overigens heb ik een broer die op zijn 17de een zeer ernstig ongeluk kreeg en in coma raakte. wij zijn thuis met 3 meiden en 1 jongen. Toen werd er door sommigen dingen gezegd in de trant van: ‘en dat dat dan net met de enige jongen moet gebeuren’… :shock: dat vond ik wel heel erg ‘de meisjes zijn inwisselbaar dus als het met een van hen was gebeurd, was er geen man over boord’. Maar dit vind ik zoals Lune en AnneK ook zeggen niet meer dan een reddingsmiddel om niet meteen een eind te maken aan je leven
Marientje snap ik wel hoor…
stel voor dat er iets met mijn 2 jongens gebeurt,
ik zou niet weten hoe ik dan verder moet gaan…
juist met een ouder kind, maar stel dat het mij zou overkomen,
je leven keert om,
nooit meer terug in het oude…
(ik heb de blogs, en de foto’s gezien)
Had ik beter niet kunnen doen…
@Gab wrote:
(ik heb de blogs, en de foto’s gezien)
Had ik beter niet kunnen doen…
Wrom niet? Ik heb de blog heel mooi gevonden! Alleen… Erg triest dat ze er niet meer zijn.
@fiep klophout wrote:
overigens heb ik een broer die op zijn 17de een zeer ernstig ongeluk kreeg en in coma raakte. wij zijn thuis met 3 meiden en 1 jongen. Toen werd er door sommigen dingen gezegd in de trant van: ‘en dat dat dan net met de enige jongen moet gebeuren’… :shock: dat vond ik wel heel erg ‘de meisjes zijn inwisselbaar dus als het met een van hen was gebeurd, was er geen man over boord’. Maar dit vind ik zoals Lune en AnneK ook zeggen niet meer dan een reddingsmiddel om niet meteen een eind te maken aan je leven
mijn jongen is achttien…ik moet er niet aan denken, maar ook niet dat er iets met mn meisjes gebeurt…je kinderen zijn je kinderen, wat maakt het geslacht uit…pfff mensen kunnen soms hele rare, maar uit onmacht ingegeven, opmerkingen maken wat erg voor je ouders, wat erg voor jullie,…wat moet dan moeilijk zijn geweest
Vreselijk ik was er echt even een tijd naar van toen ik dit
nieuwsbericht hoorde, jakkes! Dit is iets waar je toch echt niet aan moet denken.
Ik begrijp ook wel wat marientje bedoelde maar het raakte me enorm.
Wellicht ook door datgene wat ik op dit moment meemaak van dichtbij. ( een vriendje van mijn jongste is maandag nacht voor de 3e en woensdag voor de 4e keer getransplanteerd. Lever… Hij heeft 50 zakjes bloed gekregen en nog even een klaplong op de koop toe afgelopen nacht. Ook daar is nog een tweede kindje. En ik zie dat het broertje ook heel veel verdriet heeft. Omdat hij zijn broer mist. )
Dus ja, tuurlijk heb je dan een reden om door te gaan. Maar er is ook extra verdriet. Het verdriet wat je hebt doordat je het verdriet van je andere kind ziet. En geloof me, dat is heel heftig.
Ik hoop met alles in mij dat het vriendje van Victor het red. Je kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen.
bergreep ik nu dat de vrouw haar auto parkeerde dicht bij haar werk? Pfff ik weet niet of ik daar zou kunnen blijven werken. Dagelijks geconfronteerd worden met de plek waar je kindjes verongelukt zijn.
Moet zeggen dat iedere keer dat ik er iets over lees/hoor mijn maag ineenkrimpt.
Ik vind het zo verschrikkelijk en verdrietig.
De manier waarop, de machteloosheid, het zien gebeuren maar niets kunnen doen.
Ik begrijp de opmerking ook die gemaakt is, ik heb 2 kinderen, zou ik ze beide op die manier verliezen, dan weet ik niet waartoe ik in staat zou zijn.
Ik denk dat de wil om te leven zeer sterk is, je kunt zoiets op voorhand ook niet zeggen, maar het verlies van je kinderen, het schuldgevoel dat hoogstwaarschijnlijk aan je vreet… ik weet niet of ik dat zou kunnen dragen.
Als ik dan in mijn ooghoek naar Lucas kijk, mijn hart breekt…
Ik denk niet als je 2 kindjes zo verliest,
dat je de eerste jaar zeker niet kan/gaan/mag werken…
Mariiyelle, als je die mooie lieve foto’s ziet… kreeg echt een brok in mijn keel…
Ik denk dat dat voor iedereen verschillend is.
Niet mogen is natuurlijk een groot woord.
Als afleiding kan dat natuurlijk best therapeutisch werken, enkele uurtjes per week.
Soms is het juist fijn om bepaalde gedachten even naar de achtergrond te kunnen schuiven.
Maar als je doelt op het feit dat het werk van de moeder in de buurt van dat kanaal is.
Tja, dan denk ik dat ik een andere baan zou zoeken, wanneer ik daar aan toe zou zijn.
Ik denk dat het voor niemand goed is om bij wijze van uit je kantoor raam naar de plek te kunnen kijken waar je kinderen tragisch om het leven zijn gekomen.
