Hallo allemaal…
Na mijn bevalling ging er het één en ander mis; ik had zondagnacht voor het laatst geslapen en op woensdagochtend om 03.00 werd B. dan geboren. De dagen erna sliep ik niet, tot nauwelijks. Hij kreeg snel buikpijn, was onrustig. Ik sliep ook overdag niet. Ik werd wel moe, maar als ik dan eenmaal goed wakker was dan ging het weer, en in de ‘rusttijd’ sliep ik niet als er gezellig iemand belde of langs wilde komen.
De zondag erop ging het helemaal mis. Het was kraamtranendag, het was stuwing-dag, B. sliep zó rustig en was moeilijk wakker te krijgen en daar op die slaapkamer kwamen de muren op me af. Voelde me afgesneden van de wereld. Het ging helemaal mis toen ik in de douche probeerde de stuwing wat te verminderen en ik voelde dat ik flauw ging vallen. Amper 4 dagen bevallen sprong (ja…echt…) ik uit de badkuip om op de overloop op mijn hurken te zitten.
Ik dacht echt, echt écht oprecht dat ik gek zou worden. Dat er elk moment iets kon knappen in mijn hoofd, dat ik volledig de controle zou verliezen. Ik dacht, dat als er nog één ding zou gebeuren ik echt door zou draaien.
De volgende dag heb ik alles aan de kraamhulp en de VK verteld. Die zei dat ik een paar dagen de kans zou krijgen om te slapen, anders zou ze me medicatie geven. Ze heeft me wat dingen verduidelijkt over mijn bevalling, wat een grote shock was. Ik wilde thuis bevallen, maar het stokte op 6 cm en kreeg dus weeënopwekkers en ruggenprik. Ik had een enorm gevoel van falen, mijn lichaam liet me in de steek vond ik. Ze zei: Luister, jij HAD geen normale bevalling! Dit had jij nooit alleen gekund. Die bevalling had wel dagen kunnen duren, en dan was je kind dood en jij bijna". ZO :shock:. Toch hielp dat me wel.
Met heeeeel veel huilen, paniekaanvallen en pogingen tot slapen kroop ik langzaam weer op. Ik had een verschrikkelijk schuldgevoel, vooral toen de borstvoeding na 10dg stopte en ik eigenlijk alleen maar opgelucht was. Ik kon het gewoon niet aan. In die periode stond ik hele dagen letterlijk stijf van de spanning en werd wakker met buikpijn van het hyperventileren in mijn slaap. Ik werd 's nachts verward wakker en wist ZEKER dat B. in ons bed lag. Haalde alles overhoop omdat ik zeker wist hem te horen ademen en of een armpje of beentje voelde. Ik stond onder de douche, keek naar mijn lichaam en dacht echt: Ik weet niet wie zijn lichaam dit is, maar niet het mijne. Ik voelde geen enkele band meer met mijn lijf. Sommige mensen vonden dat ik hyperactief uit mijn ogen keek, té druk was en praatte.
Een tijdje geleden kwam het zo eens ter sprake met iemand van het CB. Zij vroeg zich af waarom ze me niet op hadden laten nemen, want dat had zij gedaan in zo’n geval. Shock :shock:
Van de week ben ik op een saaie dag op mijn werk toch maar eens gaan googelen op PND en kraampsychose, ik kwam erop doordat ik in de DSM (soort psychologische stoornissen-bijbel) zat te bladeren.
