Meiden, ik word gek van mezelf…
Ik ben onrustig, zoek steeds naar dingen om naast het moederschap te doen, dan denk ik… ja, ga een opleiding doen tot centralist alarmcentrale om vervolgens te ontdekken dat die baan qua uren maar moeilijk te combineren is met mijn gezin en dan zwaai ik af. Dan denk ik… gastouder dan. Maar nee dat is het ook niet. Ik ben dol op mijn kinderen, maar na 8 jaar in de kleine kinderen en 6 jaar thuis, ben ik er ook wel aan toe om straks wat meer vrijheid te krijgen als ze naar school gaan. Suus word groter, zit alleen nog maar in de buggy, dus eindelijk manlief zo ver dat de wagen weg mag, dus gepoetst en gewassen en nu nog op marktplaats. Box is weg, ze ligt in een peuterbed, dus het ledikant mag ook weg en het kriebelt me ECHT niet meer hoor, maar ik voel me wel weemoedig. Dit is de laatste kruimel van bijna 2 die hier rond zal stappen.
Ook in huis ben ik ontevreden. Ik ben al mijn leven lang gek op romantiek in het interieur, heb best wat aan accesoires en decoratie staan, romantische meubels… enz. Maar alles irriteert me momenteel… heb al hele planken leeg getrokken en blader door woonbladen om te kwijlen bij strakke naturelle inrichtingen zonder tierlantijnen… Ik herken mezelf helemaal niet zo.
Voel me niet depressief ofzo, maar t is wel net of ik toch behoorlijk aan het veranderen ben. Ook qua kledingsmaak, zelfs met wat ik leuk vind voor de kinderen…
Maarrr. ik ben 35, nog geen 40 :mrgreen: Is dit dan een midthirty crisis? Herkent iemand dit, wat moet ik ermee, moet ik er uberhaupt wat mee… of gewoon laten gaan en negeren in de hoop dat het overgaat?
Ik zit namelijk net te overpeinzen om mijn salontafel te koop te zetten… en toen dacht ik… maar daar ben ik heel druk mee geweest en ik ben er apetrots op…
ik snap mezelf niet zo goed geloof ik :shifty:
Je ehbt naar wat ik hier gelezen heb, nogal wat achter de kiezen op meer dan één front.
Ik tel daarbij op je pogingen af te vallen, waarvan er één medisch gezien geen succes was als ik me niet vergis.
Dat en het hebben van een druk gezin, 4 kindjes één met een gebruiksaanwijzing zeg maar, dat maakt je gevoel voor mij heel logisch eigenlijk.
ik zou het niet zo zeer wijten aan een crisis (van welke leeftijd dan ook :mrgreen:) maar eerder aan alles wat er op korte termijn allemaal is gebeurd in je leven.
NEem eerst eens de tijd om lekker te mijmeren en ideetjes te verzamelen, zowel voor “iets om handen” als voor je interieur, en ga pas beslissingen nemen als je een jaartje of 2 verder bent zou ik zo zeggen.
Puur een mening hoor, gebaseerd op wat ik hier verder van je lees. :-*
Zo, lekker onrustig dus! Duurt dit al lang? Ik zou persoonlijk even aanzien hoe deze fase zich ontwikkelt. Is het snel over of is het een blijvende verandering, voordat je ingrijpende beslissingen neemt wat betreft verkoop van favoriete meubels ofzo.
Wat betreft de besteding van je tijd kan ik me wel voorstellen dat je wel weer eens iets anders wil nu de kinderen wat groter worden. Eerlijk gezegd zie ik jou wel in de richting van de psychologie, kinder psychologie, maatschappelijk werk etc. etc. etc.
Ik zie jou nog wel eens een boek schrijven trouwens…
Maarja, dat is alleen n.a.v. jouw berichten hier op het forum he… Echt kennen doe ik je niet!
