onze zoon zit in groep 3 hij is 6 en onze oudste
We krijgen er nu steeds meer mee te maken dat hij alleen weggaat.
Bijv schoolreisje en met de voetbal naar een pretpark.
Ik heb hier zoveel moeite mee. Hij gaat natuurlijk wel mee, wil hem dit niet ontzeggen.
Maar is het normaal dat ik hier een aantal dagen van tevoren al gigantisch tegen opzie en dat ik me de dag zelf de hele dag onrustig voel.
Of het normaal is, geen idee, maar ik heb dat ook, nog steeds!
Mijn oudste dochter is nu 8, en een paar weken terug ging ze op schoolreis naar bobbejaanland. Gruwelijk! En de laatste twee weken van de zomervakantie doen de kids hier mee aan kindervakantiewerk, wat betekent dat ze 3 dagen van die 2 weken weg gaan met een busreis, waarvan ook nog eens eentje naar een zwembad. Ik vind het nog steeds verschrikkelijk moeilijk, en ben altijd erg opgelucht wanneer ik ze 's avonds weer terug heb…
:hug:
Ik weet het niet, ik vind zelf eigenlijk dat het zo neigt naar hoe groter hoe beter… Terwijl als ik kijk naar mijn dochter, de kinderboerderij als uitje, of picknicken in het park al leuk en spannend genoeg is,p.
Mijn oudste zit in groep 5 en zou aankomende week voor het eerst echt weggaan, naar openluchtmuseum in Arnhem. Vond ik ook al heel spannend, maar ik zie voor deze leeftijd wel duidelijk de toegevoegde waarde en dat maakt dat ik het los kan laten.
Toen mijn dochter een tijdje tefug een kinderfeestje had dat heel de dag duurde (dierentuin) hbe ik haar niet laten gaan, het voelde niet goed. Dierentuin is iets eat je als gezin doet.
Ze gaan overigens naar drouwenerzand en naar de waarbeek.
Ik vind gewoon dat ik mij zoon deze dingen niet kan ontzeggen.
Hij zal dan de enige zijn uit de klas die niet meegaat.
Ik vind de dierentuin niet perse iets wat je als gezin moet bezoeken, maar dat terzijde
Hm, nee, ik ga mijn kindjes ook niets ontzeggen. Het hoort er nu eenmaal ook bij, vind ik. En met school gaan ze inderdaad ook wel eens naar een dierentuin, of met vriendjes, of iets dergelijks.
Voor mij maakt het niet uit waar ze heen gaan, ik zal ze zeker mee laten gaan. Maar voor mij is het wel moeilijk dan, die dag. Maar dat laat ik hen dan weer niet merken. 
Lastig hoor. Hier gaan ze al vanaf groep 1 met schoolreis en diverse uitjes,dus loslaten start hier al vanaf 4 jaar. Nu gaan er altijd voldoende ouders en leerkrachten mee. Zelf ben ik (behalve schoolreis) veel mee geweest met uitjes,dus heb gezien hoe of wat…dat stelt ook wel gerust.
Nu zijn we een kleine school,waarbij je vaak de ouders die wel mee gaan ‘goed’ kent.
Hier 2 kids die (in ieder geval 1) wat meer begeleiding nodig heeft.
Beide hebben schone kleren in de tas en vertrouw er op dat als er wat gebeurt, ze wel verschoont worden. Zo niet,dan is de juf op de hoogte en kan er op toezien.
Vorig jaar (groep 2) heb ik bewust gevraagd of onze oudste in de groep van de juf mocht, aangezien hij het jaar ervoor van spanning alles onder had gezeken. Nu is die moeder daar erg goed mee omgegaan,maar in groep 3 is dat anders…nu zal ik ofwel vragen of de juf mee gaat (in haar groep) of ander vragen bij wie hij komt en daar e.e.a. uitleggen.
Nu gaan beide heren naar dezelfde locatie. Dat sterkt ook wel.
Buiten de activiteiten op school,want ik vind inderdaad ook dat je een kind niet als enige buiten kan sluiten, mag hij hier buiten of bij vriendjes niet alles. Heeft niets met loslaten te maken. Heeft met veiligheid en een beperking er in te maken. Ik bespreek dat met de ouders (al is hij wel vaak bij dezelfde). Wil niet dat ze door de wijk gaan zwerven. Als ze bij iemand spelen,verwacht ik dat ze in en on het huis blijven ofwel in het zicht van ouders. Dat stukje loslaten, dat gebeurt hier gewoon nog niet.
Een kleine school scheelt denk ik veel. Wie weet precies met wie en waar. Vond wel dat ze vanaf groep 1 al best ver gingen qua reizen,maar uiteindelijk ging iedereen. Je staat als ouders allemaal met dezelfde brok in je keel, dat scheelt…
In groep 3, denk ik dat dat stukje loslaten gewoon moet…ze worden ouder…
Ik ben blij dat het hier op school niet hoeft :mrgreen:
Het voelt voor mij heel tegennatuurlijk, deels omdat ik er moeit emee zou hebben, maar grotendeels ook door de reactie van de kinderen p dergelijke uitjes. Zeker bij zulke jonge kindjes.
Mn kind als enige thuishouden zou ik ook niet doen trouwens… Dit feestje waarvan ik haar thuishield heb ik ook niet zo direct tegen haar gezegd.
hier gaan ze bij de kleuters niet op schoolreis, ze hebben hier kleuterfeest.
Dat vond/vind ik als mama helemaal niet erg 
.
Want 4 jaar vind ik voor een ‘echt schoolreisje’ gewoon te jong.
Ze gaan wel op ‘excursie’ naar de kinderboerderij of het bos bijv. Ook meegeweest met beide heren op zulke dagjes. Maar dat is allemaal heel dichtbij en met veel ouders mee als begeleiding.
Vorig jaar zat de oudste in groep 3 en doordat ik aan hem duidelijk kon merken dat hij er zo ontzettend veel zin in had… vond ik het zelf helemaal niet zo moeilijk zoals ik vantevoren wel verwacht had.
Ze gaan hier in groep 3 trouwens ook naar Drouwenerzand :lol: . Vanuit ons trouwens wel stukje dichterbij.
Dat we dat zelf al kenden maakte het ook niet zo onbekend voor mij/ ons.
Dit jaar is onze 2e echter versneld van groep 2 naar groep 3… en zo gaat hij dus dit jaar als nog niet 6,5 jarige voor het eerst op schoolreis… en moest ik toch wel even slikken toen ik dat besefte: hij is toch nog zo klein?
Oh nee valt best mee eigenlijk… we hebben de afgelopen weken gezien hoe goed hij inmiddels is opgenomen in de groep en ook hij heeft er ontzettend zin in, dus mama weet: komt goed!
Enige puntje van aandacht is zijn gebroken been.
Tegen die tijd wel loopgips (echt balen, het gips gaat er 4 dagen na de schoolreis af) maar toch.
We twijfelen nog of het misschien handiger is dat 1 van ons mee gaat als begeleider en hoe we dat dan kunnen rondbreien met de andere kids, maar dat moeten we na de avond4daagse komende week maar eens gaan regelen.
ik snap het helemaal.
Mijn dochter was 4 toen ze op dr eerste schoolreisje ging, naar de dierentuin in Rhenen. Ik had de zenuwen en ik was niet de enige moeder die met tranen stond toen de bus weg reed… Gelijk al zo ver weg, naar zo’n druk park… wat was ik blij toen de bus weer aan kwam rijden (helemaal “leeg” natuurlijk )
Dit jaar gingen ze naar een groot buiten speeltuin in de buurt. Maar volgend jaar gaan ze weer naar de dierentuin, gelukkig is ze dan al weer wat ouder. (of dat uit maakt weet ik niet, zelf denk ik, hoe jonger, hoe spannender ze het vinden, en dat ze wel bij de groep blijven, en dat klopte ook. En de ouders en juffen zeiden ook, ze luisterden erg goed!)
De begeleiders van groep 3 zeiden juist, dat de kinderen alle kanten op gingen rennen (die gingen ergens anders naar toe).
Ik kan me erwel iets bij voorstellen.hier geen schoolreisjes maar wel kleine uitstapjes IKV het een of ander.
Maar hoe voelt dat dan als ze uit logeren gaan? Opa, oma, ooms en tantes nemen ze ook mee naar dat soort plekken. Dan bespreek ik vaak wel bepaalde dingen door zoals laatst twee zussen met de kids gingen zwemmen en dat vind ik dan wel spannend.
Het langzaam loslaten is ook iets wat je als ouder echt moet leren. Ik merk echt het verschil tussen de oudste die nu inmiddels 17 is en de jongse van 8. Bij de jongste ben ik overeral veel gemakkelijker in. Niet dat ze meer mag, want de oudste liet ik ook gewoon mee gaan. Maar inderdaad was ik daar soms zelf best nerveus voor.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat mijn hart nog steeds een vreugdesprongetje maakt als ik na een schoolreis de bus weer veilig en wel aan zie komen. Maar ik ben er echt niet de hele dag mee bezig. Terwijl dat bij het allereerste schoolreisje van de oudste toch wel zo was.
Mijn kinderen gingen beiden vanaf heel jong al “oefenen” bij familie. Voor mij wel lekker om even tijd voor jezelf te hebben en te wennen aan je kind niet bij je en voor het kind alvast leren dat er ook een leven is buiten papa en mama om.
Dus in de eerste paar maanden (na borstvoeding periode) een keer een nachtje slapen bij opa en oma vond ik helemaal niet gek. En ik vertrouw mijn ouders 100% met mijn kind. Net als mijn zus en broers.
Op de voorschool bestond een schoolreisje uit een uitstapje naar een overdekte speeltuin en moest er altijd 1 ouder mee ivm de begeleiding.
In de kleuterklassen was dat schoolreisje ook naar zoiets dergelijks en dan vanuit school, prima afgeschermde omgeving, dus ook daar maakte ik me geen zorgen over.
Mis ik mijn kinderen dan… ja natuurlijk, maar ik vind het niet eng ofzo. Ik denk altijd terug aan de periode dat ik nog kind was en op schoolreisje ging enzo en dat ging toch ook prima. Wat een ander kan overkomen, kan jezelf ook overkomen
(wel eens mijn oudste kwijt geweest toen hij 3 was in een kledingwinkel, nou dacht dat ik gek werd, bijna een half uur wezen zoeken… totdat dus uiteindelijk bleek dat hij zich verstopt had tussen de kledingrekken en in zijn beidehandte koppie OP de middenstang was gaan staan.)
Mijn oudste zoon woont trouwens bij zijn vader sinds zijn 5e jaar, dus misschien dat ik wat meer gewend ben wat dat soort dingen betreft.
Het gaat nooit echt over. Het wordt wel wat makkelijker. Bij de oudste heb ik gehuild toen ze de eerste dag op de peuterspeelzaal was. bij de jongste heb ik heerlijk gewinkeld :mrgreen:
Y.oni van 11 gaat morgen voor 3 dagen op schoolkamp. Dat vind ik doodeng, maar het hoort erbij. Het zal wel heeeeeel stil zijn in huis (ik ben wel een beetje een moederkloek).
Met A.nyk van 6 ben ik er tot op een bepaalde hoogte wel makkelijker in. Ze gaat al vanaf haar vierde met de taxi naar school. Een schoolreisje is dus niet anders. Aan de andere kant mag zij - mede door haar handicap - minder dan dat Y.oni op haar leeftijd mocht. Ze gaat nu soms zelf een stukje ‘wandelen’ en dat vind ik heel eng. In die zin vind ik het juist weer heel moeilijk om haar los te laten.
Toch blijft loslaten moeilijk, steeds kom je in een andere fase. Maar zelfs mijn schoonouders zijn altijd blij als wij weer veilig terug komen van vakantie :mrgreen:
@bianca68 wrote:
Maar zelfs mijn schoonouders zijn altijd blij als wij weer veilig terug komen van vakantie :mrgreen:
Geweldige opmerking dit. Ik merkte het ook toen ik en mijn man een keertje een weekendje naar Roemenië gingen met een hele goede vriend. Mijn jongste was toen een jaar of 3.
Nou mijn moeder vond het doodeng, wij zo samen op stap en dan die kleine bij mijn broertje en schoonzus en wat als ons wat zou overkomen, wat dan etc etc. Die was bloednerveus en megablij toen we weer terug waren.
Zo zie je maar weer, je bent nooit te oud om hier heel onzeker in te zijn
(mijn moeder heeft 10 klein kinderen)