In NRC Handelsblad van gisteren stond een artikel over keizersnedes.
Inleiding:
“Een keizersnee leidt tot meer complicaties voor moeder en kind dan een vaginale bevalling. Behalve bij ‘stuitenkinderen’.”
Vrouwen die via een keizersnee bevallen hebben een twee keer zo hoog risico op ernstige complicaties en een drie tot vijf maal hogere kans om te overlijden aan de ingreep dan vrouwen die vaginaal bevallen. Dat is in een onderzoek in Zuid-Amerika weer bevestigd.
Nieuw aan dat onderzoek (British Medical Journal, 17 november) is dat de keizersnee zelf, en niet de situatie waarin de operatie gedaan wordt, nadelig is voor de moeder én voor de baby.
In de Latijns-Amerikaanse studie analyseerden de onderzoekers gegevens van ruim 97.000 bevallingen tussen september 2004 en maart 2005 in acht landen waaronder Cuba, Brazilië en Mexico. Het percentage keizersneden ligt daar hoger dan in Nederland: ruim een derde van de kinderen werd per keizersnee geboren.
De onderzoekers maakten drie categorieën bevallingen: vaginaal, een keizersnee ‘op afspraak’ omdat daar een medische aanleiding voor was, of een ‘secundaire’ keizersnee’. Een secundaire keizersnee is nodig als tijdens de bevalling een indicatie ontstaat, zoals bijvoorbeeld stagnatie in de ontsluiting of een vermoeden dat de baby in nood komt.
Deze week verscheen nog een tweede studie, uit Denemarken, die laat zien dat een geplande keizersnee nadelig kan zijn voor de baby (British Medical Journal, online 12 december). In dat onderzoek hadden kinderen uit die groep een hogere kans op ademhalingsproblemen, ten opzichte van kinderen die een vaginale geboorte of een ‘secundaire keizersnee’ hebben meegemaakt. Dat gold vooral als de baby’s enigszins vroeg kwamen: kinderen die ‘vroeg op tijd’ (bij 37 weken) geboren waren, hadden een viermaal hogere kans dan kinderen die rond de uitgerekende datum met een keizersnee geboren werden.
In de Verenigde Staten en Italië ziet nu een derde van alle baby’s een operatiekamerlamp als eerste levenslicht. Ook in ons omringende landen als Duitsland en het Verenigd Koninkrijk ligt het percentage keizersneden boven de 20 procent.
Dit leidt tot heftige discussies over het optimale aantal keizersneden. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie zou het percentage keizersneden tussen de 10 tot 15 procent moeten liggen. Maar met name de Verenigde Staten en Zuid-Amerika overschrijden deze ‘norm’, wellicht door angst voor claims, flink.
Na een stijging in het percentage keizersneden in Nederland van 2 procent in 1970, via 8 in 1993 naar ruim 13 procent in 2001, lijkt nu stabilisatie op te treden. Dr. Anneke Kwee, gynaecoloog in het UMC Utrecht, vindt het Nederlandse getal acceptabel. Maar zij vindt wel dat we kritisch moeten kijken naar de indicaties voor een keizersnede: “Een keizersnede is niet een gemakkelijke manier van bevallen, zoals sommige mensen denken. Het is een grote buikoperatie.�
Kwee promoveerde in 2005 op ondermeer de lange-termijn-gevolgen van keizersneden in Nederland. Ze somt op: “Na een keizersnee kunnen direct complicaties ontstaan zoals een infectie of een ernstige trombose. Maar waar vrouwen niet aan denken is dat bij een eventuele volgende zwangerschap zowel zij als hun tweede kindje een verhoogd risico op complicaties hebben – waarbij overlijden van moeder of kind natuurlijk de meest extreme en gelukkig ook zeldzaamste is.�
Kwee heeft twee complicaties nader bestudeerd bij bevallingen bij vrouwen die eerder een keizersnee gehad hadden: het scheuren van het litteken in de baarmoeder en het verwijderen van de baarmoeder omdat deze niet te stelpen bloedt. Kwee: “Een littekenscheur in de baarmoeder kwam ik tegen bij 1,5 procent van alle vrouwen die eerder een keizersnee hadden gehad. Ik kwam 98 littekenscheuren tegen waarbij elf kinderen overleden. Waren de weeën spontaan begonnen, dan scheurde de baarmoeder in 0,8 procent maar werd de bevalling met prostaglandine hormoongel ingeleid, dan steeg dit risico naar 5 procent. Ook hebben we onderzocht hoe vaak de baarmoeder verwijderd moet worden omdat het bloeden oncontroleerbaar is. Dit is bij 1 op de 3.000 bevallingen nodig. Als je eerder één keizersnee hebt gehad, is dit risico 1 op 500. Bij meer dan vier keizersneden loopt dit risico op naar bijna 1 op 10.’
Voor kinderen en voor hun moeders, zitten er op korte en lange termijn dus haken en ogen aan een keizersnee. Maar dat geldt alleen wanneer de keizersnee gedaan wordt als het kind op de normale manier, dus met het hoofd naar beneden, in de baarmoeder ligt. Het is een moeilijker verhaal bij de bijna 4 procent kinderen die tegen de uitgerekende datum met de billen of stuit in moeders bekken liggen.