Of het een bekend iets is? Geen idee. Persoonlijk denk ik dat iedereen wel een paar veranderpunten heeft in het leven. Momenten dat er opeens dingen veranderen, dat je smaak anders wordt, dat je je anders gaat voelen.
boek schrijven… grappig :mrgreen: (ben al 15 maanden bezig, nog niet klaar, maar of ik het durf in te sturen naar een uitgever, geen idee :shifty:)
Maatschappelijk werk, mwoah… nee, dat is mijn ding ook niet helemaal. Ik ben namelijk helemaal niet zo geduldig 
Duurt t lang… ehm… ik voel me al zo onrustig vanaf oktober/november ofzo. Deels misschien wel getriggerd door idd alles wat we te verstouwen hebben gehad. Maar ik heb zelf dus wel het gevoel anders in dingen te staan. Denk vaker… wat boeien bepaalde zaken nou helemaal. Als we maar gezond zijn. Als we maar genieten. Doe ineens dingen waar ik een jaar geleden om zou hebben gelachen als je had gezegd dat ik dat zou gaan doen (sporten bijvoorbeeld)
Dan had ik me laten weerhouden door het idee dat mensen naar me keken en nu denk ik… en wat dan nog…
Ben ook van karakter wel iemand die steeds de mogelijkheden opzoekt en wat te doen moet hebben. Het is nu voor het eerst dat ik denk… oke, wat nu.
Kinderen gekregen, verhuisd, verbouwd, kinderen gekregen, vader verhuisd enz.
Maar ons huis is eigelijk wel klaar, wat we nog willen is niet significant. We gaan in mei nog wel de tuin doen, maar verder… ach.
Verbaas me ook echt over het verschuiven van datgene wat ik altijd leuk vond. Ik vond het leuk om kleding te naaien, maar heb dat ding al lange tijd niet meer aangeraakt. Ben nu veel drukker met het verzinnen van recepten. Gezond eten recepten dan vooral. Mijn huis staat vol met brocante en ik was altijd erg van de diversiteit en kleur en vooral geen symetrie of herhaling en ineens merk ik dat ik 1 kleur overal in huis laat terugkomen, dat ik veel meer bezig ben met mijn uiterlijk, graag er leuk willen uitzien enzo…
T is echt dat ik mezelf niet zo goed kan volgen momenteel… :shifty: :?
Moeilijk Cell.
Herken wat kleine dingen in je verhaal.
Ik ben ook rond aan het kijken, wil iets naast het mama zijn doen.
Maar ook de tijd voor Imke blijven houden.
Nu krijg ik morgen van een vriendin een map van Home Start.
Om vrijwilliger te worden, en dan bij een gezin thuis te komen voor een jaar lang.
Is zoiets misschien wat voor je, op het vrijwilligers vlak?
Klinkt mss raar maar is het niet JUIST de rust waardoor je nu zelf onrustig wordt? Je ‘werd’ geleeft, er werd (en word nog wel maar minder) enorm veel van je gevraagd en aan alle kanten aan je getrokken. En voila daarna volgt het ‘gat’ van tijd over.
Kan het zijn dat er ergens in je achterhoofd een stemmetje sluimert van jemig Cell wat ga je straks toch met al die tijd die je over hebt doen? :shifty: Vervelen is een kunst, niets doen is een kunst, straks als je tuin klaar is en het is zomer is het een kunst om buiten te zitten met een glas drinken, wat recepten om door te neuzen en verder naar je kids te kijken hoe ze zich(zelf) vermaken in het zonnetje.
daar zeg je zo wat… :shifty:
Maar waarom dan ook die drang naar een rustig huis… ik ben echt van alles aan het wegkiepen… wil rust, eenvoud, wit, zachte tinten… heb steeds het gevoel anders nog onrustiger te worden. Net of na jaren van veel prikkels, ik zwaar overprikkeld ben en gewoon niet meer wil…
Maar zoals gezegd, ik kan nou niet zeggen dat ik echt slecht in mijn vel zit.
Op een klein dipje hier en daar geniet ik wel, sta ik zonder problemen op en voel ik me na slapen wel uitgerust. Niet uitgeblust.
