Ons menneke is een heerlijk kind, thuis en bij bekenden helemaal op zijn gemak, maar zodra het onbekend wordt dan heb ik een heel ander kind, verlegen, niet weerbaar en weinig zelfvertrouwen, hij is afwachtend en durft dan geen initiatief te nemen, vooral bij andere kinderen niet, laat zich gewoon aan de kant duwen letterlijk, als hij ergens mee bezig is en iemand wil dat ook laat ie zich afschrikken en druipt ie meteen af, goed voorbeeld, klein meisje die na hem gaat op de glijbaan hij snelt er weer heen, zij komt eraan en hij staat al op de eerste tree, zij doet niets en hij gaat va bet trapje af endoet gewoon een paar stapjes achteruit, hij durft niet weer te gaan, wordt opeens verlegen. Het doet mij pijn om hem zo te zien, ik probeer hem overal in en bij te betrekken, maar hij laat zich afschrikken door andere kinderen, hij durft dan gewoon niks meer, samen spelen snapt ie niet zo goed en laat desnoods alles uit zijn handen trekken, al wordt ie wel wat weerbaarder bij neefjes en nichtjes maar bij onbekenden is het drame en zodra iemand al naar hem kijkt gaat dat mondje weer naar beneden, ik probeer hem te prijzen als ie wel iets durft en doet, maar ik voel gewoon dat dit niet helemaal goed zit. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dit verder aan moet pakken, ook op de peuter wordt al gezegd datie afwachtend is, zij noemde het lui, is ie zeker niet, hij kan fantastisch spelen en kan ook al aardig praten (maar hij doet dat daar niet) maar zonder bekende of bij andere onbekende kinderen dan verbleekt ie helemaal. Herkennen jullie dit, is dit een periode, maak ik me te druk? Hij voelt natuurlijk ook dat er veranderingen aan komen aangezien ik zwanger ben en bomvol hormonen. Hebben jullie iets gedaan om het bij jullie kind te verbeteren? Desnoods op een bepaalde sport zoals zelfverdediging of judo om meer zelfvertrouwen te geven? Mijn man was vroeger ook zo, die heeft op een vechtsport gezetn om zelfvertrouwen te krijgen maar ik vraag me af of dat echt werkt.
Iig alvast bedankt voor het lezen.
Héél véél herkenning.
Thuis vol zelfvertrouwen, durfde voor zichzelf op te komen etc etc.
Maar op het kinderdagverblijf (voor zijn zusje werd geboren en daarna ook nog). was het een héél!! ander kind. Tot grote zorgen van mij.
Liet zich aan de kant duwen, als iemand viel, en niemand deed wat, stond hij daar met het idee dat er net een grote ramp was gebeurd en NIEMAND!! deed iets! Waarom niet?!
Hij liet alles van zich afpakken, wilden hij op de glijbaan, liet hij andere kindjes voor gaan, ook al waren die allang geweest, om tenslotte helemaal niet meer te gaan, zo verlegen, stil en bang was hij.
Hij stond op het kinderdagverblijf midden in de gang, 10 minuten lang op dezelfde plek en liep dan weer een meter verder en stond daar weer, deed niets, leek bevroren. Ik vond het zorgelijk!
Kinderdagverblijf heeft meteen actie ondernomen, hem opdrachten geven.
‘’ Ga maar helpen met de handdoeken. ‘’ Specifiek opdrachten gegeven, ook met spelen op de gang, niet ‘’ Ga maar op de gang spelen.’’ , nee precies wáár hij mee mag spelen etc etc.
Nu is het een bijdehand bekkie, we hebben hem duidelijk geleerd dat hij moet aangeven wat hij niet leuk vind, en duidelijk een stopwoord gegeven.
‘’ Vind ik niet leuk!’’ - ‘’ Nee! Dat wil ik niet!! ‘’
Heel duidelijk geweest dat HIJ duidelijk mag wezen. Maar ook zeker dat hij aan mág geven wat HIJ wilt doen. en WAAR hij mee wilt spelen.
Kinderdagverblijf heeft heel effectief gewerkt, maar ook onze standpunt.
Doe wat je doet, en doe vooral NIET wat je ook NIET wilt.
Duidelijke grenzen, duidelijke regels (voor hem) en duidelijk, dat hij ten alle tijde zichzelf mag en kan zijn. Wat andere kindjes daar ook van mogen vinden. Tevens ook het feit, dat hij niet bang hoeft te zijn.
Ik was op het moment van ‘’ Ontdekking ‘’ behoorlijk overstuur, ik kenden mijn zoon totaal niet zoals hun hem schetste en zoals ik hem had gezien.
Het was zó géén Riley.
Destijds een topic over geopend, met slechts een schets:
http://www.kindjeopkomstforum.nl/viewtopic.php?t=98897
Wij hebben thuis dus ook regels en hij weet precies wat ie daar wel en niet mag en kan, ergens anders weet ie dat misschien ook niet zo goed. Mijn man noemt het voorzichtig?
Ik vind het ergens ook gewoon sneu om te zien en zorgelijk omdat ik andere kinderen nooit zo zie doen, die laten zich niet aan de kant duwen.
Ik zeg ook altijd dat ie niet bang hoeft te zijn, hij er ook mag zijn, mee mag spelen en geef hem dus altijd de welbekende duwtjes.
Op de peuter speelt ie dus ook gwn in het keukentje, vind ie geweldig, ouzzels en dansen, maar bijv plakken doet ie niet, nee dat arme kind snapt niet eens wat datis, is dat dan zo erg? En dat ie zijn fruit niet pakt. Maar ik zei toen ook, zijn jullie wel duidelijk naar hem toe, dat ie dat moet pakken etc. Zij ze van wel. Nu mag ik in januari eens komen kijken dus ben benieuwd, ik weet wel dat ie wat afwachtend is en dat geeft niet, hij sprngt niet in het diepe hij zal ook niet zomaar weglopen, maar toch ik wil dat ie inziet dat ie er mag zijn!
Ow en dat wilde ik nog toevoegen, ik weet hoe heerlijk hij is, maar ik heb het idee dat ie dat ergens anders zonder mij of zonder bekende niet laat zoen. En als ik er wel bij ben kruipt ie me soms in mijn broek, terwijl die thuis echt bijdehand is en dus ook soms wat gefrustreerd haha, maar dat zal de euterleeftijd wel zijn.
Trouwens wat jij zegt over stil blijven staan herken ik ook, allemaal wel herkenbare dingen. Ik ga het ook nog eens met de leidster van de peuter erover hebben dat ze duidelijk moeten zijn en verder is het afwachten noe het uitpakt…
Weet je, of het nou voorzichtig is of juist niet, je doet het voor zijn welzijn.
De lijnen wat hij wel en niet mag is duidelijk, waar dan ook.
Hier ook voor Riley. Het is duidelijk als voorbeeld: Hij mag niet op de bank springen. Niet thuis, niet bij een ander.
Hij mag thuis zelf drinken in schenken. (Water pakken uit de kraan.) Dit kan hij héél goed. Maar bij mijn zus mag hij dat niet. (Dit weet hij.).
----
Op de peuterschool was hij ook gevoelig, JUF was boos op hem geworden.
En Riley trok het zich aan. Thuis hebben wij de - niet geschreven regel -
Als we Riley ‘’ Straf ‘’ geven, praat je het daarna uit, leg je het uit (waarom kreeg hij dat, waarom deed hij stout) Dit had zij niet gedaan, hij had straf gekregen. (weet niet meer waarom) en is daarna nooit uitgelegd waarom dit zo was. Riley wilden niet meer naar schooltje toe. Hij vond de juf niet meer leuk, was bang voor haar etc etc. Ik ga verhaal halen en wat krijg ik voor opmerking ‘’ Tsjah, wij doen dat niet zo dat is onze mening, en hij moet maar harder worden hij is veelste gevoelig.’’ .
Dat je A) niet precies doet zoals ik het zou doen KAN! Maar ik dacht dat uitpraten, uitleggen iets normaals was. Vooral bij zulke kleintjes.
en B) je niet zomaar een opmerking moet dumpen, terwijl je het kind buiten die 2 uur dat je hem ziet niet kent verder.