Jan Molkenboer, gynaecoloog in het St Anna Ziekenhuis te Geldrop promoveerde op 11 december op stuitbevallingen in Nederland. Hij zegt: “Uit mijn onderzoek blijkt dat met name zwaardere kinderen na een vaginale stuitbevalling in de problemen kunnen komen. Je moet goed selecteren welke baby’s veilig een vaginale stuitbevalling kunnen doorstaan en wie beter per keizersnee geboren kan worden.�
Molkenboer: “Meteen na deze studie zag je in Nederland een enorme omslag. Vóór 2000 beviel de helft van de vrouwen met een kind in stuit vaginaal. Na de Term Breech Trial begonnen minder vrouwen aan een vaginale baring en werd er sneller overgegaan tot een keizersnee tijdens de bevalling. Nu bevalt nog maar een op de vijf vrouwen in Nederland met een kind in stuitligging uiteindelijk vaginaal. Sindsdien is de sterfte bij stuitkinderen gehalveerd van 0,36 procent naar 0,18 procent.�
De Brabantse gynaecoloog analyseerde niet alleen de bevalling van de 35 Nederlandse baby’s die al in de Term Breech Trial waren geanalyseerd, maar ook die van 203 stuitenliggers die tussen 1998 en 2000 in Heerlen geboren waren en niet aan de grote stuitenstudie hadden meegedaan.
Molkenboer: “De ouders kregen twee jaar na de geboorte een vragenlijst. Hieruit bleek dat met name de grotere baby’s, van meer dan zeven pond, na een vaginale stuitbevalling een significant hogere kans op psychomotorische achterstand hadden dan kinderen met hetzelfde geboortegewicht die per keizersnee geboren waren.�
Anneke Kwee van het UMC Utrecht: “Aanstaande ouders moeten deze gegevens afwegen tegen het feit dat een zwangerschap na een keizersnee voor moeder en volgend kind ook risico’s inhoudt.� Molkenboer: “De discussie wat de veiligste weg van geboorte voor alle stuitenliggers is, is nog niet gesloten. Maar ik zou zeggen: in ieder geval de zwaardere stuitenliggers met een keizersnee halen.�
brrr, heb al 2 keer een ks gehad.
Derde maar niet willen?
:think:
Geloof zeker dat er risico’s aan zijn.
Bij mij was de baarmoederwand zo dun als een a4-tje, waardoor mijn lijf geen weeen aanmaakten waarschijnlijk.
Maar met dit verhaal erbij krijg ik al helemaal een nachtmerrie.
Duidelijk artikel trouwens.
Ik wist dat keizersnedes heftige buikoperaties waren, maar niet dat ze maar tussen een bepaald procent (15 tot 20) mochten liggen.
Vraag me af waarom het in cijfer in sommige landen zo hoog ligt.
Het is bekend dat ze vaker pijnstilling krijgen, maar dat kan ook als je op de natuurlijke manier bevalt.
Robin is op de natuurlijke manier gekomen, hoop dat een eventuele volgende ook op die manier komt.
Helaas heb je dat niet altijd voor het zeggen…
Ik weet dat je in brazilië bijvoorbeeld kan “kiezen” tussen een normale en keizersnee bevalling…tja, en voor veel vrouwen daar lijkt een keizersnee makkelijker… :think:
Ik ben 1x bevallen dmv een secundaire keizersnede ivm een niet vorderende ontsluiting en 1x dmv een vacuumpomp . En ik hoop deze keer gewoon zonder kunstgrepen te bevallen, maar ja dat heb je jammer genoeg niet voor het kiezen…
Ik weet dat je in brazilië bijvoorbeeld kan "kiezen" tussen een normale en keizersnee bevalling...tja, en voor veel vrouwen daar lijkt een keizersnee makkelijker...
Mijn vriend komt uit Peru, en daar is het ook heel gebruikelijk dat (als je het kunt betalen) er een keizersnede gepland wordt. En zo niet, dan toch minimaal wel met een ruggeprik of andere pijnstillers, echt niemand die het op natuurlijke manier zelfs maar wil proberen.
Van wat ik gezien heb daar, hebben ze in het algemeen heel veel (te veel?) vertrouwen in medicijnen en artsen (bij elk hoestje krijg je al antibiotica voorgeschreven) en veel te weinig vertrouwen in hun eigen lichaam. Ze vonden het maar raar dat ik in Nederland gewoon op natuurlijke manier ben bevallen (en dan nog thuis ook!) terwijl dat toch een ontwikkeld land is met goede ziekenhuizen etc.
In mijn ogen is hun manier van omgaan met gezondheid echt onbegrijpelijk, maar ja, als Nederlander groei je toch meer op met het idee van 'eventjes uitzieken' en vertrouwen in je eigen lichaam en weerstand. Dat is in andere landen echt niet zo gebruikelijk.
Kun je je de discussies voorstellen die ik had met mijn schoonfamilie toen Laura op vakantie in Peru de waterpokken kreeg? Van de arts kreeg ze antibiotica, cortizonenzalf en een mentolzalf voorgeschreven :shock: . Alleen die laatste heb ik gebruikt, maar ik werd erop aangekeken alsof ik mijn kind wilde vermoorden......
Mijn zusje is twee x met een kz bevallen eerste x doordat mijn nichtje in onvolkomen stuit lag. Dus met de voetjes bij de oortjes kompleet dubbel gevouwen. En mijn neefje zou een dikke 10 ponder zijn en haar bekken volgens de gyn te krap. Nu bleek hij maar 7.5 pond te wegen maar had wel de navelstreng 2x om zijn nekje zitten dus als nog goed dat het een kz werd.
Ik zelf ben “gewoon” bevallen zonder pijnstilling en ingrepen. Ik zag ook dat ik veel sneller weer op de been was als mijn zusje.
Denk dat een kz zwaar onderschat wordt door veel mensen. Het is een zware buikoperatie. En vind de bevindingen van dit onderzoek dan eigenlijk ook niet zo vreemd.
Ben blij dat het bestaat anders had ik geen nichtje en neefje gehad maar denk niet dat de keuze zou moeten bestaan als “gewoon” bevallen ook mogelijk is zonder gevaar voor moeder en kind.