Even een vraagje.
Vertel je aan je kinderen dat oma ziek is… en straks een pruik op heeft?
Even korte uitleg
Oma heeft 2 zoons. Mijn zusje is getrouwd met de ene zoon en heeft 3 kinderen (tweeling van bijna 4, nog piep dus en een dochter van 7)
Ik was getrouwd met de andere zoon (nu gescheiden al een tijdje) en heb 2 kids (jongen 8, hoogbegaafd, en dochtertje van bijna 6).
De drie oudstse zijn wijs genoeg. in 2007 is mijn vader overleden aan kanker dat ging vrij snel, heftige periode.
De 2 oudsten hebben hem nog iets gekend (waren toen een half jaar en 1.5 jaar). Verder hebben ze het er nog regelmatig over en kan mijn zoontje uit het niets weer vreselijk verdrietig zijn dat opa er niet meer is.
De familie van mijn ex, met name hij en zijn moeder. Zijn tamelijk hypogonder elk ditje en datje wordt breedt uitgemeten, vooral ook van onbelangrijke mensen
dus ik zit een beetje van , tja… moeten we er vóóraf zo’n drama van maken, kinderen zitten toch anders in elkaar dan volwassenen. Ik ken onze kinderen ook wel… en die zullen er niet zo’n drama van maken dan dat zei doen.
zij wil het wel serieus aanpakken hoor, maar ook mijn moeder denkt, laten we gewoon even kijken hoe het loopt, dan kun je op dat moment voorzichtig iets zeggen.
Maar hoe ga je zeggen dat oma kanker heeft??? ze weten dat mijn vader er dood aan is gegaan… ik wil ze ook niet onnodig paniek meegeven.
Tuurlijk zullen ze vragen, als je zegt, oma is ziek en door medicijnen die ze krijgt, vallen haar haartjes uit, van oh, wat heeft oma dan?
slechte soldaatjes in haar lijf… maar die 2 oudsten trappen daar ook niet meer in…
dus eh, hoe ga ik het aanpakken met mijn zusje samen, of pakken we het niet aan, laten we het op zijn beloop, en hoe zeg je zoiets?
oh, even melding aan
Toen mijn vader ziek was zijn we daar altijd open over geweest naar de kinderen.
Wel geen kanker, maar longfibrose waar zeker in het begin veel onduidelijkheid bestond over de progressie/ snelheid waar alles mee zou gaan.
Wij hebben bij de eerste zhuisopnames het dus nog een beetje in het midden gelaten. Opa was ziek en zou niet meer beter worden, maar we wisten gewoon eerlijk niet hoe lang opa nog bij ons zou zijn.
De oudste 2 vroegen wel door… en ja dan kom je toch bij: het kan volgende maand afgelopen zijn, maar ook nog 5 jaar duren.
Uiteindelijk heeft mijn vader nog zo’n 14 maand na de diagnose geleefd en na de eerste heftige zhuis opname (waar hij er al even uit leek te piepen, wat eerlijk gezegd ook de verwachtingen van de artsen was) waren er nog een paar redelijk goede maanden.
Wel zuurstofafhankelijk (waarbij we aan de hand van hun vragen de jongens uitlegden wat de longfibrose nou precies inhield en waarom de zuurstof nodig was etc).
Na de eerste 2/3 maanden ging het achteruit en wij zagen mijn ouders veel in die periode en de jongens zagen het dus zelf… toen we afgelopen januari wisten dat het echt nog maar een kwestie van weken was… zijn we (hoewel ze al prima wisten dat hij dood zou gaan) actiever hier naar toe gaan werken met gesprekjes en boekjes lezen.
Hoewel hele slopende maanden die 14 maanden… was het wel ergens ‘fijn’ dat onze jongens zelf het verloop hebben kunnen zien ook net als wij naar het afscheid toe konden werken…
Denk dat als ze oma minder vaak zien het sowieso lastiger is om dit ziekte verloop echt te volgen, maar weet niet hoe vaak ze daar zijn?
Ik zou zeker met eentje als je oudste niet teveel verzwijgen, want zoals je zelf inmiddels wel weet… er zit veel in zo’n koppie en dingen kunnen heel groot worden gemaakt.
Als het aan de orde komt, vertel het zoals het is en laat ze komen met vragen en wees eerlijk en duidelijk in je antwoorden.
Antwoorden als slechte celletjes en soldaatjes in de chemo daar konden onze oudste 2 niks mee… die wilden graag echt weten hoe het nou zit en werkt, dus wij hebben ons goed ingelezen en ook info van de longarts gekregen destijds om dit begrijpelijk aan onze kinderen uit te leggen zonder dat het jip en Janneke taal werd.
