Ik vind 6 en 8 een hele nare leeftijd…
Dat komt omdat de dochter van vrienden met 6 jaar ziek werd (kanker) en met 8 jaar overleed. Een ander meisje die ik een beetje ken is ook met 8 jaar overleden. Acht is dus echt de leeftijd die ik heel eng vind.
Nu is Th, bijna 6, al een hele poos niet lekker, hij heeft lang aangemoddert en we komen al een hele tijd bijna iedere maand wel 1 of 2x bij de HA.
En nu is “eindelijk” de HA ook om dat het niet goed gaat met Th en wordt zijn ontlasting, urine en bloed gecontroleerd.
En het speelt niet dagelijks door mijn hoofd hoor, maar ik ben soms zo bang dat er iets ernstigs is. Omdat ik weet dat het echt niet alleen andere kinderen treft… het is al eens heel dichtbij gekomen… en het treft zulke mooie bijzondere kinderen.
En natuurlijk ben ik ook bang voor griezels, kinderlokkers enzo.
En ook dat ik dood ga en mijn kinderen alleen moet achterlaten.
Hebben jullie ook angsten?
En hoe ga je er mee om?
Ken het, slaap er de laatste weken erg slecht van… ben ieder nacht rond 4 uur wakker. Badend in het zweet…
Maar ik wil perse neit dat Saar dit merkt… wil haar niet beperken door mijn angsten…
Vind dit echt onwijs moeilijk…
:hug:
Heel herkenbaar…
Ik vond het hele moeder worden zo’n enorme impact hebben op mijn angst leven en verantwoordelijkheidsgevoel. Niet normaal.
Eerst de angst dat je kindje wel gezond en wel geboren zal gaan worden.
Dan is het er en dan kijk je elke nacht de eerste weken of het nog wel ademt.
Als je de wiegedoodleeftijd voorbij bent maak je je druk om enge ziekten, gepest worden op school, of je wel een goede moeder bent en je je kinderen niet finaal de vernieling in helpt met je goede opvoedideeen…
en ga zo maar door.
Ik maak me het meest vaak zorgen om Niek… die heeft altijd al darm problemen gehad en haar ontlasting is echt stinkend en zwart. We hebben het al eens laten checken, maar toch… tja het werd weggeschreven onder te lang verstopt gezeten en dan zit er gewoon meer afvalstoffen in van oa bloed en de lever en dan word het dus zwart.
Maar toch heb ik dan de angst dat ze op een dag bijvoorbeeld een darmaandoening blijkt te hebben of dat ze bijvoorbeeld crohn heeft.
Door het steeds weg te zetten tegen de kans dat houd ik mezelf een beetje nuchter.
De kans dat er iets gebeurt is er zeker, maar toch heel strikt genomen weer niet heel groot.
Je kan gewoon niet leven als je je te veel druk maakt om alles wat fout kan gaan. Dan leef je op angst en angst is een mega slecht raadgever.
Vooralsnog probeer ik wel elke dag te leven vol plezier en genieten en houd ik in mijn achterhoofd maar dat ik dat moet doen als moeder om elk moment met mijn kinderen tot een memorabel moment te maken.
Dat ze niet naar school gaan zonder dat ze weten dat ik van ze houd enz.
Maar wat jou verhaal betreft denk ik dat je pas wat rustiger zal worden als hij 9 word… dan ben je die confronterende leeftijden voorbij en kan je pas wat gaan denken aan verder dan dat.
Dat zie je ook veel bij ouders die in de zwangerschap een kindje hebben verloren. Pas als ze voorbij die weken zijn waarin het gebeurde worden ze iets rustiger.
Ik zou heel eerlijk gezegd toch eens gaan praten met een angsttherapeut want 3 jaar duurt nog lang… :shifty:
Nou, het is gelukkig niet zo dat het mijn leven beheerst ofzo.
En dat er nu bloed geprikt is en zijn ontlasting en urine gecontroleerd wordt is ook een gerustellende gedachte!
Wij rommelen al 2 jaar met Sem en tot nu toe is er nog steeds niks geks naar boven gekomen, maar hij heeft ergens last van en we komen er maar niet achter! Sinds een paar weken slaapt hij eindelijk weer wat beter (tussen 19.30 en 6.30 maar 1 of 2 x wakker). De gastroloog wil als hij weer niet zwaarder is geworden (hij woog 2 maanden geleden maar 10 kg en dat is -2 op de lijn) toch weer gaan kijken of nieuwe endoscopie en andere onderzoeken toch noodzakelijk zijn. Mijn sz vroeg of ik echt dat traject weer met hem in wil en ja, dat wil ik. Hij heeft ergens last van en stel nou dat we het er voor nu bij zouden laten tot hij kan aangeven wat het is (en hoe lang zou dat nog kunnen duren?), wat als er dan iets in zijn darmen of maag is wat vorig jaar over het hoofd is gezien, of dat het nu weer allemaal anders is doordat hij toen alleen melkvoeding kreeg en nu alleen nog vaste voeding, daar wil ik dan toch niet pas over zoveel jaar achter komen? Het beheerst mijn leven doordat we er allemaal “overlast” van hebben en er dagelijks mee geconfronteerd worden. Heel af en toe spookt wat als door mijn hoofd, maar tot nu toe is dat gelukkig nog nergens uit gebleken! Alhoewel ik dan toch altijd weer heel erg schrik van verhalen als die van Livia…