Hallo,
Sommige zullen mij kennen uit het IVF. ICSI traject. Dat is alweer een jaar geleden, maar ik ben er nog steeds. 
Ik heb niet echt letterlijke vragen, maar wel de vraag hoe jullie met alles omgaan.
Na 4,5 jaar proberen, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een miskraam, 2 ICSI pogingen waarvan 1 met overstimulatie en 1 met hyperstimulatie (meer dan 50 eicellen) dus is afgebroken, weet ik het niet meer.
Ik stel me steeds vaker de vraag, wil en kan ik dit wel? Wil ik echt zo graag kinderen, want ik vind het leven met mijn man inmiddels ( in februari getrouwd :inlove: ) ook wel goed.
Maar stel je voor dat die keus niet goed is, over 10 jaar ben ik 40 en kan ik hem niet meer terugdraaien. Komt die keus alleen maar voort uit angst of uit iets anders…?
We zijn ook bezig met adoptie, maar dat traject gaat ook heel lang duren, misschien nu nog 6 jaar en dan heb je zeker geen garanties ( ken iemand die bij een organisatie werkt ten aanzien van adoptie) plus dat je in dat traject niet meer naar het buitenland mag verhuizen, wat wel een wens is voor 1 of 2 jaar.
Wie kent deze gevoelens en weet een manier om ermee om te gaan???
Ik vind het gewoon heel moeilijk…
groetjes Suzanne
Toch best een duidelijk vraag hoor Suzanne. En nog gefeliciteerd met jullie huwelijk! :mrgreen:
Hoe ermee omgaan is bij iedereen denk ik anders. De ene gaat bv jobhoppen, een puppy aanschaffen, een kersverse hobby zoeken you name it. Mijn man en ikzelf hebben zelfs een keer overwogen om samen te gaan golfen! Die cursussen zijn zooo duur, maar het leek ons zo leuk om juist zoiets samen te doen. En dan maar even niet denken dat we die centjes ook zouden kunnen/moeten stoppen in een kinderkamer of het sparen voor adoptie. Gezond egoïsme dus.
Daar is iig heeeel erg veel in mogelijk.
Voor wat betreft de behandelingen, stoppen, doorgaan oid zou ik je vooral aanraden; een second opinie! Je hebt nu tot 2 keer toe troubles gehad met je medicatie en overstimulatie. Dat is toch iets om in te duiken. Mss dat ze nog kunnen onderzoeken of je mss PCO hebt? Vaak een oorzaak voor over/hyperstimulatie. En meestal onontdekt.
In Scandinavie zijn ze nu bezig met testen voor vrouwen met PCO die toch aangewezen zijn op IVF/ICSI en daar heet dat IVM. In Vitro Maturatie.
Maw de eitjes worden ruim voor ze ‘volgroeid’ zijn al ‘geoogst’ en deze rijpen dan verder in een petrischaaltje in de broedkast. Daardoor wordt over/hyperstimulatie voorkomen.
In de meeste gevallen duurt het werkelijk jaaaaren voor zoiets in Nederland mogelijk wordt . Kijk maar naar de IVF/ICSI in natuurlijke cyclus (voor jou mss ook een optie? Minimale stimulatie, minimale kans op overstimulatie) wat tot op heden alleen nog maar in Groningen en Utrecht wordt toegepast.
Als je je helemaal goed geinformeerd voelt, je allerlei opties hebt afgewogen kun je mss ook duidelijk voor jezelf aangeven of je ‘keuze’ ingegeven wordt door je angst (waar zit de angst precies? Miskraam, overstimulatie of puur de behandeling zelf?) of door het gevoel dat het hele medische gebeuren voor jullie niet is weggelegt.
Wat je al zegt, als je 40 (of ouder) bent is het merendeel van de keuze er niet meer. Adoptie geen optie, IVF nog maar heeeel sporadisch etc. Nu ja je zult het maar al te goed weten.
Geen idee of je iets hebt aan mijn stuk, maar dat was iig wat er zo in mijn hoofd opkwam na het lezen van je stuk. :thumbup:
Jeetje wat leef ik met je mee!!! Ik kan me enigszinds voorstellen hoe je je voelt. Ik kan je geen advies of zoiets geven alleen maar zeggen dat ik je gevoelens herken terwijl ik pas 13 maanden bezig ben. Ik krijg heel vaak de opmerking ‘anders neem je er even afstand van’ en ergens wil ik dat ook wel. Even helemaal rust en niet meer bezig zijn met ziekenhuisbezoeken, cyclusstress en dergelijke… maar wat als het na de pauze helemaal niet meer lukt. Ik vind de vraag ‘waarom wil je kinderen’ ook heel moeilijk te beantwoorden, het is een oergevoel een onderhuids verlangen. Maar aan de andere kant heb ik ook vaak twijfels over of ik de verantwoordelijkheid wel aan kan en of ik het echt wel wil. Dan zeg ik hardop ‘wat heb ik een kind te bieden, wat voor meerwaarde heeft het om een kind van mij te zijn’. Dan kom ik tot de conclusie dat ik een kind wil omdat ik denk dat ik dat kind kan opvoeden tot een goed mens een mens dat de wereld aankan en liefde kan geven en ontvangen, die het goede uit het leven kan halen en vol vertrouwen in het leven staat. Met dit in mijn achterhoofd wil ik toch weer door gaan en heb ik weer hoop. Maar helaas ook angst dat het nooit zal lukken of dat het weer fout gaat. Die angst kan ik niet goed van me afzetten. Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar tja… dat werkt natuurlijk ook niet. Net zo min als als die goedbedoelde adviezen zoals ‘je moet er gewoon niet zo mee bezig zijn’ en meer van dat.
Laatst had ik een dippie en vertelde ik aan een vriendin dat ik bang was dat het een reden heeft waarom ik mijn kindjes verloren ben en waarom ik niet weer zwanger word (dat ik misschien een slechte moeder ben, of ernstige ziektes overdraag). Ze zei eigenlijk alleen maar: ‘nee hoor er is geen reden voor, als er wel een reden voor was dan was het wel wat beter verdeeld in de wereld’. En daar hou ik me dan ook maar aan vast. Het was een foutje van de natuur dat het mis ging en waar fouten worden gemaakt worden ook successen gehaald…
Met dit hele verhaal kan je volgens mij vrij weinig toch hoop ik dat het je helpt om met andere ogen naar je kinderwens te kijken om zo een goede beslissing te maken.
Veel succes en sterkte!!!
Hoi hoi… wat kom dit topic dichtbij, ik heb net vandaag een open gesprek, helaas per telefoon gehad met mijn ( nieuwe) vriend…
Ikzelf ben in 2002 gestopt met de pil ben wel 2 x zwanger geweest, maar dit liep bij 8 wk en 13 wk uit in een mk… daarna iui 2 x pogingen gehad maar ook overstimulatie… ben 4 keer geopereers…waarvan 2 x curetage 1 na zwangerschap 1 nav veel en lang bloeden aanhoudend… de andere 2 waren kijkoperaties.
Tijdens 1 van de operaties, de 1e is uitgewezen dat ik endometriose heb… een nare ziekte die neit ernstig is maar wel vervelend kan zijn en nare gevolgen kan hebben… zo ook een verminderde kans op zwangerschap.
Ook heb ik een chronisch b12 tekort waar ik 1x per 2 week voor injecteer, soms om de maand afhankelijk van hoe ik me voel
Ik heb al heel vaak heel veel verschillende medicijnen gehad, vloei nu ook al vanaf december achterlekaar door onafgebroken en zal vanaf morgen starten met een medicijn die een onnatuurlijke overgang in mijn lichaam geeft, iets wat ik behoorlijk zwaar vind maar de enige optie lijkt om het bloeden en de pijnen te doen afnemen… laten we hopen dat het hiermee lukt.
In december 2007 hebben mijn partner en ik besloten om er een punt achter te zetten, geheel heeft het niks te maken met de zwangerschapswens maar met andere dingen,maar door de scheiding was een kindje krijgen een ver van mijn bed show… want toen stond ik er alleen voor…
nu heb ik een zeer leive vriend terug, we willen in de toekomst zeker graag kinderen,maar door manier van leven is het nu wel een vraag geworden.
Ten eerste is hij 5 dgn van huis ivm beroep en wil ik die dagen er alleen voor staan met een kindje ( dit was niet geheel mijn bedoeliing. en mijn gevoel zegt ook iets dat ik het niet wil) Dit even terzijde…
Anderszijds kent mijn vriend nu niet de gevolgen die de ziekte endo met zich mee brengt hij vind het eng en geeft ook aan dat hij eig ws geen iui en zo wilomdat hij wel weet dat ik er eerdere jaren met andere partner zo ziek van bent geweest, hij vind zo erg me ziek te zien en weet niet of hij dat aan kan en wil en er voor over heeft om voor een kindje te willen gaan dan…
Dus ook voor mij ligt de kinderwens er zeer groot, maar ik weet eig niet meer hoe het nu gaat verlopen ben er net als jij onzeker en angstig door ( zo komt je schrijven op me over als dit niet klopt mag je het zeggen )
EN hoe verder? ik weet het niet… stap voor stap, ik heb vandaag bij mijn vriend aangegeven dat ik nu eerst even neiet met de kinderwens bezig kan en moet zijn… ik wil zo graag, ik leef er voor om mam te mogen worden , zou zo veel liefde kunnen en willen geven en het lijkt wel of het me niet ggunt mag zijn, ik kan me indnken dat jij na je verleden gezien en je meidische achtegrond je dit ook denkt… .mag het ooit zo zijn dat ik mama wordt?
Ik wil je zeggen dat ik heel erg herken je vraag en schrijven en dat ik met je meeleef, ik kan je helaas geen tips geven,kon dat maar… konden we maar soms een wonder zo hup uit dleucht trekken…
ik wil je wel serkte moed en kracht wensen voor alle dingen die gaan volgen elke medische handeling die je moet ondergaan om dichterbij je wens te komen…
trowuens wat je je afvraagt is ook wat mijn vriend zich afvraagt… wil ik er wel zo veel inzet voor hebben is dit het waard, hoe is ons leven nu, ben ik nu ook gelukkig? kan dat ook zonder kindjes? Die laatste vraag is overigens iets wat ik er vandaag uitgooide… kunnen we ook gelukkig zijn zonderkindjes ?
Ik weet wel dfat ik nu iets mis een deel van me… een voortzetting waarmee ik geluk kan vinden en behouden iets om voor te leven, dit mis ik nu… dus de vraag van me zelf en jou kan ik niet beantwoorden
moelijk en frusterensd en verdrietig…
meis sterkte en je mag me altijd vragen of tegen me kletsen,
liefs bianca
Bian…ik twijfelde nog of ik je zou PB-en of toch hier neerzetten maar ik denk dat er mss meer dames wat aan hebben. Dus als je het niet erg vind zet ik het toch hier neer. Als je het wel erg vind, laat maar weten dan haal ik het weer weg, pas het aan etc.
Een kindje van jullie samen betekend dat jij een stukje van jezelf op deze aardbol zet. En heeeel waardevol stukje wat je beschermd, opvoed, liefhebt etc. Wat ook een eigen willetje gaat krijgen, wat ook op zichzelf gaat staan tzt. Dus meis, bedenk heeel goed dat jij heeeel erg veel van jezelf gaat houden eerst! Dat jij beseft en inziet (met hulp ongetwijfeld van velen om je heen!) dat jij super waardevol bent, dat je liefde voor jezelf mag voelen. Juist om het daarna ook door te geven aan je kindje! :thumbup: Hoe meer jij van jezelf houd, hoe meer jij ook te geven hebt aan je kindje. :-* Jij bent zooo gewend aan ‘geven’ maar ik hoop dat je ook weet dat je ook mag vragen en mag krijgen.
Pffjew het klinkt mss een beetje zweverig of vagig maar ik hoop dat je snapt wat ik ermee bedoel. :oops:
ships net hele tekst getypt is het weg :twisted: ik ga nog es doen
Hoi hoi rhi ik snap je idd niet helemaal :eh: :think:
Bedoel je doordat ik anderen meer geef ms mijn kinderwens niet vervult is?
Wat heeft je doen overwegen om me niet te pb-en en wat had je willen pb en ?
Ik zit nu te denken is mijn tekst of reactie niet gepast nav haar vraag/verhaal ?
Ms is het handig al sik hem weghaal voor zei hem leest…
komt het zo erg over? ik bedoel er niks mee aleen dat ik meeleef en me kan indenken hoe haar gevoel zou kunnen zijn
hm mijn andere tekst was wat netter en mooier geschreven ben het even kwijt, is meestal zo he …
liefs bianca
hmmm :think: ik kom me er ook weer eens tegenaan bemoeien.
Het is bewezen dat stellen met kinderen niet gelukkiger zijn dan stellen zonder kinderen. Er zijn zoveel zaken die er toe bijdragen of je gelukkig bent of niet.
En inderdaad komt het grootste gedeelte vanuit jezelf, hoe gelukkig kun je zijn met jezelf en de dingen die er wel zijn.
Ik stel me ook voor dat ik gelukkiger zou zijn met een kindje maar dat weet ik dus helemaal niet. In ieder geval kan ik nu wel stellen dat ik gelukkig ben…maar ook iets mis. Een groter gemis dan bijv. een groot saldo op mijn bank of een huis helemaal ingericht zoals ik het graag zou willen.
Ik lees veel over vrouwen die een kinderwens hebben om te kunnen zorgen, zo zie ik het niet zozeer.
Als ik dan naar mijn eigen moeder kijk die voornamelijk heeft gezorgd voor en nu haar weg weer moet vinden nu iedereen voor zichzelf zorgt en eigen keuzes maakt enzo.
Ook las ik eens over een vrouw waarbij haar leven 10(!) jaren in het teken had gestaan van zwanger worden. Uiteindelijk liet ze zich steriliseren zodat ze duidelijkheid had en eindelijk verder kon. Zo heftig. Ik heb me toen voorgenomen ook verder te kijken en niet alles er vanaf te laten hangen. te beginnen hebben we daarom vorig jaar een tent gekocht en dit jaar al heerlijk 2 kampeervakanties gehad! Dat doe je nu eenmaal niet zo snel met een baby.
Het allerlastigste vind ik die onzekerheid, heeft het zin om te hopen of moeten we het echt loslaten?
liefs
ineke
Hi meiden,
Ik kom ook nog even mijn zegje doen . Die onzekerheid is inderdaad heel moeilijk. De meeste mensen houden niet van onzekerheid en willen graag weten waar ze aan toe zijn. Maar eigenlijk is het vreemd dat wij het allemaal zo moeilijk hebben met het feit dat we niet weten of we ooit moeder zullen zijn, terwijl er nog zoveel andere onzekerheden zijn waar je veel minder vaak mee bezig bent zoals: ben ik volgend jaar nog gezond, blijft mijn relatie goed gaan, hoe oud wordt ik, hoe oud worden mijn dierbaren. Dat is op zich maar goed ook, want anders werd het wel heel zwaar dit leven. Maar waarom is het dan toch zo moeilijk met die onzekerheid over dat moederschap te leven? Toen ik vorig jaar dat laparoscopie-drama meemaakte dat ik bijna niet had overleefd bracht me dat wel met beide voetjes op aarde. Ik lijk wel gek om dag in dag uit met die onzekerheid bezig te zijn, terwijl ik verder zo’n gelukkig leven heb. (Dat herken jij vast wel Ineke). Het gekke is dat ik me vanaf dat moment ook veel gelukkiger voel, terwijl dat gemis er natuurlijk wel is. Na de ivf-pogingen, verhuizing en bruiloft had ik ineens heel veel tijd voor mezelf. Gewoon een beetje muziek luisteren, sporten, rommelen in huis en daar werd ik zoooo blij van. Lekker cliche: maar je leert genieten van de kleine dingetjes. En blijkbaar kan ik dat ook heel goed zonder kindjes. Maar misschien heeft dat ook te maken met dat ik nog wel hoop heb…
En ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt Rhi. Een kind op zich zal je uiteindelijk niet gelukkiger maken als je nu niet gelukkig met jezelf bent. En een kind is een gelukkiger kind wanneer papa en mama dat ook zijn. Dat is ook weer van toepassing op beslissingen als wel of niet full-time moeder zijn, wel of niet in een relatie blijven waarin je niet gelukkig bent, etc. Maar dat zijn weer heel andere onderwerpen.
Ik had het hier laatst ook over met een vriendin die single is. Die zit uiteindelijk met dezelfde onzekerheid. Vind ze ‘op tijd’ een relatie waarmee ze kinderen krijgt. Dat had ik me eigenlijk nooit zo gerealiseerd, stom he? En dat terwijl zij altijd zo ontzettend met ons meeleeft. :oops:
Nou, ik ga snel naar huis, lekker eten met manlief :inlove: En genieten van de kleine dingetjes
liefs maya
mooi gezegd! En zoooo waar. Ik kan e.e.a. zoveel beter relativeren sinds ik 24 uur dacht dat ik misschien wel kanker zou hebben! Hoe enorm onzeker is zoiets!
En stiekem geniet ik ook nog steeds van alle vrijheid die we hebben, heerlijk na een dag werken met de voetjes omhoog en een boek op schoot. (maar natuurlijk zou dan een kindje op schoot helemaal super zijn!).
Maya idd jij komt heel dicht in de buurt van wat ik bedoel. Een kinderwens is zoooveel ‘geven’ vooral. Energie aan dingen als een ziekenhuistraject, energie voor alle zorgen en onzekerheden, en zo vaak vergeten we ook te ‘nemen’. Simpele dingen als tijd voor onszelf. Dingetjes waar we altijd al gelukkig van werden. Soms heel stom door bv eens een boek te kopen en daarin te verdiepen, soms een vakantie, nu ja dat soort zaken.
En er is niets zo belangrijk dan ook te nemen! Hoe moeilijk is het al niet om een complimentje aan te nemen bv als iemand op je werk zegt dat je die week zo super gepresteerd hebt!
En waarom is het zo moeilijk om de onzekerheden rondom moeder (of vader) worden te hebben. Er is zoveel mogelijk! Problemen lijken er te zijn om opgelost te worden. Soms met ‘geluk’ doordat bv een kuur van het een of het ander al ‘genoeg’ is, maar het wordt zoveel moeilijker als je voor je gevoel zo kort voor zeg maar het ‘eindstation’ staat bij zaken als IVF of ICSI. De mogelijkheden raken langzaamaan dan uitgeput lijkt het wel. Dat maakt het ook weer moeilijker om energie te verzamelen en moed en hoop op toch die geslaagde behandeling.
Ook is en blijft het altijd gokken en geluk hebben qua kinderen krijgen. Een kind is zoals Ineke al stelt geen garantie voor geluk. Terwijl het tegenovergestelde wel zo is; geen zwangerschap/kindje staat wel garant bijna voor strubbelingen of moeilijke momenten in je relatie.
Enneuh Bian geven en niet nemen staat echt niet garant voor het niet krijgen van een kindje hoor! Het staat soms helaas wel garant voor een heel snel leeglopende energiebalans. Daarmee bedoel ik dus, zijn er dingen die je echt helemaal 100% voor jezelf hebt? Jij bent echt de ultieme ‘mama’ zeg maar. Jij geeft je voor 200% en daar komt 100% liefde weer voor terug maar die andere 100%? Waar haal je die vandaan?? :-*
Nu ja mss dat ik het zo ietsje duidelijker uitgedrukt heb? Moet even snel naar de winkel want ik ben zo diep in slaap gevallen dat ik niet eens op tijd uit bed was om mijn kipfiletjes uit de vriezer te halen :wall: dus we moeten iets anders bedenken voor het eten. :silenced:
als e.e.a al ‘een reden heeft’, is het wel dat wij met elkaar goed kunnen relativeren en nadenken over de dingen in het leven, het niet als zelfsprekend beschouwen en dat is wel heel waardevol!
Zo ineke heeft gesproken!
hey dames…
Ik kom me er ook ff inmengen.
Mijn kinderwens begon in 1999 maar t werd al snel duidelijk dat zwanger worden nog wel eens moeilijk kon worden.
Ik wilde zoo dolgraag, maar steeds kwam er iets tussen,
cystes die niet weg wilden gaan, te pijnlijke menstruaties waardoor ik aan de medicatie moest, operaties voor verklevingen en noem maar op.
Ik herken de verhalen zo ongelooflijk goed…jee wat heb ik mij vaak ook zo rot gevoeld…ik kreeg ooit eens de vraag waarom wil jij eigenlijk kinderen…
en kreeg pcies wat Rhi al tegen Bianca zei t zelfde te horen…leer eerst van jezelf te houden voor je van iemand anders kan houden, ik snapte er de ballen van…(nog steeds eigenlijk niet, maar goed )
Ik ben in die periode ook afleiding gaan zoeken, ik ging bij een sambaband spelen, we gingen ons huis verbouwen, ik moest steeds doelen hebben, dingen waar ik naar toe kon leven…en dat hielp mij door zware tijden.
Na 4 operaties( de laatste was een openbuikoperatie in febr 07) bedacht ik me ook sjee is dit t wel allemaal waard…zoveel pijn te moeten doorstaan en hoever wil ik nog gaan, hoeveel operaties wil ik nog ondergaan.
Wij hebben hier toen een duidelijke afspraak gemaakt.
3 ivf pogingen, als dit niet lukt dan houdt t voor ons op.
Ik bedacht me dat mijn hele leven aan mij voorbij zou gaan als ik alleen nog met die kinderwens bezig zou zijn…
ik leefde alleen nog maar toe naar de ziekenhuisafspraken…alles moest ervoor schuiven…op vakantie gaan…uhmm stel je voor ik ben dan aan t behandelen…of ik zou dan net zwanger zijn, dus gingen we niet.
Op een dag besloot ik gewoon te gaan leven, nergens meer vanuit te gaan en was ook wel opgelucht dat wij die beslissing gemaakt hadden.
Ik d8 stel je voor ik ga zo 10jaar door en ben nog geen mama, wat heb ik dan aan die 10jaar gehad…
Ik leef nu en alles wat ik kado krijg in dit leven is mooi meegenomen.
5mnd na die laatste operatie en na deze ommezwaai van mijn gevoel deed ik de 1ste ivf poging en was ik wonder boven wonder zwanger.
Mijn advies is…luister naar je gevoel, praat veel met je partner erover…
ga idd voor een second-opinion…vooral met jou geschiedenis.
T heeft mij echt geholpen om een lijn te trekken…tot hier en dan niet verder.
T leven kan zo mooi zijn en een kindje is een verrijking van je leven…
maar je moet niet je leven ervoor weggooien.
Ontzettend veel sterkte meis…t is en blijft allemaal zo verdomd moeilijk.
Vooral als je iedereen maar zwanger ziet raken en denkt waarom word ik toch altijd overgeslagen.
Hou hoop…maar probeer wel te leven.
:hug: :hug:
Ik heb bij het krijgen van kinderen toch ook een heel romantisch idee, zo’n kindje van ons samen…gemaakt door ons, door onze liefde voor elkaar.
Als ik mijn vriend zie met een van de neefjes/nichtjes op schoot, dan doet dat zo’n pijn!
Gisteren visite gehad en ik heb veel speelgoed in huis, dus ik naar de ‘baby-kamer’(leeg kamertje bedoeld om babykamer te worden en wordt dus nu gebruikt als opslag…) en dan pak ik daar een doos playmobiel en valt mijn oog op die kleine sokjes die ik de laatste keer kreeg van een enthousiaste schoonzus…zo k*t…en dan ebt dat weer 2 dagen na en kan ik weer verder…
Het totaal plaatjes, gezinnetje zijn en genieten van hoe ze opgroeien, elk met hun eigen kakrakter etc. etc. jezelf of je partner erin herkennen. zucht, zucht, zucht.
baaldagje vandaag dus…
Ineke…ik begrijp heel goed hoe je je voelt meis…
ook al heb ik nu een kindje, ik heb er ook in gezeten.
Het verlangen naar een kindje is zoo groot en idd ook erg romantisch,
je fantaseerd erover hoe t kan en zou zijn…maar je wilt die fantasieen zo graag werkelijkheid zien worden.
T zien van kleine sokjes kan je dan op een dag heel hard raken…andere dagen doet t je minder…
Ik vind t zo oneerlijk, iedereen zou gewoon mama en papa moeten en kunnen worden…ik hoop zooo dat het jullie ook gaat lukken meis.
een hele dikke :hug: :-*