Wie heeft er tips? Onze Mischa kan erg slecht tegen z’n verlies.
Ik heb het spel halli galli gekocht, leek me erg leuk om te doen met elkaar. 't Is ook heel leuk, maar wow, mischa ging helemaal uit z’n plaat als iemand anders eerder op het belletje drukte dan hij.
Andere spelletjes heb ik dat toch niet zo mee gemerkt.
Hoort het bij de leeftijd, en kan ik hem dat op de één of andere manier leren?
Mijn zoontje is ook 5 en half, maar kan ook superslecht tegen z’n verlies.
Mens erger je niet… woedend word ie ervan!
Dus ik lees even mee.
Wij hebben ervoor gekozen dat soort spelletjes te vermijden… een tijdje. Er zijn hele leuke cooperatieve spellen te koop waarbij geen winnaars of verliezers zijn. Toen hij het uberhaupt weer leuk vond om een spelletje te doen (er was dus een periode dat hij helemaal geen spel wilde spelen uit frustratie) zijn we ook de win-spelletjes weer gaan doen, voorzichtig aan. Uiteraard de nadruk leggen op de lol van het spel en als je ziet dat er wel erg toegeleefd wordt naar het einde… opruimen. Jij bepaald dan het einde en dan is het spel ook leuk gespeeld zonder winnen. Uiteindelijk moeten ze daar natuurlijk ook mee leren omgaan dus na een tijdje gingen we dat ook weer doen. En dan maar uitleggen dat het om het spelen van het spel gaat, dat je ook anders kan reageren (en hoe) als je baalt, enz.
hier nog een vijfjarige die het amper trekt als ie verliest (en die het niet van een vreemde heeft :shifty: :oops: ). Ik moet zeggen dat het de laatste tijd beter gaat, zijn reactie is in grote lijnen veranderd van absurd boos roepen dat het een rotspel is en kaartjes ed weggooien, stampvoeten enz, naar er heel snel overheen praten en zsm revange willen nemen.
Mijn zus kwam een tijd geleden met het begrip ‘happy loser’, hetgeen het negatieve van het verliezen af zou moeten halen. Nou, uh, hier werkte het zo averechts als het maar kan. Je hoeft het begrip hier maar te noemen, of hij gaat door het lint… maar allicht dat het bij een ander wel werkt.
Ik denk dat het een kwestie blijft van blijven uitleggen dat het voor andere spelers niet leuk is als iemand zo reageert, en dat het dan dus ook niet meer leuk is om spelletjes te spelen, voor niemand. En dat het om het spelletje gaat en dat iedereen wel een keertje wint en verliest. Maar goed, het duurt wel even voor dat aankomt…
Volgens mij hoort het gewoon bij de leeftijd, hier nog een slechte verliezer, hoewel er wel veel verbetering in zit de laatste tijd.
En als er eens een keer een vriendinnetje komt die wel een sportieve verliezer is, dan prijs ik die echt de hemel in, “knap he, dat X jou gewoon feliciteert en helemaal niet boos is dat ze verliest?”.
Verder gewoon maar wachten tot het over gaat, denk ik.
En eerlijk is eerlijk, het is toch ook gewoon niet leuk om te verliezen?
Hier eigelijk hetzelfde als bij Lune, ik ben alleen nog maar in het bezit van 1 cooperatief spel, maar daar komt zeker nog meer bij.
Niet alleen voor mijn oudste die slecht tegen verliezen kan, ook voor mijn jongste die weinig winnen kan op het moment… zo winnen ze allebei (niet)! Het is er al een stuk gezelliger op geworden!
En ik krijg gelijk zin om een spelletje met hem te gaan spelen! Gaan we dat zo even doen 8) .
Ben toch blij dat jullie het herkennen. Was al bang dat het erg extreem was dat hij met de kaartjes over tafel begon te gooien 
.
Ik probeer het dan over een poosje gewoon nog eens, en maar blijven uitleggen denk ik. Hij zal het toch moeten leren.
Hier is het verdwenen,maar oh oh oh, wat tenenkrommend hoe hij reageerde…(schreeuwen, smijten, gillen).
Het begon niet zozeer om dat hij verloor,maar hoe hij het bij zijn broertje (toen 2 jaar) het er in ging peperen dat hij gewonnen had! Heel gemeen…
Heb toen (was met een WII spel) de console van de jongste overgenomen en Jo.as (virtueel) even een “pak rammel” gegeven…d.w.z. even goed van hem gewonnen! En snel…
Precies zoals ik dacht bleek hij daar dus niet tegen te kunnen…
Heb direct het spel stopgezet, hem even apart genomen en geconfronteert met het gevoel wat hij nu had,omdat hij verloor…en duidelijk gemaakt hoe zijn broer zich dan wel niet moest voelen…
Toen het geschreeuw eenmaal over was en hij even kon praten afgesproken dat de WII weer aan mocht,maar duidelijk gemaakt,dat als hij wilde winnen van mij, hij gewoon beter moest spelen. Daarna een paar potjes gedaan waarin ik de 1e won, hem de 2e liet winnen en daarna beetje om en om hem het idee geven dat ik echt moeite kreeg,omdat hij weer ging winnen. Beetje bij beetje werd de reactie op verliezen al milder…best grappig…
Hebben zelfs een paar gelijksspel gespeeld.
Hij moest echt even leren zijn verlies pakken (en voelen wat hij zin broer aandeed). Sindsdien was het over…