Jeetje wat heftig meis… Ja dan kan ik me heel goed voorstellen dat je toch uitlegt wat er aan de hand is, zeker als je vader ook zo vaak in het ziekenhuis ligt, en er zeer veel ernst in de zaak is.
Bij haar is het gelukkig meer preventief. Wel operatie gehad aan haar borst (besparend) maar was toch nog het eaa gevonden. Dus wij weten nog helemaal niet waar het naar toe gaat. Maar precies, de insteek van jou spreekt me wel aan,
gewoon eerlijk zijn en uitleggen, kids snappen meer dan je denkt. Als je er gewoon normaal over doet… en uitlegt… moet dat denk ik ook wel goedkomen.
Hoewel mijn oudste nog maar 1.5 was toen het zo slecht ging met mijn vader… voelde hij haarfijn aan dat het met mij ook even niet goed ging. Eerste avond dat hij echt werd opgenomen omdat hij volledig de weg kwijt was, ben ik bij hem de nacht gebleven. Mijn moeder was al 24 uur in tous met hem geweest.
Ik kwam zwaar aangeslagen thuis… mannetje zat net in bad… Hij keek me aan met een bepaalde blik…en ik heb toen de meest lange, stille knuffel gekregen… alsof hij het allemaal wist hoe erg het was…
Dus nee, ik hoef idd niet te beginnen over soldaatjes…
dank je wel voor je verhaal
Hier heeft mijn moeder longkanker en wordt op dit moment behandeld voor verlengen maar helaas is overleven geen optie meer 
Ondanks dat mijn moeder zoals het er nu uit ziet niet kaal wordt hebben we het de oudste (7) wel verteld maar ook gewoon eerlijk hoe de vork in de steel zit.
De jongste (3) weet dat oma ziek is en niet alles meer kan doen maar ja die “snapt” het nog niet zo dan als grote zus het doet.
Ik denk dat openheid en eerlijkheid in dit soort situaties het beste is ook naar de kinderen toe.
Mensen gaan straks vragen goh hoe is het met… Heeft ze veel last van chemo etc.
En als de kinderen er dan bij zijn krijgen ze ook al wil je ze beschermen het toch mee…
Je kan natuurlijk het op veel manieren vertellen zoals ik begrijp uit je verhaal ben je bang dat de oudste kanker met dood gaat zien. (Of ik moet het fout lezen hoor 
)
Je kan natuurlijk altijd uitleggen dat niet iedereen die kanker heeft dood gaat en dat de doktoren proberen om oma beter te maken.
Hier kregen wij va. Het ziekenhuis het boekje chemocasper mee onze oudste vond dit fijn vooral om te weten hoe de chemo behandeling in z’n werk ging en dit boekje gaf haar voldoening…
Iig heel veel sterkte voor de komende moeilijke periode!
Ik sluit me bij bovenstaande verhalen aan. Toen opa van onze kinderen ziek werd, hebben wij dat verteld. Voor onze zoon (3 toen opa overleed, dus een stuk jonger) was het veel minder moeilijk dan wij erover deden. Het was gewoon, punt.
Er zijn ook goede boeken over dergelijke issues, misschien is dat iets voor jullie als jullie het zelf lastig vinden om over te hebben met de kinderen?
:hug: Sterkte met alles :hug:
Blue rose, wat ontzettend naar om te horen van je moeder… allereerst heel veel sterkte. T blijft toch zo ontzettend sneu dat we onze papa’s en mama’s moeten gaan missen… :hug: :hug:
ik denk dat onze kinderen toch wel meer begrijpen dan wij voor ze denken… Ik zal het er idd eens met mijn zusje over hebben… en vooral wanneer is het moment… maar het is toch idd wel raadzamer als ik het zo lees om het gewoon te vertellen…
maar dan is het idd ook wel handig, voor als ze vragen zouden kunnen hebben, om je zelf er ook een beetje in te verdiepen op het niveau van de kindjes… dat is op zich wel een slim idee met zo’n boekje…
ik wilde morgen toch al naar de bieb… ik kan eens kijken… of ze daar ook wat hebben. Ik vind wel dat als ik het vertel, ook wel een beetje voorbereid moet zijn. Maar misschien pikken ze het ook goed op hoor… dat kan.
Dank jullie wel meiden… en ook heel veel sterkte bluerose!!
Ik zou het wel vertellen.
Wij zitten in dezelfde situatie. Mijn moeder heeft 2 jaar geleden de diagnose longkanker gekregen en niet te genezen.
Mijn moeder heeft een aantal chemo kuren gehad en na de 1e kuur belande ze ook in het zkh.
Ik ben al die tijd heel eerlijk geweest tegen Tycho.
Hij weet en ziet ook dat ze heel erg zirk is en ook dat ze dood gaat. Ik kan het voor hem niet mooier maken dan het is…
Ik wil hier ook open en eerlijk in zijn, hij heeft het toch door want hij ziet ook mijn verdriet wel.
Hij is hier ook wel mee bezig. Hij heeft natuurlijk ook een tante wat al overleden is en hij weet ook dat tante Diana in de hemel is bij de sterretjes. Hij vraagt ook wel als oma dood gaat of ze dan ook naar de sterretjes gaat, naar tante diana toe.
Laatst stonden we bij mijn moeder voor de deur, vraagt hij ineens: mama als oma dood gaat, zullen we dan in haar huis gaan wonen?
Maar wat ik nu eigenlijk met minn verhaal wil zeggen, vertel het de kinderen gewoon. In de bieb zijn ook boeken genoeg te vinden hierover.
Succes en sterkte.
Even voor een ieder :hug:
Mijn moeder heeft beenmergkanker.
En ja, natuurlijk hebben we het normaal verteld aan de kinderen.
Ze zagen ook dat wij heel verdrietig waren toen het nieuws er kwam.
Ik merk dat de oudste het ook wel -tot op zekere hoogte- begrijpt.
Bij de chemo hebben we het gehad over ‘een soort gif’ (dat kennen ze natuurlijk van Sneeuwwitje), waar je heel ziek van wordt en ook dat je haren dan niet meer groeien en dat oma daarom nepharen gebruikt.
Ze kenden ook ‘neptanden’ van hun andere oma, dus dat was heel normaal 
We hebben het eerlijk verteld dat oma dood gaat, maar dat we niet weten wanneer. Daar is de oudste dan ook verdrietig om, maar kan het ook heel goed weer van zich afzetten.
We hebben de kids er niet bij betrokken toen mijn moeder ernstig ziek was van de chemo. Maar toen het weer beter ging, wel meegenomen naar het ziekenhuis.
Kinderen zijn heel flexibel.
Je schrijft in je verhaal ‘een groot drama er van maken vooraf’, maar eerlijk vertellen wat er aan de hand is en laten zien dat je daar erg verdrietig van bent, vind ik ver afstaan van het maken van een groot drama.
Sterkte!
mmm wat een verdrietige verhalen hier allemaal, een :hug: voor jullie!
Ik voeg niets toe, slechts mijn professionele ervaring met hoe het psychologisch zit met kids en trauma…eerlijk zijn en slechts hún vragen beantwoorden. Vertel wat ze willen weten, niet meer en niet minder. Ook als je iets hebt voorbereid en ze vragen er niet naar…dan hoef je het niet te zeggen. Kinderen kunnen het antwoord aan van hun vragen, dat is de grens die ze zelf leggen. Hoé je antwoordt, daar zou ik wel over na denken. Natuurlijk maak je dingen niet te eng of heftig, maar eerlijk en simpel vertellen hoe het zit…Sterkte meis, dit zal zo z’n impact weer hebben in je gezinnetje :hug:
Terugdenkend aan mijn eigen jeugd hebben mijn ouders wel eens keuzes gemaakt, om ons als kinderen te ontzien. Maar dat heb ik als kind toch heel vervelend gevonden.
Zo heb ik bijvoorbeeld geen afscheid van mijn opa mogen nemen, terwijl hij 2 dagen terminaal was en er dus wel gelegenheid voor was. Ik was nota bene 14 jaar. Mijn ouders vond het beter om ons te ‘beschermen’ tegen dit verdriet, terwijl ik het juist heel erg nodig had om alles een plekje te geven.
Het is natuurlijk een ander voorbeeld dan wat jij schetst. En er is geen goed of fout. Of je er goed aan doet of juist niet, dat weet je niet. Dat kunnen je kinderen je later vertellen. Maar kinderen kunnen meer aan, dan je denkt. Ze nemen de dingen soms helemaal niet zo zwaar op, als je verwacht. Gaan er op een eigen ‘kinder manier’ mee om. En als je ze alle gelegenheid geeft om erover te praten, dan voorkom je dat ze met een vervelend gevoel blijven zitten.
@WoLa wrote:
mmm wat een verdrietige verhalen hier allemaal, een :hug: voor jullie!
Ik voeg niets toe, slechts mijn professionele ervaring met hoe het psychologisch zit met kids en trauma…eerlijk zijn en slechts hún vragen beantwoorden. Vertel wat ze willen weten, niet meer en niet minder. Ook als je iets hebt voorbereid en ze vragen er niet naar…dan hoef je het niet te zeggen. Kinderen kunnen het antwoord aan van hun vragen, dat is de grens die ze zelf leggen. Hoé je antwoordt, daar zou ik wel over na denken. Natuurlijk maak je dingen niet te eng of heftig, maar eerlijk en simpel vertellen hoe het zit…Sterkte meis, dit zal zo z’n impact weer hebben in je gezinnetje :hug:
ahhh wola, dat is nou precies waar mijn moeder en ik het precies over hadden vandaag… zij zei het precies zo.
Ze vragen er idd naar, als het hun moment is dat ze iets willen weten. Ga je ze op een rijtje neerzetten met van, luister eens… dan letten ze niet op of komt het anders aan.
Maar nee hoor, wij hebben er geen issues mee om het ze eerlijk te vertellen. Ik gebruik toch al eh, geen kinderelijke uitleg taal eigenlijk (haha krijg ik nog wel eens terug en ik lig weer in een deuk) maar goed. we weten dat ze het wel aan kunnen. Maar was denk ik meer ook hoe… maar ook dankzij jullie verhalen is het mij wel duidelijk… gewoon eerlijk…maar denk idd omdat ze nog zo jong zijn, hun vragen gewoon even afwachten. en het dan idd kort en eerlijk houden…
dank je wola
Toch ook weer even een dikke :hug: :hug: :hug: voor ieder hier… zo ontzettend sneu dat jullie dit allemaal moeten meemaken, of hebben meegemaakt.
och miro dat is ook wel heel sneu… maar 14 vind ik wel een leeftijd dat je dat toch wel zelf mag bepalen…
mijn zelfde schoonmoeder, heeft haar jongste uiteindelijk een jaar uit huis gedaan omdat ze het verdriet niet aankon met het overlijden van haar man (hun vader) en haar verdriet weggestopt omdat ze het haar zoons niet wilde laten zien. Ik weet dat mijn ex daar ook pissig en zo kwaad over was… van hield jij wel van papa? je huilt nooit. Ook zij dacht er toen goed aan te doen om hun voor haar verdriet af te schermen.
En uiteindelijk hebben we onze 2 oudsten ook mee naar het ziekenhuis genomen naar mijn vader.
Maar goed… mijn moeder zei ook idd, als je maar hetzelfde antwoord kan geven als mijn zusje doet zeg maar, dus dat stemmen we dan wel even af onderling… maar verder denk ik maar de vragen afwachten.
maar dan nog ik ben niet zo vaak bij haar … dus als de kinderen vragen hebben… dan is dat als zij er zelf bij zijn, mijn ex en zijn moeder. Mijn zusje is daar eigenlijk ook niet vaak… zondag gaat ze wel weer even.
ik zal morgen wel even met mijn zusje bespreken hoe we dat dan gaan aanpakken…
toevallig komt iedereen kijken bij de voetbaltraining, das mooi, dan kunnen we een lijn gaan trekken
dank jullie wel … voor jullie moeilijke, emotionele verhalen… en tips…
Als eerste sterkte de komende periode.
Mijn moeder is 2 1/2 jaar geleden ziek geworden, ze heeft borstkanker. Ik woonde toen bij hun in huis met mijn zoontje. Ik heb hem eerlijk verteld wat er aan de hand was. Hij begreep goed dat oma ziek was, rust nodig had en nepharen had zoals hij dat zei.
Mijn advies zou zijn, vertel de waarheid en wacht de vragen van de kinderen af en beantwoord die zo eerlijk mogelijk, waarbij je rekening houdt met de leeftijd.
Merken dat er iets is, maar niet weten wat het is, is schadelijker voor kinderen dan de waarheid.
Groetjes Suzanne
Sterkte voor iedereen, wat een ontroerende en heftige verhalen…
Maar waarom niet even overleggen met school, juf/meester?
vaak hebben ze daar boekjes voor, op elke school hebben ze een maatschappelijk werkster, die daar mee kunnen helpen, advies geven,
elk kind is natuurlijk anders
(En zeker mee op inspelen, zeker als een kindje even verdrietig is…)
nogmaals heel veel sterkte en succes natuurlijk…
:hug:
Wat rot zeg.
Persoonlijk ben ik voor zoveel mogelijk de waarheid vertellen en dat zo simpel mogelijk.
B.v. oma is ziek, ze moet veel naar het ziekenhuis, is soms niet lekker, misschien gaan haar haren er af en moet ze een pruik, we weten nog niet of het goed komt, als je vragen hebt kan je ze altijd stellen, we zullen je goed op de hoogte houden… en dat dan natuurlijk in kindertaal.
Ik zou niet te veel details vertellen. Mijn ervaring is dat kinderen zelf wel vragen stellen als ze behoefte hebben aan details.
@Gab wrote:
Sterkte voor iedereen, wat een ontroerende en heftige verhalen…
Maar waarom niet even overleggen met school, juf/meester?
vaak hebben ze daar boekjes voor, op elke school hebben ze een maatschappelijk werkster, die daar mee kunnen helpen, advies geven,
elk kind is natuurlijk anders
(En zeker mee op inspelen, zeker als een kindje even verdrietig is…)
nogmaals heel veel sterkte en succes natuurlijk…
:hug:
Bij ons op school werd er zwaarder aan getikt dan wij zelf deden.
Ja het is piepnieuws maar ja de feiten zijn niet te veranderen.
Plus de intern begeleider wist niets geen tips over boeken etc.
Ik heb de afdeling oncologie gebeld en gevraagd naar informatie en heb een gesprek gehad met de huisarts hoe we het het beste aan konden pakken en of onze manier zoals wij die in gedachten hadden wel goed was voor onze dame.
Bedankt voor het sterkte wensen, en ook namens ons voor de gene die het nodig zijn een knuffel en veel sterkte!
mee eens, zo ontroerend… :hug:
Wilde idd al deze week naar de bieb gaan. Maar idd… via de juf is het ook wel beter.
mijn ex probeert zoveel mogelijk minder te gaan met de kindjes naar oma, om haar even te ontzien. Maar begon er gister weer over, wát vertellen we ze nu…en wanneer…
Ze blijven iedere keer maar vragen en aandringen om die kids het te vertellen. … iheb wel gezegd, dat als ze er om vragen… gewoon kort en eerlijk antwoorden… ook dat je er zelf bijv. verdrietig om bent.
Toevallig vroeg mijn zoontje voor wie die ‘kaart’ was op tafel… (deelneming). Maar de buurman van andere oma is plots overleden . ‘oh…dat is wel zielig’ … en dat was het… maar dat weet ik bij mijn kids. En daarbij, is het de opa van een vriendinnetje van mijn dochter uit de klas…
moet zeggen dat ze wel erg nuchter reageren… Dus misschien toch maar tussen neus en lippen vertellen dat oma ziek is… en dat ze daarom ook niet zo vaak meer gaan op dit moment…
dank meiden… sterkte
:hug:
Mijn peettante heeft longkanker en ik wilde er eerst zo min mogelijk van tegen Ella zeggen, echter ze voelt het aan… Elke keer als we naar haar toe gaan dan zegt ze: maar die is toch dood heb haar dus uitgelegd dat ze vaak naar het ziekenhuis gaat in de hoop dat ze langer bij ons mag blijven, maar dat de dokters haar niet beter kunnen maken. Mocht het een van onze ouders betreffen dan zou ik het haar vanaf het begin vertellen, hoe moeilijk ook. Ze weten meestal meer dan dat we zelf denken.
:hug:
Nou… ik heb het de kindjes voorzichtig verteld. Toevallig vroeg voordat klokhuis begon, was er een serie , iets over 8e groepers huilen niet of zo… maar toevallig 1 meisje die ziek in het ziekenhuis lag, en je zag dat ze haar haartjes kwijt raakte en kaal werd. Ook haar eerste moment dat ze de klas weer in kwam… dat ze haar hoofd moest laten zien onder haar petje… heel positief gebracht met de kids om haar heen hoor.
dus toch voorzichtig verteld over oma. Toevallig kwam ze zondag al met pruik op (echt zo mooi, niet te onderscheiden van echt… ze had alleen wat meer krullen ) Ik moest ook even kijken en wist niet dat het al zo snel ging…
Maar goed, dochtertje wist toch wat meer te vertellen over wat chemo was… en mijn zoontje riep op een gegeven moment heel nuchter, zo, hou nu maar op hoor. haha. Dus dan is het ook klaar. Ook tegen hun vader gezegd, dat als ze er naar vragen, dan weten ze het… gewoon kort antwoorden… en verder, zolang ze er niet naar vragen, merk je nu al, willen ze het gewoon op dat moment niet weten of staan ze er open voor.
Dus al met al, goed opgelost aan de hand van ‘beelden’ ter ondersteuning.
dank voor jullie woorden… en ook heel veel :hug: :hug: :hug: