WIj zijn nog maar een dik jaar bezig voor onze eerste, maar mijn vraag is eigenlijk: hoe gaan jullie mannen om met de terleurstelling van elke maand, of de keren dat het met een miskraam is misgegaan??
Tja, dat wisselt. Mijn mannetje richt zich vooral op mij en mijn emoties, gaat me dan verwennen enzo. Soms is hij echter ook chagerijnig en ziet het allemaal somber in.
Klussen op de ‘verplichte dagen’, heeft hij ook heel veel moeite mee.
Verder praten we er niet zo heel veel over, het lost ook niet zoveel op he. Het is die onzekerheid die zo frustrerend is.
In het begin kreeg ik nog wel es een bos rozen voor ‘de nieuwe ronde’. Nu zet hij vaak het bad voor me aan. Lief he?
We blijven elkaar moed inspreken en gaan ervan uit dat het gaat lukken! Helaas is het al 2x misgegaan en mis ik nu een eileider rechts en links zit een cyste waardoor mijn eierstok niet goed werkt. Momenteel dus weinig kans op spontane zwangerschap. Wordt eerst weer een operatie in augustus.
veel suc6
Gr.
Ineke
Bij mijn hubbie wisselt het heel erg!
Wij zijn nu 6 jaar bezig en hebben 3 mk’s gehad.
Bij elke mk brak hij… Dat waren de momenten waarop ik zijn kinderwens heel goed doorhad.
En tijdens de rest van de 6 jaar, krijg ik dubbele boodschappen.
Een man gaat heel anders om met een kinderwens dan een vrouw. Zij hebben geen last van de hormonen, zij voelen niet wat wij voelen. Dit wil niet zeggen dat ze niet meeleven, maar ik denk dat een man zich makkelijker kan neerleggen bij het feit “kinderloosheid!” Of ze het nu leuk vinden of niet. (Zij hebben veel sneller de instelling: Als het niet lukt, jammer dan!)
Af en toe krijg ik een arm om me heen 's nachts. Terwijl hij slaapt… en vaak is dat wanneer ik net weer ongi ben geworden. Onbewust is hij er ook wel heel erg mee bezig. Maar hij uit zich bijna niet…
Ook kan hij heel lief zijn tijdens een van mijn huilbuien.
Maar van de andere kant, kan hij ook vragen waarom ik nu weer huil… Dan snapt hij er helemaal niets van!
Al met al, reageert mijn hubbie net zoals in dit bericht, van de hak op de tak!
Veel liefs, :-*
Noortje
Je schrijft nog maar een dik jaar bezig - is nog maar niet een beetje een understatement. Ik vind een jaar best al lang.
Mijn man wilde in het begin niet zo overduidelijk papa worden.
Dat vond hij maar eng, en werd hij zo oud van. :shifty:
Helaas is het nog steeds niet gelukt na een aantal jaar, 2 IVF-pogingen en een hoop frustraties verder. :?
Ik dacht te weten hoe hij erin stond. Hij zelf trouwens ook.
Totdat een tijdje geleden (zal een paar maanden terug zijn geweest) ik er steeds meer tegenaan liep dat hij mij ‘ontweek’ Emotioneel gezien zeg maar.
Weinig knuffelen, weinig sex, weinig aandacht, veel mopperen om niks.
Ik werd er erg verdrietig van en probeerde er vaak over te praten. Maar iedere keer als ik het aanhaalde, gaf hij als antwoord dat hij niet wist wat er aan de hand was. Hij voelde zich ook niet happy.
Na een tijdje geduld van mijn kant, was ik het helemaal beu. Hij moest er maar eens goed over na gaan denken en voor zichzelf nu maar eens uitzoeken hoe en wat.
Na een tijdje kwam hij erachter dat hij toch wel heel erg veel moeite heeft met het (nog) niet papa worden. Misschien komen er nooit kinderen… En de angst wat de hormonen met mijn lichaam doen. Hoe gezond ben ik nog en raakt hij mij niet kwijt hierdoor??
Dat is een angstig gevoel; ik huil erom, hij stopt het weg > is nl een nutteloze emotie, waar je moeilijk iets mee kunt… :think:
Maar dan komt het toch een keer boven.
Gelukkig gaat het nu goed, we praten er nog steeds goed over en hij heeft er meer grip op gekregen.
Maar heftig is het wel!!!
We komen er iedere keer weer sterker uit, samen moeten we het doen en samen zullen we het doen.
Marco steunt me enorm en is ontzettend lief voor me, kan me echt geen betere man wensen :inlove: Hij heeft wel een gebruiksaanwijzing die ik steeds beter doorkrijg (en dat na bijna 8 jaar :shifty: :mrgreen: ) Maar ach, wie heeft dat nou niet… 
Hier gaat het eigenlijk ook zo.
Wanneer ik weer ongi wordt dan krijg ik een knuffel en zegt hij altijd “het komt wel goed”. En verder eigenlijk niets.
Huilbuien had ik tot nog toe nooit gehad. Tot afgelopen woensdag. Ik heb de datum voor de kijkoperatie doorgekregen en te horen gekregen dat we gaan starten met IUI. Op dat moment werd het me teveel en kwamen alle emoties eruit. Hij sloeg toen een arm om me heen en liet ook een traantje over zijn wangen rollen…
Maar over het algemeen is het alleen, jammer en het komt wel goed.
De emoties worden wel steeds heftiger. Maar we weten dat we er voor elkaar zijn en dat we het samen gaan redden!!
Liefs,
Hoop