JA Riley was en is nog steeds gevoelig. We hebben voor hij naar de peuterschool ging OOK duidelijk uitgelegd wat er gaande was op kdv.
Hier deden ze niets mee, bleken meerdere problemen te hebben met de juf, en haar omgangsnormen naar de kinderen toe. Hij gaat dan ook niet meer naar de peuterschool toe.
—
Je moet bij kinderen gewoon duidelijk zijn. Helemaal bij gevoeligere kinderen. Als ze fruit op tafel zetten (als voorbeeld.) en je als ouder leert dat ze niet zomaar alles mogen pakken wat op tafel zet. (dat is normaal toch?) moet je ook als juf (en ouder) duidelijk zijn dat ze op dat moment wel mogen pakken, sommige kindjes doen dat meteen als je zegt ‘’ Pak maar’’ , sommige kindjes (de mijne o.a) hebben een ‘’ aanmoediging ‘’'nodig.
‘’ Riley, je mag nu het fruit pakken. ‘’.
Riley is afwachtend, zelfs TE! soms. (Schoolfeest, kinderen slaan een beest kapot, koekjes vallen er uit, kinderen hebben allemaal al zakjes sommige zelfs al 2 of 3. En Riley staat nog steeds te wachten tot hun klaar zijn, tot je duidelijk bent van Riley pak het maar! Ga maar.)
Moeilijk is het he? Als jij je kind zo goed kent, hij zulke leuke dingen kan doet etc etc. Maar het niet kan/wil laten zien als jij er als ouder niet bij bent.
Kan hij niets aan doen, zit wss. in zijn karakter, maar moeilijk is het wel.
Herkenbaar. Zoonlief hier (oudste en toen nog alleen zonder broertje) is het type; ik kijk eerst (langdurig) de kat uit de boom. Eenkennig is hij gek genoeg nooit geweest, wel extreeeem hangen aan mama. De eerste (oi ik vermoed ong 9 maanden) PSZ waren vreselijk…niet zozeer voor hem overigens want hij speelde er wel niet/nooit samen dat kwam pas echt rond de tijd dat hij bijna 4 was! Maar echt waar hij huilde bij het brengen en het ophalen. Plakte aan me, wilde niet dat mama wegging. Als ik eenmaal weg was (duidelijke routine mbt de PSZ dagen) was het echt binnen een paar minuutjes over gelukkig. Al met al heeft hij ook welgeteld 1 ‘vriendje’ (volgens hem zijn allerbeste vriendje hahaha echt te schattig!) gekregen op de PSZ. De rest had hij niet veel mee. Nu een rasechte kleuter, wil spelen met vriendjes en vriendinnetjes op de kleuterschool, is verdrietig als de school uit is. En waarin de ommekeer zat? Groeien? Maar vooral ook groeiend zelfvertrouwen? Mijn idee is dat hij vooral te eigenwijs is…liet zich liever de kaas van het brood eten en speelgoed afpakken ed dan ruzie te krijgen of straf of of … :think: geen idee we hebben er de vinger nooit op weten te leggen. Gevoelig? Eerder zou ik hebben gezegt JA, vooral in de huilperiode op de PSZ. Terwijl de juffen het daar echt minder sterk zagen omdat hij zich wel een beetje wist te handhaven (of verstoppen?) in de groep. Misschien is de ommekeer wel geweest dat er een ‘meester’ op de PSZ kwam! Wat was dat een verademing en heerlijk! :inlove:
Vooral de jongetjes zitten steevast tussen de vrouwen…terwijl het soms zo fijn kan zijn wanneer er een man bij is die kan en wil stoeien, gekke dingen doen, even de dingen doen die juffen meestal te luidruchtig, te druk en ‘te jongensachtig’ vinden. Terwijl ze daar echt enorm van groeien. :thumbup: Ik kan enkel voor mezelf spreken maar ik heb gemerkt dat Casper er een boost in zelfvertrouwen van heeft gekregen en dat het voor hem heel erg fijn was dat dit nog is gebeurd voordat hij naar de kleuterschool ging.
Hier ook een mannetje dat altijd enorm verlegen, teruggetrokken en aanhankelijk reageerde bij anderen. Op een verjaardag zat hij letterlijk heel de tijd op mijn schoot of die van mijn man. ALs een van ons dan mee ging spelen bij de andere kindjes, speelde hij ook wel, maar als we weer weggingen, kwam hij gelijk weer op schoot.
Uiteindelijk is hij eroverheen gegroeid ofzo. Hij heeft het in ieder geval niet meer. Het is minder geworden toen onze dochter is geboren en er vaker voor hem vreemden (tantes van man en mij enzo) over de vloer kwamen. Toen werd hij losser.
Nu hij op de basisschool zit (en iedere dag dezelfde structuur heeft) gaat het een heel stuk beter met hem en komt op school en andere plaatsen het gezellige, spontane en vooral praatgrage mannetje naar boven.
Ik ben toch wel blij met de herkenning, ook al blijf ik het vervelend vinden. :lol:
Misschien moet Roan er ook overheen groeien, we wachten het eerst nog maar even af dan en mocht ik toch het gevoel krijgen dat dit toch niet helemaal goed gaat kan ik alsnog nog in grijpen en wat ondernemen
Het IS ook lastig! En tja het heet ook niet voor niets peuterpuberen. 
Aan de ene kant (vaak thuis ed) zijn ze bezig met het ‘loslaten’, dus bijdehand, soms ondeugend, tot zelfs echt regelrecht stout aan toe (mijn peuter bonkte met zijn hoofd op de grond wanneer hij zijn zin niet kreeg oi oi) maar ook heerlijk, lief, vrolijk, uitbundig en blij. En dan toch buitenshuis, vreemde situaties, vreemde mensen en kinderen…hoppa plakken en echt niet weten hoe de ‘sociale regels’ zijn en wat wel en niet kan. Die arme peuterpubertjes zijn letterlijk 2 persoonlijkheden in 1 lijfje. Dat moet toch ook gewoon heftig en zwaar zijn voor de peuters zelf? Geef hem duidelijkheid, structuur en vertrouwen thuis en de rest groeit. Gaat hij tegen de 4 jaar aan en zie je nog amper verandering/verbetering? Dan is het idd vroeg genoeg om het aan te pakken (dan zullen de juffen vast ook een gesprekje aanknopen!) want tegen die tijd komt de kleuterschool met rasse schreden dichterbij. Ikzelf heb het toen ‘aangepakt’ door hem een extra ochtend PSZ erbij te doen (ongeveer een half jaar lang) tot hij naar de kleuterschool ging en als extra voorbereiding daarop. Juist omdat hij dan momenten had ZONDER mama, wel met de veiligheid van de juffen natuurlijk maakte dat hij toch ook weer meer op eigen beentjes kwam te staan. en nu vraag ik me soms af waar hij die grote mond vandaan heeft 
:lol: * Het komt, het mag nog en hij heeft nog even. :-
Hier ook een erg verlegen mannetje, onze jongste.
Ik lees hier veel herkenbare dingen, maar het is bij Thomas langzaamaan iets aan het verbeteren…hij wordt wat minder verlegen,
heeft zelfs vandaag wat familieleden een hand gegeven om gelukkig nieuwjaar te wensen…alleen een hand hoor, hij heeft niks gezegd, maar toch…
We merken verbetering sinds hij 4x per week naar de peuterspeelzaal gaat, i.p.v. 2x…structuur,
meer momenten om te oefenen om voor zichzelf op te komen, om met kindjes te spelen.
De term “hoogsensitief” is hier in huis en door de juffen op school al een aantal keren genoemd…
Nee dar doet Roan dus wel, bij volwassennen is ie op zich niet verlegen of iig minder, het gaat puur om andere kinderen.
Maar ik ben blij dat het bij jullie wel iets beter wordt hoor. Die term is hier nog niet genoemd, maar ik weer sowieso wel dat Roan heel gevoelig is, is zijn vader ook dus dat zit in de familie en daar is niks mis mee hoor.
even een :hug: senna.
hier dus een kindje van de andere kant. die van mij is dus zo’n duwer, trekker en ongeduldig tiep…
gek werd ik ervan. hij is erg bijdehand, groot voor zijn leeftijd, en erg goed met praten en met verlegen kindjes had/heeft hij dus best nogal eens moeite. hij wil ze dan meenemen om te spelen, en een verlegen kindje slaat dan dicht omdat hij best intimiderend over komt, wat hem dan weer frustreert. afijn het bekende cirkeltje.
echt wanhopig werd ik ervan, want de blikken die je dan krijgt van de ouders van zo’n verlegen kindje liegen er soms niet om. ondanks dat ik mn zoontje altijd corrigeer in zo’n situatie (wat van zijn kant nog wel eens een driftbui oplevert, waar dat andere kindje dan nog erger van schrikt :shifty: )
maarrrrr, hij is nu 2,5 en ik moet zeggen dat het nu een stuk beter gaat. hij gaat andere kindjes beter begrijpen en laat ze dan gewoon gaan. zijn MIJN fase met speelgoed gaat afnemen.
het is voor ouders van beide soorten kinderen erg vervelend, maar inmiddels ben ik ervan overtuigd dat het een fase is :dance:
ik herken het ook wel toen dochter 2 jaar was. Alleen in de speeltuin speelde ze enorm, kwam er een ander kind was ze helemaal timide en durfde ze alleen nog maar te kijken. Had ik toen ook wel zorg over Inmiddels is ze 4.5 jaar en totaal veranderd. Helemaal niet meer bang en laat zich ook niet meer wegduwen. BIj 2e dochter zie ik het ook wel een beetje, maar dit trekt zich meer op aan grote zus. Dus bij ons ging het over met het ouder worden.
Haha fluppie, hier krijgen we dus nu net de fase met MIJ MIJ hihi. Nouja dat is op zich niet zo,n ramp hoor.
Ik lees wel geruststellende berichten dat het beter wordt naarmate ie ouder zal worden, dus daar gaan we eerst maar vanuit.
Ik mocht 2 weken terug een ochtendje meedraaien op de peuterschool en zag dus dat ie het best goed deed en in vergelijking met anderen niet echt anders is ofzo. Sommige kindjes zijn wat meer op de voorgrond en de anderen op de achtergrond, niet echt iets om je al meteen grote zorgen over te maken vond ik.
Sophia, ik had nog een vraag aan jou, hoe wist je dat dat jou kereltje hoogsensitief was, een gevoel? Of zag je pas dingen nadat ze het op school zeiden?
Toen hij nog heel klein was, net een jaar denk ik, heeft iemand ooit een keer die term laten vallen toen ik het over hem had…iemand die hem voor het eerst zag.
Later heb ik info opgezocht op het internet en kwam ik deze test tegen;
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/kind-hoogsensitief
…daaruit kwam dat hij waarschijnlijk hoogsensitief is.
Ik ben laatst naar een lezing hierover geweest en het was 1 en al herkenning.
Een week later begon zijn juf er ook over, terwijl ik de term nooit heb laten vallen op de psz.
Die test heb ik toevallig vorige week gedaan en daar kwam een waarschijnlijk uit. Ik ging er ineens over nadenken nadat er vorige week een gesprek was geweest met mijn sz, zij doet de pabo en loopt stage op basisschool. Toen durfde ze het niet hardop te zeggen, maar Roan heeft wel wat vreemde nukken, nou vreemd, hij houdt vooral niet van veranderingen en doet alles altijd op dezelfde manier, kan snel geirriteerd raken als iets niet gaat zoals het hoort, en is ook erg bewust(en gevoelig?) voor gevoelens van anderen en nog genoeg andere dingen nu zat ik in de hoek te kijken van pdd nos, omdat mijn neefje dat heeft (en ik ze op sommige vlakken wel gelijk vind), maar daar vond ik toch niet het jaaa gevoel, toen ging ik weer eens naar dit topic en zag jou opmerking en ben er toen wat meer over gaan lezen en daar zie ik veel meer herkenning in, veel meer het idee dat dit op Roan van toepassing is en helemaal niks mis mee, maar dan heeft mijn gevoel dus wel gelijk en dat het dus ergens wegkomt.