Ik weet t soms even niet meer.
Mijn mannetje van 5 ( bijna 6 ) vind t moeilijk om van anderen af te moeten blijven. Hoe drukker het is, hoe drukker hij wordt. ( das opzich normaal) Alleen niet op een ‘normale’ manier. Duwen, slaan, tikken, optillen, slaan, schoppen.
Ik probeer t hem echt af te leren, want nu heeft ie nog wel wat vriendjes, maar dat wordt op deze manier steeds minder natuurlijk. Het komt heel agressief over, terwijl hij niet driftig of boos erbij is.
Waarom doet hij dit?
Ik word er ook erg verdrietig van af en toe, als ik weer bij de juf moet komen, omdat hij t veel te bont heeft gemaakt. Of als ik hoor van een jongetje, dat hij niet mag afspreken met mijn zoontje.
Ik denk soms dat hij de prikkels niet kan verwerken met drukte, en dat op deze manier uit. In de klas gaat t opzich goed, maar zodra er gym is, of buitenspelen o.i.d, dan gaat t mis. Dat is weer te druk.
Zijn er mensen die dit herkennen???
Och jeetje…ik herken het niet en heb helaas ook geen tips voor je maar kan me voorstellen dat dit zwaar voor je is, dit wil je toch niet zien of horen over je kind…
Heel veel sterkte en ik hoop dat het snel beter gaat :hug:
Wat rot zeg, zeker ook voor je mannetje, want die wil dit zelf waarschijnlijk ook niet.
Hoor je zo zeggen “moet weer bij de juf komen als hij het weer eens te bont heeft gemaakt”, maar vraag me af wat de juf dan van je verwacht.
Als een kind structureel dergelijk gedrag vertoont en moeite heeft me grenzen e.d. (e.e.a. klinkt overduidelijk als reactie op overprikkeling, onbegrip en onduidelijkheid over wat van hem verwacht wordt), dan zou je denken dat ze daar ervaring mee hebben en mogelijk advies kunnen geven, verwijzen of samen met jullie bekijken hoe dit het beste aan te pakken i.p.v. je steeds op het matje roepen.
In welke situaties kotm het gedrag voor?
Wat is er bijv. al veranderd aan de situatie, waarbij het gedrag steeds voorkomt?
Wat geven ze voor signaal naar het kind? En jullie?
Boodschappen als “niet doen” (bijv.) of “mag niet” kunnen kids niets mee.
Zeker bepaalde kinderen niet. Een kind wil horen wat van hem/haar verwacht wordt. Niet wat je NIET verwacht.
Heb je wel eens met hem geprobeerd te praten? Echt praten over wat hij voelt wanneer hij zo doet? Misschien voelt hij wel in zijn lichaam dat hij wild wordt, maar zelf niet weet hoe te stoppen. Misschien geeft hij wel meer aan, dan nu merkbaar is.
Bewust uithalen,schoppen of slaan in drukke situaties is vaak een reacties van angst. De wereld gaat even te snel om hem heen en afzetten is dan iets wat je in een reflex doet.
Het kan zeker geen kwaad er wat handvatten voor te vragen, maar zou ook op school gaan praten om te kijken of jullie samen even kunnen kijken of hij meer rust of vluchtmomenten kan krijgen op drukke momenten. Dat de juf ook meedenkt hem zo veel mogelijk weg te houden uit krappe situaties met andere kids.
Veel succes er mee in ieder geval…
waarom hij dat doet is een vraag… maar hij zal er ws geen goed antwoord op geven. Positief benaderen is het enige…
zelf ben ik vaak snel om tips te geven omdat er ook deskundigen zijn op dit gebied die tips en trucs hebben om hem een stapje verder te helpen, ipv tegen zichzelf aan te blijven lopen. Bedoel iets van speltherapie om de juiste vaardigheden aan te leren.
Je kent ook niet de situaties, miss wordt hij toch onbedoeld uitgedaagd of noem maar op…
Zelf als leerkracht ben ik een en al positiviteit en dingen voorkomen, dus… ik ontdek een lastig moment… want we staan al bij de deur en de shcuur moet nog op slot… dan laat ik 1 bepaalde leerling even een kopje wegbrengen of even mee lopen omdt de sleutels terug gedragen moeten worden, omdat het altijd escaleert en duwen/slaan wordt als hij daar even moet wachten. Zo zijn er nog wel tig tips…
Maar blijf er niet zelf meer rondlopen, want dan wordt je gek! geloof ik zo onderhand… en je kan ook niet tegen al die ouders excuses maken… je kind bedoelt het ook niet zo, zoals het nu ws wel overkomt.
o net wat mandy zegt, gedrag benoemen. Ik zie dat… of ipv niet rennen op de gang, zeggen… we lopen op de gang.
Of… zit eens stil met je benen… gewoon de mededeling, als we zitten zijn onze benen voor de eigen stoel. en noem maar op.
ik herken het dus zeker wel!
sterkte…
Als ik zeg… “Niet aan een gespikkelde olifant denken” waar denk jij dan aan? 
Hier hebben wij ook zo’n fysiek aangelegde zoon, nou heeft die van ons wel een mooi labeltje, maar ook onze andere kinderen zullen de trap aanraken als wij zeggen dat ze die niet moeten aanraken. Maar als we zeggen HOE ze dan de trap op moeten lopen, gaat het goed…
We hebben hierover oeverloze gesprekken gehad op school… het heeft bij Peet weinig nut om te zeggen… niet slaan, niet schoppen, niet duwen, niet trekken…
Het heeft wel zin om te zeggen dat je ziet dat hij heel druk is en energie heeft, en hem te zeggen dat hij maar even 3 rondjes om de zandbak moet rennen om dat kwijt te raken.
Het heeft wel nut om te zeggen dat duwen, slaan, en trekken door anderen als zeer onprettig word ervaren en dat we tijdens de gym dus vooral met het spel bezig zijn en duwen, trekken enz… daar geen onderdeel van is… enz…
Bied hem alternatieven… bespreek de opties met juf.
Nog een aanvulling op wat Cell aangeeft, wij kregen mee dat over het algemeen kinderen (zeker als ze niet direct nut of eigenbelang zien in luisteren naar wat je te zeggen hebt) alleen het laatste wat je zegt het beste onthouden.
Dus de opdracht ‘ik verwacht van je’ of 'ik wil dat je" als laatste geven. Als je uitleg wilt geven, dan dat als eerste, maar eindigen met de opdracht.
Maar dat terzijde…moet eerlijk zeggen dat al die ‘regeltjes’ soms echt enorm lastig in te passen en te automatiseren zijn,maar ze houden wel degelijk steek…