Vandaag is mijn oma overleden. Ik wist dat dit te gebeuren stond, aangezien ze euthanasie heeft gekregen.
Mijn oma was 92, had darmkanker, wat zo vergevorderd was dat ze van binnen helemaal kapot was. Ze heeft altijd gezegd dat ze niet wilde aftakelen en onnodig pijn lijden. Het was een sterke vrouw, die bijna tien jaar geleden haar been verloor, maar leerde lopen met een prothese.
Nu was het genoeg, en twee weken geleden heeft ze de arts om euthanasie verzocht: ze was zichzelf niet meer dankzij de vele morfine, raakte incontinent, en werd steeds verwarder waardoor ze ‘tijd’ kwijtraakte (ze deed dingen en wist later niet meer wat er gebeurd was).
De arts heeft goedkeuring gegeven, tweede arts ook, en datum werd geprikt: vandaag.
Ik heb mijn kinderen verteld dat oma erg ziek is, en niet beter wordt. Ze was ook al erg oud. Ze zou dus snel dood gaan. Ik heb ze nÃet verteld wanneer, of hoe. Bovendien wist ik er ook niet het fijne van.
Vandaag was ik de hele dag werken, en om 16.00uur was ik klaar, en wist ik dat het gedaan was met oma. Ik kwam thuis, en aan tafel dacht ik er weer aan. Keek mijn vriend aan, en zei dat het gebeurd was met oma.
En wat zei hij? Dat hij het wist, en dat de kinderen het ook wisten? Ik dacht in eerste instantie dus dat hij het verteld had? Maar al heel snel begreep ik dat het andersom was: William had er niet meer bij stil gestaan, tot de jongste dus zei: ‘Oma is dood. Ze heeft een prik gehad".
Ik keek de jongste aan, en vroeg wat er was met oma? Hij zei toen weer "oma is dood’. De oudste zei:"ja, oma is overleden, ze was heel ziek’ Ik vertelde dat het klopte, oma was inderdaad overleden.
"ja, om 12 uur’ zei de oudste
De middelste bemoeide zich er ook mee door te beamen dat oma heel ziek was…
Ik vertelde dus weer dat ze gelijk hadden dat oma overleden was, máár dat ik vanavond hun oma (mijn moeder) zou bellen om te vragen wat er gebeurd was. (Jongste zei meteen weer "door een prik’)
Het mooie is, dat ze dit dus niet konden weten. Ik was de hele dag weg, en mijn vriend had er niet bij stil gestaan. We wisten dat oma een prik zou krijgen, maar nÃet de tijd…
Ik heb mijn moeder gebeld, en gevraagd hoe het ging. Zij vertelde dat het heel mooi en rustig gegaan was, en dat oma nu in een rieten mand/kist lag. Om 12 uur is zij ingeslapen, na 1 prik (de prik die fataal zou zijn heeft ze dus niet gehad, alleen het slaapmiddel en toen was het al gedaan.
Ik was eerst even stil, en zei toen dat de kinderen mij hetzelfde hadden verteld. En vertelde wat er aan tafel was gebeurd. Mijn moeder vond dit ook erg mooi, en bijzonder. Vooral het feit dat wij dus echt niets wisten over de tijd, zegt wat. Dat konden de kinderen simpelweg niet opgevangen hebben van ons.
Dinsdag zal de begrafenis zijn. Ik wou de kinderen thuis laten en oppas regelen, maar degene die zou oppassen kon alleen maandag. Maar na wat ik vanavond heb gehoord, denk ik dat het niet zo gek is om ze mee te nemen?
Eerst gecondoleerd
Hier gingen de kids gewoon mee, nou lag dat misschien iets anders want bij ons ging het om mijn vader en stiefvader. Zijn repectievelijk 1 en 2 jaar gelden overleden. Wel hadden we iemand die mochten de kinderen druk worden hun mee zouden nemen naar buiten. Hier ook gewoon opa’s nog gezien in de kist.
Helaas horen dit soort dingen bij het leven en ik ben van mening dat als jij er normaal over doet, ook kinderen het als normaal zullen ervaren.
Sterkte
Allereerst gecondoleerd
Wat bijzonder dat de kindjes dit wisten, ze kunnen jullie ook niet vertellen hoe ze dit weten, een droom, voorgevoel of iets anders?
Helemaal niet gek om de kindjes mee te nemen hoor.
Bij ons zijn ze ook bij overgrootoma, oma, opa en oom gewoon meegegaan.
Sharon was op haar eerste begrafenis 2 dus dat weet ze niet meer, maar met 3,5 toen haar oma overleed heeft ze nu herinneringen aan, ik vind het dus wel belangrijk dat je kinderen in ieder geval de keuze geeft om mee te gaan of niet.
Het hoort er nou eenmaal bij, en laten zien dat je verdriet mag hebben en afscheid nemen vind ik erg belangrijk.
sterkte :hug:
Wauw bijzondere oma om mee te beginnen gecondoleerd met jullie verlies. Maar ook bijzondere kinderen! Ze weten soms zoooveel. En wanneer ze (overgroot) oma goed gekend hebben is het zeker niet raar om ze mee te nemen. Ze weten OOK dat er verdriet is omdat ze er niet meer is dus of ze wel of niet erbij zijn dat gedeelte voelen ze ook al aan. Het is voor hunzelf wel een kans om een soort van definitief afscheid te nemen. En evt zelf ook een (klein) ritueel daaromheen te vormen. Het gemis ed zal er niet minder om zijn maar het ermee omgaan kan wel ‘makkelijker’ zijn na zoiets.
Toen de moeder van mijn vriendin overleed (ook euthanasie ivm kanker) is haar dochtertje ook geweest om bij oma te zijn na het overlijden om afscheid te nemen en ook bij de crematie. Tijdens het overlijden was ze bij ons thuis zodat iedere volwassene (haar eigen kinderen) daar bij konden zijn zonder op haar te hoeven letten. En ze was toen ook best wel heel jong voor zoiets heftigs. Maar daarna bij de crematie zijn mijn man en ik ook meegeweest voor ons eigen afscheid van haar moeder. Maar ook om er te zijn voor haar dochtertje. Voor ons waren de gevoelens toch wat minder heftig en haar moeder wilde ook spreken. Dan kun je op dat moment niet ook je eigen kindje in de gaten houden of om je heen hebben letterlijk dan. Dus al die tijd heeft ze bij mij op schoot gezeten. En ja ze mocht ook heus onze tranen zien want ook wij hadden verdriet, maar ZIJ had ook verdriet dus het was echt helemaal niet raar dat ze mee was ondanks dat ze nog zo jong was. Dus mocht je zelf iets willen qua spreken oid is het mss wel fijn dat je een soort achtervang hebt (iemand die de kids kennen waar ze bij/naast kunnen gaan zitten op dat moment) zodat je zoiets ook kunt doen. :hug:
Nee, ik weet niet hoe ze het wisten. Ben er ook niet echt op ingegaan, behalve dus dat ze gelijk hadden dat oma was overleden, en dat ze idd heel ziek was. Verder wist ik ook nog niks namelijk, ik had mijn moeder nog niet gesproken, dus wist echt niet of oma inderdaad was overleden (voor hetzelfde geld kwam de arts pas 's avonds, leek mij niet logisch, maar het kon toch?) dus zeker niet hoe dat gegaan was (ze zou een slaapprik krijgen, en dan de prik in haar hart. Bij de slaapprik overleed ze al…)
Eigelijk wil ik er morgen nog wel op terug komen. Vandaag was het zo’n prettige sfeer aan tafel, helemaal niet verdrietig, of eng… Maar ik wil toch wel graag weten hoe ze dit allemaal wisten: hadden ze dit gezien, of gehoord? Van wie, of was het een ingeving? Wanneer? Hebben ze dit vaker? (Ik heb namelijk veel eerder het vermoeden gehad dat mijn oudste dingen zag, die wij niet zagen. Maar ik heb daar eigelijk niks mee gedaan… Alles bij elkaar is het toch wel ‘apart’)