Het doet mij zoveel pijn,
maar probeer het toch een keer van mij af te schrijven…
Kleine draak 3.5 jaar,
en is de laatste maanden bezig met zijn eigen fantasie papa…
(
zoals sommige weten heeft T.im geen papa, relatie was al over voordat ik wist dat ik zwanger was, hij weet wel van T.im, maar hij is niet stabiel voor vaderschap, heeft de rechter ook uitgesproken)
Maar goed, grote draak gaat wel veel naar zijn papa,
we hebben redelijk goed contact,
en hij neemt soms t.im ook mee…
maar nu wordt het erger,
T.im verteld hele verhalen over zijn papa,
papa heet jakie, dan weer pietje of jantje,
als we in de auto zitten roept hij: mama ik zie mijn papa…
Of als ik zeg dat hij iets niet mag, dan zegt hij mag ik van papa wel…
Of bij het boodschappen, ziet hij een man lopen, mama daar loopt mijn papa…
Ik heb het idee dat hij helemaal niet beseft wat een papa is,
hij neemt het natuurlijk van de oudste draak over…
Gisteren was ik het even beu,
en nam hem op schoot,
ik heb hem een foto van zijn verwekker laten zien,
T.im dit is jou papa, maar die is ver weg…
zegt hij: mama, papa is bij oma in de hemel…
Stom maar ik heb Ja gezegd,
hoe kan je dit een kind van 3.5 jaar uitleggen ??
Vriendin van mij riep neem dan eens contact met hem op,
maar dat is het laatste wat ik wil,
want hij is niet op het rechte spoor,
hij zou nooit voor hem kunnen zorgen of liefde kunnen geven,
en alleen maar ellende…
Ik vind het zo oneerlijk voor mijn wondertje,
maar besef mij wel dat hij gewoon later moet accepteren dat sommige dingen anders kunnen lopen in het leven…
Maar ik heb er wel veel verdriet van…
Toch zou ik je “ja” rechtzetten.
Het is ontzettend naar zo. Maar je hoort toch door de jaren heen veel verhalen waarvan de kinderen het de ouders kwalijk namen dat er over vader/moeder gelogen was.
Hij is nog klein, heeft behoefte aan een mannelijk rol-model en ziet dat zijn grote broer wel een papa heeft.
Als hij groter is, kun je best eerlijker zijn.
Zeggen dat zijn papa helaas niet zo goed voor zichzelf kan zorgen en dus ook niet voor Tim. Dat je hem graag een papa cadeau zou geven, maar dat dit niet gaat.
Maar zeggen dat hij in de hemel is… oj…dat kan op de lange duur niet goed uitpakken.
En je vriend dan? is die niet een goed alternatief vaderfiguur? Iemand die af en toe met alleen Tim wat kan ondernemen?
ik geloof ook wel in eerlijkheid boven alles, bij zulke onderwerpen zeker. Daarbij hoef je hem zeker niet precies te vertellen waarom zijn vader er niet voor hem is, je mag(slimmer ook lijkt me) best dingen achterhouden, maar ik zou zeker niet de boel verdraaien.
Je antwoord van gisteren zou ik ook rechtzetten.
Lastig dat hij er zo mee zit joh!
T.im beseft ook nog niet wat dood is, (vermoed ik)
omdat opa weer zo ziek is, is volgens t.im opa ook dood…
mijn zus heeft hij ook even niet gezien, en als we op het kerkhof zijn, zegt hij ook waar bloemen liggen, hier ligt tante C.
Dus ik twijfel daar wel aan…
En helaas is mijn relatie op het laatste spoor,
we hebben elkaar ook al even niet meer gezien…
En t.im heeft hem nooit als een vader figuur gezien…
het is idd heel stom/dom dat ik het zo gezegd heb,
en ik ga dat zeker weer terug draaien,
maar zolang hij niet het besef heeft van leven / dood,
vindt ik het behoorlijk lastig…
Vorige week was ik zijn moeder niet, ik vroeg hoezo, ja mijn moeder is ook dood…
of hij zegt jou moeder is dood, en mijn oma leeft nog…
dan laat ik hem een foto zien van oma, en een van mama,
en dan valt dat kwartje weer bij hem…
maar ik merk wel idd dat het soms een soort tik geeft, zeker als oudste draak 3 dagen weg is naar zijn papa…
En ik kan hem wel gaan verwennen door extra leuke dingen te gaan doen,
grote speeltuinen en zo, dierenparken, of gewoon naar een kinderboerderij, maar hij zal toch moeten leren accepteren dat hij zonder J.asper ook thuis leuke dingen kan doen…
ik vraag me teleken weer af,
of ik wel zo de juiste aanpak naar hem toe zet…
Is er misschien een soort buddy programma of iets? Of denk ik nu te amerikaans/stads…
Weet wel dat het oa in rotterdam wel is en dat bepaalde stichtingen ook aan buddyprogramma’s doen OF grote broer programma’s
Waarbij mannelijke rolmodellen met een kind dat dit mist gewoon een potje gaan straatvoetballen of zoiets…
En wellicht is dit ook wel een specifiek item om eens op tafel te leggen bij de begeleiding die je krijgt voor je kleine man.
Mijn broer heeft ook niet zijn vader als rolmodel gehad, maar kreeg zijn vaderfiguur in de vorm van een vriend van mijn moeder, het was een soort opa/oom Maar wel het type dat dan leerde banden plakken en meeging naar de autorai toen hij ouder was en die hem op de nek nam met wandelen naar de kinderboerderij toen hij klein was.
Gezien zijn verwarring met het begrip dood en hemel… denk ik dan idd dat het nu nog wel los zal lopen. En niet gaan twijfelen aan jezelf he, je doet zo ontzettend je best en ik vind het nog altijd erg knap hoe jij je door alles heen worstelt in het leven. :-*
Gab zou je niet nu een boekje kunnen maken voor T.im? waarin je opschrijft wat hij tegen je zegt hoe moeilijk je het vindt, waarin je verteld dat hij nog zo klein is en t nu nog niet goed snapt
en ook verteld dat toen hij zei dat papa bij oma in de hemel was je JA zei maar dat het natuurlijk anders is, en hoe t dan wel zit
misschien geeft het hem NU wel wat rust dat te denken…en jou wellicht ook wel een beetje
maar dan kun je het boekje als hij wel groot genoeg is aan hem geven en hem zeggen …zo was het, dit heeft mama opgeschreven over je papa en over jou…en kan hij misschien lezen waarom het zo is gegaan , hoe moeilijk dat voor jou was , en hoe klein hij nog was …te klein om het al te begrijpen
je kunt je boekje echt aan hem richten, lieve T.im…vandaag zei je dit of dat…mama wist echt niet wat ze moest zeggen want. jou papa is… en dat kan ik je nu eht nog niet goed uitleggen…
maar als je dit leest ben je groot genoeg, het spijt mama dat ze niet heef tkunnen zegge hoe t echt was…etc etc…
t is maar een idee hoor…het lijkt me echt heel lastig …
aan de andere kant zou je nu misshien hulp kunnen inroepen van een therapeut die gespecialiseerd is in kinderen …die hebben wellicht handleidingen hiervoor? kunnen misschien met T. praten…hem laten tekenen en fantaseren ( of wat een therapeut n zo n geval ook zou doen…)
want t lijkt me voor jou alleen behoorlijk heftig
Zet het ajb recht, want dit gaat zeker weten problemen opleveren. Ik ben in mijn jeugd opgegroeid met een leugen, ben er zelf achtergekomen en dat heeft in feite mijn relatie met mijn moeder verziekt. Als ze de waarheid had verteld, zou die misschien lastig zijn om mee om te gaan, maar had ik wel het gevoel gehad dat ik op haar kan bouwen en haar kan vertrouwen. Onze relatie is daarna is altijd moeilijk geweest omdat mijn moeder mijn gevoel wegwuifde en nu hebben we het contact op 0 staan. Heb een aantal lotgenoten gevonden en allemaal hebben ze nu een problematische relatie met hun ouder(s). Dat wil je echt niet Gab. Vertel het hem, dat papa niet dood is en zoek hulp om hem in zijn gemis te begeleiden.
Maxime, ik weet het… maar hij is nog zo jong…
Ik heb alle gegeven van zijn verwekker,
maar ik weet zeker dat hij nooit in staat is om als een vader te kunnen voldoen…
Ik vraag me af waar jij op baseert dat hij deze situatie als ‘erg’ ervaart. Zijn verhalen over papa en alles kopieert hij van grote broer of anderen, wat geeft jou het idee dat daar pijn of gemis achter zit?
Hier ook een hele lange periode veel verhalen over papa, exact zoals jij het vertelt. Tsja, mijn nichtje had op deze leeftijd een fantasievriendinnetje, mijn zoon een fantasiepapa. Ik maak daar niet zo’n issue van. Ik heb het laten gaan, af en toe gevraagd of hij meer wilde weten over zijn papa, sporadisch hebben we daar dan echt hele goede gesprekken over, en nu is de fantasiepapa al een tijd niet in beeld geweest. Het was echt onderdeel van het spel, van zijn fantasie,
Pas op dat je joúw beleving en ideeën over de situatie niet op hem afstraalt. Mijn ervaring is dat een kind heel flexibel is en meegaat in een situatie, mÃts ze het gevoel hebben dat de situatie goed is zoals deze is. Jij hebt duidelijk moeite met hoe het is (gelopen) en dat zou wel eens voor meer onrust kunnen zorgen dan het daadwerkelijk afwezig zijn van die vaderfiguur.
Hier ben ik er heel open over. Ik vertel dat hij wel een papa heeft, dat deze niet in ons leven is omdat hij niet goed een papa kan zijn. Dat J. en ik daar allebei heel verdrietig van kunnen worden, dus dat we dan beter gelukkig met zn tweetjes kunnen zijn ipv ongelukkig met hem erbij. Vooralsnog is J. er heilig van overtuigd dat een papa geen meerwaarde heeft. 
Maar dat zijn toch verschillende dingen? Ik ben ook opgegroeid zonder vader, maar gelukkig is mijn moeder daar altijd eerlijk over geweest, hoe jong ik ook was (ik was 13 maanden toen hij zelfmoord pleegde)
Echt, toen ik net 5 was, kon ik anderen precies vertellen hoe en waardoor hij dood was, als ik dan telkens een ander verhaal te horen had gekregen, was ik wel flink in de war geraakt denk ik…
Betekent niet dat je gelijk alles moet zeggen, doe het op zijn niveau. Vraag waar hij denkt dat papa is (nav jullie laatste gesprek dus). Vertelt ie dat ie in de hemel is, vraag wat hij daarmee bedoelt. Misschien heeft de hemel nu nog een hele andere betekenis voor hem, aangezien hij meer nog levenden daar waant.
Het hoeft niet uitgebreid, maar dat iedereen een vader heeft, is nu eenmaal zo. Maar de 1 leeft niet meer, de ander wil niks van een kind weten, weer een ander is niet geschikt om in het leven van een kind op te treden. Daar kun je natuurlijk jouw verhaal van maken, en als hij oud genoeg is, kan hij zelf een keuze maken. Probeer zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven, zonder hem zwart te maken. Maar te vertellen dat het nu voor je zoon beter is geen contact te hebben, omdat hij dan hoogstwaarschijnlijk veel pijn krijgt, is om je zoon te beschermen, niet om de vader zijn kind te ontnemen, toch?
Mijn zoon heeft ook een tijd gezegt dat zijn papa dood is.
Volgens mij zei hij dat omdat dood een duidelijk iets is.
Hij had een papa die afentoe, zonder afspraak, ineens kwam aanwaaien en dan weer tijden niets liet horen… zeker voor een kind erg onduidelijk… en dood is dan wel heel erg duidelijk.
Maar zijn papa is niet dood. Dat heb ik ook altijd tegen hem gezegt.
Maar ik snap zo goed dat het eruit floept. Ik zou het wel “terug draaien”, het weer eens ter sprake brengen.
Heb je een foto van hem? Ik ben zelf ook opgegroeid zonder vader. En al is hij nooit in beeld geweest, mijn moeder had 1 foto van hem en haar samen en die heeft jaren in mijn kamer gestaan (tot aan mijn puberteit). Het was fijn om een foto van hem te hebben, te weten hoe hij er uit zag… te zien dat mijn mama en vader samen zijn geweest…
Ik heb geen behoefte om foto’s van mij en mijn ex in mn huiskamer ofzo te hebben maar de kids hebben beide een fotoboekje met foto’s.
En ooit zag ik op tv (bij Schatjes geloof ik) een doos waarin het kind dan brieven/tekeningen enz voor papa kon doen als de wens er was - bijv. ook met vaderdag (dat kindje had ook geen contact meer met de vader).
Waar ik nu mee zit is dat op dit moment een bekende zanger zijn papa is, zegt hij. Zijn vader is zijn “biologische vader”, de man die het zaadje in mama’s buik heeft gestopt waaruit Th is gekomen en later SL. Voor de rest wil Th er niet meer over praten.
Buurjongens laat hij foto’s zien van die bekende zanger. Het is zijn held.
Ik vertel hem duidelijk dat zijn biologische vader zijn biovader is maar dat ik snap dat “die zanger” zijn held is. En dat ik dat ok vind, als hij maar blijft snappen dat dat niet de man is die het zaadje in mijn buik heeft “gestopt” waaruit hij geboren is.
Tja, sinds de docu van Frank Evenblij “je pappa is je vader niet”, denk ik dat het wel goed komt met zijn sterheld-papa idee. 
@D. wrote:
Ik vraag me af waar jij op baseert dat hij deze situatie als ‘erg’ ervaart. Zijn verhalen over papa en alles kopieert hij van grote broer of anderen, wat geeft jou het idee dat daar pijn of gemis achter zit?
Hier ook een hele lange periode veel verhalen over papa, exact zoals jij het vertelt. Tsja, mijn nichtje had op deze leeftijd een fantasievriendinnetje, mijn zoon een fantasiepapa. Ik maak daar niet zo’n issue van. Ik heb het laten gaan, af en toe gevraagd of hij meer wilde weten over zijn papa, sporadisch hebben we daar dan echt hele goede gesprekken over, en nu is de fantasiepapa al een tijd niet in beeld geweest. Het was echt onderdeel van het spel, van zijn fantasie,
Pas op dat je joúw beleving en ideeën over de situatie niet op hem afstraalt. Mijn ervaring is dat een kind heel flexibel is en meegaat in een situatie, mÃts ze het gevoel hebben dat de situatie goed is zoals deze is. Jij hebt duidelijk moeite met hoe het is (gelopen) en dat zou wel eens voor meer onrust kunnen zorgen dan het daadwerkelijk afwezig zijn van die vaderfiguur.
Hier ben ik er heel open over. Ik vertel dat hij wel een papa heeft, dat deze niet in ons leven is omdat hij niet goed een papa kan zijn. Dat J. en ik daar allebei heel verdrietig van kunnen worden, dus dat we dan beter gelukkig met zn tweetjes kunnen zijn ipv ongelukkig met hem erbij. Vooralsnog is J. er heilig van overtuigd dat een papa geen meerwaarde heeft.
Ik sluit me aan bij D. mijn zoon weet niet beter dan dat zijn verwekker gewoon niet is.
Hij heeft rond de leeftijd van jouw Tim ook een fase gehad dat hij zo’n beetje iedereen als papa aanwees, ik ben altijd eerlijk gebleven en gezegd dat zijn papa er niet was.
Hij heeft het volgens mij niet als een gemis ervaren, meer het kopiëren van gedrag van zijn leeftijdsgenootjes die wel een papa hadden.
Nu is hij bijna 8 en vraagt het zo af en toe nog eens en vertel ik gewoon weer opnieuw dat die man er niet is, in een ander land woont en ook niet naar ons toekomt.
Hij heeft daar geen probleem mee, noemt mijn man Papa en dat gaat goed.
Mijn advies: wees gewoon eerlijk, hoe ‘normaler’ jij het maakt hoe ‘normaal’ het ook is! (en blijft)
Neem daarbij ook mee dat kinderen een ontzettend lang geheugen (kunnen) hebben, Ryan kan zich nog een leven zonder mijn man herinneren, hij was 2 en een half toen ik mijn man leerde kennen en ruim 3 toen ik ging samenwonen.
Je hebt kans dat Tim onthoudt dat je ex ‘dood’ is…Dat kan weer voor problemen gaan zorgen later…
dank je voor jullie goede en fijne reactie’s…
Dat ik het zo had gezegd, was gewoon even een soort woede/boosheid van me…
Ik was het gewoon even beu, om telkens weer een antwoord te geven :oops:
ik heb het op school al even neergelegd, en zij proberen daar mee op in te spelen…
Normaal als tim een soort fantasie heeft duurt dat 4 a 5 dagen,
maar nu is het al weken zo…
Ik denk ook niet dat hij een besef heeft wat een vader is,
ja papa van jasper die hem komt halen, dat is alles…
Ik heb er zelf gewoon meer moeite mee
Heel herkenbaar hoor, hier is het zo dat Ryan’s verwekker niets van hem wilde weten, ik ben écht jaren zó boos geweest, dat duurde lang, bij vlagen ben ik nog wel eens boos :oops:
Lianne ziet haar vader ook niet.
Ze weet erg goed dat ze een papa heeft, mijn nieuwe vriend is dan ook niet haar vader. En dat zegt ze ook: Ik heb een andere papa.
Ik merk ook aan haar dat ze er mee bezig is, soms dan fietsen we ergens en dan loopt daar een man en roept ze daar is mijn papa.
Ik heb samen met Lianne wel eens foto’s gekeken van haar papa .
Heb kortgeleden boekjes van de bieb gehaald over gescheiden ouders maar kan dr helemaal niks mee omdat het niet inspeelt op deze situatie.
