Ik ben nu 14 weken zwanger van ons 4e kindje. Ondanks dat het al 3x goed is gegaan, ben ik steeds bang dat er iets niet goed is. Het is meer angst dan voorgevoel hoor, maar het zit me gewoon niet lekker.
Ik heb een paar dagen geleden wel een paar uur helderrood bloedverlies gehad, maar verder zijn er geen aanwijzingen voor dat er iets mis zou kunnen zijn en met logsiche beredenering is er geen reden om me zorgen te maken.
Het heeft denk ik vooral te maken met het feit dat dit het 4e kindje is, alsof ik het gevoel heb (als een soort russisch roulette 
) dat het niet elke keer goed kan gaan, met het rare idee van hoe meer kindjes hoe groter de kans dat er iets mis gaat en dus heb ik nu na 3 kinderen meer kans… ik weet het; slaat nergens op, en dat weet ik verstandelijk wel, maar het lukt me niet dat gevoelsmatig van me af te zetten. Misschien heeft het er ook mee te maken dat er in mijn omgeving geen gezinnen met 4 kindjes voorkomen/kwamen alleen bij mijn opa en oma waarbij het 4e en laatste kindje zwaar gehandicapt is wat een enorme impact had/heeft op dat gezin. :think:
Zijn er meer dames die deze angst (met een volgend kindje) herkennen?
Hoe gaan jullie hier mee om/zijn jullie hier mee omgegaan?
Ik heb er zoveel last van dat ik er zelfs slechter door slaap.
Oh ik had dit echt kunnen schrijven… Ik denk dat ik pas gerust ben als ik ons mannetje in mn armen heb.
Ik heb dit bij mijn eerste drie zwangerschappen echt bijna niet gehad, natuurlijk denk je er weleens aan, maar dat komt echt niet in de buurt van hoeveel ik er nu mee bezig ben. Mijn 4e zwangerschap ging mis met 12 weken en toen was ik er ook al bang voor, dat heeft het voor nu ook wel versterkt denk ik.
Ik heb het al vaker beschreven alsof je het lot aan het tarten bent, zo voelt het. Drie gezonde kindjes hebben en dan ‘meer’ willen.
heel herkenbaar hoor! Ik heb lange tijd ook gedacht dat sowieso de 1e en daarna de 2e en toen de 20 weken echo vast niet goed zouden zijn. Want we hebben al 1 heerlijke, gezonde knul. Dus waarom zou het nu weer zo goed gaan?
Nu ik naar de 28 weken zwangerschap ga ben ik eroverheen, het kindje is levensvatbaar, en als het niet gezond is, kunnen we het vast aan (zoiets weet je denk ik pas als het echt zo is). Wat ik er toen mee deed was mezelf zeggen dat het geen zin had zo te denken. Want ik werd er niet blij van, ik kon er toch niks aan veranderen en als het niet goed zou zijn, zouden we daar vanzelf achter komen.
Dat hielp wel, om dat tegen mezelf te zeggen. Gaf meer rust. En natuurlijk de goede echo’s waren gewoon heel fijn 
Precies; gezonde kindje(s) en dan meer willen… heb er me ook nooit druk om gemaakt met de andere 3 en nu spoken er de meest enge gedachten door mijn hoofd.
voorbeeldje: binnenkort gaan we een weekendje weg, vlak daarvoor heb ik de 20 weken echo, ineens denk ik: als we maar gaan, want straks is de echo niet goed? :shifty:
Voorheen dachten we over te tijd als de baby er eenmaal is, nu denk ik vaak, als de baby maar komt en als alles maar goed is :oops:
Ik denk ook dat ik pas wat rust heb als de 20 echo achter de rug is en daarna pas echt het vertrouwen heb als het kindje er is.
Ik moet morgen weer naar de gyn, ga dit toch hoe belachelijk het zelf ook vind even bespreken.
Hier ook herkenning: bij J eigenlijk amper stil gestaan dat er iets kon zijn(tuurlijk ergens in je achterhoofd weet je wel dat het ook mis kan zijn/gaan, maar de 20weken echo was goed, dussssss…). Net voordat ik zwanger werd van R had ik een miskraam(heel vroeg) en toen overleden in onze kenniskring 2 meisjes net na/voor de geboorte, dus dat kwam wel erg dichtbij… Nu we weten dat dit een meisje is, maak ik me alleen nog meer ongerust :shifty:
Ook ik ben pas blij als ik mijn kindje ergens in juli gezond en wel in mijn armen kan sluiten :shifty:
zooooo herkenbaar!
En ik ben blij dat zoon 4 gezond en wel op de wereld staat/ligt.
Had het hier toevallig nog over met een moeder bij school vanmiddag.
Wij hebben in onze vriendenkring genoeg ellende gezien (2 overleden kindje2, afgebroken zw.schap ivm niet aandoeningen niet verenigbaar met leven, gehandicapt kindje) en dan toch… toch nog een keertje een kindje?
Heb ons ook weleens voor gek verklaard.
Wat bezielde ons om het nog een keer aan te gaan? Waarom zou die ellende niet eens een keer op ons bord terecht komen? Waarom zou het bij ons 4 keer goed mogen gaan?
Maar gelukkig kon ik na een tijdje dan wel vaak denken: maar de kans is nog altijd groter dat het goed gaat, dat ook deze kleine gezond zal zijn.
Vooral bij de 3e en 4e had ik dit best wel erg in de zw.schappen en was ik dan ook erg blij dat ze na de geboorte oké bevonden werden en het goed deden :inlove: .
Enne belachelijk? Nee hoor, ik denk echt dat dit heel herkenbaar is voor heel veel vrouwen en dat een gyn het ook echt niet voor het eerst hoort eigenlijk.
Als je eenmaal kinderen hebt denk ik ook dat je je nog beter beseft als daarvoor hoe bijzonder het eigenlijk is dat het allemaal maar goed gaat. En dus je ook beter beseft wat er allemaal mis kan gaan… gelukkig gaat het echt nog altijd in de meeste zw.schappen goed en komen daar mooier dan mooi kindjes uit :thumbup:
kom gewoon even een knuffel uitdelen… :hug: :hug:
de angst dat er met dit kindje iets niet goed zou zijn heb ik niet, meer de angst of het niet alsnog mis gaat, maar in okt. houden we beide een prachtige, gezonde baby in onze handen hoor! :-*
:hug: Marda
Hoop dat de echo je vandaag wat geruststelling kan bieden,
X
mijn angst is helaas niet helemaal onterecht… (heb het stukje even gekopieerd uit oktober 2011 topic)
Ik was vanmorgen doodnerveus en heb zodra ik aan de beurt was meteen vertelt over het bloedverlies en mijn angsten op tafel gegooid. De gyn wilde daarom eerst een echo maken, en zag meteen waar het bloedverlies vandaan is gekomen: Met het kindje lijkt gelukkig alles in orde maar de placenta ligt helemaal over de baarmoedermond heen (placenta praevia ), wat een hele kwetsbare plek is, waardoor dus met het oprekken van de baarmoeder bloedverlies en andere ellende en problemen kunnen ontstaan. De kans is er gelukkig wel dat het verder goed blijft gaan en dat de placenta gedurende de zwangerschap naar de achterwand verschuift, maar het kan volgens de gyn ook zo blijven, maar dat is dus gewoon afwachten. 
Zodra ik weer bloedverlies heb of krampen heb, moet ik gaan bellen… Als de placenta niet verschuift, kan ik in elk geval niet natuurlijk bevallen, maar daar is in dit stadia gelukkig nog niets over te zeggen!
Bloeduitslagen en bloeddrukwaren gelukkig verder helemaal goed, heb ook een fototje van de beeb en een tas met spulletjes van zwitsal mee naar huis gekregen. Nu gewoon hopen dat het goed blijft gaan.
Ik ben eerlijk gezegd niet helemaal gerustgesteld, en zag ook aan de gyn dat ze niet positief was, maar we kunnen niets doen en het kan ook allemaal goed komen dus ik probeer positief te blijven.
ook hier een hele dikke knuffel! :hug: :hug: :hug:
Heb je dat vandaag gehoord?
Ik kan me voorstellen dat dit nou niet echt geruststellend is, maar ik hoop toch dat je je niet al te veel zorgen maakt! Ik heb dit ook gehad bij mijn jongste, ik heb idd wat bloedingen gehad en ik was heel gevoelig zeg maar, bij het minste of geringste harde buiken die soms ook overgingen in weeen. Maar zolang ik rustig aan deed ging het goed. Met een echo ergens in de laatste weken (meen 32 weken) bleek dat ik ook normaal zou kunnen bevallen terwijl ze toen met de eerdere echo gezegd hadden dat ik er echt vanuit moest gaan dat het een keizersnede zou worden. En uiteindelijk met net 37 weken een gezond meiske in onze armen hoor :-*
gelukkig dat het met de kleine goed gaat in elk geval!
Maar kan me voorstellen dat je je nog niet direct er gerust op voelt.
Heb dit gezien bij een vriendin van me.
Zij heeft wel regelmatig bloedingen gehad, ook toen de placenta naar boven was geschoven, maar is uiteindelijk met 37 weken gewoon bevallen (nou ja gewoon… toen is ze ingeleid).
Hoop voor jou dat het met rustig aan doen in elk geval qua bloedingen af zal nemen en dat die placenta ook nog even een stuk op wil schuiven zodat de kleine er gewoon langs kan bij de geboorte.
:hug:
Kan mij voorstellen dat je erg geschrokken bent, hopelijk blijft alles goed gaan. Sterkte!
Ik heb even gegoogled en las dat de kans groter is als je al meerder kindjes gehad hebt. In de meeste gevallen verschuift de placenta nog, en kan het tot 26 weken goed komen, dat stelt wel wat gerust.
Ik baal er wel van, want bij de vorige zwangerschap heb ik ook regelmatig bloedverlies gehad, maar toen was dat door een onschuldig bloedpropje, had gehoopt dat dit soort ellende nu verleden tijd is, daar baal ik nu van. Dit is overigens ook wat anders en beangstigender. Maar hoop nu maar gewoon dat het goed komt! :shifty: 
:hug: :hug:
maar heel herkenbaar ik was bij lizz ook bang dat mis zou gaan en steeds als ik dr niet voelde ging ik purren om dr te voelen en werd ik bang als ze sliep
heel normaal als ik zo iedereen zijn stukjes lees
ik wil heel graag een 3e kindje maar ben bang dat ik zo de hele zwangerschap bang zal zijn als ik verhalen lees en hoor denk ik straks gaat ons 3e kindje dood ik heb geluk dat ik 2 gezonde kindjes heb wat wil ik nog meer
even een dikke :hug: voor je, ik kan me goed voorstellen dat je hierdoor niet gerustgesteld bent :hug: ik duim iig voor je dat je placenta nog verschuift :thumbup: :-*
Jaaaaah heel herkenbaar.
Ik prent me in daar verder niet over na te denken en te vertrouwen op de natuur. Wat komt, dat komt en dat zien we dan wel. Dat heeft geen zin om daar nu al zorgen over te maken.
Maar ik herken je hele verhaal echt helemaal hoor. Zal wel bij het mamazijn horen
We hebben het laten bezinken, en ik ben vandaag een stuk positiever dan gister. Ik ga er gewoon vanuit dat het weg trekt, totdat het tegendeel bewezen is! Niets is zo zonde om me nu in mijn laatste zwangerschap zo druk te maken terwijl dat misschien straks achteraf nergens voor nodig blijkt te zijn. Ook als het wel zo is heeft het weinig zin me er heel druk om te maken, ik heb het toch niet in de hand.
Is natuurlijk nu wel makkelijk gezegd, maar hier probeer ik me voorlopig maar aan vast te houden.
Heel herkenbaar!
We hebben heel bewust de keuze gemaakt om een vijfde kindje te willen en gelukkig raakte ik vrij snel zwanger.
Maar toen sloeg de paniek toe. Het voelde een beetje als de goden verzoeken na vier gezonde kindjes.
Heb weleens gedacht dat als ik vooraf had geweten hoeveel angst en stress ik erover had, dat ik misschien niet eens meer had gedurfd…
Gelukkig is alles heel goed gegaan en hebben we een schitterend mannetje gekregen die ik echt niet zou willen missen.
Ik ben zo dankbaar dat alles goed is gegaan.
Maar voel me ook wel eens schuldig, dat wij 5 gezonde kinderen hebben mogen krijgen zonder al te veel problemen en dat andere mensen zoveel moeite moeten doen en het niet lukt, of misgaat of…
Maar dat is weer een andere discussie natuurlijk.
Oh en een dikke :hug: voor de voorliggende placenta. Ga met je duimen dat hij netjes meegroeit tot de juiste plek