Youri ging vanavond voor het eerst zwemmen in het diepe bad.
Het zwemmen ging altijd super en hij vond het zelf ook altijd erg leuk.
vraag me heel erg af of dit na vanavond ook nog het geval is, heb mijn zoon nog nooit zo gezien.
het eerste gedeelte heb ik achter het raam gekeken en zag dat hij het heel goed deed. wel elke keer als laatste het water in, maar dacht al dat hij dat eng vond om in de drukte met de andere kinderen te zwemmen.
het was kijk avond en het laatste kwartier mocht ik naar binnen.
en wat ik toen zag: een gillende en panische Youri aan de rand van het zwembad bij de startblokken waar hij er zelf niet uit kon. het ging mij als moeder door merg en been en heb me ook niets bedacht en hem het zwembad uitgetrokken.
en daar stond ons trillende rietje, tranen met tuiten, blauwe mond, bijna geen adem en een kloppend hartje waar een topsporter u tegen zegt.
wat had ik met mijn mannetje te doen.
hem op schoot genomen en tot rust laten komen. proberen eruit te krijgen wat er nou was.
mama, het water voelt als meel en ik heb het zo koud en het is zo druk met de andere kinderen. ook doen mn benen en mn borstkas zeer, hij gilde het uit van de pijn.
toch met pijn in mijn hart hem weer geprobeert het water in te krijgen.
uiteindelijk met de belofte dat hij thuis even op de WII mocht, heeft hij een korte watertrappel sessie gedaan, maar ooooh de angst stond hem in zijn waterige oogjes en mijn moederhart brak.
Nu hoop ik zo dat hij volgende week wel weer wil.
mijn kleine dappere waterrat.
de badjuf wist echt niet wat er was gebeurd en had erg met hem te doen. Ze weet dat Youri het kan en vond het ook erg raar dat dit gebeurde.
misschien toch de nieuwigheid en de andere kinderen.
heeft iemand dit vaker meegemaakt.
Het klinkt toch echt als watervrees…
Je schrijft… voor het eerst in het diepe bad.
Dan kan hij dus de bodem niet meer voelen en dat kan een enorme angst bij kinderen en volwassenen triggeren dat ze dus in het water ten onder kunnen gaan in de voor hun gevoel " oneindige" diepte.
Ik vond het zelf als kind echt heel beangstigend om in het diepe te zwemmen, het zwembad daar was 5 meter diep.
Pas toen ik kon duiken en dus ook naar de bodem kon zwemmen om hem aan te raken overwon ik dat.
Nog steeds vind ik het dood eng om ergens te zwemmen waar ik geen idee heb van wat er onder mij is… hoe diep? wat voor bodem?
Mijn moeder had dit ook altijd en het is wel een beetje aanleg dus.
Maar het klinkt me heel bekend in de oren en veel meer dan heel rationeel met zijn angsten om gaan kan je niet.
Het water voelt als meel, omschrijf het eens verder, waar denk je dan aan, ben je bang om kopje onder te gaan, ben je bang dat je geen adem meer kan halen, kunnen we misschien eens samen onderzoeken hoe we je daarbij kunnen helpen, scheelt het als je een keer de bodem hebt kunnen aanraken zodat je weet hoever je onder gaat enz…
Maar daar zou ik dan wel hulp bij vragen.
Ga er in elk geval niet van uit dat dit " zomaar" een incident is… Je kan het volgende week nog eens aankijken, maar als hij toch weer angstig blijkt, dan is het wel zaak dit serieus te nemen.
Watervrees is een angststoornis en 1 die vaker voorkomt dan men denkt.
Ik heb het nog altijd, maar ga ermee om, heb jaren op de zwemclub gezeten, maar ben geen waterrat…
Probeer nog eens met hem te praten waarom hij nou zo bang was.
Mocht hij echt bang zijn dan kontakt met zijn juf opnemen om te kijken hoe die vrees kan worden omgezet tot zwemplezier.
Hopelijk is hij er dan snel over heen
:shifty: Waarom heeft juf hem niet op de kant geholpen als hij zo in paniek was??
Ik bedoel het was zijn eerste keer, ze heeft het gezien, dat vind ik een beetje raar…
Maar misschien kun je hem nu hij niet in het moment zit, nogmaals er naar vragen, of hij nog weet waarom hij zo moest huilen in het zwembad, zonder hem antwoorden te geven (bijv, vond je het diep, vond je het eng) Probeer hem zelf te laten verwoorden.
Misschien kun je overleggen met juf dat hij bijv voor even bandjes in het begin om mag zodat en totdat hij iets zekerder word? Zou het zeker nog eens met haar bespreken…
Succes, want zo’n anst in de ogen van je kind zien is niet leuk :hug: overigens zijn zij dat moment sneller kwijt dan wij als ouders :hug:
Bij mij zelf is de angst erin gepraat omdat vroeger toen mijn vader nog klein was zijn broer op 16 jarige leeftijd verdronken is, zijn beste vriend die hem wou helpen heeft hij mee getrokken en is ook verdronken.
Ik ben altijd gewaarschuwd voor water.
Toen kreeg ik zwemles op school dat ging goed tot we het diepe in moesten, ik ben toen letterlijk en figuurlijk door mijn zwemleraar het diepe in geworpen terwijl ik doodsbang was, toen ik bijna bij de kant was duwde hij me met zo een stok terug.
Sindsdien was ik bang. Gelukkig is het nu minder, en kijk ik eers de kat uit de boom, want ik durf nu meestal t water niet in door mijn figuur :oops:
Savannah heeft de angst ook gehad, maar is er op een gegeven moment oer heen gegroeid, ze heeft nu wel geen diploma maar springt zo het diepe in als het nodig is.
Maar idd ik vind wel dat zijn zwem juf hem eruit had moeten halen en niet had moeten toe kijken, door zo een ervaring heb je toch meer kans dat hij bang blijft. Super van je dat jij meteen bent opgetreden en hem eruit hebt gehaald.
Hopelijk gaat t snel over en vind hij het zwemmen snel weer leuk :-* :hug:
ben benieuwd vanavond
hij zegt tot nu toe gewoon zin te hebben en door het gat te willen
Hoe is het zwemmen gegaan?
het is goed gegaan.
hij had een keer gehuild.
hij was helemaal enthousiast toen hij thuis kwam
wel voelde het water als meel zei hij, wat hij daar mee bedoelt, zei hij vorige week ook