden om die boze buien te laten verdwijnen. Wij gaan nu samen lachen, ook al zijn we helemaal niet blij.
En het werkt, meestal begint Maaike binnen een paar seconden echt te lachen en is de lucht geklaard.
Ik probeer de confrontatie maar zo min mogelijk aan te gaan.
Als ze op oorlogspad is. (met opmerkingen als; mamma jij snapt er ook helemaal niks van, ik wil een andere mamma, stomme mamma ed…) negeer ik het voorlopig even tot ze in een rustiger vaarwater terecht is gekomen. De arme meid zit nu net op school en ik vind dat het nogal wat vergt van zo’n klein meisje.
Alleen in extreme gevallen, als ze echt te ver gaat krijgt ze een waarschuwing. Bij waarschuwing nr 3 wordt ik echt heel erg boos en gaat ze naar bed.
Stoeltjes op de gang werken hier niet. Daar blijft ze zingend en neuriënd op zitten en het boeit haar totaal niks…
Volgende week heb ik misschien weer ene nieuwe aanpak…hier modderen we af en toe ook maar wat aan.
We blijven in ieder geval altijd een hele berg liefde geven. Heel veel. Want zij heeft het ook moeilijk in deze tijd, zeker weten…
Opvoeden blijft een hele toer hè…
Ik ben ‘blij’ dat ik dit topic tegen kom.
Ik was al van plan om eens te zoeken op het forum naar dit gedrag en toevallig zag ik een heel herkenbare titel.
Hier een dochter van net 4 die af en toe het bloed onder mijn nagels vandaan haalt!
Ze luistert soms erg slecht! Hoe vaak ik wel niet zeg “hoor je wel wat ik tegen je zeg?!” “doen je oren het wel?!” Ik moet de dingen soms 3/4 keer herhalen voor ze met duidelijke tegenzin iets doet. Het lijkt wel of ze me dan gewoon negeert en doorgaat waar ze mee bezig is. Als ze dan eindelijk reageert is dat meestal met “maar mama…”
Ze gaat nu een weekje naar school, dus best een heftige tijd voor haar. Ze gaat nu alleen nog de ochtenden en echt moe oogt ze niet, maar geestelijk is het natuurlijk ook uitputtend.
Een goede tip die ik hier las is, niet teveel/geen keuze’s geven. Ik had me dat al eens voorgenomen, maar toch betrap ik me er nog vaak op. “wil je 1 of 2 staartjes?” “wil je een broek of een rok?” “wil je appel en banaan of peer en banaan?” Ik ga in ieder geval proberen dit niet meer te doen.
Verder zal het wel een fase zijn inderdaad. Nu maar hopen dat die niet te lang duurt
Lasse heeft ook weer zo’n periode dat hij heel veel Waaaattt?? zegt nav een vraag. Ik ken het van eerder. Bijna op alles wat ik vraag krijg ik - waaatt? - te horen. Zo irritant en als ik dan even niet reageer blijkt dat hij prima verstaan heeft wat ik zei. Dus het is niet dat hij het echt niet hoort.
Maar ik herken ook wel het moedeloze. Ik wordt er soms gewoon verdrietig van. Dat het allemaal zo moet botsen.
Maar ik heb sinds deze week het idee dat het hier na een maand weer wat milder aan het worden is
:shock:
Mijn meisje is nog lang geen 4 en toch herken ik het meeste al…
Probeer haar heel soms nog wel eens overdag op bed te leggen als ze al een paar dagen achter elkaar weer “aan” is, maar madam wil niet meer slapen ook al lijkt het verdomd veel op vermoeidheid :roll: (Ze slaapt 's nachts wel van half 7 / 7 uur tot half 8 / 8 uur, dus dat zal dan toch genoeg zijn)
Dan maar een uurtje rusten op haar kamer, zodat ik ook even kan bijtanken
Ik hoop niet dat het in september nog erger wordt als ze naar school gaat
hoi,
ook hier zo’n dametje, gelukkig herkennen we ook dat het vlagen zijn, ik heb veel gehad aan het boekje: positief om gaan met kinderen, geschreven door: ina bakker en margriet husmann.
ik kon hem lenen van een vriendin, maar misschien heeft de bieb hem ook wel.
er stond voor mij niet echt iets nieuws in, maar het was fijn om alles weer even ‘‘op te halen’’, duidelijk geschreven, handvaten biedend, met een ‘‘o, ja zo kan het ook’’ gevoel.
het heeft mij uit de vicieuze cirkel gehaald, Marie krijgt mij niet meer zo snel op de kast, en als ze weer gaat uitproberen haal ik haar veel sneller uit haar buien.
bij mij is er een stukje onzekerheid weg, waar zij eerder dankbaar gebruik van maakte.
sterkte ermee, groetjes Louwina
Gats wat een herkenning, ook hier een 4 jarige, waarmee ik soms met mijn handen in het haar zit. Zijn taaluitbereiding (negatief aangevuld) sinds hij naar school gaat :shifty: Echt de honden lusten er geen brood van en ik sta soms te klapperen met mijn oren…
Ik ben pedagogisch medewerker, maar eerlijk is eerlijk, ik weet soms gewoon niet meer hoe ik moet handelen, wat ik ook doe, niets werkt…
Tes gaat in een situatoe dat Mik boos is net zo hard mee gillen en mee huilen, ik zei laatst al tegen mijn man: Wat een gezin hier…
Nee leuk is het niet, helemaal niet nu het vakantie is en papa ook thuis is en minder geduld heeft als ik :roll: , het begint hier al 's ochtends 10 minuten nadat wij onz eogen open hebben en het eindigd vaak als de kids in bed liggen (RUST :lol: )
Soms denk ik wel eens, do emij een enkeltje onbewoond eiland… ik heb zo’n behoefte aan rust…
(nu is het wel zo dat ik al 2 weken thuis zit met bekkenklachten en dus ook zo goed als nietskan, helpt ook niet mee aan mijn humeur en de kids zijn veelal bij anderen)
Anyway, ik houd mij maar voor dat het een fase is en als Mik het achter de rug heeft, haaibaai nr 2 er zo achter aan komt
Joy ik ben ook pedagogisch medewerker maar ja je eigen koter gaat toch meer onder je huid zitten dan clienten tot wie je toch vaak meer afstand hebt.
Roel heeft gelukkig wel meer geduld dan ik en kan goed structuur aanbieden en dat is de redding met Lasse. Samen strakkere aanpak bedenken en uitvoeren. Dingen afkappen voor ze je over de rooie krijgen.
Met lasse het idee dat het ergste achter de rug is van deze fase.