Soms vraagt ze wel eens of papa hier komt dan zeg ik dat hij het druk heeft.
Ik probeer niet teveel mijn emoties te laten zien als ze het over papa heeft.
Want op zulke momenten kan ik erg boos en verdrietig worden.
Begin er een weg in te vinden maar leuk is het niet als een kind schreeuwt om haar vader en die er dus gewoon niet is.
Ze is een keer bij de voordeur gaa zitten, toen ik haar vroeg wat ze was aan het doen zei ze: Ik wacht op papa…
Tja… dan breekt je hart
:-*
t.im heeft zijn papa nooit gezien,
geen familie live ect…
en pooh met je spoiler ook herkenbaar,
dan breekt je hart…
en melanie, idd ik ben soms ook boos,
terwijl ik weet dat dit gewoon het beste is voor hem…
op school heb ik dus alles van a tot z uitgelegd,
ook als straks vaderdag en zo er aan komt, wil ik er een opa dag van maken?? Ze willen met ti,m een klein onderzoekje gaan doen,
dat lucht mij al wat op…
@Gab wrote:
dank je voor jullie goede en fijne reactie’s…
Dat ik het zo had gezegd, was gewoon even een soort woede/boosheid van me…
Ik was het gewoon even beu, om telkens weer een antwoord te geven :oops:
ik heb het op school al even neergelegd, en zij proberen daar mee op in te spelen…
Normaal als tim een soort fantasie heeft duurt dat 4 a 5 dagen,
maar nu is het al weken zo…
Ik denk ook niet dat hij een besef heeft wat een vader is,
ja papa van jasper die hem komt halen, dat is alles…
Ik heb er zelf gewoon meer moeite mee
Ik denk dat je moet gaan kijken naar hoe jij je weg kan vinden hierin. Want ik heb het idee dat je het nu heel ‘groot’ maakt (school erbij betrekken, vaderdag, etc), maar voor wie doe je dat? Heeft je zoon daar écht behoefte aan? Of ben je dan bezig met jouw gevoel?
Een fantasie van een kind duurt doorgaans echt wel enkele weken. Hier wel tenminste.
het complexe van tims situatie is natuurlijk dat hij een broer heeft die wél een vader heeft. Ik kan me voorstellen dat het daardoor toch wat meer bij hem leeft dan bij enige kinderen, en dat je ook wat sneller iets moet bedenken voor situaties als vaderdag en zo.
het lijkt me lastig, en ik heb eigenlijk geen tips voor je. :shifty:
hier die fase van een fantasiepapa of vragen om een vader tot nu toe overigens niet gehad. ons verhaal is natuurlijk weer iets anders, en blijkbaar was het zinnetje ‘je papa woont in afrika’ voor hem genoeg om niet over een papa dichtbij te fantaseren :think: (bij tijd en wijlen hoor ik hem heel trots tegen wildvreemde kinderen vertellen dat zijn vader in afrika woont :mrgreen: )
D:
ik maak het helemaal niet groter dan het is…
was dat maar…
het probleem is ook dat hij het verschil ziet van zijn grote broer joepppiee papa is er…
en hij blijft bij mij…
het is moeilijk uit te leggen,
maar nogmaals normaal duurt zijn fantasie niet zo lang als nu,
vandaar ik mij zorgen maak,
Vorig jaar was het al met bijv vaderdag een probleem,
hij maakte een kado, maar gaf het aan opa, toen noemde hij opa al papa…
Tim zit ook op een MKD, is zeer gevoellig,
en adhd… mogelijk ook PDD-NOS
Vandaar ik zo extra alert ben, en de school erbij betrek…
Vandaag was het dus weer papa hier papa daar…
ik kan praten als brugman, maar het werkt gewoon niet…
Kind tot tranen toe, japser wel naar zijn papa…
ik had dus zelf nooit verwacht dat dit al op deze leeftijd zon inpact zou hebben…
Dat van de ADHD en PDD-NOS wist ik niet, dat had je nog niet vermeld. Ik kan me voorstellen dat dat de zaak verandert, heb ik zelf geen ervaring mee.
Wat ik bedoel met het ‘groots’ maken (het stond niet voor niets tussen aanhalingstekens…) is dat in je berichten duidelijk wordt hoe lastig jij dit vindt. Hoe je het ook went of keert, je zoon pikt dat op, dat kan niet anders. Dat kan echt heel veel invloed hebben op zijn beleving van de situatie, ik denk dat het wijs is om daar óók bij stil te staan.