Ik realiseerde me toen dat ik al best wat symptomen van een mogelijke beginnen kraampsychose liet zien, en heel wat symptomen hád van een PND. Ik schrok me kapot…
Dit soort dingen doen mij steeds opnieuw afvragen hóe erg het eigenlijk was, en ik weet niet goed hoe ik daar antwoord op moet krijgen. Het maakt me achteraf nog bang, ik zat bijna te huilen achter de computer. En ook bang voor een volgende keer…
Ik heb me inmiddels al gemeld bij een praktijk, begin eind september. Weet dus niet zo goed waarom ik het schrijf, ik wil denk ik vooral mijn shock met iemand delen…ergens ben ik bang dat ze alsnog iets heftigs bij me vaststellen ofzo…Ik heb me toen namelijk helemaal niet gerealiseerd hoe erg het kennelijk was. Ik dacht gewoon: Tja, met een pasgeboren baby kun je nou eenmaal niet slapen. Ik linkte mijn paniek ook niet aan het niet-slapen.
Met mijn familie praat ik er liever niet over omdat ze al genoeg zorgen hebben…Nouja. Sorry voor het lange verhaal :oops:
:hug: :hug: :hug:
Ik kan niet meer zeggen dan dat ik je een kanjer vind! Ik heb je verhaal gelezen (wel al eerder in kleinere stukjes ook al gelezen natuurijk) en ik kan me niet eens een klein beetje indenken wat jij voor je kiezen gehad hebt en…You’re still standing tall meis! Respect!
:-* :-* :-*
ik wil je even een dikke knuffel geven… :hug:
jammer dat je met je familie er niet kan over praten…
veel praten lucht vaak wel op, even je verhaal kwijt…
maar daar heb je nu ook KOK voor. :thumbup:
maar wat zegt je partner ervan… heeft hij niks opgevangen…??
in iedergeval, goed dat je aan de bel trekt,
ik hoop dat je dit snel kan gaan verwerken, want het is niet niks :hug:
WoWO wat een verhaal van jou zeg! Ik ken het zelf helemaal niet, ik ken niet het hebben van een kraampsychose of van PND… want ik heb nooit een voldragen zwangerschap gehad.
De kenmerken die jij noemt herken ik dan weer wel, de ernstige maten van paniek en hyperventileren, het niet 1 zijn met je lichaam , het niet kunnen slapen. Het hyper zijn, zoals andere mensen het zien…
Ik vind het heel goed voor je te lezen dat je er zo ver kan achter bent wat je hebt dat jou zou angstig maakt en zo vluchtig. Want dit moet uitputtend zijn en verdrietig en zo “alleen”.
Doordat ik niet hetzelfde heb qua diagnose en hier zojuist iets schrijf wat je anders voelt , kun je ms denken , bemoei je niet, maar ik wil echt alleen maar laten weten dat ik Ãets herken en weet dat er zware tijd komt en dat ik hoop dat het je goed gaat !
Ik hoop dat je de komende periode, waarin je hard gaat werken om weer tot je zelf te komen, weer tot rust te komen en om te voelen , letterlijk te voelen en weten dat jij geen schuld hebt aan wat jij voelt wel schuldig aan te zijn…, je steun hebt van mensen om je heen, je partner en andere dierbaren. Dat het je gegunt is lieve mensen om je heen te krijgen die wel je begrijpen , althans pogen, ook al is het maar om die traan af te vegen, je verhaal te horen of te lezen, of die schouder om op te liggen . Alleen staan in zo een zware periode is ondraaglijk (als ik me zo inleef) En blijf in je zelf geloven.
Ik wil je ontzetten veel sterkte wensen en heel veel geluk. Dapper hoe je bezig bent inmiddels stappen te zetten. Je zult er zeker komen hoor, houd dat draadje vast en je komt bij de ontknoping.
ToyToyToy !!!
@ Debke: Thanks…Hoe vaak ik het afgelopen jaar gedacht én geroepen heb dat ik dit niet kon, met nog eens héle dagen een huilende baby van de krampen, die verschrikkelijke machteloosheid. Ook nu nog, vorige week had hij ineens weer een aanval en zodra ik me realiseerde dat hij buikpijn had schoten de tranen me weer in de ogen. Ik sta nog steeds, en denk zelfs voorzichtig aan een 2e, maar niet voordat ik dit ‘opgeruimd’ heb.
@ Gab: In mijn familie is zeker wel ruimte om te praten, mijn moeder heeft me toen ook veel geholpen. Maar er zijn zoveel andere zorgen dat ik ervoor kies dit niet nog eens op te rakelen…Mijn man probeerde me wel zo goed mogelijk te steunen, maarja hij wist ook niet wat hij ermee aanmoest. En nu, ja…het is toch alweer een jaar geleden en het is allemaal wat gezakt. Hij weet denk ik wel dat ik het er nog moeilijk mee heb, maar ook dat hij niet veel voor me kan doen. Hij helpt me op zijn manier, maar dat zal niet genoeg zijn om het op te lossen. Ik moet ook met mezelf wat uitvechten denk ik…Ik vond mezelf echt een slappeling omdat ik ‘het niet zelf kon’, omdat ik dat beetje slaaptekort niet aankon en elke dag uren huilde. Ik verontschuldigde mezelf constant.
Bianca: Thanks, ik denk helemaal niet, bemoei je er niet mee. Paniek is ‘universeel’, toch? Ik vond toen de afstand van mijn lichaam niet zo heel raar, maar nu in het kader van PND/PPP bekeken beangstigt het me wel. Vooral het enorme controleverlies ook…
Ik heb het naar de psych gaan heel lang uitgesteld omdat ik er niet aan toe was. Het was vast niet zo erg, verzon smoesjes. Ik zag geen kans, tijd of ruimte om eens ‘op mijn gemakje in te storten’. Nu geloof ik dat ik de verwerking wel aan kan, maar nog steeds heftig zal zijn.
Het is ook niet zo dat ik voel dat het niet goed gaat, het is meer dat ik soort van ‘buitenaf’ opmerk dat de manier waarop ik op dingen reageer niet gezond is…
Pff…aan de ene kant ben ik bang dat ze zoiets zullen hebben van “mens, wat is je probleem nou, zoveel hebben een ruggenprik, ks of weet ik wat voor ergs, jij hebt een gezond kind wat doe je moeilijk”. Aan de andere kant ben ik bang dat het misschien wel veel erger was dan ik me realiseerde en dat ik nog wel een paar van die shocks krijg…
Owww meis wil je aub 1 ding proberen nu al uit je hoofd te halen ? Alsjeblieft
Je zegt;
“mens, wat is je probleem nou, zoveel hebben een ruggenprik, ks of weet ik wat voor ergs, jij hebt een gezond kind wat doe je moeilijk”.
Kwel je zelf niet meis, anderen zullen dat ongetwijfeld doen, ben ik met je eens. Maar geloof er zeker niet in. Ja jij hebt een gezond kindje, en ik niet. En ja er zijn velen met ook een nare zw.sch, ook zei hebben dat moeten verwerken en iedereeen doet het op zijn eigen manier.
Als jij gaan spreken met iemand die jou gaat helpen kan het maar zo zijn dat meer naar boven komt als achtergrons waarom jou geest en lichaam zo in de war zijn nu en even weer trug op de rail moeten komen.
Dat ikg een kindje heb ( en vele anderen ook niet) zegt niet dat JIJ geen angst en verdriet mag hebben, dat jij niet mag verwerken, dat het van jou niet erg zal zijn.
Dat is het wel verdomd verrot moet je je voelen. En je hebt je zelf zoals je aangeeft, en ik vertaal dat in wegcijferen, te lang over gedaan,maar nu ben je zover , en die recht heb je.
Nogmaal ssucces enneuh je zelf niet kwellen neerhalen of wat dan ook hoor niet nodig !!
En de shocs die idd zullen komen , tja die vang je op naar gelang je in het porces zit van werken aan jezelf… en daar heb je anderen bij nodig. Maar te meer je zelf… :hug:
:-*
@Lily2006 wrote:
@ Debke: Thanks…Hoe vaak ik het afgelopen jaar gedacht én geroepen heb dat ik dit niet kon, met nog eens héle dagen een huilende baby van de krampen, die verschrikkelijke machteloosheid. Ook nu nog, vorige week had hij ineens weer een aanval en zodra ik me realiseerde dat hij buikpijn had schoten de tranen me weer in de ogen. Ik sta nog steeds, en denk zelfs voorzichtig aan een 2e, maar niet voordat ik dit ‘opgeruimd’ heb.
En nu ben je er klaar voor om dit te gaan “opruimen”. Stapje voor stapje meis! Je komt er echt wel! :-*
Zoals je weet herken ik wel wat in je verhaal, maar ik heb het voordeel dat J. vrijwel vanaf het begin gewoon een erg makkelijk kind was en ik op zich wel sliep. Ik hoop heel erg dat die psycholoog je verder kan helpen. Als ze je verhaal afdoen met dat het niet erg is of wat dan ook, dan zou ik ze gelijk de rug toe keren en iemand zoeken die je wel serieus neemt. Want wat het ook is, het is belangrijk dat jij alles wat er gebeurd is een plaats geeft. Niet eens zo zeer voor een tweede kindje, maar vooral voor jezelf. :hug:
Ik dacht echt, echt écht oprecht dat ik gek zou worden. Dat er elk moment iets kon knappen in mijn hoofd, dat ik volledig de controle zou verliezen. Ik dacht, dat als er nog één ding zou gebeuren ik echt door zou draaien.
Hey lieverd, ik wou even zeggen dat ik dit stukje zo herkenbaar vond. Mijn bevalling is ook bijna in mijn dood geëindigd. Na vijf dagen werd ik zonder boe of ba naar huis gestuurd. Geen opvolging, geen begeleiding, nada. Wat er toen die avond bij mijn thuiskomst op mij afkwam... Ik dacht dat ik gek werd! Ik heb met mijn hoofd tegen de muur geslagen van pure ellende, de babyfoon sprong aan terwijl er niemand in de babykamer was en ik werd gek van angst. Ik was er ineens van overtuigd dat die kamer behekst was. :oops: Jeetje ik herken het zo goed!
Het was voor mij ook een heel heftig jaar, het eerste jaar na de geboorte van ons Noortje. Bij mij is ook PND (eerder PTD zei de gynaecoloog) vastgesteld maar die diagnose volgde pas toen Noortje al acht maanden was.
Oh ja en je angst voor psychologen snap ik maar al te goed. Ik ben met iemand twee keer op gesprek geweest. Kreeg al van sessie één pillen voorgeschreven die ik al helemaal niet wou en in sessie twee vertelde zei ze me letterlijk: "ja je lichaam heeft een foutje gemaakt tijdens de bevalling en nu moet je verder met je leven gaan." :eh:
Ik ben toen dus ook maar niet meer gegaan.
Heel veel sterkte gewenst! :hug: :hug:
:hug:
@ Femmieke: Thanks 
Jeetje, voor jou is het ook heftig geweest dan, poe hé… :hug: Dan denk ik weer, waar klaag ik nou over :roll:
Het ergste is dus nog dat ik zelf psycholoog ben…(kinderpsycholoog, ik werk voor de jeugdbescherming) Maarja als het om mezelf gaat maakt het dus geen klap meer uit wat ik wel of niet voor beroep heb en ben ik niet zo erg goed van vertrouwen :oops:
Dat idee, zo vreemd, écht denken dat je gek wordt. Ik dacht echt dat als er nog één ding gebeurde, dat er gewoon iets kapot zou gaan. Het liefst wilde ik gewoon gillend en krijsend en huilend op de grond gaan liggen…
Het is ook gewoon zo dat die bevalling voor mij veel te vroeg kwam (38wk). Ik was nog helemaal op en top zwanger, trots op mijn buik en ik voelde me mooi.
Voor mijn gevoel is mijn zwangerschap me afgenomen, mijn dikke buik. Dat realiseerde ik me toen ik een week of wat na de bevalling buikfoto’s ging kijken wat resulteerde in een enorme huilbui, gevoel van verlies.
Mijn bevalling is me afgenomen door mijn eigen lijf dat me in de steek liet en mijn hoofd erbij,
en mijn kraamtijd is me afgenomen door alle ellende.
Bijna het hele eerste jaar heb ik amper kunnen genieten omdat hij zo verschrikkelijk veel buikpijn heeft gehad. Niemand geloofde me, dat hij niet tegen koemelk/lactose kon. Toen hij 10,5 maand was en ik me na wéér een nacht 10x eruit niet eens meer kon herinneren waarom ik in godsnaam ooit een kind wilde was ik er klaar mee.
Ik ben hem weer soyamelk gaan geven en binnen 24u was het afgelopen. Binnen 2 weken sliep hij door. Pas sinds die tijd voel ik steeds meer ruimte om dingen te gaan verwerken voor mezelf…
ik herken het niet, maar wil je wel een super dikke knuffel geven!! :hug: :hug: :hug: :hug: Je bent een toppertje :-* :-* :-
En ik vind het echt super knap dat je nu de stap hebt genomen om aan jezelf te werken :-
Ik wilde even laten weten dat je niet de enige bent , in ieder geval heel veel sterkte, hier ga ik vanmiddag naar de dokter om er over te praten en te kijken wat er aan gedaan kan worden.
hier ook een postnatale depressie gehad/nog steeds uit kruipend…
na een helse bevalling en keizersnee die niet helemaal goed ging het mislukken van borstvoeding en het gevoel gefaald te hebben.
Bij mij uiten het in heel onzekerheid over alles heeeeel veeeeel huilbuien…dingen kwijt zijn van de bevalling/keizersnee extreme vermoeidheid geen zin hebben in dingen in alles een groot probleem zien etc… ik dacht ach ga wel weer werken na 10wk maar dat ging niet…dus ik werk nog steeds 90%
wat mij opvalt is dat er zo weinig over voorgelicht word.
en het toch nog niet echt begrepen word in de samenleving want…tja
een baby das toch het mooiste wat er is!!!
kijk is dat ik een makkelijk kind heb…maar als er tegen je gezegd word o hopelijk lijkt het niet op jou want jij was een huilbaby tja…dan kan je daar ook gewoon niet tegen! en ga je in elk huiltje(en ze huilt heel weinig) wel dingen zien!
een vriendin van mij heeft het ook en die zit er echt nog veeeel dieper in.
samen hebben wij ons verhaal in ieder geval op hyves gezet…
in de hoop dat het begrepen word en we niet elke keer het verhaal hoeven uit te leggen!
Lees veel herkenning in je verhaal :hug:
Na de bevalling van Y.eline heb ik het loodzwaar gehad en ben heel diep weg gezakt in een pnd, zo erg dat ik op het laatst 24 uur per dag maar aan 1 ding dacht. Ik wilde niet meer, de pijn was te erg er zijn wel honderden gedachte’s door mn hoofd gegaan hoe ik het zou doen. Het was zo ontzettend angstig, ik durfde niks meer en bepaalde kamers in huis niet meer in omdat daar dingen lagen waar ik mezelf pijn mee kon doen.
Als ik erop terug denk, denk ik echt van hoe heb ik dit in vredesnaam goed doorstaan vind het nog steeds een wonder hoor.
Maar als ik erop terug kijk voel ik wel veel pijn en heb ik er nog steeds moeilijk mee, vooral omdat Y.eline er veel van heeft meegekregen en dat niet te goede is geweest voor onze band (dat is nu helemaal goed hoor). Gelukkig hebben we veel hulp van het Ggz gehad en kinderpsychiaters, heb het nu wel aardig een plekje gegeven maar het is moeilijk.
:hug: Sterkte meid :-*