Ons huis is taupekleurig van wand en serieus… ik droom al 3 weken of nog langer steeds over alles gewoon weer wit maken… rust rust rust…
Meis je huis qua kleur veranderen is zo gepiept (jou kennende pak je de roller en hop is je muur wit 8) )! Is ook nog eens omkeerbaar dat proces en wanneer het je rustiger en mss zelfs gelukkiger maakt…waarom twijfel je dan zo? :-*
Prullaria…je hebt geloof ik een best grote garage dus waarom niet voor de komende zomer een boel inpakken en wegzetten? Wegdoen is een ander verhaal want je hebt het niet zomaar terug natuurlijk. Maar wegzetten geeft je mss wat rust in je huis en hoofd. Meubels per direct veranderen is ook weer zowat maar jij kunt het zelf, schilder een en ander wit (of offwhite) en voila wanneer je je dan tzt toch bedenkt kun je het een andere kleur geven. Je hoeft niet perse je salontafel weg te doen, mss wordt je al gelukkig wanneer hij 1 kleur heeft (je top is toch nu een andere kleur dan het onderstel?). Aangezien je geen 2 linkerhanden hebt en je mss ook de tijd ervoor hebt zou ik zoiets overwegen. Brocante oogt vast anders in de (overigens mooie) kleurstellingen die je eraan gegeven hebt, maar wanneer jij een kast of tafel of bureau 2 kleuren kunt geven dan vermoed ik dat je het ook weer zelf kunt veranderen naar 1 kleur.
Daarbij onrust hoeft niet eens uit een depressie voort te komen. Zolang je dag nacht ritme nog goed is en je je niet uitgeblust voelt zou ik me daar nog geen zorgen over maken. Ik verbaas me wel wat over je besluiteloosheid en twijfelen. Waar je nu al 3 weken je hoofd breekt over die muur had je hem binnen 2 dagen ws al wit kunnen hebben… 
Overigens zou me niet verbazen wanneer het najaar tzt weer aanbreekt, het buitenseizoen over is je toch weer meer kleur in je huis wilt gaan aanbrengen en je dan blij bent dat je toch je prullaria hebt om weer te gaan herinrichten.
Ik weet bv van mezelf dat ik in de zomer het liefst veel meer buiten ben, in de tuin wil zitten en van de rust wil genieten. Dus hop ook in mijn huis meer rust minder af te stoffen ed en allerlei kaarsen worden opgeborgen of naar buiten gesleept. In de winter/najaar keert dat proces weer om. Ben nu eenmaal zelf een type dat best gevoelig is voor weersveranderingen. :silenced:
Cell, ik herken wel dat gevoel van: ach, wat maakt het uit. Waar ik me vroeger ook druk maakte om wat mensen van me vonden, doe ik dat nu nog maar zelden, ik laat het feit dat het bij ons een huishouden van Jan Steen is ook los. Jammer dan, laat anderen maar een sloof van hun huis zijn (hahaha). Maar inderdaad: als iedereen gezond en happy is, dan is het prima. Dat gevoel heb ik nu een jaar of 2 - 3 denk ik. Ben nu 37,5, dus wellicht is midden dertig ook wel een punt waarop je weer volwassener wordt.
Ja, maatschappelijk werkt vergt wel een mate van geduld. Ik bedoel meer: jij bent een ervaringsdeskundige op het gebied van opvoeden, ik denk dat je veel leest want je posts zijn vaak wel ergens op gebasseerd, dus je lijkt ook erg geïnteresseerd. Misschien kan je wel de Nederlandse nanny worden ;-).
Maar je boek! Waar gaat het over?
hahaha Rhiannon… you’r funny :mrgreen: Waarom heb ik het nog niet gedaan… nou eh… ik heb 7 weken Cambridge gedaan en daarmee mijn lijf blijkbaar nogal veruïneerd. Heb vorige week bloed laten prikken omdat ik me brak voelde… niet zozeer moe, maar veel spierpijn en krampen. Last van hyperventileren en hartkloppingen. Blijk een behoorlijk magnesium tekort te hebben. Dus hoewel ik wel zin heb in veranderen, ontbrak het me fysiek wel even aan mogelijkheden. Ook heb ik momenteel even geen ruimte voor de aankoop van verf. Mijn vader is 3x verhuisd in 1 jaar en ik doe zijn financiën. Zijn budget is helemaal op en ik heb deze maand dus bepaalde dingen voor hem moeten voorschieten… Dan houd het wel even op.
