Als Anyk boos is bonkt ze met haar hoofd op de grond. Dat doet ze al maanden en we krijgen het er niet uit. 't Lijkt wel grappig dus we hebben er eerst niet zo veel aandacht aan besteed. We dachten dat het vanzelf wel over zou gaan. Maar ze blijft het doen en vanavond had ze weer een dikke blauwe buil op haar voorhoofd. Hoe kunnen we haar dit nu afleren? Niet op reageren hebben we al gedaan en je kan wel elke keer zeggen dat het niet mag of afleiden met iets. Maar ze Ãs al boos, dat werkt niet.
Wie oh wie?
hoelang is lang… Aniek (zit het in de naam misschien 
) heeft het ook gedaan… 3 maanden lang tot de blauwe plekken aan toe en de vragen van anderen of we haar soms sloegen :o
Maar hier hielp totaal geen aandacht geven, niet eens kijken, over haar heen stappen toch het beste… ik vond het hartverscheurend, maar het is vaak gewoon drift.
Een vriendin van mij zei ook niks, maar pakte dan een kussentje en legde dat snel neer als het hoofdje dan voor de volgende bonk omhoog ging… zo is het uiteindelijk ook over gaan.
Sommige kinderen doen het trouwens ook omdat ze pijn hebben, het bonken leid dan af… dus misschien is die kant het bekijken ook waard?
Hoelang is lang? Ik denk nu een maand of 3. We hebben ook wel eens gedacht dat ze pijn had (ik heb zelf altijd veel hoofdpijn gehad en mijn moeder heeft migraine), maar ze doet het vooral als ze boos is. Omdat ze iets niet mag ofzo. Dus ik denk dat het drift is. Anyk is nogal driftig. Dat was ze als heel klein baby’tje al. En vooral heel hardnekkig. We stappen vaak ook gewoon over haar heen, maar als ze bont en blauw wordt is dat ook zo sneu :roll:
Gelukkig zijn er meer kinderen die dit doen Laatst had mijn vriend een knuffelbeer onder haar hoofd gelegd. De keer erna ging ze naar het knuffelbeertje toe en bonkte met haar hoofd op de beer :mrgreen:
hoi hoi,
Ga even meelezen, want Michaël (dus niet alleen de dametjes die Aniek heten ) doet het sinds kort (kleine maand) ook.
Hij heeft er ook al builen aan overgehouden ! Vind het zo sneu voor hem, maar ja…
De dochters hebben dat nooit gedaan. De oudste was ook een driftkikkertje. Zij ging op de grond liggen stampvoeten en spartelen.
De pediater zijn toen: negeren en de kamer waar ze dat doet, heel even verlaten en terugkeren als ze stopt. Ze is er vlug achtergekomen dat dà t geen manier was om mijn aandacht te vragen…
Bij Michaël gebeurt het echter ook als hij volop mijn/onze aandacht heeft, (bijv ook in zijn stoel tijdens of net na het eten).
Ik ben er eigenlijk nog niet blijven bij stilstaan dat het een signaal van pijn kan zijn.
De laatste dagen doet ie het wat meer dan voorheen én hij is wat verkouden/lichte verhoging. Kan dus best zijn dat ie hoofdpijn hééft…
Arme jongen van mij…
liefs
Gerda
ps: ik realiseer me dat jullie echt niets aan dit verhaal hebben, maar was eerder een verklaring waarom ik mee kom neuzen… :oops:
Gerda… meelezen mag allllltijjjjjddddd daar is het toch een openbaar forum voor :mrgreen:
Aniek gebruikt het dus echt om aandacht, om die reden kan ze soms ook steeds zeggen “whhheeee mama vieze neus!” en dan meteen huilen terwijl er niets is en ze kan ook spugen als ze zichzelf over de zeik maakt.
Bij het cb zeiden ze dat ze gewoon een nogal theathraal meisje is.
Maar negeren werkt toch het beste wel. Alhoewel ik spugen niet zo goed negeren kan :roll: Maar dat pakken we dan op door er niet heel zielig over te gaan doen maar te zeggen “dat krijg je er nou van als je zo huilt en zo boos bent” en huppa spullegies uit en verder geen og en achs en ojee enz…
Ze had trouwens haar eerste driftbui met 13 weken oud al en met 15 weken kreeg ze een bui met breath holding spell… dit is dus een temperamentvolle dame… :roll: :mrgreen:
Mijn kinderen hebben het alledrie gedaan. Niet zo erg dat ze blauwe bulten kregen, maar ik weet dat mijn dochter het al heel jong deed, nu (tijdelijk?) niet meer en dat mijn oudste het met 2 jaar nog deed. Dat laatste herinner ik me nog goed omdat hij onder andere met zijn hoofd ging bonken als hij een kind hoorde huilen en ik was toen hoogzwanger van mijn tweede. Hij heeft overigens nooit gebonkt als zijn broertje huilde.
Een rare tic, waarvan ik idd had gehoord dat er meer kinderen zijn die dat doen, maar ik heb het altijd genegeerd en gedacht ‘ze voelen het zelf wel’. Maar dat deert Anyk kennelijk niet. Moeilijk hoor, het is naar als je ziet dat ze zich zoveel pijn doet, maar ik denk dat het wel overgaat als ze haar woede op een andere manier kan uiten als ze wat groter is.
Hier ook een bonker.
Het is wel met vlagen. Hij doet het vooral als hij moe is of niet fit.
We proberen het zo veel mogelijk te voorkomen. Als hij het wel doet iets zachts onder zijn hoofd te leggen.
Groeten vis.
hier ook een bonkertje. hij doet het echt als iets hem niet aanstaat. Als ik zeg, dat mag niet, dan gaat hij bonken op de grond. Ook in zijn bedje doet hij het als hij niet naar bed wil. Hier dus ook uit driftigheid. Ik negeer het ook. loop bij hem vandaan en dan stopt hij er al heel snel mee.
Trowuens, hij heeft geen builen. Hij kijkt dus wel dat hij het niet te hard doet, slimmerik :lol:
Ik heb er geen ervaring mee, maar een vriendin van mij heeft hulp gezocht voor het hoofdbonken omdat haar dochter zichzelf in die blinde drift echt bezeerde. Zij kreeg het advies het nÃet te negeren. Ze moest ingaan op de boosheid van haar dochter, het liefst voordat die uit de hand liep en ze ging bonken. Ging ze toch bonken, dan moest ze toch proberen haar te troosten, benoemen wat ze voelde (ook al lijkt dat idioot bij een kind van die leeftijd), een kussen of een hand eronder stoppen zodat ze zch niet zo bezeerde.
Bij haar dochter werkte het zo dat het kind gefrustreerd raakte, dat niet kon uiten, haar moeder negeerde haar boosheid en die werd daardoor alleen maar erger. Ze kon zichzelf gewoon nog niet in de hand houden, dus dat moest haar moeder voor haar doen.
Ik vind het logisch klinken, hoewel het negeer-verhaal ook logisch klinkt. Misschien dat het één werkt voor het ene kind en het ander voor het andere kind. Dus als negeren niet werkt, kun je hier misschien iets mee?
Laura bonkt ook regelmatig met haar hoofd op de grond, als ze boos is omdat iets niet mag, of als iets niet lukt. Pure frustratie dus, soms misschien ook wel een beetje aandachttrekkerij.
Ik negeer het meestal niet, maar houd haar even vast (zodat ze zich geen pijn doet) en probeer haar te laten weten dat ik haar woede begrijp, dus meestal zeg ik zoiets als “jammer he dat het niet lukt, het is ook harstikke moeilijk, zullen we het samen doen” (als iets niet lukt), of “ik snap best dat je boos bent, maar je mag toch echt niet met de cd’s spelen” (als iets niet mag).
Ik kan me haar frustratie vaak heel goed voorstellen, en ze kan zich natuurlijk nog niet op een andere manier uiten, dus ik heb wel begrip voor het bonken (al is het natuurlijk niet leuk), en dat wil ik haar ook wel laten weten.
Geen idee of ze er iets van begrijpt, ik heb steeds vaker de indruk van wel, in elk geval is haar driftbui meestal meteen over daarna (duurt sowieso nooit lang).
Dus bij ons werkt dit wel goed. Ik kan me zo voorstellen dat negeren soms ook een optie is, maar misschien niet voor elk kind of in elke situatie. En je moet je er als ouder natuurlijk ook nog een beetje prettig bij voelen.
Ik zou hoe dan ook proberen te voorkomen dat ze zichzelf echt verwondt, dus zelfs als je kiest voor zoveel mogelijk negeren, dan nog zou je tijdens de driftbui je kind even vast kunnen houden (zonder verder iets te zeggen of aandacht te schenken).
ik heb het zelf gedaan :shifty: tegen de muur :shifty: en me als 2jarige dus een zware hersenschudding bezorgd (ik moest plat nou krijg een kind van 2 maar eens plat. En daar is dan meteen mijn allereerste herinnering :mrgreen: een giga gifgroene seventies bank, een tuigje en een touw zo dik als een kabel waarmee ik vastgebonden zat :shifty: ).
Anyway, het is bij mij eigenlijk vanzelf over gegaan. Ik deed het ook uit drift en woede :oops: Mijn moeder negeerde het meestal, op een gegeven moment was ik er gelukkig over heen. Is het misschien een kwestie (wat lena zegt) van niet weten hoe te uiten en dat kropt zich op en leidt tot een soort explosie?