Ingezonden brief
10 november 2006
Lieve Mona,
Mijn dochter S. is verliefd… op een hele zachtaardige knul met een mooi bolletje. Al maanden brengen ze de nachten met elkaar door en tot nu was de liefde wederzijds. Maar haar vriendje - ik noem hem even mijnheer Tut - gaat vaak 's nachts op pad. Hij belandt dan naast hun bed met als gevolg dat mijn dochter naar hem schreeuwt. Maar hij luistert niet goed naar haar, waardoor ik regelmatig midden in de nacht met een ontroostbare dochter zit. Het enige wat helpt is mijnheer Tut overhalen weer bij haar in bed te kruipen. In de hoop dat ze samen nog een paar uurtjes slapen en tot rust komen.
En sinds een paar dagen is de liefde omgeslagen in een ware obsessie. Ook overdag schreeuwt mijn dochter tijdens haar drukke werkzaamheden steeds vaker om mijnheer Tut en begint zelfs soms hartverscheurend te huilen als ze merkt dat hij er niet is. Maar mijnheer Tut trekt zich er niks van aan, en mijn dochter wordt steeds verdrietiger en afhankelijker van hem. Vreselijk om te zien.
Lieve Mona, ik vind het verdrietig om mijn dochter zo afhankelijk te zien worden van mijnheer Tut… ik probeer haar met andere werkzaamheden af te leiden van haar liefde voor Tut, maar helaas… Tut bepaalt haar hele leven. Wat kan ik doen…?!
Liefs,
Een vermoeide moeder
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
:mrgreen:
lieve vermoeide moeder
helaas ben ik geen mona, maar wel een mede-vermoeide moeder. dus misschien helpt dat ook . Ik ben een tijd lang zelf de tut geweest van mijn zoon. Gellof me, voor de tut is het ook niet fijn om zogeclaimd te worden. Een tut wil ook wel eens wat tijd voor zichzelf 8) . In mijn geval was het een kwestie ven terugbrengen van de tut-tijd (alleen aanbieden bij opstaan en naar bed gaan) en de rest van de tijd alternatieven bieden in activiteiten, aandacht en eten/drinken.
Maar ik denk dat je dat zelf ook al wel bedacht had. Ik hoor je zeggen dat je er moeite mee hebt dat Saba emotioneel afhanelijk wordt van een ding dat kan verdwijnen, en dat haar houvast daarmee verdwijnt. Ik denk dat het logisch is dat je daar moeite mee hebt, maar volgens mij is het normaal voor deze leeftijd dat kidneren zich sterk hechten aan “dingen”. Je kunt hooguit proberen te regelen dat ze zich aan meerdere dingen hecht, zodat er altijd wel iets in de buurt is wat haar houvast geeft.
Heel veel succes ermee en een hele dikke knuffel voor je mooie meis en haar mooie mama :-*
ik stond laatst in de prenatal achter een moeder…die kocht voor het gemak maar ff 5 dezelfde knuffeldingen…voor als ie stuk of kwijt raakte :inlove:
je moet wat he
sterkte 8)
Ai… :shock:
Ik vind het soms zo saai dat Rick niet wat met knuffels heeft, maar als ik dit zo lees dan ben ik allang weer blij dat Rick voldoende heeft aan zijn duim (die zit vast) en een mouwtje (loopt ook niet weg).
Wat Esther zegt (en wat je zelf ook al probeerde) dat zou ik even wat strakker gaan uitvoeren: dus echt vaste tut-tijden.
Dan heb je wel een paar dagen oorlog, maar dat heb je nu ook al alsTut weer eens aan de wandel is…
Succes,
Marjan
@justmarried wrote:
Ik ben een tijd lang zelf de tut geweest van mijn zoon. Een tut wil ook wel eens wat tijd voor zichzelf…Goh, die link tussen Jip’s tut en Saba’s tut had ik niet eens gelegd… maar inderdaad, d’r zit wel wat in ja… Nou snap ik jouw tweestrijd toendertijd ook: van de ene kant wil je dat ‘hechten aan’ niet verstoren omdat dat zo veel verdriet oplevert bij je kind, maar van de andere kant is afhankelijkheid tegenover mijnheer Tut ook niet prettig… :roll:. Mmmmm…
En Heksje… 't is maar goed dat mijnheer Tut aardig gedateerd is, want ze verkopen 'em nergens meer in zijn model :lol: !
Lastig hoor. Ik heb ook geen goede tips eigenlijk. Ben er ook niet mee bekend, Sven heeft niets waar hij heel erg aan hecht. Denk idd dat Esther wel een goede vergelijking maakt. Wens je er succes mee. Niks leuk als je kindje verdriet heeft.
Tja lastig…
Marrit heeft sinds ze ruim een jaar was ook een vaste knuffel. Eerst dacht ik ook dat het beter was om haar niet teveel te laten hechten aan die knuf. Maar ja, dat is niet gelukt . En daarnaast ben ik ook wel van mening veranderd. Want Marrit is er makkelijker van geworden, ook in vreemde of moeilijke situaties. Ze vindt er veel steun bij en ik denk echt niet dat dat slecht is. Op de psz taalt ze er niet naar maar thuis heeft ze hem wel overdag beneden en natuurlijk 's nachts in bed.
Saba moet dadelijk ook aan een nieuwe situatie wennen als de baby er is. Misschien kan ze wat steun vinden bij haar knuffel dan. Bij Marrit hielp dat zeker!
En daarom zou ik er ook zeker niet blij mee zijn dat een vervanging in de vorm van een identieke knuffel niet zo makkelijk te vinden is. Als je eens wist hoeveel uur ik internet heb afgestruind naar een tweede…
En Bent heeft ook besloten zich te hechten aan een vaste knuffel, wat resulteerde in weeeeer uren marktplaats ed afzoeken (waarom vinden ze nou altijd die knuffel leuk die nauwelijks te vinden is?) en ook hem heeft het erg geholpen in nieuwe situaties. Hij gaat sinds kort naar een KDV waar hij erg moest wennen maar zijn vertrouwde knuffel sleept hem er doorheen!
Dus ik denk echt niet dat het erg is. Ik had zelf ook een knuffel vroeger, prima toch?
En dat-ie uit bed valt, tja, gebeurt hier ook wel eens…
Oh ja, ik wou hem eerst ook niet beneden, maar sinds ik overstag ben gegaan, heb ik een veel rustigere en makkelijke peuter in huis. Ze kan eindelijk wel eens 5 minuten op haar billen nu, en dat zat er voorheen echt niet in. Daardoor heeft ze ook meer innerlijke rust gekregen. En het is echt niet zo dat ze er de hele dag mee loopt, alleen als ze er even behoefte aan heeft zoekt ze hem op…
Succes met bedenken wat je nu moet doen!
Lisanne heeft tot haar 6de steeds dezelfde pop gehad. Gelukkig acccepteerde wel steeds de nieuw gemaakte door de buurvrouw. Maar de kleren moesten dan wel overgezet worden.
Chloe heeft twee tiamo beertjes en op marktplaats koop ik steeds nieuwe en als er dan 1 op is vervang ik die.
Luuk heeft zijn konijn. Die heb ik nog niet kunnen vinden op marktplaats, van de hema.
Tja ik laat het maar zo, maar het uit bed komen omdat het lievelingetje eruit is gegooid door een ander lievelingetje is niet handig. Maar vor ze 18 zijn gaat het over. Ik heb mijn oude beertje ook nog. Geloof dat mijn oma wel 20 keer ziijn kop heeft vastgenaaid.
Moeilijk hoor… Maar als je het nog niet alleen wilt aanleren voor alleen de nacht, dan is misschien zo’n speen-touwtje een idee? (weet niet hoe die dingen heten. Het zijn van die touwtjes vaak met kralen eraan. Aan de ene kant bevestig je de speen en de andere kant kan je vastklemmen aan de kleding)
Geen idee of het kan hoor. En misschien is meneer Tut wel veels te zwaar?
Lieve Fannie
Ik heb geen tips voor je, maar wel iets anders om te onthouden, mocht Saba’s Tut er op een dag genoeg van hebben…
Kars heeft precies dezelfde Tut en hier is deze Tut werkeloos, wordt niet eens naar gekeken… Dus als je er nog eens eentje nodig hebt…
Ik was zo bang voor wat jij schrijft dat ik bijvoorbaat maar 3 dezelfde heb gekocht. Ze kan ook echt niet meer zonder en wil ze nu ineens ook overdag mee naar beneden nemen. Dat doe ik dus niet. MAar misschien ga ik nog wel eens overstag hoor . Laatst was wel grappig: Ik had ze uitgewassen (ja dat mag ) en daardoor zag ze even alle 3 :mrgreen:. Ze zat me toch raar te kijken :mrgreen: en te wijzen :mrgreen: . Dus nu moet ik zien te voorkomen dat ze straks alleen nog maar met alle 3 wil slapen.
Dat had mijn nichtje met spenen: Die was de speen steeds kwijt en daarom deden ze er maar 2 in bed. Maar uiteindelijk wilde ze alleen nog maar slapen met in beide handen een speen en één in de mond :mrgreen:.
Nee maar even serieus:
Had ze hem ook altijd al overdag, liep ze er altijd mee rond of is het een slaapknuffel?
Hoi
Sebastiaan heeft ook een slaapknuffel. Zonder kan hij ook echt niet slapen. Heb er dus inmiddels een stuk of 8… Ze gaan regelmatig in de was, want hij stopt ze in z’n mond. Gelukkig maakt dat niet uit, als hij een schone krijgt, is 'ie er net zo blij mee.
Soms haalt hij hem overdag uit z’n bed, maar dan pak ik hem af en leg hem weer terug in z’n bed. Ik zeg er dan duidelijk bij dat knuffels in bed horen en dat 'ie dus weer lekker gaat slapen. Soms begint hij dan ontzettend te brullen, maar dat is altijd zo weer over. Hopelijk blijft dit zo .
Maar misschien een idee om overdag te zeggen dat knuffels in bed horen? Kan meneer Tut haar bed “bewaken”.
Groetjes,
Heleen
@Heleentje wrote:
Maar misschien een idee om overdag te zeggen dat knuffels in bed horen? Kan meneer Tut haar bed “bewaken”.Ja, dat is een goed advies wat we een tijdje geleden uitgeprobeerd hebben… 's ochtends na het aankleden uitgebreid afscheid nemen van mijnheer Tut en hem in bed leggen waar hij op haar blijft wachten. Maar eenmaal beneden beseft ze dat hij er niet is, rent op het traphekje af, sjort aan het hekje en gaat volledig over in een stress-stand, luid schreeuwend naar mijnheer Tut :roll:.
De afgelopen dagen hebben we haar af weten te leiden zodra we beneden waren, maar soms… ineens tijdens het spelen of eten… gaat dat onderlipje hangen, trillen, zegt ze “TUTJE” en komen de traantjes
. Het is echt net een puber met liefdesverdriet . Afleiding helpt enigszins, maar het is zo tegen m’n gevoel in. Ontneem ik misschien een hele belangrijke uitlaatklep voor haar als ik dat afgelebberde bruine ding met staart bij haar vandaan hou :think: ?!Mamalien, tot nu toe was het echt een slaapknuffel… al vanaf dag 1 lag hij bij haar in bed en was nooit een probleem om hem in bed te leggen zodra zij opstond. Ze heeft zelfs een tijdje heel enthousiast hem zélf in bed gegooid met een royaal uitzwaai gebaar en later een flinke “dag-dag” naar hem toe. Maar sinds een maandje is dat dus helemaal veranderd… ik dacht eerst een vorm van verlatingsangst (vooral na mijn zkh opname een tijd geleden) maar een maand geleden is er niks bijzonders gebeurd. Integendeel… ik had het idee dat het allemaal prima liep…
Mmmm… 'k weet dan eerlijk gezegd ook niet wat je er verder aan zou kunnen doen. 
Stug volhouden en hopen dat het een fase is? Maar ja, als ze dan zo zielig huilen… is ook niet leuk natuurlijk. Of als ze gaat huilen even naar haar bed lopen en laten zien dat hij daar lekker ligt te slapen. Hopelijk gaat het gauw weer over!
Groetjes,
Heleen
Nou als ze er zo aan gehecht is op het moment zou die van Xanna zien te bemachtigen en lekker mee op laten lopen. Het zal wel weer over gaan en erg is het eigenlijk ook niet.
Tenminste dat ga ik wel doen als het echt huilen wordt.
Het is ook wel schattig zo’n meisje met tut :inlove: .
Het is ook hartstikke schattig, dat klopt, maar ik ben zelf 12 jaar ‘verslaafd’ geweest aan een knuffelkonijn en had wel 's gehoopt dat m’n ouders me eerder van deze ‘verslaving’ af had geholpen, hahaha. Saba gaat vandaag over naar nieuwe kamer, en ik hoop dat ze daar de komende tijd voldoende afleiding heeft met allerlei nieuwe, leuke dingen, dat ze Mijnheer Tut even laat voor wat ie is… en Ãn d’r nieuwe bed dus :mrgreen: !
Bedankt voor jullie reacties en oh ja, Xanna en ik zijn al in pb- en mailcontact over haar tut :lol: !
geweldig dit!
Merlin hebben we heel snel aangeleerd om met een tot te slapen ipv een specifiek knuffeltje (tot is bij ons een hydrofiele doek met een knoop er in, zijn er oneindig veel van)
Carmen slaapt met de halve bart smit aan knuffels in haar bedje. Niet bepaald handig. Dus ook bij haar moet ik maar eens de hydrofiele tot introduceren.