Sinds een week of 5 weigert Keira te slapen in de avond. In eerste instantie was ons idee “oh de warmte”, logisch. Dus deden we er vrij relaxed onder. Ondanks de vakantie hielden we ons “aan het ritme”, daar is ze gevoelig voor.
Nu echter zijn we al weer even aan het werk en gaat het van kwaad tot erger.
Man en ik verschillen van mening. Ik ben van mening dat ze huilt met een reden, hij vindt dat ze “gewoon moet gaan slapen”.
Als we haar naar bed brengen hebben we een vast ritme. Druppeltjes, tandjes poetsen, naar boven, omkleden, in bed. Papa geeft een kus, ik zing voor haar en kus haar en wens haar een fijne nacht.
Momenteel komen we toen aan in bed leggen en dan begint het gillen en krijsen (geen huilen, want het is oorverdovend).
Nu hebben we onzer beide ideeen al geprobeerd. Hij vindt dat we haar moeten laten huilen. Hier ben ik het iet wat mee eens. Dit omdat ze dat toen ze heel klein was ook nodig had. MAar dat waren niet meer dan 1 a 2 minuten. Ik vind dan ook 5 minuten te lang. Maar laten huilen helpt niet. (Gelukkig).
Ik ben van mening dat ze zelf weet wat ze wilt. Dus op het moment dat ze in haar bed staat, haar tut en Bumba weg gooit en “uit” roept haal ik haar uit bed. Ze mag dan mee naar beneden.
DAn denk je, die wordt wel moe. Helaas… Normaal ga ik door de week om 10 uur naar bed, heb ik gewoon nodig. Momenteel is het half 12. Omdat Keira pas om 11 uur gaat slapen.
We hebben haar slaapje overdag ook al afgeschaft. Al heeft ze die echt wel nodig, want ze valt gewoon in slaap op de bank.
Vanavond gaan we beginnen met het beneden ongezellig te maken. Tv uit, speelkamer dicht en wij gaan stil een boek lezen. Misschien dat het helpt.
Iemand nog een gouden tip?
Oh ja, naast het bed gaan zitten en wachten tot ze slaapt werkt ook niet. Ze staat in bed te krijsen en gillen en roept enkel uit. (En dit heb ik een uur volgehouden).
Lastig…ook herkenbaar…geen gouden tips helaas: hier werkt(e) het nl wel om naast mannetje te gaan liggen tot hij slaapt.
Overdag slaapt hij prima in bij zijn middagslaap (alleen de laatste 2 dagen iets minder), 's avonds is hij vetmoe, zwaait enthousiast gedag, komt kusjes en knuffels geven en na 5 minuten boven begint het drama…
Het uit bed naar beneden halen hebben we kort gedaan, maar maakte het alleen maar erger. Dat zou ik dus ook niet als advies geven.
Mss even je gezicht laten zien, vertellen dat ze moet gaan slapen, neerleggen, kus en knuffel en de kamer uitlopen…en dat blijven herhalen?
Ben benieuwd naar tips van andere mama’s en papa’s.
Dat laatste hebben wij gedaan, het was bij ons echt even een fase waar we doorheen moesten.
Iedere keer uitgelegd, nee Marijne gaat nu slapen, kijk hier is je knuffel, je mag nog een slokje water maar er niet uithalen en niet naar beneden.
En ja, zo hebben we een week of 2-3 dacht ik gehad, dat we 6-7 keer per avond naar boven gingen. Uiteindelijk viel ze wel zelf in slaap, soms na een paar minuten huilen, maar inderdaad niet meer dan 5 minuten ofzo. En wij hoorden duidelijk verschil tussen ‘Hellup!’ huiltjes en ‘oh wat ben ik moe ik ga zo slapen’ huiltjes.
Overigens gaat ‘laten huilen’ nooit helpen als jij er al ‘gelukkig’ bij denkt dat het niet werkt 
Je moet er wel achterstaan dat je een bepaalde methode een tijd gebruikt. De meeste dingen zijn gewoon niet in 1-2 dagen op te lossen helaas.
Wij hebben die periode ook gehad met onze oudste, wat bij haar hielp, is steeds als ze begon te huilen naar haar toe gaan, weer neer leggen, een aai over haar hoofdje geven, (evt.) muziekje aan en weer weglopen…zonder te praten.
Zo lieten we haar merken dat we haar wel hoorden en ook dichtbij haar waren, maar haar wel duidelijk maakten dat ze moest gaan slapen.
De eerste avonden bleef ik gewoon op de onderste trede van de zoldertrap zitten met een boek, zodat ik gelijk bij haar was.
