Lieve Kokkers,
Ik heb wat gedaan, wat ik niet had verwacht.
Ik ben pedagogisch onverantwoord maar ik was ten einde raad.
Ik heb mijn dochter van 2 een corrigerende tik gegeven.
Hoe het ging:
Mica onder de douche gedaan, lekker geknuffeld en aangekleed, flesje gegeven en naar bed. Maar sinds een week wil ze niet slapen. Ze test mijn grenzen.
Afijn, vanavond, na een week gezeik op het werk en privé, was ik het zat. Tot half tien 's avonds gejank uit de slaapkamer, om niets. Mevrouw wilde drinken, mevrouw had bah (niet dus), mevrouw dit, jank blèr etcetera.
Ik net de slaapkamer in, ze krijste alles bij elkaar. Doe het licht aan en ze is stil. Ik zeg, Mica lekker slapie doen. Krijsen. Toen was het klaar, ik gaf haar een tik, waar ik zelf van schrok, en snauwde dat het NU KLAAR is. En dat mama nu niet meer boos is maar Mica wel moet luisteren, lekker slapen en dat we morgen weer wat leuks gaan doen. En warempel… ze is stil!!! Dit is een drie kwartier geleden.
Ik ben geschrokken van mezelf, maar aan de andere kant, had ze dit misschien nodig?
Lieve Kokkers help mij alsjeblieft eventjes, want ik voelde me echt door en door slecht!
Modies: als dit verkeerd staat, verplaats het maar. Maar ik moest het even van me af schrijven.
Liefs,
Carmen
Je slecht voelen erover heeft zo weinig zin. Het geeft wel aan dat je er eigenlijk niet achter staat, je kind ging zwaar over je grenzen heen, en jij over de jouwe. Dat geeft voor mij iig al aan dat je dit niet wilt herhalen (en dat houdt dus ook in dat je dochter dit niet nodig heeft, het kan heus ook anders).
Dat over de grenzen gaan gebeurd iedere moeder weleens, echt. Maak het goed, vertel dat je er zelf ook van geschrokken bent en dat het niet oke was en laat het dan ook los. Je schuldig voelen erover is zo zinloos, het is nu eenmaal gebeurd :hug:
Ik zie in je eerste stukje vooral een klein kindje dat graag de aandacht van mama wil. En een mama die moe is, die aandacht geven even niet op kan brengen.
Misschien kun je daar iets mee; mijn ervaring is dat het in zo’n geval goed werkt om het kind even uit bed te halen, even ‘echt’ aandacht te geven, er even helemaal voor de kleine zijn. Daarna terug in bed en vaak is het dan wel over. Het is voor jou en je kind een stuk minder vermoeiend en frustrerend.
Het werd je even teveel en had geen controle meer over jezelf en het was ook wel nodig geweest om haar een corrigerende tik te geven… Je kleine meid slaapt in ieder geval nu. En morgen is ze dat alweer vergeten! 
Je mag jezelf nie langer schuldig gaan voelen 
Geef der maar een dikke knuffel…
Dikke :hug: :hug: voor jou…
Tnx dames…
Ik ben zelf ook op mijn eind, op het werk ben ik het zat (en daar mag mijn kleintje geen dupe van worden is zo weet ik) ik ben ook bezig om een baan te vinden voor minder uren (ik werk 36 uur per week).
Ik ben over mijn grens gegaan, zij over de mijne, en idd, ze slaapt nu, dus is ze het straks (morgen) waarschijnlijk alweer vergeten.
Ik merk gewoon aan mezelf dat ik het afgelopen halfjaar over mijn eigen grens heen gegaan ben. Ten koste van Mica. En dat is iets dat ik me voorgenomen heb NOOIT te doen.
Dankjewel dames voor jullie lieve antwoorden. Ik moet bij mezelf te rade gaan.
X