Hallo allemaal, ik wil even iets delen.
Ik ben niet bezig om zwanger te worden maar heb al zes jaar een lieve vriend. Binnen die zes jaar heb ik meerdere keren gedacht dat ik misschien zwanger was. De kans was telkens heel klein, maar toch dacht ik telkens weer dat ik door een of ander toeval zwanger was geworden.
We zijn allebei volwassen en hebben een baan en een huis, maar toch willen we nog eventjes wachten. Of beter: hij wil wachten. Ik wil gewoon zwanger worden.
Nu hebben we afgelopen maandag even onveilig geklust, hij kwam niet klaar, maar dan is het immers toch ‘onveilig’. Terwijl we dat deden had ik het gevoel: nu word ik zwanger. Hij had dat ook bleek achteraf. Een dag daarna was vermoedelijk mijn eisprong.
Donderdag en vrijdag werd ik ineens heel moe en duizelig. Het is natuurlijk veel te snel om als zwangerschapsklachten te kunnen doorgaan.
Zoals jullie zien is de kans dat ik zwanger ben minimaal maar toch denk ik nu alweer dat het toch zou kunnen en kan ik aan niets anders meer denken.
Eigenlijk vind ik dit vreselijk. En toch ook een beetje leuk. Mocht ik zwanger zijn dan zijn we er allebei wel blij mee.
Heeft iemand dit ook mee gemaakt en hoe hou je er je hoofd koel bij?
Jeetje wat eenverschillende gevoelens dan he? Ik denk dat er niks anders op zit dan het af te wachten, maar ook eens goed inder de loep te nemen wát jullie nu eigenlijk willen?
Succes met afwachten 
en wat het ook wordt, zwanger of niet, dat je je er maar goed bij voelt!
Bedankt voor je reactie, maar volgens mij is mijn probleem opgelost: de klachten kwamen van een buikgriep, daar ben ik vanmiddag op onaangename wijze achter gekomen. En ach, de kans dat ik zwanger ben is er bijna niet.
Het enige positieve is dat ik nu wel een heel goed gesprek heb gehad met mijn vriend over mijn kinderwens.
Misschien dat we er binnenkort toch echt aan gaan beginnen. We blijven in elk geval praten.
Liefs, Diana