In mijn puberteit kwamen we er achter dat ik een groeiafwijking heb. Hier was bij mij helaas niets meer aan te doen, hierdoor ervaar ik elke dag pijn. Normaal gesproken kun je er heel goed wat aan doen en hoef je ook niet klein te blijven.
Omdat er goed wat aan te doen is, de afwijking absoluut niet levensbedreigend is en ondanks dat het bij mij pijn doet functioneer ik prima in de maatschappij (werk fulltime, etc.), hadden wij besloten om voor een gezinnetje te gaan.
Na jaren is het gelukt om zwanger te raken van ons wondertje en na zijn geboorte bleek des te meer dat hij een wondertje is, want hij heeft de groeiafwijking niet.
Wat mij erg tegenviel tijdens de zwangerschap, is dat mensen ongevraagd zich af durfden te vragen of ik wel kinderen mocht krijgen! Dus, mocht ik wel het risico nemen om een kind op de wereld te zetten met mijn groeiafwijking? Dat heeft mij erg veel pijn gedaan.
Nu we een geweldig mannetje hebben wordt er door mensen gelijk gevraagd of wij voor een tweede gaan. Ik zou het heerlijk vinden als het ooit mag lukken om voor een tweede keer zwanger te raken (want dat moet je natuurlijk maar weer afwachten!), maar het word mij nu al weer belemmerd om daar ongestoord over na te denken.
Want, nu wordt er door mensen gezegd: ja dat je voor 1 kind wilde gaan met het risico op je groeiafwijking, dat kunnen we dan nog wel begrijpen. Maar nu heb je een gezond kind, waarom riskeren dat je alsnog een kindje krijgt met jouw groeiafwijking.
Ik vind dit heel erg confronterend. Nogmaals, er is goed wat aan te doen en dat ik er veel last van heb komt omdat het te laat ontdekt is. Het is een afwijking waar je gewoon heel oud mee kan worden en gewoon prima mee kunt leven zoals een ieder ander. Waarom wordt er dan toch zo moeilijk over gedaan? Is dat omdat men niet alle ins en outs weet? (sommige die die opmerking maken weten heel goed alle details, vandaar dat ik het echt niet snap).
Ik word hier heel erg treurig van. Misschien komt er nooit een tweede, maar voor mijn gevoel is mij dit nu al afgenomen.
Liefs Do
Ik kan alleen maar zeggen volg je hart dan zit je goed. Jij weet zelf heel goed alle in en outs ervan. Laat de andere mensen maar kletsen die weten het toch altijd beter.
Hier werd tegen mij gezegd toen mijn eerste overleed geen oorzaak trouwens bekend gewoon domme pech noemden ze het na 41 weken zwanger te zijn, dat ik niet meer aan een tweede moest beginnen wat haalde ik mezelf toch op de hals. Maar ik heb het gedaan en heb een levende en kerngezonde zoon gekregen.
Dus volg je droom zou ik zeggen
Snap je niet hè, dat mensen zo brutaal zijn, dat ze er zich mee bemoeien. Makkelijk gezegd, probeer je er lekker niks van aan te trekken… Doe wat jullie zelf willen.
Suc6. :thumbup:
ik zit in dezelfde situatie heb zelfs twee gezonde kinderen en ben zelf ongeneeslijk ziek(kan wel oud worden hoor, maar beter gewoon nooit )
en wij willen zelf mischien nog wel een 3e kindje en pfffff de blikken die we al hebben gekregen :roll:
dus ik weet hoe je je voelt , meid als het voor jullie goed voelt gewoon er voor gaan tis jullie beslissing en nooit maar dan ook nooit die van een ander! :-*
Ja, dat is inderdaad verre van leuk!
Ik ben zelf ook ongeneeslijk ziek (maar ga er niet dood aan) en we zijn bezig voor ons 1e kindje.
We hebben gesprekken gehad met de neuroloog en samen veel gepraat.
Wat ik heb is niet erfelijk, gelukkig!
Maar als mensen er nu achterkomen dat je probeert zwanger te raken, kijken ze je wel vreemd aan. Of dat nu wel verstandig is, of ik niet bang ben dat het helemaal mis gaat. Wat ik mijn partner aandoe en nog meer van dat soort dingen.
Mensen die dit niet meemaken of zich niet in willen/kunnen leven kunnen (onbedoeld) dingen zeggen die je kwetsen.
Gelukkig zijn wij uiteindelijk zelf degene die de knoop doorhakken en niet zij!
Je hebt ‘bewezen’ dat het kan, beter kan het niet!
@Myrthe wrote:
Ik ben zelf ook ongeneeslijk ziek (maar ga er niet dood aan)
Ik noem het zelf liever chronisch ziek… ongeneeslijk klinkt zo… ehm… terminaal ofzo. Hmmm kan het goede woord niet vinden. :think:
Toen ik hoogzwanger was van Hieke heb ik zelfs een keer de vraag gehad: Kan jij wel zwanger worden met jouw gezondheid? Ehm… nee, ik loop hier met een watermeloen onder mijn shirt. :doh: En hoe vaak ik niet de vraag krijg: Is Hieke wel gezond? Ja. Oh, kan dat? Ja dat kan ja!! :twisted:
@Sis wrote:
@Myrthe wrote:Ik ben zelf ook ongeneeslijk ziek (maar ga er niet dood aan)
Ik noem het zelf liever chronisch ziek… ongeneeslijk klinkt zo… ehm… terminaal ofzo. Hmmm kan het goede woord niet vinden. :think:
Toen ik hoogzwanger was van Hieke heb ik zelfs een keer de vraag gehad: Kan jij wel zwanger worden met jouw gezondheid? Ehm… nee, ik loop hier met een watermeloen onder mijn shirt. :doh: En hoe vaak ik niet de vraag krijg: Is Hieke wel gezond? Ja. Oh, kan dat? Ja dat kan ja!! :twisted:
Je hebt helemaal gelijk wat betreft je opmerking over ‘chronisch’ en ‘ongeneeslijk’. Haha. Ik was in het begin nogal eigenwijs en wegstopperig toen de neuroloog chronisch zei. Toen mij op een gegeven moment verteld werd dat het ongeneeslijk was en dat ik niet meer beter werd, drong het tot mij door en begon voor mij de acceptatie. Ik ben bang dat ik het daarom zelf nog wel eens zeg…Maar chronisch klinkt inderdaad vriendelijk!
Ik ben ook erg benieuwd hoe mensen gaan reageren als ik met mijn zwangere buik in de rolstoel zit, en daarmee eigenlijk ook wel een beetje bang voor mijn reactie onder invloed van hormonen.
We zullen zien…
@Myrthe wrote:
Je hebt helemaal gelijk wat betreft je opmerking over ‘chronisch’ en ‘ongeneeslijk’. Haha. Ik was in het begin nogal eigenwijs en wegstopperig toen de neuroloog chronisch zei. Toen mij op een gegeven moment verteld werd dat het ongeneeslijk was en dat ik niet meer beter werd, drong het tot mij door en begon voor mij de acceptatie. Ik ben bang dat ik het daarom zelf nog wel eens zeg…Maar chronisch klinkt inderdaad vriendelijk!
Accepteren is het moeilijkste wat er is. Ik ben al 30 jaar ziek, maar accepteren; no way. Het is meer een soort respecteren. In de zin van je moet een beetje goed voor je ziekte en je zieke lijf zorgen, dan heb je er ook minder last van. Of; dan zorgt het zieke lijf ook voor jou… klinkt wat plastisch misschien en het gaat ook niet altijd op omdat je niet overal invloed op kan hebben. Maar ik weet wel als ik een kop in het zand periode heb ik me -uiteindelijk- een stuk ellendiger voel dan wanneer ik gewoon aandacht geef aan het zieke lijf en niet negeer dat ik wat mankeer.
@Myrthe wrote:
Ik ben ook erg benieuwd hoe mensen gaan reageren als ik met mijn zwangere buik in de rolstoel zit, en daarmee eigenlijk ook wel een beetje bang voor mijn reactie onder invloed van hormonen.
We zullen zien…
Dan zeg je waarschijnlijk wèl wat je anders zo graag zou willen zeggen maar uit beleefdheid niet doet.
:silenced: :mrgreen:Sorry, we dwalen af…
Het enige wat in mij opkomt om hier nog aan toe te voegen is. Dat JUIST omdat je een chronische ziekte hebt er waarschijnlijk BETER aan alles hebt gedacht en overwogen om wel of niet voor een kindje te gaan dan HEEL VEEL anderen mensen.
Alleen met zijn 2-en kun je de beslissing nemen of je wel of niet voor een kindje wil gaan.
:-* Liefs, Evelien :vlinder:
Inderdaad zoals sommigen hier ook al zeggen, trek je niets aan van wat anderen vinden of zeggen het is jullie leven en jullie beslissing, al kan ik me voorstellen dat het enorm pijn doet als mensen zo reageren!
Wij hebben zelf 2 dochters en onze jongste dochter heeft lange tijd een onverklaarbare ontwikkelingsachterstand gehad, de artsen dachten aan een erfelijke afwijking. Daar zijn onderzoeken naar geweest en daar is tot op heden gelukkig niets uitgekomen, inmiddels zit ze op niveau van haar eigen leeftijd en op het gebied van spraak en taal is ze haar leeftijd zelfs ver vooruit dus lijkt het er sterk op dat ze haar achterstand volledig heeft ingehaald, nadere onderzoeken in het najaar zullen dit zeker gaan uitwijzen. Omdat we graag nog een derde kindje willen hebben we ook veel opmerkingen gehad van mensen die het normaal leken te vinden daar hun mening over te geven en vonden dat ze het recht hadden te zeggen dat we het beter niet konden doen ivm het eventuele risico, waar ze dus verder ook totaal niets van af wisten.
Wat ik bedoel te zeggen, mensen oordelen soms zo snel en zien vaak dingen enkel vanuit een eigen perspectief en vinden dat hun normen de juiste zijn, puur vanuit hun eigen denken, zonder te beseffen wat een ander voelt of verlangt. Ik zou zeggen trek je eigen plan en kijk naar jou leven en toekomst, bepaal zelf waar jij je grenzen legt, een ander kan heel hard vanaf de zijlijn roepen, maar kan nooit 100% voelen wat jij elke dag voelt. Het is jullie leven en jullie toekomst dus ook jullie keuze!
ALs je je er zelf goed bij voelt gewoon dr voor gaan 
En ik snap niet waar ze het lef weg halen als het niet verantwoordelijk was zou je het toch niet doen? :doh: