Hallo allemaal,
Vorig jaar oktober stopte na 10 wkn en 5 dgn zwangerschap ineens het hartje met kloppen. Een week later volgde een curettage en ik vond het een heftige periode. Tegelijkertijd ging mijn vader, die al sinds februari 2011 aan kanker leed achteruit. Afgelopen zondag, 22 januari overlijdt mijn vader toch nog onverwacht. Donderdag jl. 26 januari kom ik tot de ontdekking dat ik al 5 weken zwanger ben… Gisteren, 27 jan was de crematie van mijn vader. Er zijn vast meer mensen die in zo’n bizarre situatie zaten/ zitten…maar wie ?? Weet gewoon niet meer wat ik moet voelen, denken etc. Zo veel in zo’n korte tijd…
Jeetje, wat heftig voor je… :hug:
Heel veel sterkte met het verlies van je vader :kaars:
En gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik wens je een hele voorspoedige zwangerschap toe.
Hopelijk kun je hier goed je hart luchten.
Rustig aan. :hug:
Wat ligt leven en dood bizar dicht bij elkaar. Gecondoleerd met je vader. :-*
Ik heb niet in een soortgelijke situatie gezeten, maar mijn zoon was uitgerekend in de week die zowel de verjaardag als sterfdag van mijn moeder was, op de een of andere manier vond ik dat wel een teken van boven. Alsof hij een kadootje was, gezonden door iemand die wist wat ik nodig had. 
Dus ook: gefeliciteerd met je zwangerschap!
Jayden is 15 september 2008 geboren. 20 oktober, dus toen hij 4 weken was, stond ik op zolder te strijken. Telefoontje van mijn vader met slechts nieuws: Alvleesklierkanker met uitzaaingen naar de lever. Ik flikkerde even van mijn roze wolk, in een heel diep zwart gat. Toen Jayden 4,5 maand was, is mijn vader overleden. Komende maandag 3 jaar geleden.
Het is een wat andere situatie dan die van jou, maar ook hier staat leven en dood zo dicht bij elkaar… Nu ben ik 23 juni uitgerekend, 25 juni is de geboortedag van mijn oma, die vorig jaar is overleden. En ik ben 20 weken zwanger op 4 februari, de dag dat mijn vader is begraven.
Heel veel sterkte voor jou :hug:
Ik zit hier met kippenvel jullie verhalen te lezen…
wowh heftig zeg.
:hug: :hug: Heel veel sterkte.
Gecondoleerd met je vader.
Dood en leven ligt heel dichtbij elkaar. Zo hebben de nicht en haar partner, van mijn mans kant, een doodgeboren kindje ter wereld gebracht terwijl wij 3 dagen daarvoor een leven kindje hebben gekregen.
Sterkte met het verlies van je vader… Zoals gezegd leven en dood liggen dicht bij elkaar…
Mijn tante heeft haar vader (mijn opa) zien overlijden terwijl ze weeën had, mijn neefje is de dag erna geboren.
Zelf is mijn dochter 2 dagen na de sterfdag van mijn moeder geboren, blijft ook heel dubbel.
Sterkte met het verlies van je vader :hug:
Bij de februarimama’s 2012 zitten twee mama’s die tijdens hun zwangerschap hun man hebben verloren. Natuurlijk ook anders dan jouw situatie, maar er zullen zeker veel mensen zijn die net als jij ervaren dat leven en dood zo dicht bij elkaar liggen.
Gecondoleerd met je vader!
Ik kan me voorstellen dat je met erg gemengde gevoelens zit op dit moment. Verdriet en vreugde en misschien ook wat angst.
Het begin en einde van het leven liggen erg dicht bij elkaar en jouw zwangerschap maakt dat weer erg realistisch.
Je zwangerschap is nog erg pril en ik hoop dat het dit keer probleemloos zal verlopen zodat jij en je familie zich bezig kunnen houden met de komst van dit zeer gewenste kindje. Ik denk dat naast het gemis en verdriet om je vader iedereen zoiets heugelijks wel kan gebruiken.
Oh meid, ik wil je even een knuffel geven
Je doorstaat een heleboel emoties nu.
Praat, huil, maar wees ook blij dat dit wonder je weer overkomen mag. Je vader zou heel trots zijn en waakt vast over jullie :hug:.
Als eerste gecondoleerd met het overlijden van je vader en heel, heel veel sterkte gewenst.
Maar toch ook gefeliciteerd met je zwangerschap!!
Ook ik weet dat leven en dood heel dicht bij elkaar liggen.
Na 2 miskramen was ik eindelijk “goed” zwanger.
Toen ik 19 weken zwanger was zijn mijn schoonouders door een man doodgereden, hij reed frontaal op hun auto in.
Ik kan me dus wel iets bij je gevoel nu voorstellen.
Hoi Alexje
Ik kreeg de link van je topic van een medekokker…
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader.
Ongelofelijk heftig, dat je dan eerst op zo’n moment ook nog een miskraam te verhappen hebt.
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt en weet hoe je je nu moet voelen.
Afgezien van het feit dat ik al 2 miskramen heb gehad, en 2 jaar over de zwangerschap van onze oudste deden, hadden we in 2006 besloten voor een 2e te gaan. Verder niet zoveel aandacht aan kunnen schenken, want in november 2006 hoorde we dat mijn vader ongeneselijk ziek was.
Binnen tien weken is hij te komen overlijden. Die nacht was al bizar… heb het nog nooit zo koud in mijn leven gehad… de ontzettend gevaarlijke dichte mist toen mijn zusje en ik naar mijn moeder reden…
wij bleven die nacht bij mijn moeder slapen. Ik weet dat ik onwijs buikkrampen had en was net de tijd ook dat ik ongesteld moest worden. Weet nog dat ik de volgende dag zooo kwaad was, 'je vader overleden én wordt je ook nog ongesteld. Weet ik hoeveel asprientjes, etc… maar het bleef uit… maar alles deed zeer.
week later voor de zekerheid getest… dacht, komt vast door de spanning. Maar nee… ik was zwanger…
5 februari (dat is nu ook toevallig zondag) is hij overleden… en was de dag dat ik ongesteld werd. Ik wist het niet op het moment dat hij opgebaard lag… ik had het hem graag nog even meegegeven…
De emotionele rollecoaster waar je in terecht komt is heftig…
Je moet blij zijn dat je zwanger bent (en ipv 2 jaar, nu na 2 maanden) maar je vader is er niet meer… je alles… mijn moeders alles… ik heb het haar echt nog niet kunnen vertellen… Zij wilde heel graag, op zijn verzoek zijn as uitstrooien in Frankrijk… vliegen in oktober… dan was ik uitgerekend (als alles goed ging)… ze was maar aan het plannen. En ik kon het haar niet zeggen, dat kon ze er niet bij hebben… mijn moeder, met wie ik alles deel… kon ik het niet kwijt… zo’n mooi moment.
Helemaal omdat ik weet dat bij de eerste keer toen ik het vertelde, mijn vader ook echt tranen in zijn ogen had van blijdschap… en nu…wetende dat mijn moeder dit alleen moet doen…
ik heb met 8 weken, gezien mijn historie, een echo gemaakt… alleen maar gejankt… en heb het haar uiteindelijk ivm de reis wel moeten vertellen.
We hebben tot iets van de 16e a 20e week niet echt er van kunnen genieten. Ook vanwege het geregel, maar het intense verdriet…
dat zulke momenten zo dicht op elkaar samenvallen…
Ik was heel precies met het bijhouden van mijn cyclus… 32 dagen… en dus op dat exacte moment dat ik ongesteld had moeten worden… was ik dus zwanger… het leven zit raar in elkaar…
Ik heb het heel moeilijk gevonden, maar het gaf mijn moeder ook hoop. Alhoewel ze achteraf terugkijkt op een periode dat ze het idee heeft mijn dochtertje niet zo goed te kennen, of een band mee heeft als mijn zoontje.
ok, zij heeft, samen met mijn vader op mijn zoontje 1 dag in de week gepast… dat heeft ze met haar niet gedaan. Maar ze was nog midden in de rouw… en who blames her?
JE merkt echt dat we in 2 werelden leefden… ene kant moest je door en genieten met wat je had…
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen… en als je wat wilt weten of vragen…laat me maar weten…
Je hebt PB… :hug:
@Memmie en D. dank voor jullie medeleven
@Amy82, verschrikkelijk ook dat verhaal van je vader. Ik was er iets langer op voorbereid en bizar van al die data.
@kwakje: dank voor je medeleven
@Tigru: je dochtertje 2 dagen na de sterfdag van je moeder geboren, dat zijn 2 extreme data dicht bij elkaar…
@Tedski: ik vind het voor die vrouwen erger dan voor mijzelf. Tjeetje, je man verliezen tijdens je zwangerschap…
@Clair: zwangerschap is nog pril maar ik hoop inderdaad dat het goed blijft gaan zodat de familie ook weer een lichtpuntje heeft.
@ Pe: ik vind het een wereldwonder en ergens heb ik het gevoel dat mijn vader hier de hand in heeft, hoe gek het ook klinkt. Maar hij wist dat ik nog zoooo graag een kindje wilde en ik hing ontzettend aan mijn vader en het lijkt alsof hij hiermee wil zeggen: je moet dan wel afscheid nemen van mij maar er zijn ook weer mooie nieuwe dingen om van te genieten.
@Marieke_5000: beide schoonouders verliezen tijdens je zwangerschap moet ook verschrikkelijk zijn ! Ik denk als ik dat hoor: het kan dus altijd erger.
@Snoesje: dank voor je reactie en ik zal je zeker benaderen als ik nog wat wil weten.
@ Samara: een PB is toch een prive bericht? Ik heb niets in mijn nieuwe berichten staan?
Allemaal bedankt voor jullie reactie, fijn dat er zo gereageerd wordt.
Ik ben heel blij met de zwangerschap, alleen overheerst op dit moment het verdriet van mijn vader nog. Maar ja, hij is net 1 week dood en de laatste weken waren heel zwaar voor hem en de laatste 3 dagen heeft hij echt gevochten om bij ons te blijven. De manier waarop hij is overleden is ook heel naar, we waren er de hele dag bij en daarom heb ik nog wat moeite om te schakelen naar de zwangerschap. En natuurlijk telt mee dat ik in oktober ook heel blij zwanger was en bij de 4e echo ineens het hartje niet meer zag kloppen. Bijna 12 weken, hartje al 3 keer zien kloppen en dan ineens is het over… het kan altijd erger maar de schok was best groot en mijn angst is daardoor nu ook wat groter dat het weer mis gaat. We willen nog zo graag en ik ben bang dat we te graag willen ofzo. M
ja maar jeetje meid… vergis je niet hoor. je hebt heel wat te behapstukken… 1 tip, schuif je verdriet absoluut niet weg… praat er over met je man… praten helpt…
maar gun jezelf de tijd. Tuurlijk is het allemaal dubbel…
heel veel sterkte…
Klinkt misschien heel raar hoor wat ik je nu ga zeggen, maar als straks je zwangerschap vordert en je daar heel gelukkig om gaat voelen, ga je dan alsjeblieft niet schuldig voelen!!!
Hoi Alexje,
November 2008 is mijn vader overleden, en op die dag of er iets voor ben ik onverwachts en een klein beetje onbedoeld zwanger geraakt van onze Desmée.
Ik wist dus in de heftige periode van begraven e.d niet dat ik zwanger was, maar verder in de zwangerschap en na de geboorte zal onze situatie natuurlijk niet veel anders zijn.
Ik Noem Desmée mijn kleine cadeautje en ik weet ook heel erg zeker dat mijn pappa daar iets mee te maken heeft.
Ze zal hoogstwaarschijnlijk het laaste kleinkind zijn van mijn ouders en is dan ook de enige die mijn vader niet heeft levend heeft mogen memaken.
maar ik weet dat hij dichtbij ons is, met dat idee troost ik me maar.
Veel sterkte met alles :hug:
reken maar dat onze papa’s onze kindjes hebben gezien!!!
Bedankt weer voor de lieve reacties.
Tot overmaat van ramp heb ik sinds vanmorgen stevige krampen en licht bloedverlies. Ik weet dat ik niet meteen moet wanhopen maar met name de krampen stellen mij niet erg gerust. Ik heb in al mijn zwangerschappen bloedingen gehad dus daar schrik ik niet zo van. Maar die kramp erbij is zo heftig en het stopt maar niet…doet zelfs zeer in mijn rug.
Ik val wel compleet van al het geloof dat ik had als ook deze zwangerschap nu mis gaat…vinden jullie mij dan heel erg negatief…?
Het is gewoon te dicht op het overlijden van mijn vader en iedereen riep dat dit nu zo moest zijn en leven en dood etc …
Maar laat ik nog even proberen positief te blijven, zolang het bloed er nog niet uitstroomt…
jeetje joh… :hug: :hug: Nee hoor, in zo’n positie mag je zeker even klagen… Ik zal voor jullie nu het beste hopen… sterkte
Net in het ziekenhuis geweest voor een echo maar helaas… ook deze heeft het niet gered alleen zat ik nu “nog maar” op 7 wkn 3 dgn.
Ikkan het gewoon nog niet geloven…