Door een scheiding hebben we 2 maand bij mijn ouders gewoond. In ons nieuwe huis is die in zijn peuterbed gestart.
In het begin ging alles goed. Maar ik kwam in mijn hoofd vele dingen tegen waardoor in minder in mijn vel zat. En R. Begon mij meer te claimen waardoor het slaapverhaal een ramp is geworden. Op het laatst lag ik naast hem met een matras tot dat hij sliep en ik daarna weg kon.
Onze vakantie leek mij een mooi breek moment! Toen we terug kwamen heb ik al mijn slaap spul weg gehaald. De eerste 2 weken gingen perfect zag resultaten van 3x terug leggen tot geen enkele keer uit bed!
Maar nu??? We zitten in week 4! Maar heb het gevoel alsof we net zijn begonnen! Weer elke avond een crime! En ik breek bij mijn enkels af (ook door meer oorzaken) en ben bang dat ik ga toegeven.
Nu ik dit tiep vanaf mijn telefoon zit ik op de trap, R zijn slaapkamer deur is wijdwagen open en hij ziet net een stukje van mijn rug. Weer ben ik beetje aan het toegeven, hij ziet me…hij ligt nu wel rustig in bed wat die dus niet doet als ik die deur dicht trek. Deur op een kier heb ik gister geprobeerd en dan iedere keer beetje dichter. Dit duurde echt 1 uur…
Hebben jullie nog tips die ik zou kunnen proberen? Of is dit echt een kwestie van tijd en heeel lang consequent blijven???
:hug: kan er een klein beetje over meepraten, maar mijn peuter ligt nog in een ledikantje waar ze niet uit komt. Dus ik kiepte haar er gewoon in en zei… kus, knuffel… en weg was ik en ik kwam niet meer terug… maar dit is natuurlijk anders…
Ik zou zeggen… volhouden… de aanhouder wint! alleen herkenbaar als jezelf bijna bij de enkels afbreekt… dan is toegeven veel handiger voor jezelf ff op dat moment… maar denk op langer termijn niet…
nogmaals… :hug: hopelijk komen anderen met meer tips… :hug:
Een dip is heel normaal hoor en er zullen er nog wel meer komen. Ze blijven je testen hè? Gewoon volhouden, je doet het hartstikke goed!
jeetje meis…
ben je ook alleenstaande mama nu?
heb zolang niet meer met de februari mama`s 08 gesproken…dus heb het allemaal niet meegekregen.
Silve ligt sinds ninthe dr geboorte al in een peuterbedje, wat eigenlijk direct wel goed ging.
wel dagen gehad dat ze echt niet wilde slapen en wat nog weleens voorkomt.
ik ben dr nooit bij gaan liggen, heb haar wel gekalmeerd en vervolgens gezegd dat ze moest gaan slapen en dat mama ook zo naar haar eigen bedje ging.
soms moest ik dat meerdere keren herhalen maar uiteindelijk viel ze gewoon in slaap.
de deur deed ik altijd dicht want juist met de deur open reageerd ze heftiger, zeker als ze me dan ook nog zou zien…
elk kind is anders natuurlijk, ze reageren allemaal anders…
wat bij de een werkt… werkt juist bij de ander weer niet.
consequent zijn is denk ik wel wat bij elk kind werkt, en als je op hem blijft reageren zou hij er ook mee doorgaan… omdat ie weet dat mama uiteindelijk komt.
is het sinds het peuterbedje dat hij slecht slaapt of sinds jullie relatiebreuk??
:-*
:hug: :hug: :hug:
Volgens mij doe je dat wel zo… In het zicht, maar geen contact… De aanhouder wint en hoe moeilijk ook… het gaat je vast lukken!! :-*
Het is volgens mij ook echt de leeftijd van onze kiddies… Fenna protesteerd ook steeds meer als ze naar bed moet. Ze vraagt of ze bij ons mag slapen, ze wilt precies weten wat wij gaan doen, ze probeert tijd te rekken en het is vaak alsnog huilen als we weggaan. Gelukkig had ik haar nog niet over naar haar peuterbed… en daar wacht ik nog even mee tot ze weer wat makkelijker naar bed gaat 
Anders weet ik zeker dat madam tot in het oneindige zou gaan spoken en wij geen avond meer zouden hebben :o
Volhouden meis! :hug: :hug:
Nadine: leuk je weer ergens op te zien duiken! Alles goed? Kom je dames een keer showen bij ons! :inlove:
volhouden…hoe moeilijk dan ook… je doet het goed…
hij is nu grenzen aan het testen… wil je gezellig beneden kunnen zitten dan moet je nu volhouden.
volgende week proberen om de deur half dicht te doen en dan maar op de gang je moeder bellen ofzo…zodat hij weet dat je er bent…
die week erop ga je beneden aan de trap zitten …
en daarna in de huiskamer …
als hij dan trammelant gaat maken moet je hem gelijk weer in bed leggen en als hij rustig is ga je weer daar zitten waar je zat…
het is loodzwaar… maar als je toegeeft zit je volgend jaar nog naast zijn bedje…
Tnx meiden!! Consequent blijven is erg moeilijk als je prut in je vel zit…
Maar uiteindelijk aan het einde van mijn berichtje hier is die in slaap gevallen. Heb de deur dicht kunnen doen en zag toen dat die zelfs nog zn deken over zich had getrokken!
@ Nadine…Relatie net voor Ryan zn verjaardag verbroken dit jaar…
Ik heb dat ook met onze dochter. Ze ligt nu sinds een aantal weken in een groot bed en dat was even wennen. Ook voor ons want voorheen ging ze in het ledikantje en trokken we de deur dicht en kon ze huilen wat ze wilde maar we kwamen niet. Nu kan ze uit bed en stond ze geregeld op de gang. Na een poosje waren we het zat en was ze echt wel gewend aan haar nieuwe bed. Dus klink omhoog gemonteerd en als ze eruit komt dan gaat de deur dicht. Dat werkt bij ons goed want nu huilt ze wel maar ze komt er niet uit. Onze dochter slaapt weinig en slecht dus is het negeren van huilen de beste oplossing, anders werd het alleen maar erger. Na een paar zware nachten gaat het nu een stuk beter en wordt ze 2 tot 3 keer wakker en blijft ze in bed.
Dus ik zou zeggen negeren en anders de klink omhoog. Hij voelt jou spanningen van de scheiding maar ook dat je gefrusteerd raakt van het slecht slapen. Goed hij moet wennen maar er komt een moment dat er niet meer om het wennen gaat maar dat hij je aanhet testen is en grenzen aan het verleggen is. Dus nu is het naar mijn idee tijd om aan jezelf te denken. Kinderen mogen echt wel huilen zolang er maar niks ergs aan de hand is en het niet is om je uit te proberen, wat hij naar mijn idee nu wel aan het doen is bij je.
Als je het zo gaat doen moet je wel sterk in je schoenen staan en zeker niet 1 keer toegeven want dan kan je weer overnieuw beginnen. Ik heb mijn vriend die me steunt maar kan me voorstellen dat het voor jou nog lastiger is als je het even moeilijk hebt. Misschien kan je op zulke momenten iemand dierbaars bellen die je er even doorheen sleept om te Zorgen dat je niet toegeeft.
Succes en sterkte, ik weet er alles van dat het heeeel moeilijk is. Maar na ruim 2 jaar ben ik ook zover dat het me steeds minder doet en dat ik het van me af kan zetten dat er echt niks aan de hand is. Dat hoor ik wel aan het huilen als ze bv ziek is. Ik moet ook aan mezelf denken en jij ook want een scheiding is heftig.
Groetjes
Karlijn
Ik zit echt een beetje verbijsterd te lezen hier, deur dicht en ze kon huilen wat ze wilde maar we komen niet :shock: 
Wat een keihard bericht zeg. Testen en grenzen verleggen :? Wat denk je ervan dat dat arme joch ook gewoon hartstikke logisch niet helemaal lekker in zn velletje zit.
Lekker ouderschap is dat zeg, als het maar makkelijk is voor jezelf want stel je voor dat je kind 's avonds nog aandacht nodig heeft :roll:
Ik vind het meer dan logisch dat een kind van 2,5 na een scheiding moeite heeft met alleen slapen. Zijn hele wereldje is op zn kop gezet en een scheiding veroorzaakt nogal eens een onveilig gevoel, wat vrij eenvoudig opgelost is door er onvoorwaardelijk voor je kind te zijn… En dus niet de deur dicht te trekken en maar laten huilen.
Ik zou absoluut toegeven aan de behoefte van je kind; jouw aanwezigheid die hem een gevoel van veiligheid geeft. Ik bewaarde in slechtslapenperiodes alle was voor dat moment en ging lekker op het kamertje van het kind, of als dat goed ging in de gang stapels was wegvouwen. Zo had ik wat om handen wat toch moest gebeuren en voelden de kinderen zich veilig.
@Lune wrote:
Ik vind het meer dan logisch dat een kind van 2,5 na een scheiding moeite heeft met alleen slapen. Zijn hele wereldje is op zn kop gezet en een scheiding veroorzaakt nogal eens een onveilig gevoel, wat vrij eenvoudig opgelost is door er onvoorwaardelijk voor je kind te zijn… En dus niet de deur dicht te trekken en maar laten huilen.
Ik zou absoluut toegeven aan de behoefte van je kind; jouw aanwezigheid die hem een gevoel van veiligheid geeft. Ik bewaarde in slechtslapenperiodes alle was voor dat moment en ging lekker op het kamertje van het kind, of als dat goed ging in de gang stapels was wegvouwen. Zo had ik wat om handen wat toch moest gebeuren en voelden de kinderen zich veilig.
Wij zitten nu ook midden in een periode met niet willen slapen. We moeten in het zicht blijven en dan net zo lang wakker blijven, tot ze echt niet meer kan, omdat ze weet dat we dan weg gaan…
En hier geen scheiding of iets anders… Zal er vast mee te maken hebben, maar om dan het kind maar meteen zijn zin te geven…
Ik vind het vreselijk dat ik ‘gevangen’ wordt gehouden en zij bepaald hoe of wat we het doen. Want zo is het.
Hier kunnen we niet weg gaan en weg blijven, want we hebben meer kinderen die er onder lijden. Helaas is het niet zo dat als ze slaapt, we dan rustig kunnen slapen… Nee, we kunnen er midden in de nacht nog een keer of 4 uit en het hele riedeltje herhalen…
Of raad je aan om dan ook maar toe te geven? Denk dat je volgend jaar nog zit… Maar goed, gezien de rest van het gezin ook wakker wordt, is laten huilen hier gewoon geen optie, anders had ik dat waarschijnlijk ook (makkelijker) gedaan.