Wat vervelend zeg voor jullie dat jullie in de medische molen zitten/zaten. Hopelijk worden degene die nog bezig zijn snel zwanger!
@pooh wrote:
@missmelody: vanwaar deze vraag dan?? :mrgreen:
Meer gewoon uit interesse! Zwanger worden lijkt zo normaal en zo simpel. Maar toen ik eens uit nieuwsgierigheid onder dit kopje van het forum keek, blijkt dat heel veel mensen moeite hebben om zwanger te worden. Zo in het dagelijks leven sta je daar niet echt bij stil. Dus vandaar dat ik mij afvroeg wat dan ook de redenen kunnen zijn.
@missmelody wrote:
@pooh wrote:@missmelody: vanwaar deze vraag dan?? :mrgreen:
Meer gewoon uit interesse! Zwanger worden lijkt zo normaal en zo simpel. Maar toen ik eens uit nieuwsgierigheid onder dit kopje van het forum keek, blijkt dat heel veel mensen moeite hebben om zwanger te worden. Zo in het dagelijks leven sta je daar niet echt bij stil. Dus vandaar dat ik mij afvroeg wat dan ook de redenen kunnen zijn.
Vind het een mooi gebaar van je, want soms wordt het moeilijk zwanger kunnen worden vaak als een taboe gezien.
@pooh wrote:
@missmelody wrote:@pooh wrote:@missmelody: vanwaar deze vraag dan?? :mrgreen:
Meer gewoon uit interesse! Zwanger worden lijkt zo normaal en zo simpel. Maar toen ik eens uit nieuwsgierigheid onder dit kopje van het forum keek, blijkt dat heel veel mensen moeite hebben om zwanger te worden. Zo in het dagelijks leven sta je daar niet echt bij stil. Dus vandaar dat ik mij afvroeg wat dan ook de redenen kunnen zijn.
Vind het een mooi gebaar van je, want soms wordt het moeilijk zwanger kunnen worden vaak als een taboe gezien.
Ja dat is ook zo. Eigenlijk is dat erg raar. Want je kunt er niks aan doen, je vraagt er ook niet om!
@missmelody wrote:
@pooh wrote:@missmelody: vanwaar deze vraag dan?? :mrgreen:
Meer gewoon uit interesse! Zwanger worden lijkt zo normaal en zo simpel. Maar toen ik eens uit nieuwsgierigheid onder dit kopje van het forum keek, blijkt dat heel veel mensen moeite hebben om zwanger te worden. Zo in het dagelijks leven sta je daar niet echt bij stil. Dus vandaar dat ik mij afvroeg wat dan ook de redenen kunnen zijn.
En buiten dat is er ook iemand in mijn omgeving (wilde t eerst niet zeggen ivm herkenning) die een eileider/baarmoederonsteking heeft gehad. En dus ook kans heeft op vermindering van vruchtbaarheid
@pooh wrote:
Insulineresistentie/intolerantie: Houd in dat je lichaam niet voldoende insuline herkent/opneemt. Waardoor het dus steeds insuline blijft aanmaken, dat werkt op je eierstokken en dus PCO.
Dit is hoe mn gyn het me heeft proberen uit te leggen… misschien kan Kristalkindje het beter en duidelijker
Bedankt voor je antwoord! Ik had er nog niet eerder van gehoord.
Inderdaad lijkt het vaak alsof men gewoon zwanger wordt, in veel gevallen is dat natuurlijk ook zo! Wanneer je echter zelf geconfronteerd wordt met moeilijk/niet zwanger worden blijkt dat er toch velen met je zijn. Er wordt ook niet altijd makkelijk over gesproken natuurlijk.
Het valt vaak wel op dat er geen kinderen zijn maar dat kan meerdere redenen hebben natuurlijk.
Bij ons is het na 5,5 jaar ook nog steeds niet gelukt. 3x miskraam gehad met verschillende oorzaken en dus 3x vette pech wat dat betreft. Daarbij een vorm van eierstokkanker waardoor ik nu nog maar 1 eierstok over heb, geen eileiders meer dus via de natuurlijke weg is het onmogelijk geworden. Nu in afwachting op de 2e ivf poging…we houden de moed er nog even in. Volgend jaar om deze tijd zal het eindelijk duidelijk zijn of het er voor ons in zit of dat we samen verder gaan…
@Ineke wrote:
Inderdaad lijkt het vaak alsof men gewoon zwanger wordt, in veel gevallen is dat natuurlijk ook zo! Wanneer je echter zelf geconfronteerd wordt met moeilijk/niet zwanger worden blijkt dat er toch velen met je zijn. Er wordt ook niet altijd makkelijk over gesproken natuurlijk.
Het valt vaak wel op dat er geen kinderen zijn maar dat kan meerdere redenen hebben natuurlijk.
Bij ons is het na 5,5 jaar ook nog steeds niet gelukt. 3x miskraam gehad met verschillende oorzaken en dus 3x vette pech wat dat betreft. Daarbij een vorm van eierstokkanker waardoor ik nu nog maar 1 eierstok over heb, geen eileiders meer dus via de natuurlijke weg is het onmogelijk geworden. Nu in afwachting op de 2e ivf poging…we houden de moed er nog even in. Volgend jaar om deze tijd zal het eindelijk duidelijk zijn of het er voor ons in zit of dat we samen verder gaan…
Jeetje wat heftig zeg. Ik vind het zo knap dat je toch vaak hoort/leest dat mensen er de moed in houden. Dat vind ik toch zo knap. Ik kan me voorstellen dat je daardoor slecht in je vel gaat zitten.
Begrijp ik de laatste zin nu goed? Als het er voor jullie niet in zit, gaan jullie dan uit elkaar?
Nee!!! Zeker niet. Onze relatie zit helemaal goed en dat scheelt een heel stuk in dit alles. Ik zeg ook altijd dat ik een goede relatie ook belangrijker vind dan een slechte relatie met wel kinderen…
Nee, dan betekent dat dat onze kinderwens niet in vervulling zal gaan.
Juist omdat ik die vorm van eierstokkanker heb beseffen we heel goed hoe belangrijk je eigen gezondheid is.
En natuurlijk zit ik echt wel eens slecht in mijn vel en drukt dit alles een grote stempel op je dagelijks leven maar je hebt ook geen keus dan verder te gaan…
Ik vraag me wel vaak af hoe het zal zijn wanneer je echt die duidelijkheid hebt, dan kom je aan je verdriet pas toe. Alhoewel we uit zelfbescherming er al een tijd vanuit gaan dat het er niet meer in zit en we samen toch ook wel heel gelukkig zijn.
Ik denk er net als Ineke over. Al sta ik er ondertussen al anders voor met een prachtzoon om voor te zorgen en een dochter waar we niet voor mochten zorgen. De relatie is de ‘basis’ van daaruit ga je je kinderwens vervullen. Hoe sterker de basis is hoe meer je aankunt. IVF ICSI IUI en alle onderzoeken etc brengen genoeg stress met zich mee. Maar als je daar samen doorheen komt is de basis nog sterker meestal. Je groeit erin en je groeit eruit zeg ik altijd. Voor mijzelf kan ik enkel zeggen dat ik alles geprobeerd wilde hebben voor we de handdoek in de ring zouden gooien. Voordat ik dat uberhaupt zou kunnen. Pas na alles zou ik een vorm van berusting hebben kunnen vinden om samen verder te gaan zonder kids ipv met kids. Dat knagende stemmetje ‘wat als’ zou anders altijd zijn blijven spoken in mijn hoofd. En ik heb het geluk dat mijn man daar net zo over denkt en dus die weg mee wilde bewandelen. :thumbup:
En hier is het niet eens zozeer moed wat ons drijft meer eigenwijsheid 
Hier ook lange jaren in de mmm gezeten. Uiteindelijk ernstige vorm van endometriose geconstateerd. veel verklevingen en de artsen gaven weinig kans dat ik op natuurlijke wijze zwanger zou worden. Dus iui werd geadviseerd. Na 6 pogingen overgestapt op ivf. De eerste en derde keer een positieve test in handen mochten hebben. Beide keren helaas in een mk geeindigd. Verzekering vergoedde niet meer dan 3x en na een botte reactie van de arts (letterlijk; jullie matchen niet; wat dus al door tests uitgesloten was) Hebben we besloten dat het te emotioneel was, dus dat we er met zijn tweeen wat van zouden gaan maken, en ons voor adoptie op te geven. (Emotioneel de mk’s, ivf vond ik heftig maar goed te doen.)
Wel besloten om geen pil en dergelijke te gebruiken, na een half jaar ineens spontaan zwanger. Artsen stonden versteld, hadden ons 0,5% kans gegeven dat dit zou lukken. Alles is goed gegaan en Joris is nu al ruim anderhalf. Na de geboorte van Joris eerste menstruatie afgewacht, en toen besloten om de pil nog steeds achterwege te laten. En waarschijnlijk was mijn lichaam nog zo gewend aan zwanger zijn, dat er niet veel voor nodig was. En ons tweede wonder is nu 5 maanden. Erg heftig twee ukken zo snel, maar zeker genieten. Ben elke dag zo happy dat ik dit mag meemaken. Sta er nog heel vaak bij stil dat dit ons toch nog is overkomen :inlove:
Ook al is de oudste nu ziek en zijn de dagen en nachten zwaar, en val ik om van de slaap
@Ineke wrote:
En natuurlijk zit ik echt wel eens slecht in mijn vel en drukt dit alles een grote stempel op je dagelijks leven maar je hebt ook geen keus dan verder te gaan…
Ik vraag me wel vaak af hoe het zal zijn wanneer je echt die duidelijkheid hebt, dan kom je aan je verdriet pas toe. Alhoewel we uit zelfbescherming er al een tijd vanuit gaan dat het er niet meer in zit en we samen toch ook wel heel gelukkig zijn.
Een goede relatie is idd ook heel erg belangrijk! Dat is idd de basis!
Ik hoop echt dat het een keer lukt voor jullie! Heel veel sterkte/succes!
@juudje wrote:
Hier ook lange jaren in de mmm gezeten. Uiteindelijk ernstige vorm van endometriose geconstateerd. veel verklevingen en de artsen gaven weinig kans dat ik op natuurlijke wijze zwanger zou worden. Dus iui werd geadviseerd. Na 6 pogingen overgestapt op ivf. De eerste en derde keer een positieve test in handen mochten hebben. Beide keren helaas in een mk geeindigd. Verzekering vergoedde niet meer dan 3x en na een botte reactie van de arts (letterlijk; jullie matchen niet; wat dus al door tests uitgesloten was) Hebben we besloten dat het te emotioneel was, dus dat we er met zijn tweeen wat van zouden gaan maken, en ons voor adoptie op te geven. (Emotioneel de mk’s, ivf vond ik heftig maar goed te doen.)
Wel besloten om geen pil en dergelijke te gebruiken, na een half jaar ineens spontaan zwanger. Artsen stonden versteld, hadden ons 0,5% kans gegeven dat dit zou lukken. Alles is goed gegaan en Joris is nu al ruim anderhalf. Na de geboorte van Joris eerste menstruatie afgewacht, en toen besloten om de pil nog steeds achterwege te laten. En waarschijnlijk was mijn lichaam nog zo gewend aan zwanger zijn, dat er niet veel voor nodig was. En ons tweede wonder is nu 5 maanden. Erg heftig twee ukken zo snel, maar zeker genieten. Ben elke dag zo happy dat ik dit mag meemaken. Sta er nog heel vaak bij stil dat dit ons toch nog is overkomen :inlove:
Ook al is de oudste nu ziek en zijn de dagen en nachten zwaar, en val ik om van de slaap
Dat is echt een wonder! Super zeg! Dan weet je ook niet wat je overkomt volgens mij, als je dan toch ineens zwanger blijkt te zijn! Ach en artsem hebben het ook niet altijd bij het rechte eind.
Van mijn zoon was ik met 3 maanden zwanger, en nu zijn we alweer 1 1/2 jaar bezig voor een brusje.
Bij ons is er geen reden gevonden waardoor we niet zwanger kunnen worden, nu zit ik er aan te denken om toch maar met IUI te gaan beginnen :think:
Hier ook jarenlang in de mmm gezeten vanwege ernstige Endometriose, daarbij bleek ik ook nog eens Pco te hebben, zwanger raken zonder stimulerende middelen bleek dus moeilijk te zijn, maar met iedere poging groeide mijn endometriose enorm, dit resulteerde in 4 operaties, na de laatste zware buikoperatie heb ik gezegd ik wil alleen nog 3x Ivf proberen, lukt t dan nog niet, dan geven we t op, het gevecht tegen de snelgroeiende endometriose bleken we gewoon steeds weer te verliezen en op een gegeven moment is je levensvreugde ook weg door de vele pijn die je ondergaat bij elke menstruatie.
Gelukkig lukte de eerste ivf en hebben we nu inmiddels een gezonde zoon van 2 jaar.
Toch ondanks alle herinneringen, starten we volgende week met een nieuwe Ivfpoging voor een brusje…ik wel heb meteen gezegd, mocht deze poging mislukken en ik weer teveel pijnklachten ga krijgen dan stoppen we ermee, ik wil Odin nl niet de dupe laten worden van mijn wens voor een brusje, een mama die constant tegen de muren loopt van de pijn en aan de morfine ligt heeft hij niet verdient…ik heb een gezond kindje en daar ben ik dankbaar voor, een brusje zou leuk zijn, maar niet ten koste van mijn gezondheid en mijn zoontje.
@missmelody wrote:
@pooh wrote:@missmelody: vanwaar deze vraag dan?? :mrgreen:
Meer gewoon uit interesse! Zwanger worden lijkt zo normaal en zo simpel. Maar toen ik eens uit nieuwsgierigheid onder dit kopje van het forum keek, blijkt dat heel veel mensen moeite hebben om zwanger te worden. Zo in het dagelijks leven sta je daar niet echt bij stil. Dus vandaar dat ik mij afvroeg wat dan ook de redenen kunnen zijn.
hier hetzelfde voor mij heel vanzelf sprekend om zo zwanger te worden in zeer snelle tijd en durfde het nooit te vragen maar was ook altijd nieuwsgierig waarom het niet lukt bij heel veel mensen
:hug: voor iedereen waarbij het nog niet gelukt is :hug: