Idd als je er niet midden in zit…is het moeilijk te bevatten en gaan mensen dingen zeggen…die ze beter niet kunnen zeggen… :twisted:
hoi,
wilde je heel veel sterkte wensen. Ik herken het ook een klein beetje.
Ik had het geluk dat ik de eerste keer heel snel zwanger ben geworden en ik heb een geweldig dochtertje.
Ik werd de tweede keer snel weer zwanger, maar bij de eerste controle bij de verloskundige bleek het mis, curettage.
In het begin was ik nog best wel optimistisch, natuurlijk zou ik snel weer zwanger worden, want daarvoor ging het ook heel vlot. Ik ben (te) veel op internet gaan lezen, ben gaan temperaturen, naar de acupuncturiste, enz. En het lukt niet meer, natuurlijk ben ik er te veel mee bezig, maar het lukt me niet om dat niet te zijn.
Na ruim een jaar nog niks, dus naar de dokter. Bij de tweede poging met hormoonbehandeling zwanger, maar weer een miskraam.
Met elke maand wordt ook het vertrouwen in mijn lichaam minder. En om mij heen wordt iedereen maar zwanger, veel die na mij hun eerste kind hebben gekregen, hebben al een tweede. Dat vind ik best moeilijk. Ik was bij mijn eerste zwangerschap heel onbevangen, kan ik me nu helemaal niks meer bij voorstellen.
Ik had mijn dochtertje graag een broertje of zusje gegeven en ik zie het eventuele leeftijdsverschil met de maand groter worden.
Ook mijn biologische klok slaat heel hard, ik heb nog maximaal een jaar en dat maakt de druk niet minder…
Ik vind het ook heel moeilijk om opgewekt te blijven als mensen vragen of wij geen tweede willen. Ik blijf dan erg op de vlakte, maar zet me dan al schrap voor de volgende opmerking, want die komt ook altijd: je moet wel opschieten op jouw leeftijd.
Ik zeg nu altijd dat wij het zo wel prima vinden, want ik heb er gewoon geen zin in.
Ik maak me soms een beetje gek met nadenken waaraan het nou kan liggen, want er nou mankeert, want ik anders moet doen… En of het ooit nog gaat lukken.
Sorry, is nogal een ego-berichtje geworden. Heel veel sterkte!!
Liefs,
MamaSte
Jeetje iets ander verhaal maar met het zelfde gevoel…
Ik herken mezelf in jou verhaal…erg herkenbaar…
Ik / wij hebben onszelf nog 2 jaar gegeven maar de maanden schieten voorbij…niet normaal…
Ik leef met je mee…
:hug: :hug: :hug: :hug:
Herkende me ook erg in jouw verhaal, hoewel dat ook echt heel anders is.
Tijd vliegt inderdaad zo voorbij en ik ben bang dat ik juist door mijn obsessieve gedrag mijn eigen kansen verpruts…
Soms wilde ik dat ik nooit op internet was gaan zoeken en dat ik nooit was begonnen met temperaturen, ovu-testjes, enz…
Maar ja, als je er eenmaal aan begonnen bent, is het ook moeilijk (in mijn geval lijkt het wel onmogelijk) om ermee te stoppen.
Heel veel sterkte en laat je niet gek maken!!
Liefs,
MamaSte
Ook weer heel herkenbaar…klinkt duffies maar tis toch echt zo…
Ik kan er ook niets aan doen die drang…alles proberen maar eigenlijk moeten we alles loslaten…lukt niet…
Voel zo met je mee…
Ik probeer me aan de ene kant zo ontspannen mogelijk op te stellen en er zijn ook echt dagen dat ik het best aardig kan loslaten, maar het speelt in mijn achterhoofd altijd mee.
Al gaat het maar om zoiets als een uitnodiging voor een feestje: dan zit ik in mijn wachtweken en wil ik het rustig aan doen. Ik wil nog een weekje weg, maar ik zit ook met mijn bezoeken aan de fertiliteitsarts, enz…
Heel veel sterkte!!
Liefs,
MamaSte
Jij ook heel veel sterkte…en als je nieuws heb, hoor ik het dan?
Of als je wil praten hoor ik het dan??
Kussss