Zit met tranen in mijn ogen (Leontien ook) een man verliest zijn vrouw aan borstkanker net na de tweede verjaardag van hun zoontje. En nu heeft hij longkanker en omdat papa niet meer voor zijn zoontje kan zorgen pakken zijn zus en man dat op. Jongetje is nu 3 jaar, misschien heeft hij over een tijdje helemaal geen ouders meer…
Ik zag het idd… 
Heb het ook gezien.
Kon mijn tranen niet meer bedwingen. Wat een vreselijke situatie zeg…
Vond het wel een beetje jammer dat de vader er maar een beetje bij stond de hele tijd…
Vreselijk he. En dat lieve jochie klampte zich al helemaal aan zijn tante vast. Papa hing er al bij. Hoe moeilijk is dat. Je kind al in een ander gezin zien terwijl je nog leeft en weet dat je afscheid moet nemen
Ik neem het op, beter voor mijn emo achtbaan vandaag.
@Smurf78 wrote:
Vreselijk he. En dat lieve jochie klampte zich al helemaal aan zijn tante vast. Papa hing er al bij. Hoe moeilijk is dat. Je kind al in een ander gezin zien terwijl je nog leeft en weet dat je afscheid moet nemen
dat deed mij nog harder huilen…verschrikkelijk om te zien…
@Smurf78 wrote:
Vreselijk he. En dat lieve jochie klampte zich al helemaal aan zijn tante vast. Papa hing er al bij. Hoe moeilijk is dat. Je kind al in een ander gezin zien terwijl je nog leeft en weet dat je afscheid moet nemen
nu ik hier overnadenk… denk dat ik erg gelukkig van zou worden om te zien dat mijn kind gelukkig is in een ander gezin. Ipv de leegte en eht verdriet wat er is, als papa er nie tmeer is. hoe hard het ook is.
Heb het niet gezien, ga het zeker kijken. Maar het eerste bericht…moest ik al slikken!
Heb niet alles gezien, maar inderdaad wat verschrikkelijk. Het dorp waar ze wonen is hier vlakbij. Misschien zie ik de rest nog via uitzending gemist.
De vader van het jongetje is een echt binnenvetter vertelde zijn zus al en hij praat dus niet veel, dus kan me voorstellen dat hij er een beetje bij stond.
@konijn wrote:
@Smurf78 wrote:Vreselijk he. En dat lieve jochie klampte zich al helemaal aan zijn tante vast. Papa hing er al bij. Hoe moeilijk is dat. Je kind al in een ander gezin zien terwijl je nog leeft en weet dat je afscheid moet nemen
nu ik hier overnadenk… denk dat ik erg gelukkig van zou worden om te zien dat mijn kind gelukkig is in een ander gezin. Ipv de leegte en eht verdriet wat er is, als papa er nie tmeer is. hoe hard het ook is.
Heb het niet gezien, ga het zeker kijken. Maar het eerste bericht…moest ik al slikken!
Ben het met je eens Konijn.
Afscheid nemen van je kind is vreselijk, maar denk de gedachte dat het kind het accepteerd en gelukkig kan zijn/worden met zijn nieuwe ouders, zal een (kleine) troost kunnen zijn…
Al lijkt het me vreselijK!!!
Ik bedoelde natuurlijk ook niet dat die vader er zelf voor koos op de achtergrond te blijven, maar hij werd niet echt betrokken bij het geheel, dat vond ik jammer.
Het gezin van zijn zus werd compleet in het zonnetje gezet (en terecht natuurlijk!), maar hoe pijnlijk moet het zijn om een hele menigte in de voortuin te hebben staan die allemaal staan te klappen, terwijl daar een ander gezin met jouw zoontje op de arm staat die net een verbouwing hebben gekregen.
En jij staat daar dan tegen een muur geleund met de armen over elkaar.
Vond het vooral jammer dat hij er niet even bij genomen werd.
Dat deed mij eigenlijk het meest pijn om te zien.
En ik denk ook dat het fijn is te weten dat je kind het goed maakt en dat je die zorg niet meer hoeft te hebben.
Misschien was het gewoon erg confronterend of zo, die man keek toe hoe zijn kind al in een ander gezin werd opgenomen.
Sneed me echt door mijn ziel.
Maar goed, de hele situatie is natuurlijk 1 en al ellende. Heftig hoor.
Ik heb het niet gezien maar ga het zeker terug kijken.
@Anneke wrote:
Ik bedoelde natuurlijk ook niet dat die vader er zelf voor koos op de achtergrond te blijven, maar hij werd niet echt betrokken bij het geheel, dat vond ik jammer.
Het gezin van zijn zus werd compleet in het zonnetje gezet (en terecht natuurlijk!), maar hoe pijnlijk moet het zijn om een hele menigte in de voortuin te hebben staan die allemaal staan te klappen, terwijl daar een ander gezin met jouw zoontje op de arm staat die net een verbouwing hebben gekregen.
En jij staat daar dan tegen een muur geleund met de armen over elkaar.
Vond het vooral jammer dat hij er niet even bij genomen werd.
Dat deed mij eigenlijk het meest pijn om te zien.
En ik denk ook dat het fijn is te weten dat je kind het goed maakt en dat je die zorg niet meer hoeft te hebben.
Misschien was het gewoon erg confronterend of zo, die man keek toe hoe zijn kind al in een ander gezin werd opgenomen.
Sneed me echt door mijn ziel.
Maar goed, de hele situatie is natuurlijk 1 en al ellende. Heftig hoor.
Dat gevoel had ik dus ook, vond hem er echt verloren bij staan. Er werd geknuffeld met de schrijfster van de brief en het jongetje hing aan zijn tante en hij stond er bij en keek er naar, voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. Wat er gedaan is is heel mooi en zeker verdiend. Die mensen kregen een kindje en er durfde niemand op kraamvisite te komen, die vrouw zit 3x per week met haar broer in het zkh dus die verdienen het wel echt om in het zonnetje gezet te worden, het kan natuurlijk ook zijn dat hij zich daarom afzijdig hield, maar het was een beetje een onhandige situatie.
Misschien wilde hij dat wel zo.
Het zal al met al heel confronterend zijn voor hem om te weten dat zijn leven een slechte prognose heeft en zijn zoon bij familie woont.
Wie weet wil hij wel helemaal niet in de belangstelling staan en voelt hij zich enorm opgelaten onder het hele gebeuren.
je kan mensen er wel bij willen betrekken, maar dat moeten ze dat zelf natuurlijk ook prettig vinden.
Mijn zusje heeft ook borstkanker, gelukkig al 5 jaar dat het goed gaat, maar dat kan over een half jaar anders zijn en zij leeft voluit.
Maar het eerste jaar stopte ze haar hoofd veel in het zand hoor.
Ze wilde niet geconfronteerd worden met alle mogelijke consequenties van haar ziekte voor haarzelf, haar man en 2 kinderen.
Ze was boos op alles en iedereen en als je het woord k in je mond nam, wilde ze wel op je b*k slaan zoals ze dat zelf zo leuk verwoordde.
Iedereen is anders en de 1 wil steeds zijn verhaal kwijt en voelt zich in de steek gelaten als niemand iets laten blijken en de ander wil er niets over horen en doet net of er niets is.
In het begin van dit verhaal werd al duidelijk dat het een heel nuchtere gelaten groninger is… zo van… dit is wat me gebeurt en wat doe ik er aan?
Ik gun het dat gezin, maar misschien is hij wel zo een die denkt… jemig wat een poppenkast.
Ik houd het er graag op dat hij het zo op deze wijze heeft gewild. Dat hij heeft aangegeven dat het nu even niet om hem draait en dat het nu even allemaal om zijn zoon en zijn nieuwe gezin draait.
En dan is het mooi gedaan.
Ik sluit me aan bij de laatste zinnen van Cell.
(verschrikkelijk zo, hoop dit nooit mee te maken)
Ik heb het ook gezien, oh jeetje wat triest
Vond haar ook erg sterk overkomen trouwens, maar dat komt nog wel denk ik, haar verdriet…
Ik mag hopen dat zijn zus inderdaad wel wist of haar broer er juist op dat moment bij wilde zijn, of juist niet.
Het kwam wel over, dat hij er niet bij betrokken werd. Maar dit kan ook een misvatting van ons als kijker zijn.
Precies wat Cell ook aan geeft.
Dat zou natuurlijk ook nog mogelijk zijn inderdaad.
Laten we daar dan maar gewoon op hopen.
Al met al gewoon een klote situatie uiteraard.
Had erg met die man en zijn zoontje te doen.
De wetenschap vooral, mén wat moet dat zwaar zijn.
ja precies, moet er niet aan denken dat mijn schoonzus nu ook kanker zou krijgen bijvoorbeeld (haar man is afgelopen feb. overleden) en dat ons neefje dan wees zou worden.
Krijg er bij de gedachte alleen al, rillingen van!