Ik heb dus last van niet-reële angsten.
Zoals daarnet, niets aan de hand. Ik ga even naar buiten om te roken en ineens denk ik:
Wat nu als er oorlog uitbreekt? Wat als er hier gebombardeerd wordt. Ik zag mezelf al helemaal staan met mijn 2 kindjes. Manlief is er niet, hoe zou ik hem kunnen bereiken? Waar moet ik naar toe? Hoe moet ik mijn kinderen meenemen? Moet ik dan de sling pakken voor L.R.? En I.S. dan? Die kan ik niet hele einden laten lopen en rennen. Hoe moet ik die vervoeren?
Zo heb ik ook nog een andere angst.
Wij als gezin zijn ondergedoken, in de kruipkelder. Stel dat er een vloedgolf komt, dan verdrinken we daar. Moet ik mijn kindjes eerst verdrinken? En wij later? Want er is geen uitweg.
En tijdens het schrijven heb ik in de gaten dat mijn angsten om een oorlog draaien :think:
Ik ben sowieso gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog. Heb daar heel veel mee eigenlijk voor mijn gevoel. Mijn familie aan mijn moeders kant is Joods. Dus mijn familie heeft veel meegemaakt.
Wie herkent dit of heeft dit ook? En hoe ga je er mee om?
Want angsten hebben is normaal. Maar mijn angsten gaan veel verder dan alleen angsten. Ik denk verder dan stel dat… want ik denk verder in de zin van, hoe moet ik iets doen als ik in die situatie ben, hoe kan ik er dan het best mee omgaan, hoe red ik mij daar uit.
Best beangstigend terwijl ik weet dat het een niet-reële angst is.
Ik heb dat ook wel eens.
De meest gekke dingen haal ik dan in mijn hoofd :doh:
Sommige mensen zijn bang dat er iets met hun kind gebeurt… ben ik ook! Maar ik ben ook zomaar ineens bang dat er iets met mij gebeurt. Dan stop ik ons ventje in bad, en dan denk ik; stel je nou voor dat ik uitglij en bewusteloos raak of doodga… dan zit hij hier de hele dag/avond/nacht in een bad en dat water wordt kouder en hij wilt eruit en wat zal hij dan moeten huilen en zich alleen voelen… 
Of ik ben bang dat ik van de trap val en dat hij dan de hele dag alleen in zijn bedje zit, honger, vieze luier… :shock:
Of nog erger; hij klimt uit zijn bed (kan ie nog helemaal niet, maar goed) en hij valt ook van de trap.
We hebben nog een oude trap (ze zijn al komen meten voor een nieuwe, tel de dagen af ;)) en dan denk ik; stel je nou voor dat ie doorzakt, dan lig ik met ons ventje gewond in de kelder…
En als ik in de auto rij, dan denk ik wel eens hoe erg het moet zijn om met de auto in het water te raken en dan eruit te moeten. Want ik kan mijn adem wel inhouden, maar hoe moet ons ventje dat weten??? En dan verdrinkt hij misschien…
Of ik kan mezelf wel redden/wordt gered, en hij zit er nog in!!!
Nouja, en nog meer van dat soort dingen waar ik eigenlijk helemaal niet over na moet denken. :naughty:
Toen ik na de bevalling weer thuis was, en manlief had nachtdienst… lag ik echt wel eens te piekeren van; stel dat er nu brand uitbreekt en ik kan niet via de trap naar beneden en naar buiten??
Ik kan wel het raam uitklimmen, maar hoe moet ik ons ventje dan meenemen???
En dan lag ik echt 's nachts te bedenken dat ik dan een soort van draagdoek ging knopen om het zo mee te nemen…
Pfff… soms vermoeiend hoor… :wall:
En dan ga ik maar weer aan leuke dingen denken, pak een leuk boek, ga een puzzeltje maken, lees een tijdschrift, kijk iets leuks op tv, drink warme melk of weet ik veel wat, om mijn gedachten maar weer te verzetten en goed te kunnen slapen!
Groetjes, Marieke
ik denk eigelij ook veel na, niet bepaald om en oorlog( heb ik wel als eens zo over gedacht hoor )
maar ook over later , wat als de meiden naar school gaan , gaan met de verkeerde om gaan roken -drugs -sex - verkeerd vriendje , - vreemde die mijn kind wat aan doen, wat ik doeals iemand mijn kind wat aan doet,
ik zie overal , potentiele boeven die mijn kinderen af nemen , ook zorg ik dat ik elke blik zie die richting mijn kinderen gaan , om te zorgen dat ze veilig zijn , ik ga soms een beetje ver daar in , maar als je je bendenkt wat de mensen tegen woordig gek zijn , moet ik wel zorgen dat ze veilig zijn
Ik heb dit ook heel erg gehad. Dat ik ineens stijf stond van de stress omdat ik bang was dat er van alles on gebeuren…
Iemand heeft mij geholpen door te werken met RET therapie…
Het gaan veranderen van je gedachten in reële gedachten.
De eerste stap van RET: je bewust worden van je eigen manier van denken en erachter komen dat je,
door zo te denken, je eigen angst of stress creëert en dat die angst niet reëel is
Echt bij jezelf nagaan waar de angst vandaan komt… en dan nagaan hoe reël het is dat het daadwerkelijk gaat gebeuren.
xx Het is echt niet fijn om met zulke angsten te zitten…
Bij mij waren ze zo heftig( dat las ik op een ander forum terug van mijzelf ) dat ik hevig in paniek was omdat ik in mijn hoofd mijn zoon aan een touwtje zag bungelen boven zijn bedje. Mijn HA deed er niks aan… En liet mij zo verder lopen. Vandaar dat een forumlid mij hiermee heeft geholpen
Sterkte :hug:
Hoihoi,
Hmmm, lastig hoor, zulke heftige angsten. Ik denk dat iedereen wel eens zulke gedachten heeft, met name ook in zwangerschappen.
Het is ook onderdeel van kinderen hebben, heb ik het idee.
Wat het verschil maakt, is hoe je ermee omgaat. Kun je bijvoorbeeld jezelf nog stoppen als je zulke gedachten hebt, of krijg je het niet meer uit je hoofd en krijg je paniekaanvallen? Kan je tegen jezelf zeggen “nou, maar er is niks aan de hand dus nu even ophouden”.
Ik ben opzich niet tegen dingen ‘wegdrukken’, maar dit zijn disfunctionele angsten; oftewel ze leveren je niets op. Als je bijv aangevallen wordt door een beer, dan heb je je angst nodig om je vluchtsysteem in te schakelen en jezelf te redden. Maar deze angsten kún je helemaal niets omdat ze niet verbonden zijn aan ee situatie.
Als je er echt last van hebt en de angsten ervoor zorgen dat je dingen anders doet of zelfs láát, zou ik het een keer bespreken met je huisarts of een andere professional die je vertrouwt.
En wat betreft je fascinatie voor de tweede wereldoorlog; heb je familieleden die hier veel hebben meegemaakt? Of ben je zelf geïnteresseerd in spiritualiteit? Kun je een link bedenken waarom de tweede wereldoorlog zo boeit? Daar zou je ook eens kunnen gaan zoeken, als dat iets is wat bij je past tenminste.
Ik herken het wel een beetje. Ik heb dat ook heel erg met brand. Ik ben zo bang voor brand, dat ik eigenlijk gewoon het liefste onder alle ramen op de eerste en tweede verdieping van die touw laddertjes wil. Maar ja, (en das dan ook weer raar) die dingen zijn zó duur!
Toen we gingen vliegen kon ik de angst ook niet van me afzetten. ‘Wat als ie op de grond klettert? Wat doe ik dan mijn kinderen dan aan?’ En toen kon Marijn ook nog eens niet mee. Pfoeh…
Ik merk wel dat het allemaal veel erger is geworden sinds de kinderen er zijn. Zo ook mijn angst voor de dood. Als ik te veel denk aan het feit dat ik ooit dood ga, kan ik de hele nacht wakker liggen…
Ik herken het ook wel; kan ook de gekste dingen denken. Woon dicht bij zee, heb me al regelmatig zitten afvragen wat ik toch moet als er een tsunamie zou komen (alsof ik in Hawaii woon :roll: ) maar ook; wat als een land ons land aanvalt? Dan zit ik in elk geval verder van de grote steden af, maar dicht bij kust (en er staan hier nog genoeg bunkers van de 2e wereldoorlog.).
De key ligt erin dat je je gedachtengang kunt stoppen. Er is nu geen oorlog, er is nu geen overstroming of tsunamie. Het kan gerust geen kwaad er eens over na te denken. Hoe zou je het willen aanpakken? Waar zou je heen kunnen vluchten, maar je moet je ook realiseren dat je op momenten van paniek en angst toch anders reageert dan het vluchtplan dat je nu in je hoofd probeert te vormen.
knuf :hug: :hug:
@Debbie & Lana wrote:
Want angsten hebben is normaal. Maar mijn angsten gaan veel verder dan alleen angsten. Ik denk verder dan stel dat… want ik denk verder in de zin van, hoe moet ik iets doen als ik in die situatie ben, hoe kan ik er dan het best mee omgaan, hoe red ik mij daar uit.
Ik denk dat ook dat verder doordenken en voorstellen hoe zo'n situatie zich zou ontwikkelen, nog behoorlijk 'normaal' is.
Ik denk dat angsten juist ontstaan omdat men zich situaties tot in de details voorstelt. Als je nl alleen maar heel globaal aan een nare situatie denkt, dan wordt het veel minder concreet en zal het je ook minder raken of bang maken.
Ik denk dat een angst als die van jou pas echt 'te ver' gaat, of of meer is dan een 'normale angst' als je er vervolgens naar gaat handelen, als het je doen en laten beinvloed.
Dus als jij I.S. hierom gaat trainen in hard rennen zodat ze weg kan rennen als jullie moeten vluchten, als je een schuilkelder laat bouwen enz enz enz.
(hier de grote angst om ooit met auto en kind te water te gaan. En ja, dat heb ik al tig keer voor ogen gezien hoe ik dan terwijl ik zelf wslk totaal in paniek ben, niet alleen mezelf uit auto en naar boven moet zien te krijgen, maar ook mijn kind mee moet zien te sleuren. (en straks dus twee kinderen :shifty: :shifty: :shifty: :shifty: ))
Heel herkenbaar. En inderdaad heeft het hier ook pas de kop opgestoken toen ik zelf moeder werd en bovendien net daarvoor mijn eigen moeder verloor.
Mijn emoties zijn sindsdien veel en veel sterker en vliegen af en toe alle kanten met me op.
Auto te water met mijn 2 kinderen erin komt hier ook regelmatig voorbij.
Vliegen net zo. Binnenkort wil ik mijn ogen laten laseren in Turkije. En wat houdt me tegen? De vliegreis :? . Ik wil dan ook niet samen met mijn man gaan, die moet bij de kinderen blijven.
Gek hoor want mijn ex woont in het buitenland en voorheen vloog ik dan ook zo’n 15 a 20 keer per jaar. Nog nóóit 1 seconde bang geweest in een vliegtuig.
Ik kan nog wel even doorgaan wat die ‘angsten’ betreft. Soms nemen ze een loopje met me en gelukkig kan ik het ook vaak relativeren.
Maar dat het met de komst van mijn kinderen te maken heeft staat voor mij vast. Daarnaast wordt dat versterkt door te ervaren hoe erg ik mijn moeder mis (en dus denk te weten wat ik mijn kinderen aandoe als ik er niet meer zou zijn).
hier de angst om met de auto te verongelukken
mn broer is 6 jaar geleden verongelukt met de auto en als ik dat gevoel
bij me haal zeg maar dan voel ik die klap lijkt wel probeer er niet teveel aan te denken maar daar zie ik tegenop nu helemaal dat gister op het journaal een vrouw met kids tegen de trein is geknalt kids geen moeder meer enzo brrrrrrrrrrrr .
en het verkeer is ook zo aso tegenwoordig maargoed zennnn ik leg het nu naast me neer en gaat vrolijk verder met het leven 
Herken veel in ieders verhaal !
Zulke angsten en gedachten heb ik ook vaak. soms maak ik mezelf helemaal gek met die gedachten !