En er zit idd ook twijfel. Ik sta zo te kijken van mijn omslag in hoe ik dingen bekijk en hoe mijn smaak lijkt te veranderen dat ik denk… dat kan niet echt zo zijn… straks word ik wakker en heb ik spijt dat ik alles heb verandert omdat het zo niet mij is… nouja, moeilijk uitleggen… maar zoiets dus.
Meisje… ik heb juist dat ik na jaren een huishouden van Jan Steen en dat los laten, want ik kon me daar dus niet druk om maken, nu dat ik zelf merk dat ik mijn rust gewoon niet vind als de boel een zooi is. Het slaat me dood, maakt me energieloos. Dus ik heb de boel meer en meer onder controle en dat vind ik juist erg fijn. Het is meer dat ik me niet zo druk maak om wat een ander van mij vind en dat is wel enigszins nieuw. Ik had er niet extreem last van, maar op sommige dingen vond ik het toch wel belangrijk er bij te horen. Dat is nu minder… durf nu eindelijk ook binnen mijn persoonlijke face to face vriendenkring gewoon te zeggen dat ik het niet met mensen eens ben en dat ze mij niet (bijvoorbeeld) hoeven te vertellen hoe ik met mijn autistische zoon moet omgaan… (zoals een schoonzus die denkt dat Peter wel beter leert fietsen door het veel te doen, maar hij is bijna fietsfobisch en dat is autisme gerelateerd, niet ervaringsgerelateerd) Ik kap dingen sneller af en ben dan eerlijk over MIJN beweegredenen…
En mijn boek is eigelijk een soort van inzichtenboek vol levenservaringen met als doel vooral vooruit te leren kijken en het verleden echt achter je te laten. Met achtergronden en redenaties waarom. Maar nog niet klaar, ik ben het nog aan het reviseren…
Zo herkenbaar en ik ben nog maar mid twintig. 
Vraag me heel vaak af de laatste maanden: is dit het nu? Is mijn werk het enige wat ik wil doen in mijn leven? Neen bedenk ik dan bij mezelf; ik wil meer. :shifty: En wat die ‘meer’ is ben ik nu ook zo aan het uitzoeken. Zoek naar opleidingen, cursussen die me echt interesseren maar kom er maar niet aan. Waarom niet? Geen vaste werktijden, geen enkele week is dezelfde. Maar voel het dus ook zo een beetje aan. Hetzelfde met het interieur, wij hebben al jaren diezelfde meubels waarvan de helft eigenlijk gewoon afdankertjes zijn van ouders/grootouders. Dus alles staat wat klakkeloos door elkander zeg maar. Hier ben ik van plan in juli verandering in te brengen en wat meer mijn eigen ding erin te steken. :think:
Maar goh; zo herkenbaar allemaal.