In het AD stond dat de moeder naar haar werk ging omdat ze afscheid ging nemen van haar collega’s, ze werkte er al net niet meer.
Iedereen die de omgeving een beetje kent weet dat parkeren daar ook weer niet super makkelijk is en er dus gewoon aan de rand van de kade geparkeerd wordt. Zover ik weet al jaren. Ik keek even op google maps en daar zie je de auto’s ook staan.
Natuurlijk bedoelde ik dat niet kwetsend, hoe zou ik een andere moeder zo kunnen kwetsen in een situatie zoals die als ik zelf 2 knulletjes heb van rond die leefdtijd. Kinderen zijn idd niet inwisselbaar. Maar een ander kindje kan nog dat kleine beetje hoop geven om door te blijven leven. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je al je kindjes kwijt raakt je het leven niet meer ziet zitten. Dat zou ik tenminste zelf wel hebben.
Waar kan ik dat blog vinden ?
gr marina
ik stuur je pb Marina.
@Mariiyelle wrote:
@Rooike wrote:En nu pas hebben ze er iets neergezet ter bescherming, zag het net bij het nieuws…
Is te laat voor die kindjes zei die vrouw… Ja idd… jammer genoeg wel
Nu pas? Op die plek was officieel geen parkeerplaats en toch stonden er veel auto’s. Het was meer een aanlegkade voor de schepen. De gemeente had idd wat aan moeten doen maar het is niet aan de gemeente te verwijten dat het met ernstige gevolg is afgelopen.
@Lydia; kon je daar vroeger zwemmen?
het is een beetje raar om het over zwemmen te hebben, was een beetje rare opmerking van me. Maar ja, het kan daar, er ligt daar een heel stuk jeugd van me. En wij sprongen zo vanaf de kant het kanaal in. Ik zat aan de overkant op school en we gingen vaak zwemmen zodat we de les niet meer in mochten, vanwege natte kleren :oops:
Ik vind verdrinking een gruwelijk iets. Vorig jaar heeft mijn man een jongetje van bijna 4 begraven die in een recreatieplas is verdronken.
Dat kwam redelijk dichtbij, Lev was net iets jonger.
Daar voelde ik me al vreselijk akelig bij, en dan kende ik de ouders helemaal niet zo goed.
Het had iedereen kunnen gebeuren… Ik wil niet weten hoe de moeder zich voelt
Het akelige is dat het in een fractie van een aantal seconden gebeurd, maar de gevolgen ervan blijven je de rest van je leven achtervolgen.
Het blijft onwerkelijk.
Hoe moet je dan verder?
@lydia wrote:
het is een beetje raar om het over zwemmen te hebben, was een beetje rare opmerking van me.
Het was een jeugdherinnering van je. Kan me voorstellen dat het je raakt.
En daardoor erover had.
Echt verschrikkelijk, laat me ook niet los. Ben daar zelf ook altijd bang voor, verdrinking… Heb zelf laatst een nachtmerrie gehad, dat ik boven kwam en onze middelste was verdronken in ons bed… hij lag op zijn buik… Raar natuurlijk, want ik heb geen water in mijn bed, maar het was zo werkelijk!
Blijft in mijn hoofd spoken verschrikkelijk :vlinder: :vlinder:
Sterretje mag ik ook de link?
Ook hier blijft het in mijn hoofd zitten.
heb er gewoon slecht van geslapen…iedere keer schrok ik wakker en dacht ik aan die kereltjes :: ::
Als ik dan naar S.eth kijk dan wil ik hem alleen maar kussen en knuffelen en zeggen hoeveel ik van hem hou…tranen lopen dan over mijn wangen.
Ik vind het zo vreselijk voor die moeder…natuurlijk ook voor de vader, zus en al de andere mensen die van deze mannetjes hielden maar hoe moet die moeder zich niet voelen ???
Ik zou dat nooit kunnen verwerken…
:vlinder: :vlinder:
Erg he, mij laat het ook niet los. Dit kan werkelijk iedereen overkomen in een split second, vreselijk!
Had het er nog met een vriendin over. Je relatie moet ook wel heel sterk zijn. De ander die er niet bij was kan door onmacht en groot verdriet de ander de schuld geven en verwijten. JIJ hebt de handrem niet goed aangetrokken. Door jou zijn ze dood. Ondanks dat de ander het niet met opzet doet. Verdriet doet gekke dingen met mensen.
Ik zou niet weten hoe ik dit een plek zou moeten geven als moeder zijnde
Is het heel raar dat ik maar blijf denken aan deze 2 mannetjes?
En iedere keer als ik er aan denk dan lopen de tranen weer over mijn wangen, of ik nu alleen ben of mensen om me heen zijn, ik krijg het op de een of andere manier niet uit mijn hoofd.
Misschien komt het doordat ik foto`s heb gezien? Je een gelukkig gezin ziet dat van de een op andere dag uit elkaar wordt getrokken?
Omdat ik zelf mama ben van een ventje van bijna 2? Door mijn hormonen omdat ik in verwachting ben? Of gewoon omdat ik zo gevoelig ben?
Iedere dag branden hier 2 kaarsjes :kaars: :kaars: voor Okke en Kalle
Rust zacht :vlinder: :vlinder: