Even nieuwsgierig of er meer mensen zijn die dit hebben…
Als mensen tegen me liegen krijg ik de kriebels en dan bedoel ik letterlijk. Als het iemand is die me heel na staat zoals een partner is het nog erger, dan voel ik een soort van koud gevoel in m’n maagstreek, ik word misselijk en ik krijg het koud tot aan klappertanden aan toe als het heel ver gaat (vroeger wel eens meegemaakt). In andere gevallen is het een soort van kippenvelgevoel over m’n hele lichaam.
Vertrouw er inmiddels zo op dat ik er blind op vaar, als iets verkeerd voelt dan klopt er iets niet.
Had het laatste tijdens een uitje van school, iemand was mee en die was naar eigen zeggen erg spiritueel ingesteld (dat vond ik al een beetje apart in haar geval maar goed), was nog een moeder bij en die kon het best met deze dame vinden maar ik vond haar ondanks dat ze superaardig was gewoon echt afschuwelijk en dat heb ik echt niet zo gauw. Ze was verhalen aan het vertellen over haar persoonlijke leven (heel heftig en allemaal ‘superspiritueel’) en het enige wat ik kon denken was; je liegt! Kreeg echt mega de kriebels van dat mens en ben ze allebei ‘per ongeluk expres’ kwijt geraakt in de menigte toen de hulpmoeder een uurtje voor zichzelf hadden. Was zelfs zo erg dat toen ze een arm om m’n dochter heensloeg ik zoiets had van blijf met je tengels van m’n kind af!
Weet nog dat ik het vroeger ook had met de zus van een vriendin die altijd mee ging op vakantie, aan het einde van een avond met haar was ik helemaal opgefokt omdat de helft van wat ze vertelde uit haar duim kwam en het waren geen leuke dingen (soort van roddels die ze mij wel kon vertellen in vertrouwen bladibla). Gelukkig had ik na een paar keer het verstand om de dingen die volgens mij niet klopten na te vragen bij de rest en geloofde niemand haar meer (inclusief haar eigen zus) maar toch, kan het gevoel nog zo naar boven halen, het voelt altijd hetzelfde namelijk. Vergelijk het met het gevoel dat je krijgt als je een kamer in loopt waar mensen net ruzie hebben gehad en waar een onprettige sfeer hangt, zoiets, maar dan sterker.
Nou vroeg ik me dus af, hebben anderen dat ook, een soort van lichamelijke reactie als iemand tegen je liegt. Klinkt misschien heel arrogant maar ik heb het wat dat betreft echt nog nooit mis gehad in de gevallen dat ik het kon nagaan.
Om eerlijk te zijn krijg ik ook een raar gevoel over mij als ik jouw stukje lees.
Heb je bewijzen, behalve je lichamelijke ongenoegen, dat die mensen liegen?
En daarbij ondanks dat ze liegen, waar ik ook niet van houd, vind ik dat je reactie, bijvoorbeeld dat je je arm om je kind slaat een beetje to much.
weet niet wat ik van je verhaal vind eigenlijk.
Tja… je hebt liegen en verhalen wat mooier maken dan ze zijn… dat laatste doen wel meer mensen. Je merkt al gauw als iemand zich wat mooier voordoet dan hij of zij is, maar om nou te zeggen dat ik zo’n lichamelijke reactie krijg zoals jij… nou nee. Gelukkig niet
Ik herken zeker wat je zegt, dat gevoel heb ik ook vaak bij mensen die niet eerlijk zijn. Of die dingen niet oprecht menen. Dat voel ik 1 op 1 aan.
En ja ik heb het ook als mensen waarbij ik me echt niet goed voel, aan mijn kinderen zitten, dat ik daar een rot gevoel van krijg. Dus ik begrijp je reactie daarop wel, inderdaad komt ie uit je stukje wat heftig naar voren maar het verwoord denk ik wel mooi hoe jij dat op dat moment ervaart. maar misschien kun je je er voor jezelf anders mee om gaan, denk dat je nu veel ‘wijst’ naar mensen die je het gevoel bezorgen, maar er wat aan doen zorgt dat dat gevoel minder wordt.
Heb overigens wel geleerd me voor die dingen af te sluiten, soms werd ik er gek van.
nee… heb ik niet geloof ik…
maarruhhhh…
ben wel heel benieuwd wat je dan DOET in zo’n situatie.
b.v. die vrouw die de arm om je dochter slaat… je zegt “ik heb zoiets van …”… maar ZEG je het ook?
Ennuh… “per ongeluk express” kwijtgeraakt??? Waarom niet gewoon gezegd (om maar niet te zeggen “waarom niet eerlijk gezegd”) dat je alleen op pad gaat.
En die vakantie… je zegt "ik heb het gecheckt bij de rest… "… maar je hebt haar wel heel veel roddels laten vertellen volgens mij??? Waarom niet gezegd “joh… we kleppen teveel over anderen en daar voel ik me niet happy bij”…
Snap je wat ik bedoel? Misschien voel je je naar doordat je in die specificieke situatie zelf niet de juiste dingen doet (en met juist bedoel ik… Dat wat je eigenlijk vind of zou willen zeggen…)
ben het met preggie eens.
Ht zal ff lastig zijn om dat soort dingen aan te geven, maar het scheelt je zelf een enorm rot gevoel. Wel net zo eerlijk ook.
hoihoi
het hebben van lichamelijke reacties bij het zien en horen van anderen mensen ken ik heel goed. Het is maar net hoe je ermee omgaat. Als iemand zo spiritueel doet terwijl ik het gevoel heb dat diegene dat niet is laat ik hem in zijn waarde of hij/zij moet adviesen gaan geven aan mensen. Maar dan nog ga ik daar zo over in gesprek dat die ander in zijn/haar waarde blijft. Iemand doet namelijk niet voor niets zoals hij doet. En wie weet was ze ook wel spiri maar niet op een voor jou prettige manier
Als ik last heb van iemand die alleen maar roddelt zal ik daar wel wat van zeggen praten doe je niet over maar met mensen.
En ik ben in mijn leven een paar keer iemand tegen gekomen waarvan ik echt misselijk werd van het gevoel dat ze uitstraalden en die ga ik gewoon uit de buurt en als dat niet kan sluit ik me af.
groetjes
marlies
@Madre wrote:
Om eerlijk te zijn krijg ik ook een raar gevoel over mij als ik jouw stukje lees.
Heb je bewijzen, behalve je lichamelijke ongenoegen, dat die mensen liegen?
En daarbij ondanks dat ze liegen, waar ik ook niet van houd, vind ik dat je reactie, bijvoorbeeld dat je je arm om je kind slaat een beetje to much.
weet niet wat ik van je verhaal vind eigenlijk.
Eens.
Los daarvan is hetgeen je beschrijft niet heel ongewoon denk ik, iedereen heeft intuitie, bij de een wat sterker ontwikkeld dan bij de ander. Ik vind het zelf overigens ook niet zo heel erg als mensen liegen, zij hebben dat blijkbaar ‘nodig’ ofzo. Ik denk er het mijne van en ga verder.
@Madre wrote:
Om eerlijk te zijn krijg ik ook een raar gevoel over mij als ik jouw stukje lees.
Heb je bewijzen, behalve je lichamelijke ongenoegen, dat die mensen liegen?
En daarbij ondanks dat ze liegen, waar ik ook niet van houd, vind ik dat je reactie, bijvoorbeeld dat je je arm om je kind slaat een beetje to much.
weet niet wat ik van je verhaal vind eigenlijk.
Vind het zelf af en toe ook raar, vandaar dat ik het maar eens hier plaatste.
Ik heb niet altijd bewijzen, dat is het nou juist, ik ga ook geen opvallende vragen stellen of onaardig doen oid tenzij het iets heel belangrijks voor mij betreft, het voelt gewoon niet goed en zoals die situatie met de tamelijk onbekende dame op een schooluitje, toen heb ik de voor mij makkelijkste weg genomen en ben onopvallend verdwenen.
Ik sloeg trouwens niet m’n arm om m’n kind heen maar zij (of was het een tikfout van je?).
Maar toch, wel meerdere mensen die het gevoel herkennen, het is een beetje lastig omschrijven vind ik maar het komt blijkbaar toch herkenbaar over.
@preggie wrote:
nee… heb ik niet geloof ik…
maarruhhhh…
ben wel heel benieuwd wat je dan DOET in zo’n situatie.
b.v. die vrouw die de arm om je dochter slaat… je zegt “ik heb zoiets van …”… maar ZEG je het ook?
Ennuh… “per ongeluk express” kwijtgeraakt??? Waarom niet gewoon gezegd (om maar niet te zeggen “waarom niet eerlijk gezegd”) dat je alleen op pad gaat.
En die vakantie… je zegt "ik heb het gecheckt bij de rest… "… maar je hebt haar wel heel veel roddels laten vertellen volgens mij??? Waarom niet gezegd “joh… we kleppen teveel over anderen en daar voel ik me niet happy bij”…
Snap je wat ik bedoel? Misschien voel je je naar doordat je in die specificieke situatie zelf niet de juiste dingen doet (en met juist bedoel ik… Dat wat je eigenlijk vind of zou willen zeggen…)
Een boel vragen :mrgreen:
Nope, ik heb niets gezegd tegen de mevrouw, heb ook niet raar gekeken oid, heb het gewoon zo gelaten als het was. Ik had geen reden, ze deed gewoon aardig tegen haar. ik zat naast haar en heb gewoon gezellig gebabbeld (gemeend ook want dit ging over hele andere dingen).
Reden dat ik niet gezegd heb dat ik wegging was zwak van mijn kant, ik had gewoon kunnen zeggen dat ik toch liever alleen aan de wandel ging.
Vakantie, had net een heel stukje getikt maar het komt niet over zoals het moet dus in dit geval hou ik het er op dat het een mirakel is dat we nooit ruzie gehad hebben met z’n vieren in al die jaren dat we met vakantie gingen. En het mirakel bestond denk ik voornamelijk uit het niet serieus nemen van de opmerkingen van die ene persoon (was de zus van een vriendin), het was namelijk niet zozeer roddelen in de zin van ‘over en weer’ maar min of meer losse vreemde opmerkingen die tegen iedereen afgeschoten werden voornamelijk onder invloed van alcohol.
En ik, en ik niet alleen, vond het toen heel lastig om daar mee om te gaan.
En je laatste zin heeft zeker waarheidsgehalte Preggie
.
Ik herken het maar dan bij mijn ex had ik het gevoel heel goed!!
Als ik een dagje uit ging met mijn moeder en R. En ik kreeg op zon dag acuut hoofdpijn belde ik meteen naar huis! Dan wist ik dat ex aan het zuipen was! Kon die liegen wat die wilde maar als ik dan thuis was kreeg ik het toch wel bevestigd! Verder ook vaak zon onderbuikgevoel erbij als er tegen me gelogen werd.
Heb dit sterkte gevoel alleen maar bij hem trouwens…Verder zit ik als mensen mij een verhaal aan het vertellen zijn en ik geloof het niet, dat ik dan alleen maar ga denken waarom ze het verhaal mooier willen maken :think: :shifty:
Ik herken het ook wel…
Hier noem ik het alleen " jemig, krijg een heel unheimlich gevoel van die persoon"
Ik voel me dan echt opgefokt en niet op mijn gemak. Wil dan het liefst zo snel mogelijk weg.
Maar ben er niet de mens naar om dan onaangenaam te gaan doen of mensen ermee te confronteren.
Hoewel ik dat 1 x wel heb gedaan, maar die iemand berokkende mijn moeder echt schade. Die zorgde er met haar leugens zelfs voor dat mijn moeders vriendin van 27 jaar aan mijn moeder ging twijfelen. Dat vond ik wel zo te ver gaan dat ik haar heel direct met haar eigen leugens heb geconfronteerd.
Doorgaans echter laat ik zo iemand gewoon snel weer links liggen en bloed een eerste evt contact alweer snel dood.
Overigens vind ik een verhaal wat mooier maken toch wat anders hoor. Dat doen we allemaal wel eens, al was het maar omdat je er bij het navertellen je eigen emoties aan toevoegd en je eigen interpretatie van bedoelingen.
Maar echt liegen, klinkklare onzin verkondigen of bijvoorbeeld ziektes veinzen of beweren dat je helende gaven hebt en mega spiritiueel bent, oeh, nee daar kan ik me zo rot bij gaan voelen dat ik neig naar overgeven… geen mensen die ik dus opzoek :shifty: .
Ik weet niet of iedereen altijd elk leugentje door heeft… Maar ik denk wel dat we als mensen een bepaalde intuïtie hebben om grove leugens (of onwaarheden) door te hebben/te voelen en iedereen zal met die gevoelens weer anders omgaan denk ik…
Even een kort voorbeeldje…
Zo’n jaar of 13 geleden (1997 om precies te zijn) had ik een vriend en hij kwam altijd bij ons in de weekenden. Eerst gingen we samen stappen en daarna ging hij mee naar huis, nog wat nadrinken, beetje gezellig doen, enz… Daarna ging hij naar huis. Rond half 2/2 uur 's nachts… (Woonden allebei nog bij ouders thuis).
Op een avond ging hij weg en er was niets anders dan anders… Maar toch… Ik heb mijn fiets gepakt, ben naar de disco gefietst en daar zag ik hem met een ander meisje… Ik heb echt geen reden gehad om hem niet te vertrouwen, maar op de één of andere manier werd ik die kant op gestuurd. Intuïtie?
@D. wrote:
@Madre wrote:Om eerlijk te zijn krijg ik ook een raar gevoel over mij als ik jouw stukje lees.
Heb je bewijzen, behalve je lichamelijke ongenoegen, dat die mensen liegen?
En daarbij ondanks dat ze liegen, waar ik ook niet van houd, vind ik dat je reactie, bijvoorbeeld dat je je arm om je kind slaat een beetje to much.
weet niet wat ik van je verhaal vind eigenlijk.
Eens.
Los daarvan is hetgeen je beschrijft niet heel ongewoon denk ik, iedereen heeft intuitie, bij de een wat sterker ontwikkeld dan bij de ander. Ik vind het zelf overigens ook niet zo heel erg als mensen liegen, zij hebben dat blijkbaar ‘nodig’ ofzo. Ik denk er het mijne van en ga verder.
Eens!
Ik maak me daar ook geen druk over, zoveel tijd heb ik in mijn leven niet om mij daar ook nog eens druk over te gaan maken (en heb er totaal geen behoefte aan).
En daarbij op me werk wordt er al genoeg gelogen, waar ik me wel druk om moet maken, dat is al genoeg.
Zolang mensen niemand er mee kwetsen die mij lief zijn, bemoei ik mij er niet mee. Waarom zou ik iemand zijn realiteit in de grond boren terwijl ik daar niet eens bewijs voor zou hebben dat ze liegen of iets heel erg aandikken? Puur voor mijn gevoel? Nee geen behoefte aan.
Want blijkbaar hebben die mensen dat soms nodig, om de realiteit mooier te maken dan wat het is.
En vergis je niet, heel veel mensen liegen of dikken een verhaal enorm aan.
Laat gaan, laat gaan