Volgens mijn psychologe is het heel normaal als je een heel veranderingsproces hebt ondergaan. Maar ik word er soms echt gefrustreerd van. :oops:
Hahaha funny klinkt beter dan hormonaal. :mrgreen: :-
Het is dus wachten op ‘bruintje’ voor je iig de verf kunt aanschaffen en dan op je lijf. Heb je nog iets meegekregen om het weer op peil te krijgen? :shifty: Ik heb door het zwanger zijn ook een tekort aan magnesium das bij mij standaard. De hogere bloeddruk compenseert een beetje dus geen hartkloppingen hier en hyperventileren maar wel onwijze krampen en vooral daarna spierpijnen. En pffff dat voelt niet alleen belabberd maar is ook enorm vermoeiend. Sterkte en hopelijk kamp je er niet te lang mee! Heb je al voor jezelf bedacht waar je evt meer spijt van hebt/krijgt het NIET veranderen omdat je twijfelt of dat je het wel veranderd en daarna mss nog een keer moet/wilt veranderen? Ik begrijp dat je jezelf niet helemaal gelooft of vertrouwd mbt de veranderingen die je in jezelf voelt. Maar de oplossing zal ook vast niet zijn dat je er dan maar niets mee doet. :think:
Naarmate je ouder bent geworden (ha letterlijk en figuurlijk!) sta je ook sterker in je schoenen en dat klinkt wel heeeel erg fijn! Denk zelf ook altijd maar zo; mijn kinderen zal niemand ooit zo goed begrijpen als ikzelf dat kan. Ja soms sta je met je handen in het haar, of met het bloed dat weg is vanonder je nagels. Als je tips wilt kun je anderen altijd vragen en dan weet je ook aan wie je het vraagt (hier dus bv eerder mijn moeder of vriendin en niet mijn SM ) en dan zie je wel of je er iets mee kunt. Erbij horen klinkt altijd heel leuk maar je kunt echt never nooit bij alles en iedereen ‘bij horen’ omdat mensen zoveel van elkaar verschillen. En de belangrijkste verantwoording mbt erbij horen die je hebt af te leggen is je eigen gezin. :- Ach ook dat weet je allemaal al natuurlijk en ik wed dat je ook hier weer uit gaat komen! Het wennen aan je nieuwe ik duurt misschien iets langer dan wanneer je van bv lang naar kort haar gaat maar het verschil is ook heftiger.
Klinkt interessant dat boek! Het zou wel super gaaf zijn om ermee naar een uitgever te gaan. Wie weet…
Ik kan me ook wel voorstellen dat je een hele periode erg “geleefd” bent. Ik heb her en der wel e.e.a. gelezen m.b.t zorg voor anderen en natuurlijk een groot gezien. Super mooi, maar best druk. Als er dan in ene wat rust komt, dan komt in eens Cell weer in beeld. Misschien heb je wat in te halen en ben je daarom een beetje onrustig.
Trouwens, klinkt heftig van dat dieet.
Misschien zijn het wel gewoon lentekriebels?
Of denk ik nu weer veels te eenvoudig?
Als ik jou was, zou ik proberen me echt op één ding proberen te richten.
óf dingen in huis veranderen, óf iets voor jezelf meer ontwikkelen.
Het klinkt in ieder geval alsof je daar wel meer rust in zou kunnen vinden.
Je smaak en behoeften veranderen in de loop der jaren, dat is toch niet zo gek? Ik wil nu ook andere dingen uit het leven dan tien jaar geleden, of zelfs vijf jaar geleden, lijkt me een heel natuurlijk proces. 
@D. wrote:
Je smaak en behoeften veranderen in de loop der jaren, dat is toch niet zo gek? Ik wil nu ook andere dingen uit het leven dan tien jaar geleden, of zelfs vijf jaar geleden, lijkt me een heel natuurlijk proces.
dat sowieso.
Ik heb laatst een stofje gekocht voor bankkussens waarvan ik je 3 jaar geleden enorm had uitgelachen: echt niet, te girly voor mij. En het is toch een leuk stofje :mrgreen: .
En ook hebben wij ooit een kamer met een rode muur gehad en vrij veel rood in huis… ik moet er nu niet meer aan denken. Ja met kerst :lol: .
Dus denk dat dat sowieso waar is dat je smaak in periodes verandert.
Verder herken ik het niet, maar ik dan natuurlijk ook pas net 34 geworden
das zo nog niet mid thirty.
Gisteren een leuk en verhelderend gesprek gehad met man en tante van mijn man… ennnnn effe lekker teruggefloten door mijn lijf… We zijn gezellig naar het theater gegaan voor een voorstelling van het groot niet te vermijden… en ik heb de helft gezien… of iets minder. Na 20 minuten in de zaal begon het podium te draaien… ik wilde Ruud aanstoten en zeggen dat ik iets grappig vond en dat deed me ontzettend pijn. Mijn borstkas brandde, ik had hartkloppingen, mijn ledematen deden zeer en ik was serieus duizelig… hyperventilatie was het eerste wat ik dacht, maar na wat oefeningen werd het niet beter en ik ben de zaal uitgegaan… zwalkend naar een medewerker, die vroeg wat ik had en na mijn uitleg riep zij ook… “hyperventilatie” Maar 20 minuten later, sinaasappelsap en een zakje om in te ademen kon ik nog steeds niet rechtop staan… We zijn uiteindelijk bij de SEH beland en daar heb ik nog 40 minuten op een bed moeten liggen. Mijn bloeddruk was wel hoog en mijn hart klopte juist erg traag (dat past in het beeld van hyperen) maar ik zat er volgens de arts wel diep in… hemel. De laatste keer dat ik op de SEH zat vanwege een ernstige aanval hyperventilatie is minsten 14 of 15 jaar terug… Ruud heeft het in elk geval nog nooit meegemaakt dat ik het zo heftig had. Achteraf gezien was alles eromheen er ook naar… Door het magnesiumtekort heb je sowieso meer krampen, meer last van een onregelmatige hartslag en ik had 's ochtends bij het uit bed komen mijn schouderspier verrekt. Dat deed zo zeer dat je dan al de hele dag heel krampachtig om de pijn heen leeft… Toen ik eindelijk enigszins rustig in de zaal zat… huppa was het raak.
Ik voel me vandaag dus ook alsof ik overreden ben door een truck… en voor mijn trots is zo hevig hyperventileren ook niet zo best :oops: Maar goed.
Eenmaal weer thuis zat onze oppas er nog, Ruuds tante en we hebben een fijn gesprek gehad. Zij heeft ook veel te verstouwen gehad de laatste jaren en loopt al een poos met stress klachten en zij herkende wel hoe zich dat opbouwt. Ik ben dus gewoon teruggefloten door mijn lijf.
En verder heeft Ruud zich rot zitten lachen om alles wat ik hier dus al heb beschreven… niet uitlachen hoor, maar vooral veel herkenning. Hij heeft hetzelfde doorgemaakt, maar idd al een paar jaar terug… dus het zal er bij een hoop mensen gewoon bijhoren.
En misschien is het niet zozeer alleen veranderen, maar ook erkennen dat ik sommige dingen gewoon deed vanuit een stukje recalcitrantie… Ik wilde afwijken van de norm, dingen anders doen dan anderen in mijn eigen omgeving. Waarom… nou, ik heb tot mijn 26e ontzettend in de pas moeten lopen, letterlijk geleefd naar ideeën van anderen. Ik werd geleefd en bepaalde niets zelf. Pas toen ik mijzelf liet uitsluiten als Jehovah’s Getuige is bij mij de mogelijkheid geopend van een eigen pad en eigelijk ben ik dus pas op mijn 26e echt gaan puberen.
Dus ik denk dat ik verander, Ruud en zijn tante denken dat veel er altijd wel heeft ingezeten maar dat het voor mij ondenkbaar was dat ik dat toe zou geven veel dingen die redelijk met de massa mee zijn, leuk te vinden… Puberen dus… whahahaha
Nou… veel stof om over na te denken dus.
Denk wel dat het verstandig is mijzelf wat tijd te geven, te toetsen of die veranderde ideeën echt zijn of toch wat anders… Ruud staat trouwens open voor weer veranderen, maar wil wel een plan hebben…Gos… wat ben ik lekker bezig…
:mrgreen:
:shifty:
Eigenlijk wat ik al zei meid.
Jeetje wat balen van die aanval gisteren.
Vreselijk om te voelen da tje even de controle kwijt bent.
En jammer dat je de show niet hebbt kunnen uitzien uiteraard.
Gelukkig voel je je nu weer iets beter en heeft het gesprek je een stukje op weg kunnen helpen :hug:
Fijne man heb je! :thumbup: Kan me voorstellen dat voor hem een plan hebben ook een stukje rust geeft, heeft hij ws ook nodig. :-* En die tijd, die is ook heel belangrijk.