De eerste avonden heeft ze het ook heel lang volgehouden om te huilen, maar elke avond werd dat minder…
Als we wel tegen haar gingen praten, vond ze het alleen maar gezellig en begon ze nóg harder te huilen als we wegliepen. En door haar van alles aan te bieden, gaat ze waarschijnlijk alleen nog maar meer dingen verzinnen…Omdat ze dan leert dat als ze gaat huilen, ze uit bed mag en nog wat drinken of een kus of knuffel mag…Dat is mijn ervaring dan…
Hoe laat gaat ze op bed? Gaat ze nu op dezelfde tijd op bed als toen ze overdag nog wel sliep?? Misschien is ze, doordat jullie haar overdag niet meer laten slapen, wel té moe en kan ze daardoor niet in slaap komen?
Als ze overdag in slaap valt, is ze er mijns inziens echt nog niet aan toe om het zonder slaapje te doen…denk dat je gewoon even door het avondritueel heen moet en dat is inderdaad niet echt een prettige periode, maar het hoort er wel echt bij… (tja, heel cliché, maar wel waar…)
Ik zou haar dus overdag wel laten slapen, al is het maar een uurtje, en 'savonds gewoon even consequent zijn en volhouden…
Wat Marlous zegt: Het is meestal niet in 1-2 dagen op te lossen, het kost even wat tijd…
Je kan er evt bij gaan zitten als ze niet gaat slapen, doet mijn man wel eens met onze dreumes (ik niet, want bij mij reageert ze anders dan bij hem - ik kan haar ook nauwelijks in bed leggen, ze gilt het dan uit, hij gaat ff kijken en dan gaat ze braaf slapen).
Middagslaapje afschaffen maakt misschien dat ze te moe is om goed te gaan slapen, tenminste dat was hier soms. Ik zou die dus wel weer doen, en evt begrenzen, max anderhalf uur ofzo.
Ze is ook veels te moe, gewoon zielig.
Gister zijn we na het kraambezoek (ze is grote nicht geworden) op de bank gaan lezen. Om kwart over 9 ging ze naar bed en was het gillen, dit duurde nog geen minuut. Dus dat is goed.
Mijn zusje is vandaag aan het oppassen (GO is vrij) en die legt haar nu gelijk na het eten in bed, voor maximaal een uurtje. Dus we laten haar in de middag ook iets vroeger slapen.
Dat stil naar haar toe gaan was ik al weer vergeten. Dat deden we toen ze klein was ook. Die ga ik weer uit proberen. En desnoods ga ik op onze slaapkamer zitten lezen, ben ik ook zo bij haar.
Het probleem is alleen dat ze al gilt voordat we de kamer uit zijn. Eigenlijk op het moment dat ze in bed ligt.
Als ze al gilt als je wegloopt, zou ik haar gewoon heel even laten gillen, max 5 miinuutjes, dan naar haar toe gaan, neerleggen. aai over hoofd enz…
Ze gaat dan vanzelf snappen dat je vlakbij bent en ook weer terugkomt. Zet anders een wekkertje op 5 minuten, dat is vaak makkelijker…5 minuten kan op zo’n moment heel lang lijken, en dan is een wekkertje even een houvast…
Maar het is gisteren dus al beter gegaan…dat is lekker! Hoop dat het je gaat helpen!
uitleggen wat de nacht is, dat iedereen gaat slapen en jullie ook, dus dat ze er niet uit mag. Ik zou een kind er dus echt nooit uithalen omdat het gaat staan in bed en de tut weggooit. Dan leg je haar terug, geeft d’r tut weer en legt uit dat je dit niet gaat doen, dat ze moet gaan slapen omdat het nacht is en iedereen gaat slapen. Dus Kyra ook.
Volhouden, elk kind gaat tussen de 14 en 20 maanden wel door zo’n fase, maar haar eruit halen is razendsnel een nieuw “gebruik” introduceren… ze denken er nog niet over na, maar herkennen wel snel patronen. Het patroon is heel snel “ik huil, ga staan, mama komt en dan mag ik mee met mama”
Het gaat inmiddels super!
Ik breng haar nu ook al weer samen met mijn man naar bed. Hij gaat naar beneden en ik blijf gewoon even boven. Ze hoort mij niet weggaan en gaat ook eigenlijk meestal gelijk slapen. Zo niet, dan ga ik naar haar toe, eerste keer leg ik haar uit dat het slaaptijd is, knuffel ik haar en loop ik weg. Huilt ze daarna nog dan ga ik stil (maar heel lief) haar weer neerleggen, tuttie geven en een dikke kus. En verder zijn we niet gekomen, oh ja, de deur even open laten.
We hebben onze avond terug en een super gezellig meisje!
Thnx voor alle tips!
:thumbup: :thumbup: