Tja, misschien moet ik het beestje maar gewoon bij de naam noemen. Ik heb een lange topic hier staan waarin ik beschrijf hoe ik van een positieve zwangerschapstest naar het bericht ga dat het niet goed is. Maandag was dat, een dag waarop mijn vriend met buikgriep op bed lag, mijn dochter haar oren en amandelen ontstoken waren en ik in mijn uppie naar het ziekenhuis kon om het oordeel aan te horen. Niemand kon mee, iedereen was aan het werk of woonde te ver weg, helaas. Verzin het ook eens, dat op de dag dat je het nieuws krijgt, je partner ziek wordt. Kan gebeuren, maar kt was het wel.
En nu bloed ik. Kleine beetjes. Zou het vruchtje er al uit zijn of zou er nog wat zitten? Het was nog maar 4 weken, dus zoveel stelde het nog niet voor. Hoewel ik me terdege besef dat ik erg blij moet zijn dat we al een prachtige dochter hebben, prikken de tranen maar steeds achter mijn ogen. Ik ben zoooo moe, mijn buik voelt wee-ig aan, knal van de koppijn en heb zoiets van, laat het alsjeblieft losbarsten en over zijn, dan kan ik door.
Lissa kon ik vandaag gelukkig naar het kdv laten gaan; ze heeft daar ff meer pret dan met mij. Dus boven alles voel ik me op dit moment nog een waardeloze moeder ook. Mijn vriend maakt alweer afspraken voor dit weekend terwijl ik eigenlijk rust wil.
Ik voel me gewoon klte. Ik had twee positieve zwangerschapstesten, ik maakte me enorm bezorgd of het wel goed was, kreeg hoop, kreeg wanhoop en nu is mijn lijf druk met het afvoeren en kan ik nog niet vooruit zoals ik zou willen en verwaarloos daardoor naar mijn gevoel mijn gezin en kom ik aan verwerking niet toe. Klinkt het nog logisch? Waarschijnlijk niet en overdramatiseer ik, maar ik wilde het gewoon ff kwijt.
:hug:
och meissie toch :hug: snap je heel erg goed ik kreeg de miskraam met 5 weken en was zo verdrietig nu zitten wij ook in de medische molen dus we waren zo ontzettend blij en het was zo onwerkelijk allemaal
gelukkig is je dochter weer wat beter sneu als de kids ziek zijn maar je vriend snapt die jouw gevoelens niet?
ik had er echt geen behoefte aan om weg te gaan helemaal niet
ik heb dan ook ontzetend vel bloedverlies en krampen gehad dat ik echt niet weg wou en wou hij ook niet kan je er wel goed met hem over praten? sterkte meid en als je je verhaal kwijt moet reageer je maar af op kok :thumbup: dikke :-* voor jouw
:hug:
herken heel erg wat je zegt, ook een aantal miskramen gehad. Was altijd blij als het ‘losbarste’ dan was ik het kwijt, weer schoon en konden we weer met een schone lei beginnen.
sterkte meis en knuffel je dochter maar lekker veel om je een beetje beter te doen voelen.
Gelukkig is dat nu losgebarsten, ik ‘bloed’ schoon, dat is een hele opluchting. Moet nu alleen mijn maatje (kat) in laten slapen. Het is een verrotte week.
Balen meid, weet zo goed hoe het voelt. Geef het de tijd en zoek iemand waarmee je kan praten. Mijn 1e miskraam heb ik helemaal voor mezelf gehouden(en mijn man) en nu had ik het geluk dat ik vrij snel weer zwanger was toen maar de 2e keer heb ik het wel met meerdere mensen gedeelt. En ik vond het vooral later fijn om er nog eens over te kunnen praten.
Sterkte meid. :hug:
natas
:hug: :hug: Kan je alleen virituele steun geven :hug: :hug: