Ik denk dat je moeder teleurstelling kan voelen omdat je eerder kenbaar gemaakt hebt een zoon naar haar te vernoemen waarmee ze heel erg in haar nopjes was.
Als ik jou was zou ik haar advies volgen en niet teveel je best doen om het haar naar de zin te maken maar vooral te kijken wat je zelf wil. Ik denk dat een tip kan zijn dat je de naam van het kind niet meer met je moeder gaat bespreken omdat je haar heel goed kent en dan misschien toch weer een emotie in haar gezicht zult zien waardoor je gaat twijfelen. Ik zou als ik jou was met jezelf een bedenktermijn afspreken, en dit ook met je man doen. En dan op een bepaalde datum de knoop doorhakken. In die tussentijd ku je alle combinaties opschrijven en kijken wat het beste bij jullie past.
Succes.
Ik kan me wel voorstellen dat dit je toch wel bezig houdt.
Ik moet zeggen, mijn man heeft de eerste keer onze jongensnaam afgeschoten als kansloos, en paar weken later kwam hij er zelf mee dat het toch eigenlijk wel erg leuk was :roll: :lol: . De tweede naam voor een meisje vond ie ook helemaal niks. Een maand later begon ik heeeeel voorzichtig weer over die naam, en toen kon hij zich niet herinneren dat hij het niks vond :think: … volgens mij werken mannenbreinen ook op naamgeef-niveau anders dan de onze.
Ik vind het ook lastig om bij manlief mijn “zin” door te drijven qua naamgeving, maar je mag ook je eigen gevoel volgen.
Als ik zo alles lees, denk ik dat er misschien wel iets teleurstelling bij je moeder zit, dat ze dat niet wil, en dat jij misschien diep in je hart toch graag wilt vernoemen. Wat voor reden je daar aan geeft (gewoon een goed gevoel of een soort schuldgevoel), dat weet je zelf!
De opa’s zijn bij onze J ook vernoemd, bij nummer 2 wordt dat een stuk lastiger en dat is dus ook niet de leidraad geweest bij onze naamkeuze. Uiteindelijk kunnen we misschien van de tweede naam wat maken.
Je kunt het niet iedereen naar de zin maken, maar soms is het niet zo lastig om het meer mensen naar de zin te maken.
Ik vind de gedachte aan je schoonmoeder erg mooi.
Maar ik kan me goed voorstellen dat als beide opa’s en een oma vernoemd worden, je eigenlijk de andere oma er ook bij wilt betrekken qua naam.
Ik zou moeder/schoonmoeder vernoemen. Zeker ook omdat je het bij de eerste wel gedaan hebt. Het lijkt me voor een kind hartstikke leuk om vernoemd te zijn naar een familielid. Wij hebben ons enig kind 4 namen gegeven (iedereen is vernoemd). :thumbup:
Wij hebben hier een Aniek die eigenlijk Lieneke Annemiek heet… Lieneke is de roepnaam van mijn schoonmoeder, in t echt heet zij Engeltje maar ze was echt in haar wiek geschoten bij het idee dat een kind ook die naam zou krijgen…
En zo hebben wij een achternichtje die Wilja heet als samenvoeging van opa en oma… Willy en Jan.
Vernoemingen… gedoe… maar ook hier dus vernoemt.
Lieneke (oma) Annemiek (zusje van man) roepnaam Aniek
Peter (geen vernoeming) Gerrit (vader van man) Rudolf (naam van mijn man in niet afgekorte versie) zelf heeft hij als roepnaam gewoon Ruud
Michel (geen vernoeming) Rijk (mijn opa) Jan (mans opa)
Suzanne, roepnaam Suus (geen vernoeming) Gesina (mijn oma) Constance (mijn tante)
Mijn vader, noch mijn moeder zijn aan bod gekomen. Ik bepaal namelijk samen met mijn man de namen en als iemand zich gepasseerd voelt, dan is dat jammer.
Ik zou vasthouden aan het originele Isis Mirre… want nu is het eigenlijk door overlijden dat jouw schoonmoeder in beeld komt met haar naam. Maar als dit niet was gebeurt, had je dit niet gedaan… en wat als je jouw dochter had aangegeven en 2 dagen later nog voor ze de kleine had kunnen zien of iets was ze overleden? Je kunt niet alles voor zijn en je moeder krijgt al de eer dat haar idee van IK door jou in het Engels word herhaald. Wil je toch iets veranderen… dan zou ik denken aan een naam als Mila… M en L uit de naam van je schoonmoeder en de I en A uit de naam van je moeder… om en om, in balans. Een gewone meisjesnaam die wel meer meisjes dragen en dus niet vergezocht is.
