Onze kleine meid van 1 jaar en 2 maanden oud blijkt een pittig karaktertje te hebben.
Als baby was ze erg rustig en makkelijk, maar nu komt er af en toe toch een klein duiveltje om de hoek kijken :inlove:
Als wij bijvoorbeeld eten geven en de volgende hap komt niet snel genoeg, dan begint mevrouwtje meteen heftig te protesteren. Of ze wil zelf eten, voor een paar hapjes waarna ze de lepel na een paar keer happen driftig op de grond gooit.
Ze wil altijd op de bank stoeien en rauzen, maar omdat we niet altijd op kunnen letten dat ze er niet afvalt zetten we haar op den duur op de grond waar ze de komende 20 minuten dan heftig zit te huilen.
De hele dag worden we door haar opgeslokt omdat ze niet op tijd op haar wenken wordt bediend.
In het begin vonden we het wel schattig, zo’n klein mensje met zo’n sterk willetje.
Maar nu wordt het wel heel erg vervelend.
Ze is onze tweede dochter, de oudste is 4,5 jaar oud.
Ook zij eist een hoop aandacht op en eerlijk gezegd beginnen de accu’s van mama en papa aardig leeg te raken.
Het vreemde is dat ik geen flauw idee meer heb hoe we het aangepakt hebben bij onze eerste dochter…
Ik heb al een paar keer geprobeerd om haar stoeltje om te draaien (dus met de rug naar ons toe) als ze aan tafel weer nijdig aan het huilen is als ik het waag om zelf een hap te nemen in plaats van haastig een nieuwe hap aan haar aan te bieden.
Maar het resultaat is dan alleen maar een nog bozer meisje dat helemaaln niet begrijpt waarom ze omgedraaid zit.
Het enige wat blijkt te helpen is bestraffend (met enige stemverheffing) “nee” te zeggen. Maar is het goed om een kind bestraffend toe te spreken als ze hun ongenoegen tonen? Bovendien schrikt ze daar ook wel eens van en is ze helemaal ontroostbaar.
Kan iemand mij een paar tips geven?
haha dat klinkt als Arielle! 
Hier deden we Rapley; met de handjes eten dus. Niet alleen hele gekookte groenten, maar ook de wat meer gepureerde dingen. Aardappelpuree, couscous en rijst wil prima met een vuist vol je mond in! haha!
Heel vaak zat (zit) ze ook op mijn schoot en graaide ze eten van mijn bord, terwijl ik aan het eten was. Af en toe stopte ik dan wat bij haar naar binnen.
Soms zat ze in haar kinderstoel. Een bordje gaf ik haar dan niet, die gooide ze toch om en dan lag alles op de grond. Ik legde dan gewoon wat op haar tafeltje voor haar neer. En dan pakte ze het daar vanaf.
En ik maakte er wel een spelletje van; dan deed ik een vliegtuighapje in haar mond en dan een vliegtuighapje in mijn mond en dan was zij weer. Daar moest ze dan om lachen. Maar ik moest het wel consequent om en om doen. Anders werd ze ongeduldig.
Probeer er de lol wat van in te zien, iig met eten. Dat ze goed eet is gewoon iets superpositiefs!
Als iets niet mag wordt Arielle ook HEEL ERG BOOS. Echt hartverscheurend huilen. Toen ze zo klein was als jouw kindje, leidde ik haar vaak af, maar de laatste paar weken werkt dat eigenlijk niet meer.
Nu ga ik ernaast zitten. Zeg ik dat het heel vervelend is, maar dat mama niet wil dat ze zich zeer doet/nu wel genoeg dribbel heeft gehoord. En dat ik snap dat ze verdrietig is, maar dat we *** toch niet doen/gaan kijken etc.
Eerst bleef ze steeds net zo lang huilen, maar nu na een week of 4 is ze sneller stil en dan wil ze even knuffelen of aan de borst. En na de knuffel of die paar minuten aan de borst (puur troost, melk komt er niet meer) is ze plots weer supervrolijk en gaat ze lekker spelen. Dus ik denk dat het voor Arielle zo de goede aanpak is.
Dus het is een beetje zoeken en kijken wat werkt!
Arielle schrikt trouwens ook heel erg als je boos op haar doet, terwijl ze niet echt stout is, vroeger ook al, dus daar ben ik heel erg mee gestopt. Idd mag ze best haar ongenoegen uiten en zolang ze nog niet kan praten is huilen heel acceptabel.
Als ze wel stout is en je spreekt haar dan vermanend toe, dan reageert ze heel anders. Apart om te zien… Alsof ze dat test en dan verwacht dat je zo reageert. En dan is het ook goed. En gaat ze wat anders doen. Om vervolgens 3 min later weer datzelfde stoute te doen :inlove: Nou ja… daar is ze dreumes voor :mrgreen:
@blue_fairy wrote:
Alsof ze dat test en dan verwacht dat je zo reageert. En dan is het ook goed. En gaat ze wat anders doen. Om vervolgens 3 min later weer datzelfde stoute te doen :inlove: Nou ja… daar is ze dreumes voor :mrgreen:
Wat een feest van herkenning :inlove: en :evil:
Geen idee of het bij het karakter hoort of dat hij bij de leeftijd hoort, maar het is vaak een kwestie van uitproberen wat het beste werkt.
Hier werkt geen aandacht aan besteden over het algemeen het beste. Vies doen met eten besteden we in eerste instantie geen aandacht aan (dus niet kijken ed), werkt dan niet, dan gaat haar bord weg (en dan mag ze het even later best nog eens proberen). Slaan of knijpen betekent hier op de grond gezet worden en even geen aandacht krijgen. Meestal eindigt dat in een huilpartij, waar we dan ook geen aandacht aan besteden, en als ze merkt dat ze geen aandacht krijgt komt ze vaak vrij snel naar ons toe. Dan krijgt ze een knuffel en is het weer goed.
En soms zeggen we ook gewoon ‘nee’ als ze iets doet wat niet mag, maar dat heeft bij Jinthe vaak minder effect.
Ik denk dat het ook een gewenning is. Ze is gewend dat ze op haar wenken bediend wordt (begrijp ik tenminste uit jouw verhaal), dan zal het ook even duren voordat ze gewend is als dat niet meer zo is.
@Nienke123 wrote:
Geen idee of het bij het karakter hoort of dat hij bij de leeftijd hoort, maar het is vaak een kwestie van uitproberen wat het beste werkt.
Hier werkt geen aandacht aan besteden over het algemeen het beste. Vies doen met eten besteden we in eerste instantie geen aandacht aan (dus niet kijken ed), werkt dan niet, dan gaat haar bord weg (en dan mag ze het even later best nog eens proberen). Slaan of knijpen betekent hier op de grond gezet worden en even geen aandacht krijgen. Meestal eindigt dat in een huilpartij, waar we dan ook geen aandacht aan besteden, en als ze merkt dat ze geen aandacht krijgt komt ze vaak vrij snel naar ons toe. Dan krijgt ze een knuffel en is het weer goed.
En soms zeggen we ook gewoon ‘nee’ als ze iets doet wat niet mag, maar dat heeft bij Jinthe vaak minder effect.
Ik denk dat het ook een gewenning is. Ze is gewend dat ze op haar wenken bediend wordt (begrijp ik tenminste uit jouw verhaal), dan zal het ook even duren voordat ze gewend is als dat niet meer zo is.
Het negeren lukt mij wel. Het probleem is alleen dat mijn oudere dochtertje helemaal hyper wordt als haar zusje aan het huilen en jengelen is.
Ze gaat dan druk zingen en op de bank staan springen en rondrennen. Of ze wordt boos op mij en vraagt waarom ik haar zusje niet een hapje geef (of optil, of te drinken geef, of met haar speel enz…enz…enz)
En dan komt mijn man ook nog eens in dit verhaal… die wordt compleet gestresst en sjagerijnig als de jongste huilt. En als nr 2 dan ook nog eens door het huis gaat stuiteren dan begint hij ook nog eens te steigeren…
Dat is voor mij echt te veel van het goede… op dat soort momenten dan ontplof ik ook bijna.
Meestal wordt ik dan hardstikke boos op mijn man.
Hoe kan ik nou opvoeden als ik daarbij ook nog eens met zijn tere zieltje rekening moet houden?! (ik wordt alweer boos als ik dit schrijf
:mrgreen: )
Hier lieten we haar ook gewoon zelf eten. En dan konden wij ons eten opeten en als wij dan klaar waren met eten hielpen we haar nog eventjes als ze dat wilde en ander lieten we haar nog ff aanklooien. Zo heeft ze zelf de “controle” over het eten en kun je zelf ook nog wat naar binnen krijgen als het warm is. Inmiddels is onze dochter bijna 2 en begint ze lekker zelf te eten en als ze wil dat we helpen zegt ze het gewoon.
Wat wij altijd doen als ze boos/verdrietig/blij is, is zeggen wat ze is/doet. Dus “ik zie dat je boos bent, wil je graag sneller eten, heb je zo’n trek”. Klinkt beetje erg pedagogisch verantwoord, maar heeft er hier wel in geresulteerd dat onze dochter nu gewoon meestal zegt dat ze boos/verdrietig/blij is en dat maakt alles wel een stuk gezelliger.
Ik ben er ook niet van om nee te zeggen als ze boos is, ze moet haar emoties ook onder controle leren te krijgen. Wat ik wel doe, als ze om niks vreselijk boos wordt en heel hard begint te huilen, is tegen haar zeggen “mama ziet dat je boos bent, ik ga je even naast de keuken zetten daar mag je boos zijn en huilen en als je klaar bent kom je maar weer spelen” (keuken is in onze woonkamer dus heb wel zicht op haar). Daar gaat ze dan heel hard huilen en inmiddels is het zo dat als ik na een minuutje ofzo naar haar toe ga en vraag of ze klaar is ze gewoon ja zegt, of nee en dan blijft ze nog even huilen en vraag ik het na een minuutje weer. Soms ligt ze daar ook op de grond te schoppen en het zal ook niet bij elk kind werken, maar hier werkt het goed.
Klinkt heel erg handig, maar mijn dochtertje is nu net 1 jaar geworden. Die gesprekken komen bij haar nog niet echt aan.