En verder, zou ik me eerder gaan afvragen waarom je het je moeder zo naar het zin wil maken, juist als zei jou IK heeft genoemd in je initialen… haar teleurstelling staat denk ik los van wat ze jou aan power mee wilde geven. Ik kan ook heel emotioneel en teleurgesteld reageren op dingen waarvan ik in ratio zeg… ik zou willen dat het me niet zoveel deed want de intentie erachter vind ik veel belangrijker dan mijn emoties… Maar ik ben geen machine. Ik lees de reactie van je moeder dan ook vooral als die van een zeer menselijke vrouw die echt ontzetten veel belang hecht aan jou eigenwaarde en autonomie. In wezen kan je haar dus niet trotser maken dan wanneer je echt je eigen weg gaat en je eigen keuzes maakt waar haar toestemming/goedkeuring niet voor nodig is. En dat staat bij veel mensen, bij mij ook los, van eerste primaire emotie… die komt soms, ook al wil je het niet.
Dank jullie wel voor de reacties!
Cell, ik denk dat veel dochters het hun moeder naar de zin willen maken…ik zie het overal om mij heen bij vriendinnen ook…Zou dat de moeder-dochter band zijn? Ik weet het niet, heb zelf 2 zoons en nu dus een dochter in mijn buik 
Maar je hebt helemaal gelijk hoor!! Mijn moeder wil ook heel graag dat ik IK ben en het haar niet steeds naar haar zin wil maken. De teleurstelling is dan inderdaad alleen een emotie, maar het doet me wel veel 
Ze is er ALTIJD voor me, staat ALTIJD voor me klaar en mijn gezin! De vernoeming zie ik dan ook als een soort waardering ofzo.
De optie Isis Mila vind ik best een goede optie eigenlijk! Je hebt gelijk, mocht onze dochter twee jaar geleden geboren zijn dan zou ze Isis Mirre heten…
Mijn man en ik hebben het nu even rust gegeven, nog niet willen beslissen, maar puur de opties bekijken. We hebben nog 10 weken om definitief te beslissen. Er komt vanzelf wel een antwoord denk ik.
Weinig last van… ik zie namelijk nu al hoe IK in omgedraaide rol voor mijn ouders zorg. Dus ja, ook mijn moeder en schoonmoeder staan altijd voor ons klaar, we hoeven maar te kikken en ze komen. Van heinde en verre, niets is te gek. Maar als je zo redeneert, zal alleen een vernoeming niet volstaan… Het lijkt mij niet dat je moeder een lijstje bijhoud en punten uitdeelt, ze doet die dingen met liefde. En echt, voor de meesten van ons komt de tijd dat we diezelfde zorg terug mogen geven. Dan zijn onze ouders oud en versleten en hebben zelf hulp nodig.
Mijn vader is 74 en dementerend, hij woont al in een zorginstelling en in meer en mindere mate ben ik mantelzorger voor hem. Mijn moeder is 66 en heeft staar, ze kan dus niet meer zomaar hierheen komen rijden, ze heeft dan een chauffeur nodig. Ook voor haar word al deels gezorgd. Mijn schoonmoeder heeft een bindweefsel ziekte, dus ook daar word al geholpen met schoonmaken en mijn schoonvader is zijn schapenhobby aan het afbouwen omdat ook hij met 67 jaar zo langzamerhand wel last gaat krijgen van ouderdom…
Dus jouw tijd om waardering te laten blijken, zal echt wel gaan komen… Jouw dochter heeft echter het recht om een unieke naam te krijgen die jullie hebben uitgezocht vol liefde voor haar… niet voor niemand dan ook… :-*
Ik zorg nu nog niet voor mijn ouders eigenlijk, ze zijn nog heel zelfstandig. Maar later zou dat misschien wel zo zijn inderdaad…
Heb je bewust je ouders niet vernoemd of is het zo gelopen? En hebben je ouders daar wel eens een bepaalde teleurstelling over gevoeld of weet je dat niet?
Mijn vader is bewust niet vernoemd, lang verhaal, maar 10 jaar geen contact gehad omdat HIJ dat niet wenste, vond het dus niet nodig hem te vernoemen. Nu zorg ik toch voor hem, ik ben niet haatdragend, hij is dement, van meer dan de helft aan gebeurtenissen heeft hij geen heldere herinneringen meer en in die zin is het verleden begraven in de vergetelheid die dementie teweegbrengt. Ik kreeg pas weer contact met mijn vader en dan ook meteen vanuit het niets naar een zorgsituatie toen Suus al 9 maanden oud was.
Mijn moeder heeft wel teleurstelling gevoeld hoor, ze was wel wat stilletjes toen ze hoorde dat wij onze oudste dochter naar 2 familieleden van mans kant hadden genoemd. En natuurlijk denk je daar heus wel even over na. Maar er zat voor mij zoveel meer achter. Mijn schoonmoeder heeft mij zo goed opgevangen na een hele beladen periode in mijn leven en ze heeft zelf een meer afstandelijke relatie met haar dochter, wel hecht in bepaalde opzichten, maar zwanger zijn en bevallen was iets van mijn schoonzus zelf. Bij ons was ze mee geweest naar echo’s naar controles enz… Ik wilde haar graag laten weten dat ik haar betrokkenheid enorm hoog heb zitten en daarnaast vond ik Lieneke een geweldige naam. Ik zou niet hebben vernoemd als ik zoals jouw man, de naam niet mooi vind. Wilma zou het dus ook niet geworden zijn.
Mijn moeder heet Gerda, mijn vader Walter… beide geen namen die mij aanspreken. Mijn moeder heeft haar moeder echter wel weer heel hoog zitten en ze was ontroerd toen we haar vertelden dat we ons cadeautje, eenmaal wetende dat het een meisje was, zouden vernoemen naar mijn oma, haar moeder. Toen Suus dan ook nog 1 dag voor oma’s 95 e verjaardag werd geboren, werd het extra bijzonder. Onze Gesina werd geboren en een dag later werd mijn oma Gesina 95… Gesina is een oude naam, mijn man en ik vinden hem echter beide mooi. Net als Constanse…
Ze had bijna Olivia Constanse Gesina geheten, maar ik kort graag af, vond lijfje niet zo leuk… hahahaha…
Mijn moeder heeft wel eens gezegd dat ze wel wat gevoelens van buitensluiten heeft ervaren, maar dat dit eigenlijk ook zo weer over was, ze mocht bij de bevalling zijn van 3 van de 4 kleinkinderen en dat was meer eer dan mijn schoonmoeder dan weer kreeg. 
(Michel had ze ook bij mogen zijn, maar heeft ze niet gehaald, ik beviel nogal snel, bijna op de snelweg… we haalden het zelf dus maar net)
Onze zoon is niet vernoemd, gaan we bij dit jochie dus ook niet doen.
Onze meiden zijn wel vernoemd.
Larissa Maria
Maria = de oma van hub, zij overleed toen ik zwanger was van Larissa, hub had niet echt een band met haar, tot ze overleed… hij heeft daar veel verdriet van gehad, was mijn idee om haar te vernoemen en dat vond hub heel fijn.
Sofia Carlina
Mijn moeder heet Carla, maar ze zou me wat aandoen als ik mijn dochter Carla had genoemd en ik vind het ook niet een mooie naam die bij ons past.
Bovendien heeft mijn nichtje die vernoeming al. Toch wilde ik mijn moeder graag vernoemen, dus hebben we er zelf een variant van gemaakt.
Mijn schoonmoeder is niet vernoemd, bewust ook. Ik heb geen band met haar en ook mijn man heeft bar weinig met zijn ouders.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je er samen met je partner uit komt, veel praten.
Je gebruikt niet alle namen als roepnaam toch?
Mannen hebben ook andere ‘emoties’ dan wij vrouwen. Wat voor ons heel belangrijk kan zijn, slaat voor hen werkelijk nergens op. 
Maar ik zou totdat je er met je man over uit bent, even niet met je moeder bespreken, want zij staat daar eigenlijk buiten. Het is jullie keuze, jullie moeten je er goed bij voelen.
Als je man uiteindelijk ermee instemt om haar toch echt te vernoemen, is dat een leuke verrassing voor haar.
Mocht dat niet zo zijn, dan heb je alsnog het I.M. initialen dingetje wat jou en je moeder verbind. Dan met de uitleg dat jouw initialen een mooi gebaar zijn en dat je juist dat wilde doorgeven.
Wat heeft een kind aan een naam die ze praktisch toch niet gebruiken?
Haar initialen staan op vele brieven
Ik vind het initialen idee ook erg leuk en mooi bedacht.
Maar vooral… kies waar jij en je hub jullie goed bij voelen.
:hug:
Tja, wij hebben gewoon niemand vernoemt. Wij wilde geen 2/3 namen. We zijn ook niet gelovig, kind wordt ook niet gedoopt ofzo.
Dus gewoon één voornaam en klaar.
Maar als je gaat vernoemen zou ik het wel naar beide doen, wel zo fair.